2025 ~ Κοσμοϊδιογλωσσία

24 Δεκεμβρίου 2025

Χριστός ή Τζένγκις Χαν.

| In Δ`~.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 24 | 12 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Η φράση “survival of the fittest” ―που συνήθως μεταφράζεται στα ελληνικά ως «επιβίωση του ισχυρότερου», αν και το νόημά της αποδίδεται καλύτερα ως «επιβίωση του καταλληλότερου ή του προσαρμοστικότερου»― εισήχθη ως έννοια και αρχή από τον Χέρμπερτ Σπένσερ στο βιβλίο του «Οι Αρχές της Βιολογίας» (1864). Η φράση έγινε ευρέως γνωστή μέσω της 5ης έκδοσης του βιβλίου «Η Καταγωγή των Ειδών» του Καρόλου Δαρβίνου (1869), όπου εκφράζεται η άποψη ότι οι οργανισμοί που προσαρμόζονται καλύτερα στο περιβάλλον τους επιτυγχάνουν μεγαλύτερη επιτυχία τόσο στην αναπαραγωγή όσο και στην επιβίωση.

Αν προσπαθούσαμε να συμπυκνώσουμε σε μια πρόταση τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου, μέσω του μηχανισμού της φυσικής επιλογής, θα λέγαμε ότι αναφέρεται στη φόρμουλα μιας τυχαίας παραλλαγής που ακολουθείται από μη τυχαία επιβίωση, ως τη μόνη εξήγηση η οποία, στην πιο γενική της μορφή, μπορεί να οδηγήσει από την απλότητα στην πολυπλοκότητα.

Εφόσον δεχθούμε ότι η λέξη “fittest” ορίζεται βιολογικά ως αναπαραγωγική επιτυχία και, επιπλέον, ότι η φράση “survival of the fittest” μπορεί να αποδοθεί, σύμφωνα με τη δαρβινική θεωρία, ως «επιβίωση της μορφής που θα αφήσει τα περισσότερα αντίγραφα του εαυτού της στις επόμενες γενιές», τότε ―και μόνο τότε― στην «ανώτερη βαθμίδα της ανθρώπινης εξέλιξης», ως πλέον “fittest”, βρίσκεται ένας συγκεκριμένος άνθρωπος:

Ο Τζένγκις Χαν.

Ο πολέμαρχος και κατακτητής Τζένγκις Χαν θεωρείται ότι έχει τους περισσότερους εν ζωή απογόνους από κάθε άλλον άνθρωπο στην ιστορία.

III

Αν μεταφέρουμε αυτή την αντίληψη από το βιολογικό στο συμβολικό επίπεδο, δηλαδή απαντήσουμε στο ερώτημα ποιος άφησε πίσω του τα περισσότερα συμβολικά παιδιά, καθώς «ο άνθρωπος μετεξελίχθηκε από βιολογικό σε συμβολικό ζώο προκειμένου να συνεχίσει την ύπαρξή του μετά το πέρας της βιολογικής του ζωής... με σκοπό να διαιωνίσει την ύπαρξή του μέσω της συλλογικότητας» (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 258) ―δηλαδή μια συλλογική συμβολική νίκη επί του θανάτου, η οποία είναι αδύνατη στο επίπεδο του ατόμου―, τότε το ερώτημα που προκύπτει είναι:

Χριστός ή Τζένγκις Χαν;

Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να ευχηθούμε σε όσους και όσες θεωρούν ότι ο άνθρωπος είναι ζώο συμβολικό ―εκτός από βιολογικό― καλά Χριστούγεννα.

Για ακόλουθους άλλων θρησκειών, στο ένα άκρο του ερωτήματος Χριστός ή Τζένγκις Χαν, μπορεί να βρεθεί ο Βούδας, ο Μωάμεθ ή ο Κομφούκιος ―ή οποιοσδήποτε άλλος πιστεύει κανείς ότι άφησε πίσω του τους περισσότερους συμβολικούς απογόνους―, ως το απέναντι άκρο από το μόνιμο της άλλης πλευράς: τον Τζένγκις Χαν, που άφησε πίσω του τα περισσότερα βιολογικά «αντίγραφα του εαυτού του». Παρεμπιπτόντως, η θρησκεία του ανθρώπου που συνδύασε στον ύψιστο βαθμό τη βιολογική αναπαραγωγή και επιβίωση με τη δύναμη και την κυριαρχία του ως άτομο, του Τζένγκις Χαν (το όνομα σημαίνει «παγκόσμιος κυβερνήτης») ήταν ο Τενγκρισμός.

Στη δεύτερη θέση, με τα περισσότερα βιολογικά παιδιά, πολύ μακριά και με χαοτική διαφορά από τον πρώτο Temüjin (το «βαφτιστικό» όνομα του Genghis Khan), αναφέρεται συχνά ―αν και η ιστορία του είναι αμφιλεγόμενη και πιθανώς υπερβολική― ο Feodor Vassilyev, ένας χωρικός αγρότης από την περιοχή Shuya της Ρωσσίας (Ivanovo Oblast), ενώ η μια από τις δύο γυναίκες του, η Valentina Vassilyeva, υποτίθεται ότι είναι η γυναίκα που έχει γεννήσει τα περισσότερα παιδιά στην καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία.

Επιστρέφοντας από το βιολογικό στο συμβολικό, ο Μωάμεθ μάλλον δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στη λίστα των συμβολικών πατέρων, διότι είναι απλώς «προφήτης, απόστολος και ο τελευταίος αγγελιοφόρος του Θεού», δηλαδή τίποτα απ' όσα περιλαμβάνονται στο Κοράνιο δεν μπορούν να του αποδοθούν, άρα ούτε και τα συμβολικά παιδιά ―οι πιστοί― του Κορανίου: οι μουσουλμάνοι. Από την άλλη, η οικογένεια Kong του Κομφούκιου κατέχει το μακροβιότερο καταγεγραμμένο γενεαλογικό δέντρο στην ανθρώπινη ιστορία: περισσότερες από 80 γενιές (ρεκόρ Guinness), χρονική περίοδος μεγαλύτερη από τον βίο και την ιστορία των περισσότερων συλλογικών οντοτήτων της ανθρώπινης ιστορίας (όπως κι αν ορίσει κανείς τις συλλογικές οντότητες: θρησκείες, κρατικές ή ακρατικές κοινωνίες, κράτη, έθνη κ.λπ.), παρουσιάζοντας πρωτοφανή αντοχή και προσαρμογή, αναπαραγωγή, επιβίωση και συνέχεια όχι μόνο στο βιολογικό, αλλά και στο συμβολικό επίπεδο.

Τέλος, θα πρέπει να τονιστεί ότι η φράση «οι άνθρωποι πολεμούν και θυσιάζονται για τις μελλοντικές γενιές» δεν έχει νόημα σε ένα αποκλειστικά ατομικό και βιολογικό πλαίσιο, δίχως αναφορά στο συλλογικό και το συμβολικό.

Σε όσους και όσες θεωρούν ότι ο άνθρωπος είναι απλώς βιολογικό ζώο, αποδίδοντας απόλυτη προτεραιότητα, ή ακόμα και αποκλειστικότητα, στο ατομικό επίπεδο της ανθρώπινης ύπαρξης, θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής:

Ο Αριστοτέλης, που αντιλαμβανόταν τον άνθρωπο ως εκ φύσεως ζῷον πολιτικόν, είχε ισχυριστεί ότι είναι προφανές ότι η πόλη (το συλλογικό) υπάρχει από τη φύση της και είναι προγενέστερη από τον καθένα από εμάς (το άτομο) (Στο πλαίσιο της κοσμοθεώρησης ορισμένων «μοντέρνων»: συλλογικό vs ατομικό. Όμως πριν από την επικράτηση της δικής τους κοσμοθεώρησης η σχέση ήταν ανάμεσα σε οντότητα ή σώμα και μέλος, ή ανάμεσα σε σύνολο και μέρος, και το ένα δεν λειτουργούσε απαραίτητα εναντίον του άλλου, ούτε ήταν εναλλακτικό προς αυτό). Επιπλέον, ο Σταγειρίτης ισχυρίστηκε ότι ο άνθρωπος εκτός πολιτικής κοινωνίας ―και αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, στο απόλυτο ατομικό επίπεδο, εφόσον μόνο στο πλαίσιο της συλλογικότητας μπορεί να υπάρξει πόλις, οικογένεια, νόμοι, εστία, θυσία κ.λπ.―, εκείνος που δε μπορεί να ζει μέσα στην κοινωνία με τους άλλους (ὁ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν), ή αυτός που δεν έχει ανάγκη από τίποτε, είναι είτε θηρίο είτε θεός.

ἐκ τούτων οὖν φανερὸν ὅτι τῶν φύσει ἡ πόλις ἐστί, καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος φύσει πολιτικὸν ζῷον, καὶ ὁ ἄπολις διὰ φύσιν καὶ οὐ διὰ τύχην ἤτοι φαῦλός ἐστιν, ἢ κρείττων ἢ ἄνθρωπος· ὥσπερ καὶ ὁ ὑφ’ Ὁμήρου λοιδορηθεὶς «ἀφρήτωρ ἀθέμιστος ἀνέστιος»·... ὅτι μὲν οὖν ἡ πόλις καὶ φύσει καὶ πρότερον ἢ ἕκαστος, δῆλον· εἰ γὰρ μὴ αὐτάρκης ἕκαστος χωρισθείς, ὁμοίως τοῖς ἄλλοις μέρεσιν ἕξει πρὸς τὸ ὅλον, ὁ δὲ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν ἢ μηδὲν δεόμενος δι’ αὐτάρκειαν οὐθὲν μέρος πόλεως, ὥστε ἢ θηρίον ἢ θεός.

VII

Ακριβώς επειδή η νίκη επί του θανάτου είναι δυνατή μόνο σε συμβολικό επίπεδο και μόνο μέσω της συλλογικότητας (είναι δηλαδή αδύνατη σε ατομικό επίπεδο), φανερώνεται ότι το τελικό στάδιο του ατομικισμού ως ιδεολογικής αντίληψης για τον άνθρωπο είναι μια «ζωώδης» συνθήκη. Μια αποκλειστικά ατομικιστική και βιολογική αντίληψη για τον άνθρωπο οδηγεί, με εσωτερική λογική συνέπεια, στην υποβάθμιση του ανθρώπου σε ζώο ― μόνο που στο ζωικό βασίλειο τα πράγματα είναι κατά φύσιν, ενώ ο άνθρωπος, όπως τονίζει ο Αριστοτέλης, γεννιέται έχοντας ως όπλα την φρόνηση και την αρετή και, επιπλέον, στο πλαίσιο της πολιτείας, τον νόμο και τη δικαιοσύνη (που δεν υπάρχουν έξω από το συλλογικό). Εξ ου και παρόλο που ο άνθρωπος είναι το ανώτερο από τα όντα, όταν φθάνει στην τελειότητά του, αν διακόψει κάθε σχέση με τον νόμο και τη δικαιοσύνη, μπορεί να γίνει το χειρότερο απ' όλα τα όντα:

ὥσπερ γὰρ καὶ τελεωθεὶς βέλτιστον τῶν ζῴων ἄνθρωπός ἐστιν, οὕτω καὶ χωρισθεὶς νόμου καὶ δίκης χείριστον πάντων.

VIII

Στις μέρες μας παρατηρούνται, μεταξύ άλλων, οι εξής αντιλήψεις: στο επίπεδο της καθημερινότητας, είτε μια απόλυτη ταύτιση ζώου και ανθρώπου, είτε μια αγάπη για τα ζώα που συνοδεύεται από μίσος για τον άνθρωπο ―ή σε ένα περισσότερο τεχνολογικό πλαίσιο―, είτε η υποβάθμιση του ανθρώπου στο επίπεδο του ζώου και ο συνδυασμός του με τη μηχανή (ορισμένες από αυτές τις αντιλήψεις σχετίζονται, έμμεσα, με πράγματα που επισημάνθηκαν σε παλαιότερο κείμενο), είτε «ο επαναπροσδιορισμός των ορισμών, των ορίων και των σχέσεων ζώου, ανθρώπου και μηχανής» (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 335).

Γενικότερα, παρατηρείται ζωοποίηση ή και μηχανοποίηση του ανθρώπου που συνοδεύεται από απανθρωποίηση και ηθική και οντολογική υποβάθμιση του ανθρώπου. [3]

ΙX

Με βάση τα προηγούμενα, αν εφαρμόσουμε την αρχή “Survival of the fittest” με τον τρόπο που περιγράψαμε, και συμπεριλάβουμε τόσο τη βιολογική όσο και τη συμβολική διάσταση, τότε στις «ανώτερες βαθμίδες της ανθρώπινης εξέλιξης», ως πλέον “fittest”, έχουμε έναν κατακτητή-πολέμαρχο (Τζένγκις Χαν), έναν χωρικό-αγρότη (Feodor Vassilyev), έναν διδάσκαλο-φιλόσοφο (Κομφούκιο) και, ασφαλώς, τον Χριστό, ο οποίος στην κοσμική καθημερινή ζωή του μπορεί να θεωρηθεί όχι απλώς ως μαραγκός αλλά εξίσου ως ξυλουργός και κτίστης, ως τεχνίτης ξύλου και πέτρας, δηλαδή ως οικοδόμος-τέκτων.

Επίλογος του παρόντος και πρόλογος μελλοντικού κειμένου

Ο Όμηρος είναι συμβολικός γενάρχης των Ελλήνων ως ποιητής ― όχι ως ιδρυτής θρησκείας (όπως είναι π.χ. ο Αβραάμ πατριάρχης των Εβραίων-Ισραηλιτών). Η απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο μπορεί να συμπεριληφθεί ο Όμηρος στη λίστα μαζί με τον Χριστό, τον Βούδα, (τον Μωάμεθ...;), τον Κομφούκιο κ.λπ., προκειμένου να απαντηθεί, με όλες τις απαραίτητες διευκρινήσεις ―και αυτές είναι αρκετές λόγω της αποκλειστικότητας που διεκδικούν το ευρωπαϊκό και το «δυτικό» στη σχέση τους με το ρωμαϊκό, κυρίως με το ελληνικό ή ακόμα και το ομηρικό―, είναι αντικείμενο αποκλειστικού μελλοντικού κειμένου.

Ωστόσο, μπορούμε να ολοκληρώσουμε προσφέροντας μια πρόγευση: Στο ερώτημα τίνος συμβολικά παιδιά είναι οι δικοί μας ιστορικοί πρόγονοι, και απόγονοι του ελληνιστικού κόσμου, οι άνθρωποι που ονόμαζαν τους εαυτούς τους Ρωμαίους, μιλούσαν, σκέφτονταν και θεωρούσαν τα πράγματα ελληνικά και πίστευαν στον Χριστό, η απάντηση είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι λεγόμενοι «Βυζαντινοί», ήταν τα συμβολικά παιδιά του Ομήρου και του Χριστού ― που, επιπλέον, είχαν άμεση σχέση, τόσο ιστορική όσο και γεωγραφική (χρονική και χωρική) με την οικουμενική φάση του κλασικού ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, του οποίου αποτέλεσαν οργανική συνέχεια, και με το κράτος και την πόλη της Ρώμης. Ωστόσο, επειδή οι πολυθεϊστές λατινόγλωσσοι είχαν σχέση αποκλειστικότητας με τη Ρώμη, στην ιστορική ουσία, η Κωνσταντινούπολη υπήρξε η (Νέα) Ρώμη ― η πρωτεύουσα πόλη ― των συμβολικών παιδιών του Ομήρου και του Χριστού.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Το γεγονός ότι οι «Βυζαντινοί» υπήρξαν τα συμβολικά παιδιά τόσο του Ομήρου όσο και του Χριστού ―μοναδικό φαινόμενο στην ανθρώπινη ιστορία που εμφανίζεται μόνο με την έλευσή τους στο ιστορικό προσκήνιο―, φαίνεται καθαρά, μεταξύ άλλων, σε αποσπάσματα της «βυζαντινής» γραμματείας. Ενδεικτικά, μπορεί κανείς να διαβάσει πώς ξεκινά η Άννα Κομνηνή (1083 – 1153) το έργο της Αλεξιάς:

Ακάθεκτος κυλάει ο χρόνος και στην αέναη κίνησή του παρασύρει τα πάντα και τα καταποντίζει στο βυθό της αφάνειας ―πότε πράγματα ασήμαντα και πότε μεγάλα και αξιομνημόνευτα― και, όπως λέει ο τραγικός ποιητής, φέρνει στο φως τα άδηλα και κρύβει τα φανερά. Αλλά ο λόγος της ιστορίας γίνεται φράγμα πανίσχυρο για το ρεύμα του χρόνου και σταματάει κατά κάποιον τρόπο την ακάθεκτη ροή του κι απ' όσα συμβαίνουν στο κύλισμα του, συγκρατεί και περισφίγγει όλα όσα επιπλέουν και δεν τ' αφήνει να ξεγλιστρήσουν σε λήθης βυθούς.

Αυτή τη διαπίστωση έχω κάμει εγώ, η Άννα, κόρη των βασιλέων Αλεξίου και Ειρήνης, πορφυρογέννητη και πορφυροθρεμμένη, όχι άμοιρη γραμμάτων, αλλά με σοβαρότατη σπουδή των ελληνικών, χωρίς να έχω παραμελήσει ούτε τη ρητορική και αφού διάβασα προσεκτικά τόσο τα έργα του Αριστοτέλη όσο και τους διαλόγους του Πλάτωνος και κόσμησα το πνεύμα μου με τα μαθηματικά, την αστρονομία και τη μουσική ―πρέπει να αναφέρονται αυτά και δεν είναι περιαυτολογία να απαριθμείς όσα η φύση και ο πόθος της γνώσης έχουν δώσει και επιβράβευσε ο επουράνιος Θεός με τη συνεπικουρία των περιστάσεων―, γι' αυτό και θέλω, με το σύγγραμμα μου αυτό, να εξιστορήσω τα έργα του πατέρα μου, που δεν είναι άξια να παραδοθούν στη σιωπή ούτε να παρασυρθούν από το ρεύμα του χρόνου σαν σε πέλαγος λήθης, όσα επετέλεσε αφού ανέλαβε το σκήπτρο και όσα έπραξε πριν απ' τη στέψη του, όταν ήταν στην υπηρεσία άλλων βασιλέων.

Έρχομαι λοιπόν να μιλήσω γι' αυτά όχι για να κάμω επίδειξη της συγγραφικής μου δεινότητας, αλλά για να μη μείνει αμνημόνευτο στους μεταγενέστερους ένα τόσο σπουδαίο έργο, επειδή και τα μεγαλύτερα κατορθώματα, αν δεν τα διαφυλάξει η ιστορία παραδίδοντας τα στη μνήμη, τα σβήνει το σκοτάδι της σιωπής.

Το απόσπασμα από το βιβλίο «Αλεξιάς» της Άννας Κομνηνής με τίτλο Τα μεγαλύτερα κατορθώματα, αν δεν τα διαφυλάξει η ιστορία παραδίδοντας τα στη μνήμη, τα σβήνει το σκοτάδι της σιωπής στην Κοσμοϊδιογλωσσία.

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 24 | 12 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Για την υποκρισία του κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

| In Δ`~.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 18 | 12 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

Ως ηγεμονική δύναμη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν προωθήσει ιδέες, πολιτικές και πρακτικές που διαμόρφωσαν την παγκόσμια οικονομία, τη διεθνή κοινωνία και το παγκόσμιο και διεθνές πολιτικό γίγνεσθαι. Για 80 χρόνια το κράτος των ΗΠΑ δεν ήταν απλώς μια υπερδύναμη· ήταν ο αρχιτέκτονας, ο χρηματοδότης και ο εξαγωγέας μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, που αυτή η κοσμοθεωρία καταρρέει υπό το βάρος των συνεπειών της, παρατηρείται μια εντυπωσιακή και συνάμα υποκριτική στροφή: οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες που θεσμοθέτησαν, προώθησαν και εξήγαγαν αυτές τις ιδέες, τις πολιτικές και τις πρακτικές, τώρα τις απαρνούνται και παρουσιάζονται είτε ως αθώος παρατηρητής, που μόλις ανακάλυψε τα προβλήματα που αυτές δημιούργησαν, είτε μετατρέπονται από διαπρύσιος κήρυκας σε πολέμιος τους, κάνοντας μια απόπειρα αποποίησης ή μετακύλισης ευθυνών.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν υπάρξει ο κύριος αρχιτέκτονας της παγκοσμιοποίησης, προωθώντας το λεγόμενο ελεύθερο εμπόριο και ένα φιλελεύθερο μοντέλο μετανάστευσης που οδήγησε σε αυτό που ο James F. Hollifield έχει περιγράψει ως «φιλελεύθερο παράδοξο»: προκειμένου να διατηρήσουν τα ανταγωνιστικά τους πλεονεκτήματα, τα φιλελεύθερα «δυτικά» κράτη πρέπει να κρατήσουν τις οικονομίες και τις κοινωνίες τους ανοιχτές στο εμπόριο, τις επενδύσεις και τη μετανάστευση. Ωστόσο, σε αντίθεση με τα αγαθά, τα κεφάλαια και τις υπηρεσίες, η κυκλοφορία των ανθρώπων ενέχει μεγαλύτερους πολιτικούς κινδύνους, καθώς τα κράτη πρέπει να διατηρήσουν τον έλεγχο των συνόρων τους, και άρα της ταυτότητάς τους, δηλαδή ένα βαθμό πολιτικής και νομικής κλειστότητας, διαφορετικά κινδυνεύουν να υπονομεύσουν το κοινωνικό συμβόλαιο και το ίδιο το φιλελεύθερο κράτος. «Από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι διεθνείς οικονομικές δυνάμεις ―το εμπόριο, οι επενδύσεις και η μετανάστευση― ωθούν τις βιομηχανικές δημοκρατίες προς μεγαλύτερη ανοιχτότητα, ενώ το διακρατικό σύστημα και ισχυρές πολιτικές δυνάμεις ωθούν τα κράτη προς μεγαλύτερη κλειστότητα» (Liberal Paradox: Immigrants, Markets and Rights in the United States, James F. Hollifield, Valerie F Hunt, Daniel J. Tichenor). Αυτό είναι το «φιλελεύθερο παράδοξο», στο οποίο είναι εγκλωβισμένα φιλελεύθερα «δυτικά» κράτη, και το οποίο φανερώνει αντιφάσεις που είναι εγγενείς στον φιλελευθερισμό.

Μια από τις πιο σκοτεινές πλευρές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι η χρηματοδότηση προγραμμάτων πληθυσμιακού ελέγχου (population control/planning) και περιορισμού των γεννήσεων. Το Υπόμνημα Μελέτης Εθνικής Ασφαλείας 200 (National Security Study Memorandum 200: Implications of Worldwide Population Growth for U.S. Security and Overseas Interests), το οποίο ήταν απόρρητο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, θεωρούσε την αύξηση του πληθυσμού σε χώρες από την Αφρική, την Ασία, τη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική απειλή για την αμερικανική ασφάλεια, και πρότεινε την προώθηση πολιτικών περιορισμού των γεννήσεων, μείωσης της γονιμότητας και κινήτρων για στείρωση, μέσω της USAID και του ΟΗΕ, προκειμένου να καλύπτονται αμερικανικές ιμπεριαλιστικές πολιτικές. Βιβλία όπως το Fatal Misconception. The Struggle to Control World Population του Matthew Connelly εξετάζουν την ιστορία του κινήματος πληθυσμιακού ελέγχου και αποκαλύπτουν πώς τέτοιες πολιτικές ελέγχου των γεννήσεων και μείωσης της γονιμότητας οδήγησαν, μεταξύ άλλων, σε μαζικές στειρώσεις σε διάφορες χώρες.

Σήμερα, ενώ αναπτύσσεται μια συζήτηση για τον κίνδυνο δημογραφικής κατάρρευσης πολλών κοινωνιών, και των συνταξιοδοτικών τους συστημάτων, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αποποιούνται τις όποιες ευθύνες τους, γι' αυτή τους την υποκειμενική επιδίωξη (η πτώση των γεννήσεων αποτελεί και αντικειμενική εξέλιξη, ανεξάρτητα από την αποδεδειγμένη υποκειμενική επιδίωξη των ΗΠΑ), προειδοποιούν για τη γήρανση πληθυσμών και αυτοπροβάλλονται ως κήρυκες της αύξησης των γεννήσεων και καταπολέμησης της αντίληψης περί «υπερπληθυσμού» (overpopulation), μιας απαξιωτικής, περιφρονητικής και μισάνθρωπης ιδέας-δόγματος που προώθησε αρχικά ο παραδοσιακός αγγλικός και στη συνέχεια ο νέος αμερικανικός Μαλθουσιανισμός (Malthusianism).

Επιπλέον, από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μας ήρθε η σύνδεση της ιδέας-δόγματος του «υπερπληθυσμού» με τον περιβαλλοντισμό (environmentalism), όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς μελετώντας έργα σαν το The Malthusian Moment: Global Population Growth and the Birth of American Environmentalism του Thomas Robertson. Ο παραδοσιακός αγγλικός Μαλθουσιανισμός, που στη βάση του είναι οικονομισμός, συνδέει τον πληθυσμό με τους πόρους· ο νέος αμερικανικός Μαλθουσιανισμός τον συνδέει, επιπλέον, και με το κλίμα. Η Donella Meadows, περιβαλλοντολόγος, το 1988 δήλωνε ότι «η μείωση του πληθυσμού δεν είναι πρόβλημα: Η αύξησή του είναι» (‘Depopulation Is Not a Problem: Population Growth Is’). Ασφαλώς, είχαν προηγηθεί πασίγνωστα έργα όπως το The Population Bomb του νεομαλθουσιανού Paul R. Ehrlich, που δημοσιεύτηκε 20 χρόνια νωρίτερα, το 1968.

Αυτό που δεν λένε οι οπαδοί του μισανθρωπικού δόγματος του «υπερπληθυσμού» είναι ότι η σχέση του ανθρώπου με τους πόρους ή με το κλίμα, ευρύτερα με το φυσικό περιβάλλον ―με παραδοσιακούς όρους ας πούμε η σχέση του ανθρώπου με τη φύση―, διαμεσολαβείται από πράγματα όπως η μηχανή, η αστικοποίηση, η οικονομία, η τεχνολογία κ.λπ.

Επίσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μετέτρεψαν τη “woke” κουλτούρα και το LGBTQ κίνημα από εκφάνσεις και εκφράσεις κοινωνικής δικαιοσύνης στο πλαίσιο της αμερικανικής κοινωνίας, και της ιστορίας της, σε εργαλεία εξωτερικής και διεθνούς νεοϊμπεριαλιστικής πολιτικής και προώθησης μιας παγκόσμιας φιλελεύθερης «δυτικής» ηγεμονίας υπό αμερικανική επικυριαρχία. Πρεσβείες, ΜΚΟ, χρηματοδοτήσεις: όποια χώρα δεν υιοθετούσε το αμερικανικό μοντέλο αποτελούσε αντικείμενο πιέσεων, κυρώσεων κ.λπ. Όταν όμως άρχισε να αντιδρά η ίδια η Αμερική (δηλαδή ένα μέρος της: π.χ. Φλόριντα, Τέξας, γονείς ενάντια στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία κ.λπ), η αφήγηση άλλαξε: όλα αυτά «μας επιβλήθηκαν από ακραίους». Σήμερα, από τις ΗΠΑ ακούγονται κηρύγματα για την «τοξική woke κουλτούρα» ή το LGBTQ κίνημα που αγνοούν επιδεικτικά τον ρόλο του αμερικανικού κράτους στην εξάπλωσή τους πέρα από τα αμερικανικά σύνορα: η κυβέρνηση της Ταϊβάν δεν έγινε η πρώτη σε ολόκληρη την Ασία των 4.7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που αναγνώρισε τον γάμο ομοφύ(λόφι)λων ―και ο πρόεδρος της Lai Ching-te δεν αναφέρεται σε αυτήν ως «το Ισραήλ της Ασίας»―, επειδή έχει κάποια σχέση με την Κίνα, αλλά επειδή είναι ένα κράτος πελάτης (client state) και ένα τοπικό παράρτημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στην Ασία του Ειρηνικού.

Συν τοις άλλοις, η αμερικανική μαζική κουλτούρα έχει προωθήσει μισανθρωπικές ιδέες, όπως αυτή που ισχυρίζεται ότι «ο άνθρωπος είναι ιός για τον πλανήτη». Τέτοιες αντιλήψεις έχουν φτάσει τόσο βαθιά και έχουν εμποτίσει τόσο έντονα το κοινωνικό σώμα που εκφράζονται δίχως να δημιουργούν καμιά εντύπωση πλέον, είτε ως κεντρικό νόημα, όπως στην επιτυχημένη κινηματογραφική παραγωγή The Matrix (1999), όπου ακούμε ότι οι άνθρωποι είναι ένας «ιός, μια ασθένεια, ένας καρκίνος αυτού του πλανήτη. Είναι μια πανούκλα», είτε ως απλές φράσεις σε διαφορετικό νοηματικό πλαίσιο, όπως αυτή που ακούμε π.χ. στο τραγούδι ‘What It Is’ του Jonathan Davis (τραγουδιστής των Korn), «Είστε ένας ιός που ονομάζεται ανθρώπινο γένος» (2018). Παρόμοιες αντιλήψεις διαμορφώθηκαν και στο πλαίσιο της πανδημίας.

Επιπροσθέτως, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι η κοιτίδα του μετανθρωπισμού (posthumanism) και του διανθρωπισμού (transhumanism): Humanity+, Neuralink, DARPA: οργανισμός του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ που χρηματοδοτεί, μεταξύ άλλων, έρευνα για τη «βελτίωση των ανθρώπων» (Παρεμπιπτόντως, επίσης χρηματοδοτεί την «τεχνητή νοημοσύνη» (ΑΙ) από τη δεκαετία του 1960, ενώ και το διαδίκτυο (internet) έχει την καταγωγή του στον αμερικανικό στρατό, όπως έχω δείξει στο Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 133-139). Σε μια εποχή όπου διαμορφώνονται «πεδία σύμμειξης της φυσικής σφαίρας, του ψηφιακού περιβάλλοντος και του βιολογικού κόσμου» (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 285), ο διανθρωπισμός θεωρείται από πολλούς ως η ευγονική της ψηφιακής εποχής.

Θυμίζω ότι ο Φράνσις Γκάλτον, πατέρας της ευγονικής και ξάδερφος του Καρόλου Δαρβίνου, ο Τόμας Μάλθους και ο Χέρμπερτ Σπένσερ (όλοι Άγγλοι) διαμορφώνουν την κοσμική Αγία Τριάδα της «μελέτης πληθυσμών»: την οικονομική (Μάλθους), βιολογική (Σπένσερ) και ευγονική (Γκάλτον) διάσταση. Επιπλέον, να σημειωθεί ότι η φράση “Survival of the fittest” δεν ανήκει στον Δαρβίνο αλλά στον Σπένσερ, και προέρχεται από τους παραλληλισμούς που έκανε ο πρώτος ανάμεσα στις δικές του οικονομικές θεωρίες και τις βιολογικές θεωρίες του τελευταίου. Επιπροσθέτως, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Connelly στο προαναφερθέν βιβλίο του: «Ήταν ο Μάλθους που ενέπνευσε τον Κάρολο Δαρβίνο να υποστηρίξει το 1859 ότι ο αγώνας για επιβίωση θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέα, καλύτερα προσαρμοσμένα είδη. Αυτό έδωσε στον ξάδερφο του Δαρβίνου, Φράνσις Γκάλτον, την ιδέα ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να εκτρέφονται σαν άλογα κούρσας. Άλλοι όμως ανησυχούσαν ότι θα ήταν τα πιο φτωχά και γόνιμα παραδείγματα της ανθρωπότητας που θα κατακλύσουν όλους τους υπόλοιπους...» (p.2). «Για τους ευγονιστές, ξεκινώντας από τον Γκάλτον», συνεχίζει ο Connelly «ο έλεγχος του πληθυσμού ήταν μια κοσμική θρησκεία, μια πίστη που μεταδόθηκε για να σώσει την ανθρωπότητα από τον εκφυλισμό» (p.12).

Η κοινωνική διάσταση του Δαρβινισμού, η οποία θεωρείται ψευδοεπιστημονική, σε συνδυασμό με τον οικονομισμό του Μαλθουσιανισμού, εκβάλλει σε ένα είδος μισανθρωπίας, αλλά και σε μια αρνητική στάση απέναντι στη γέννηση και την αναπαραγωγή (antinatalism) και μια θετική στάση απέναντι στη στείρωση σε ατομικό επίπεδο, ή ακόμα και σε μαζική κλίμακα, που σε ακραία μορφή μπορεί να φτάσει σε ένα αντιανθρώπινο «δέον»: το Κίνημα Εθελοντικής Εξαφάνισης του Ανθρώπου (Voluntary Human Extinction Movement, VHEMT), με έδρα τις ΗΠΑ, και η Εκκλησία της Ευθανασίας (Church of Euthanasia, CoE), επίσης με έδρα τις ΗΠΑ, αποτελούν παραδείγματα ριζοσπαστικών κοσμικών «κινημάτων» (αντιανθρώπινες σέκτες είναι) κατά της ανθρώπινης αναπαραγωγής (antinatalism) και υπέρ της μείωσης του ανθρώπινου πληθυσμού και του αφανισμού του ανθρώπου.

Τέλος, για να «γειώσουμε» κάπως τα πράγματα, επιστρέφοντας στα περισσότερο απτά και πεζά και στα λιγότερο ιδεολογικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής διαμόρφωσαν τις συνθήκες, προώθησαν τις πολιτικές και είναι ο κύριος υπαίτιος για το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, ανεξάρτητα από το τι ισχυρίζονται και τι διατυμπανίζουν τώρα. Επίσης, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον πόλεμο στο Ιράκ (2003-2011), που έλαβε χώρα στο πλαίσιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας (2001-2021). Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει ότι και ο πόλεμος στο Ιράκ απομάκρυνε τις ΗΠΑ από κεντρικά κράτη της Ε.Ε., όπως συμβαίνει και σήμερα με τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Ας δούμε κάτι που γραφόταν το 2022:

Στις 19 Μαρτίου 2003 οι ΗΠΑ εισβάλλουν στο Ιράκ. Ο πόλεμος του Ιράκ απομακρύνει τις ΗΠΑ από κεντρικά κράτη της Ε.Ε., εξέλιξη που οδηγεί στην υιοθέτηση, από αμερικανικής πλευράς, της πολεμικής ρητορικής περί παλιάς και νέας Ευρώπης. Είχαν προηγηθεί, στις 15 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, μαζικές αντιαμερικανικές/αντιπολεμικές διαδηλώσεις σε Λονδίνο, Μαδρίτη, Βερολίνο, Παρίσι κ.α. (τρία χρόνια αργότερα, το 2006, ο Jürgen Hebermas κυκλοφορεί τη μετριότατη συλλογή με κείμενά του The Divided West)... Οι σχέσεις «Αμερικής» και «Ευρώπης» φτάνουν στο ναδίρ τους, στο χειρότερο σημείο εδώ και εβδομήντα-ογδόντα χρόνια, από τη δεκαετία του 1930: το χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού διευρύνεται.

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 210-211

Όταν σύμμαχοι και αντίπαλοι, Γαλλία, Γερμανία, Ρωσσία και Κίνα, από κοινού, αντιτάσσονταν στον πόλεμο στο Ιράκ, διαβάζαμε και ακούγαμε τα γνωστά που έλεγαν τότε οι κατά τόπους αμερικανιστές: όσοι αντιτίθενται στις ΗΠΑ είναι κακοί, αντιαμερικανοί, αντιδυτικοί, παρακμιακοί κ.λπ. Σήμερα, αυτοί που βρίσκονται στο τιμόνι των ΗΠΑ, οι κατά τόπους αμερικανιστές και το ίδιο το κράτος των ΗΠΑ έχουν αλλάξει τροπάριο: ο πόλεμος στο Ιράκ υπήρξε καταστροφικός και ήταν ένας πόλεμος που δεν έπρεπε να έχει συμβεί. Επιπλέον, οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο Ομπάμα απέκτησε δημοφιλία, αρχικά, επειδή δήλωνε ότι ήταν εξ αρχής εναντίον του πολέμου στο Ιράκ. Τέλος, για όσους θυμούνται, τότε οι Ευρωπαίοι ήταν παιδιά της Αφροδίτης, επειδή δεν ήθελαν πολέμους, ενώ οι Αμερικανοί ήταν τα παιδιά του Άρη. Τώρα, σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι Ευρωπαίοι είναι πολεμοκάπηλοι ενώ οι Αμερικανοί ειρηνιστές. Υπό αυτή την έννοια είναι απολαυστικό ―παρότι ανώφελο― να βλέπει κανείς να σκοτώνονται «ενδοδυτικά» ευρωπαϊστές και αμερικανιστές.

Όμως η πολιτική και ιστορική ουσία βρίσκεται στο εξής: Δίχως τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής όλα τα προηγούμενα, τα οποία είναι απολύτως ενδεικτικά, δεν θα είχαν την έκταση, την ένταση ή την υπόσταση που έχουν σήμερα.

Και τώρα έρχονται, πάλι, οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλάζουν το φιλελεύθερο/προοδευτικό πλευρό και διαμαρτύρονται για όλα όσα οι ίδιες οι ΗΠΑ έπραξαν και προώθησαν, αποποιούνται κάθε ευθύνη ―στην πραγματικότητα τη μετακυλίουν με στόχο την αυτοαθώωση― και συμπεριφέρονται σαν τα κράτη να μην έχουν συνέχεια: ιστορική, δικαιϊκή, διεθνοπολιτική ή οποιαδήποτε άλλη.

Όχι μόνο άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς αλλά, επιπλέον, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.

Δεν υπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία πιο υποκριτικό κράτος από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Αν και μάλλον αυτή η υποκρισία είναι διαχρονική και όχι τυχαία. Όπως σημείωνε ο Edward H. Carr στο κλασικό έργο του The Twenty Years' Crisis: 1919–1939 οι αγγλόφωνοι λαοί είναι «μετρ της τέχνης του να κρύβουν τα εγωιστικά τους εθνικά συμφέροντα κάτω από το μανδύα του γενικού καλού», προσθέτοντας ότι «αυτού του είδους η υποκρισία είναι ένα ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό γνώρισμα του αγγλοσαξονικού νου».

Συνοψίζοντας, η Αγγλόσφαιρα γενικά, στο παρελθόν, και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ειδικότερα, τόσο στο παρόν όσο και στο πρόσφατο παρελθόν, αποτελούν την αδιαμφισβήτητή γενέτειρα και κοιτίδα όχι μόνο του δόγματος του «υπερπληθυσμού», και των πολιτικών πληθυσμιακού ελέγχου, περιορισμού των γεννήσεων και μείωσης της γονιμότητας, αλλά και της “woke” κουλτούρας, του LGBTQ κινήματος, του παλαιού και νέου Μαλθουσιανισμού (επίσης του Δαρβινισμού), του περιβαλλοντισμού, καθώς και του μετανθρωπισμού και του διανθρωπισμού. Ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι το κράτος που διατηρεί από 500 έως 800 στρατιωτικές βάσεις σε περισσότερες από 80 χώρες, έχει πραγματοποιήσει τις περισσότερες πολιτικές παρεμβάσεις, στρατιωτικές επιχειρήσεις και παραβιάσεις της αρχής της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών και, επιπλέον, έχει διεξάγει τους περισσότερους πολέμους από οποιοδήποτε άλλο κράτος τα τελευταία 100 χρόνια.

Αλλά στο τέλος πάντα φταίνε οι άλλοι.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 18 | 12 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Ο Αγγλοαμερικανικός Κόσμος, η Ινδική Υποήπειρος και η εκλογή Μαμντάνι στη δημαρχία της Νέας Υόρκης.

| In Δ`~.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 13 | 11 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Έχουν γραφτεί πολλά για την εκλογή του Ζοχράν Μαμντάνι στη δημαρχία της Νέας Υόρκης. Στο παρόν κείμενο αναδεικνύεται μια διαφορετική προοπτική, η οποία, βεβαίως, δεν αποτελεί εναλλακτική έναντι όλων των υπολοίπων προσεγγίσεων· απλώς επιδιώκει την ένταξη της συγκεκριμένης εκλογής σε ένα νέο πλαίσιο και τον φωτισμό μιας διάστασης που δεν έχει μέχρι τώρα αναδειχθεί και διατυπωθεί δημόσια.

Κάποιος μπορεί να δει τον Ζοχράν Μαμντάνι, πλέον εκλεγμένο δήμαρχο της Νέας Υόρκης, και τον Σαντίκ Καν, δήμαρχο του Λονδίνου ―δύο εκ των κορυφαίων μητροπολιτικών κέντρων της Αγγλόσφαιρας ή του αγγλοαμερικανικού κόσμου― ως μουσουλμάνους, ως δημοκρατικούς σοσιαλιστές ή φιλελεύθερους, ως εκφραστές ή φορείς της πολυπολιτισμικότητας, ως μεσολαβητές μεταξύ ελίτ και λαϊκών στρωμάτων, ως χαρακτηριστικά παραδείγματα της υπερπαραγωγής ελίτ ή ως οτιδήποτε άλλο· Μπορεί, ωστόσο, εξίσου να τους δει ως ανθρώπους με καταγωγή από την Ινδική Υποήπειρο, την πολυπληθέστερη περιοχή του πλανήτη, στην οποία ζουν περίπου 1,9 δισεκατομμύρια άνθρωποι· δηλαδή σχεδόν 400 εκατομμύρια περισσότεροι από τον πληθυσμό της Αφρικής, ο οποίος ανέρχεται σε 1,5 δισεκατομμύριο ανθρώπους.

ΙΙ

Η αφωνία γύρω από την πληθυσμιακή βαρύτητα και δυναμική της Ινδικής Υποηπείρου συγκριτικά και σε αντίθεση, παραδείγματος χάριν, με τις συνεχείς αναφορές στην Αφρική, τουλάχιστον όσον αφορά την τρέχουσα ιστορική συγκυρία των τελευταίων τριών δεκαετιών, δηλαδή το παρόν και το πρόσφατο παρελθόν και όχι τις προβολές στο μέλλον, είναι οφθαλμοφανής και γίνεται εξόφθαλμη αν κανείς σταθμίσει τα εξής:

• Μόνο στην Ινδία, το πολυπληθέστερο κράτος του πλανήτη, που αποτελεί ένα τμήμα ―και όχι το σύνολο― της Ινδικής Υποηπείρου, ζουν μόλις 100 εκατομμύρια λιγότεροι άνθρωποι απ’ ό,τι σε όλα τα 54 κράτη της Αφρικής.

• Στο Πακιστάν, το δεύτερο πολυπληθέστερο κράτος της Ινδικής Υποηπείρου, ζουν περισσότεροι άνθρωποι απ' ό,τι στο πολυπληθέστερο κράτος της Αφρικανικής Ηπείρου, τη Νιγηρία.

• Στο Μπαγκλαντές, το τρίτο πολυπληθέστερο κράτος της Ινδικής Υποηπείρου, ζουν περισσότεροι άνθρωποι απ' ό,τι στο δεύτερο πολυπληθέστερο κράτος της Αφρικής, την Αιθιοπία.

• Στο ένα (1) κράτος της Ινδίας ζει τριπλάσιος και πλέον αριθμός ανθρώπων απ’ ό,τι σε όλα τα 22 αραβικά κράτη (Αραβικός Σύνδεσμος), που εκτείνονται από τις αφρικανικές ακτές του Ατλαντικού μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα, τις αφρικανικές ακτές του Ινδικού Ωκεανού, τον Περσικό Κόλπο και την Αραβική Θάλασσα.

• Στο ένα (1) κράτος της Ινδίας ζουν περίπου 400 εκατομμύρια περισσότεροι άνθρωποι απ' ό,τι σε όλα τα (35) κράτη της Νότιας και της Βόρειας Αμερικής.

• Τέλος, στο (1) κράτος της Ινδίας ζει σχεδόν διπλάσιος αριθμός ανθρώπων απ' ό,τι σε όλα τα (50) κράτη που υπάρχουν από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ, δηλαδή από τις ευρωπαϊκές ακτές του Ατλαντικού μέχρι τις ρωσσικές ακτές του Ειρηνικού.

ΙΙΙ

Ένας στους τέσσερις ή ένας στους πέντε ανθρώπους στον πλανήτη ―περίπου το 20%-25% του παγκόσμιου ανθρώπινου πληθυσμού― ζει στην Ινδική Υποήπειρο. Και αυτό χωρίς να περιλαμβάνονται κράτη όπως το Αφγανιστάν, το Νεπάλ ή η Μιανμάρ (Δες αμέσως παρακάτω). Η Ινδική Υποήπειρος είναι με διαφορά η πολυπληθέστερη περιοχή του πλανήτη.

Σε ένα υπερκρατικό, υπερεθνικό και υπερθρησκευτικό πολιτισμικό πλαίσιο ―ανάλογο της «Δύσης» ή του «δυτικού» πολιτισμού―, οι άνθρωποι που ζουν στο Πακιστάν και στο Μπαγκλαντές μπορούν να γίνουν αντιληπτοί ως μουσουλμανική έκφραση και διάσταση της «ινδικής» πολιτισμικής σφαίρας ή, καλύτερα, της Bharat. Ωστόσο, κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο για πολλούς σύγχρονους οπαδούς της ιδεολογίας Hindutva (Ινδικότητα), του ινδουιστικού εθνικισμού. Παλαιότερα Ινδοί εθνικιστές είχαν θεωρήσει προδότη τον Μοχάντας (Μαχάτμα) Γκάντι, ο οποίος αγωνίστηκε σθεναρά μαζί με τον Abdul Ghaffar Khan για τη συμφιλίωση ινδουιστών και μουσουλμάνων ― όχι μόνον από καλή καρδιά ή λόγω της κοινότητας συμφερόντων και της ανάγκης κοινού αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας της Βρετανίας, αλλά και επειδή πίστευαν ακράδαντα στην ενότητα της Ινδικής Υποηπείρου· εξ ου και αντιτάχθηκαν στον διαμελισμό της Ινδίας και στη δημιουργία ξεχωριστού μουσουλμανικού κράτους (Ντομίνιον του Πακιστάν, αρχικά, στη συνέχεια Ανατολικό και Δυτικό Πακιστάν και, τελικά, Μπαγκλαντές και Πακιστάν). Θυμίζω ότι ο Γκάντι δολοφονήθηκε από τον Nathuram Vinayak Godse, ο οποίος αποπειράθηκε να τον δολοφονήσει δύο φορές ανεπιτυχώς πριν τα καταφέρει την τρίτη φορά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ινδία είναι το κράτος με τον τρίτο μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό στον πλανήτη (≈200 εκατομμύρια), μετά από το Πακιστάν και την Ινδονησία. Συνολικά, στην Ινδική Υποήπειρο κατοικούν περίπου 550-600 εκατομμύρια μουσουλμάνοι, δηλαδή περισσότεροι από τους Άραβες μουσουλμάνους (≈450 εκατομμύρια), τους μη Άραβες μουσουλμάνους της Αφρικής (≈310 εκατομμύρια), της Νοτιοανατολικής Ασίας (Ινδονησία, Μαλαισία, Ταϊλάνδη κ.λπ) (≈300 εκατομμύρια) και της Δυτικής, Κεντρικής και Βόρειας Ασίας (Ρωσσία, Καύκασος, Ιράν, Τουρκία, Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν κ.λπ) (≈270 εκατομμύρια).

Στην Ινδική Υποήπειρο, οι Χίντου, οι Παντζάμπ (Punjabis), οι Σιχ και οι Βεγγαλέζοι ―κάτοικοι της κεντρικής και βόρειας Ινδίας, του Πακιστάν και του Μπαγκλαντές― είναι γλωσσικά συγγενείς, παρά τα διαφορετικά θρησκεύματα και ανεξάρτητα από το αν είναι πολίτες διαφορετικών κρατών και από την όποια μεταξύ τους εχθρότητα. Αντιθέτως, οι άνθρωποι του ινδικού νότου, που μιλούν Ταμίλ και Τελούγκου, δηλαδή δραβιδικές και όχι ινδοάριες γλώσσες, ναι μεν δεν είναι γλωσσικά συγγενείς με τους Χίντου ή τους προηγούμενους, αλλά είναι πολίτες της Ινδίας και μέλη της ιστορικής Bharat. Υπό αυτή την οπτική, η έννοια «του κόσμου ή της σφαίρας της Ινδικής Υποηπείρου» περιλαμβάνει τόσο τα κράτη (Ινδία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές) και τις γλώσσες (ινδοαρίες, δραβιδικές) όσο και τα θρησκεύματα (Ινδουισμός, Ισλάμ, Χριστιανισμός, Σιχισμός, Βουδισμός, Τζαϊνισμός κ.λπ.).

Ως μέλη της Akhand Bharat (όχι απλώς της Bharat) μπορούν, επιπλέον, να θεωρηθούν ―πέρα από τα προαναφερθέντα τρία κράτη: Ινδία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές― και το Αφγανιστάν, το Μπουτάν, το Θιβέτ, η Μιανμάρ (σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει γλωσσική σύνδεση με την Ινδία, καθώς συναντάμε τόσο την ιρανική γλωσσική σφαίρα: Αφγανιστάν, όσο και τις σινοθιβετικές γλώσσες: Μπουτάν, Θιβέτ, Μιανμάρ), το Νεπάλ, η Σρι Λάνκα και οι Μαλδίβες (ινδοάριες γλώσσες). Σε ό,τι αφορά το παρελθόν, η έννοια της Akhand Bharat υπήρξε μια προσπάθεια διατήρησης της ενότητας απέναντι στο ιμπεριαλιστικό βρετανικό/αγγλικό «διαίρει και βασίλευε», το οποίο τελικά κυριάρχησε, μέσω των κατά τόπους εθνικισμών, οδηγώντας στην πολυδιάσπαση σε εννέα μέχρι στιγμής κράτη (πορεία που θα μπορούσε να εμβαθυνθεί περαιτέρω με την προώθηση αποσχιστικών κινημάτων και τη δημιουργία κρατών των Σιχ, των Ταμίλ κ.λπ). Ωστόσο, όσον αφορά το παρόν, με την έννοια της Akhand Bharat εισερχόμαστε στο πεδίο του αλυτρωτισμού, εξ ου και δεν περιλαμβάνω στις συγκριτικές αναφορές του προηγούμενου τμήματος (II) τα συγκεκριμένα κράτη. Αν προσμετρηθούν, τότε ο πληθυσμός της Ινδικής Υποηπείρου, ως Akhand Bharat, υπερβαίνει με άνεση τα δύο (2) δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Πάντως το 2015, με συμφιλιωτικό και όχι αλυτρωτικό πνεύμα, ο Ναρέντρα Μόντι είχε δηλώσει ότι «Το Rashtriya Swayamsevak Sangh εξακολουθεί να πιστεύει ότι μια μέρα [η Ινδία, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές], που για ιστορικούς λόγους έχουν χωριστεί μόλις πριν από 60 χρόνια, θα ξανασμίξουν, μέσω της λαϊκής καλής θέλησης, και θα δημιουργηθεί η Akhand Bharat».

Τέλος, αν σταθμίσει κανείς την ακόμα ευρύτερη έννοια της ινδικής πολιτισμικής σφαίρας ή του ινδικού κόσμου (Indian cultural sphere, Indic world, Greater India), πέρα από τα όρια της Ινδικής Υποήπειρου ―όπου περιλαμβάνονται κράτη από τη Νοτιοανατολική Ασία και την παλαιά/πρώην αποικιακή Ινδοκίνα, φτάνοντας μέχρι την Ινδονησία, τη Μαλαισία ή ακόμα και τις Φιλιππίνες―, τότε μιλάμε για μια περιοχή που υπερβαίνει τα 2,5 δισεκατομμύρια κατοίκους, δηλαδή περίπου το 30% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Πέρα από τη Ινδία ως κράτος, λοιπόν, έχουμε στη διάθεσή μας τρεις επιπλέον έννοιες: την Ινδική Υποήπειρο, την Akhand Bharat και τον Ινδικό Κόσμο ή την Ινδική Πολιτισμική Σφαίρα (Ο όρος «Ινδόσφαιρα», αντίστοιχος της Αγγλόσφαιρας και παρεμφερής με έννοιες όπως ―ακολουθώντας μια πορεία από τη δύση προς την ανατολή, για την καλύτερη εξοικείωση του αναγνώστη― Hispanidad, Φραγκοφωνία/Φραγκόσφαιρα, Deutschsprachiger Raum, Slavosphere/Slavic world, Russkiy Mir, Turkic world, Αραβικός Κόσμος, Greater Iran/Persianate world/Iranosphere, Σινική Σφαίρα/Kanji cultural sphere κ.λπ, μοιάζει κάπως άχαρος. Ας σημειωθεί ότι όλες αυτές οι έννοιες, όπως και ο όρος «ευρωπαϊκός», έχουν τουλάχιστον κάποιο ενδεικτικό και στοιχειώδες περιεχόμενο, κάποια ιστορική, πολιτισμική, γλωσσική κ.λπ αναφορά, σε αντίθεση με την παγκόσμια πρωτοτυπία του πλέον αόριστου όρου στην ανθρώπινη ιστορία: «δυτικός» και «Δύση», που προκύπτει από γεωγραφικό προσανατολισμό σε σχέση με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα: Βορράς, Νότος, Ανατολή, Δύση, και που αν όντως τον πάρει κανείς σοβαρά από πλευράς λογικής θα πρέπει να δεχθεί, σε ένα πολιτισμικό πλαίσιο, ότι υπάρχουν τέσσερις πολιτισμοί στον πλανήτη: ο δυτικός, ο ανατολικός, ο βόρειος και ο νότιος).

ΙV

Στο βιβλίο μου, Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, έχω επισημάνει, μεταξύ άλλων:

Είναι αδύνατον να επιχειρήσει κάποιος να μιλήσει συνολικά για την ολοκλήρωση της αμερικανικής ηγεμονικής περιόδου χωρίς να αναφερθεί στην Ε.Ε. και στο Ηνωμένο Βασίλειο, κάποτε μητροπολιτικό κέντρο του οποίου ήταν περιφέρεια η Βόρεια Αμερική, με τους όρους να έχουν αντιστραφεί όχι μόνο ως προς τη σχέση Ηνωμένου Βασιλείου - ΗΠΑ, αλλά και ως προς τη σχέση Ηνωμένου Βασιλείου και των πρώην κτήσεών του επί βρετανικής αυτοκρατορίας· όπως εντελώς ενδεικτικά φανερώνει η ανάδειξη του πρώτου τέκνου γονέων με ινδοάρια εθνογλωσσική καταγωγή (Punjabis) στην πρωθυπουργία της χώρας, του Ρίσι Σούνακ, με το κόμμα των Συντηρητικών. Μόλις έξι γενιές νωρίτερα η βασίλισσα Βικτώρια αναγνωριζόταν ως «αυτοκράτειρα της Ινδίας». Αυτή η αντιστροφή στη σχέση μεταξύ κέντρου και περιφέρειας αποτελεί τη συμβολική κορυφή του παγόβουνου... Ενδεικτικά, η οικονομία της Ινδίας ξεπέρασε την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου, ανεβαίνοντας στην πέμπτη θέση με όρους ονομαστικού ΑΕΠ. Από πλευράς ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης η Ινδία είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία ήδη από το 2011.

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 192

Υπό μια τέτοια οπτική ―της αντιστροφής στη σχέση κέντρου-περιφέρειας μεταξύ Αγγλόσφαιρας και Ινδικής Υποηπείρου― μπορούν να ενταχθούν στο ίδιο πλαίσιο και να φωτιστούν με παρόμοιο φως: ο Ζοχράν Μαμντάνι, δήμαρχος της Νέας Υόρκης (νονός του οποίου ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Γκάνας, Kwame Nkrumah)· ο Σαντίκ Καν, δήμαρχος του Λονδίνου· ο Ρίσι Σούνακ, πρώην πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, ηγέτης του Συντηρητικού Κόμματος και ένας από τους πλουσιότερους Βρετανούς· μαζί με τον Γκόπι Χιντούγια (Gopichand Parmanand Hinduja), πρόσφατα αποθανόντα δισεκατομμυριούχο και πλουσιότερο άνθρωπο στο Ηνωμένο Βασίλειο· η Καμάλα Χάρις, 49η αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, υποψήφια πρόεδρος και μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος, Ταμίλ στην καταγωγή από την πλευρά της μητέρα της, από οικογένεια Βραχμάνων μάλιστα· ο ινδικής καταγωγής (Punjabi) μουσουλμάνος στο θρήσκευμα Αφτάμπ Πούρεβαλ (Aftab Pureval), δήμαρχος του Σινσινάτι από το 2022.

Σε αυτό το σημείο, αξίζει να σημειωθούν δύο πράγματα, σε ό,τι αφορά ειδικά τις όχι και τόσο Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Πρώτον, η Τούλσι Γκάμπαρντ, διευθύντρια της Κοινότητας Υπηρεσιών Πληροφοριών (United States Intelligence Community, IC), που γεννήθηκε στη Σαμόα, έχει ασπαστεί τον Ινδουισμό, και υπό αυτή την έννοια είναι η πρώτη Ινδουίστρια και Σαμοανή Αμερικανίδα, μέλος του Κογκρέσου. Δεύτερον, παρόλο που όλα τα εκλεγμένα μέλη στο Κογκρέσο που είναι ινδικής καταγωγής προέρχονται από το Δημοκρατικό Κόμμα (Rohit Khanna, Raja Krishnamoorthi, Shri Thanedar, Suhas Subramanyam, όπως άλλωστε και η Tulsi Gabbard), πλέον, η πλάστιγγα είχε γείρει στην αντίπερα όχθη, στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, με πρόσωπα κλειδιά όπως ο Βιβέκ Ραμασουάμι, δισεκατομμυριούχος, ιδεολόγος, ακτιβιστής και πολιτικός ―που μαζί με τον Ίλον Μάσκ βρέθηκε στη διεύθυνση του Τμήματος Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας (DOGE)―, ο Κας Πατέλ, Διευθυντής του FBI, ο Σριράμ Κρισνάν (Sriram Krishnan), Ανώτερος Σύμβουλος Πολιτικής του Λευκού Οίκου για την Τεχνητή Νοημοσύνη, ο Τζέι Μπαταχαρία (Jay Bhattacharya), Διευθυντής των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας των Ηνωμένων Πολιτειών, η Χαρμίτ Ντίλον (Harmeet Dhillon), νομικός σύμβουλος παλαιότερα της προεκλογικής καμπάνιας του Τραμπ που διορίστηκε στη διεύθυνση του Τμήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης.

Επιπλέον, αξίζει ιδιαίτερης μνείας η γνωστή Νίκι Χέιλι (Nimarata Randhawa Haley), πρώην κυβερνήτης της Νότιας Καρολίνας και πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών στα Ηνωμένα Έθνη, η πρώτη «έγχρωμη» ―όπως χαρακτηριστικά λένε στις ΗΠΑ― γυναίκα που υπήρξε υποψήφια για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, καθώς και η πρώτη γυναίκα που έθεσε υποψηφιότητα εναντίον ενός πρώην προέδρου ως υποψήφια μεγάλου κόμματος. Επίσης, η πρώτη γυναίκα και η πρώτη Αμερικανίδα ασιατικής καταγωγής που κέρδισε προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικάνων για την προεδρία (αργότερα αποσύρθηκε: επί της ουσίας κατέλαβε τη δεύτερη θέση, μετά τον Τραμπ, και μάλιστα με τεράστια διαφορά από τον τρίτο Ντε Σάντις, που πολλοί περίμεναν ―ή απλά προωθούσαν την ιδέα― ότι θα ήταν ο ισχυρότερος αντίπαλός του). Ακόμη, ήταν το πρώτο άτομο ινδικής καταγωγής, ανεξαρτήτως φύλου, στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, που κέρδισε προκριματικές εκλογές είτε των Ρεπουμπλικάνων είτε των Δημοκρατικών. Τέλος, εφόσον διεκδίκησε την προεδρία των ΗΠΑ στις εκλογές του 2024, αν είχε εκλεγεί, θα είχε γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος και η πρώτη Ασιάτισσα Αμερικανίδα πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, μόλις δεκαέξι χρόνια μετά τον πρώτο Αφροαμερικανό πρόεδρο στην ιστορία της χώρας, Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος χρειάστηκε να περάσουν 220 χρόνια από την ίδρυση του αμερικανικού κράτους (Σύνταγμα, 1788) προκειμένου να εκλεγεί (Και εδώ μιλάμε για το Ρεπουμπλικανικό και όχι το Δημοκρατικό Κόμμα). Η Νίκι Χέιλι είναι ινδικής καταγωγής (Punjabi και Jat Sikh).

Επιπροσθέτως, όπως είναι γνωστό, η σύζυγος του αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, Τζει Ντι Βανς, και Δεύτερη Κυρία των ΗΠΑ, Ούσα Βανς (Usha Bala Chilukuri Vance), είναι ινδικής καταγωγής. Κι αυτή, όπως η Καμάλα Χάρις, κατάγεται από οικογένεια βραχμάνων που μιλούν δραβιδική (όχι ινδοάρια) γλώσσα: απλώς η Χάρις/Gopalan προέρχεται από Ταμίλ, ενώ η Βανς/Chilukuri από Τελούγκου γλωσσικό περιβάλλον.

Τέλος, ευρύτερα, επιστρέφοντας στο υπερκομματικό πλαίσιο ―καθώς ποτέ η ουσία των ζητημάτων δεν περιορίζεται στα κόμματα, εφόσον όλες οι πραγματικά μεγάλες τάσεις και μεταβολές όχι απλώς είναι υπερκομματικές αλλά, επιπλέον, υπερβαίνουν τις εκάστοτε παρατάξεις, παρά την προσπάθεια που κάνουν τα κόμματα είτε να αποκρύψουν είτε να διαχειριστούν προς όφελός τους μια τέτοια πραγματικότητα―, συναντάμε σε θέσεις εξουσίας, π.χ. ως διευθύνοντες συμβούλους, πρόσωπα όπως οι Σουντάρ Πιτσάι (CEO της Alphabet Inc. και της Google), Σάτια Ναντέλα (CEO της Microsoft), Άρβιντ Κρίσνα (CEO της IBM) και Νιλ Μόχαν (CEO του YouTube)· ο Μουκές Αμπάνι, πλουσιότερος Ινδός και μεταξύ των δεκαπέντε πλουσιότερων ανθρώπων παγκοσμίως, πρώτος μη Αμερικανός μέλος και διευθυντής του διοικητικού συμβουλίου της Bank of America· ο Ατζάι Μπάνγκα, πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας· οι πρωτοπόροι σε τομείς όπως η τεχνολογία υπολογιστών Ajay Bhatt, Vinod Dham και Sabeer Bhatia· και πολλοί ακόμα.

Συνολικά, υπάρχουν περίπου πέντε με έξι εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες ινδικής καταγωγής, οι οποίοι είναι συνήθως περισσότερο ευκατάστατοι και ανώτερου μορφωτικού επιπέδου σε σύγκριση με άλλες ομάδες με μεταναστευτικό υπόβαθρο. Είναι φανερό ότι υφίσταται υπερ-αντιπροσώπευση των Ινδών Αμερικανών σε ανώτερα επίπεδα. Από την άλλη πλευρά, εκτιμάται ότι υπάρχουν λιγότεροι από ένα εκατομμύριο Ινδοί μετανάστες που διαμένουν παράνομα στις ΗΠΑ. Τόσο κατά την πρώτη όσο και κατά την παρούσα κυβέρνηση Τραμπ έχουν απελαθεί παράνομοι μετανάστες ινδικής καταγωγής, γεγονός που έχει προκαλέσει τριβές μεταξύ Ουάσιγκτον και Νέου Δελχί ― όχι ως προς το δικαίωμα απέλασης καθαυτό, αλλά ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης τόσο των παράνομων μεταναστών που απελαύνονται (χειροπέδες, χρήση στρατιωτικών μεταγωγικών αεροσκαφών αντί για ναυλωμένες πτήσεις της πολιτικής αεροπορίας κ.λπ. Πρόσφατα έγινε κάτι ανάλογο με τη μαζική σύλληψη μεταναστών από τη Ν. Κορέα που εργάζονταν σε εργοστάσιο της Hyundai στην Τζόρτζια) όσο και, κυρίως, φοιτητών που υφίστανται συνεχή αυστηροποίηση ελέγχων ή την απειλή απέλασης, π.χ. αν παραβιάσουν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας (υπερβολική ταχύτητα, αλκοτέστ κ.λπ.).

Από τα προηγούμενα μπορούν να προκύψουν πολλές γόνιμες παρατηρήσεις, αναλόγως το πλαίσιο και τους άξονες ανάλυσης που χρησιμοποιεί κανείς: μεταβολή της δημογραφικής δομής των ΗΠΑ, σχέση ινδικής μειονότητας και κυρίαρχης λευκής πλειοψηφίας, διαφορά στη μεταχείριση και την τύχη μεταξύ ανθρώπων ινδικής καταγωγής που διαμένουν νόμιμα ή παράνομα στις ΗΠΑ, διακρατικές σχέσεις ΗΠΑ-Ινδίας, αντίδραση του Λευκού Χριστιανικού Εθνικισμού στην άνοδο των Ινδών Αμερικανών στα ανώτερα κλιμάκια του κράτους, ενσωμάτωση Ινδών στις αμερικανικές ελίτ, αντιθέσεις στο εσωτερικό των αμερικανικών ελίτ, εντάσεις στο εσωτερικό του κινήματος MAGA, υπερπαραγωγή ελίτ, διαμόρφωση αντι-ελίτ και συγκρούσεις μεταξύ ελίτ και αντι-ελίτ κ.λπ. Επί του παρόντος, θα περιοριστούμε στην εξής παρατήρηση:

Όλα τα προαναφερθέντα πρόσωπα συμβολίζουν την απαρχή μιας μεταβολής που λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο της αντιστροφής στη σχέση κέντρου-περιφέρειας, την οποία επιφέρει η Ινδία (μόνη της, ούτε καν ο κόσμος της Ινδικής Υποηπείρου) στην Αγγλόσφαιρα ― και μάλιστα στον πυρήνα της: στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Σαν Φρανσίσκο (Σίλικον Βάλεϊ). Με άλλα λόγια, όλα τα προηγούμενα μπορούν να γίνουν αντιληπτά ως τα αρχικά στάδια της μεταβολής που θα επιφέρει στον αγγλοαμερικανικό κόσμο η σφαίρα της Ινδικής Υποηπείρου.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 13 | 11 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Ομιλίες από την 80ή Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 29 | 9 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

.~`~.

Παρακάτω ακολουθούν ομιλίες που έδωσαν οι ηγεσίες κρατών κατά τη διάρκεια της 80ής Συνόδου της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Κάθε περίπτωση περιλαμβάνει το όνομα κάθε κράτους (το οποίο αποτελεί σύνδεσμο που παραπέμπει στη σελίδα της κάθε ομιλίας στην ιστοσελίδα του ΟΗΕ, η οποία συνήθως αποτελείται από μια σύνοψη και ένα αντίγραφο της ομιλίας) και το βίντεο.

Η σειρά παρουσίασης ακολουθεί τη σειρά με την οποία μίλησαν οι ηγεσίες στη Συνέλευση. Δηλαδή δεν υπάρχει κάποια ιεράρχησή τους, παρά μόνο σε ό,τι αφορά τις ομιλίες που επιλέχθηκαν να υπάρχουν στην Κοσμοϊδιογλωσσία συγκεντρωμένες, προκειμένου να έχει πρόσβαση όποιος και όποια θέλει ανά πάσα στιγμή, και ποιες όχι.

Αφού σημειώσω ότι στους δύο συνδέσμους αυτής της πρότασης μπορείτε να βρείτε τις ομιλίες της Ελλάδας και της Κύπρου, επισημαίνω ότι έχουν επιλεχθεί συνολικά 53 ομιλίες.

Τα κριτήρια επιλογής είναι πολλαπλά, ποικίλουν και δεν είναι ενιαία, ενώ μπορεί να έχουν και περιφερειακό χαρακτήρα. Παραδείγματος χάριν, η Ιρλανδία και το Ομάν είναι κράτη που παραδοσιακά έχουν ιδιαίτερες διπλωματικές θέσεις, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και αξίζει να τα παρακολουθεί κανείς. Ωστόσο, οι εξελίξεις, οι εντάσεις και οι πόλεμοι σε Ανατολική Ευρώπη (πόλεμος στην Ουκρανία και σχέσεις ΕΕ-ΝΑΤΟ-Ρωσσίας), Δυτική Ασία/Μέση Ανατολή (Αραβοϊσραηλινοϊρανικές σχέσεις), Δυτική Αφρική (δεύτερο κύμα αποαποικιοποίησης και κρίση ή αποσύνθεση Françafrique), αλλά και σε Κεντρική Αφρική και Κεντρική Ασία, επιβάλλουν την επιλογή κρατών τα οποία, υπό διαφορετικές συνθήκες, μπορεί να μην επιλέγονταν. Επίσης, υπάρχουν κράτη που δεν μπορούν να λείπουν (Μόνιμα μέλη του ΣΑ του ΟΗΕ, Ομάδα των Επτά (G7), BRICS+ κ.λπ) και κράτη που καλό είναι οι άνθρωποι ν' αρχίσουν να τα μαθαίνουν, ή να εξοικειώνονται με αυτά, δραπετεύοντας από τον ιδεολογικό κλίβανο του ευρωκεντρισμού και του δυτικοκεντρισμού, όπως «το μεγαλύτερο νησιωτικό έθνος και το τέταρτο πολυπληθέστερο κράτος, η πρώτη μουσουλμανική και η τρίτη μεγαλύτερη δημοκρατία στον πλανήτη πίσω από τις ΗΠΑ και την Ινδία»: η Ινδονησία (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 25). Επιπλέον, υπάρχουν περιπτώσεις κρατών που μπορεί να υπήρχε πρόθεση να επιλεγούν αλλά οι ομιλίες των ηγεσιών τους ήταν πολιτικά άοσμες ή τα επιχειρήματά τους περιλαμβάνονταν σε ομιλίες άλλων κρατών, καθώς και περιπτώσεις κρατών οι οποίες δεν επιλέχθηκαν επειδή θα οδηγούσαν σε αλυσίδα επιλογής και άλλων κρατών (εμφύλιος στο Σουδάν, Λατινική Αμερική). Τέλος, υπάρχουν και ομιλίες που δεν μπορούν να αγνοηθούν καθώς άρεσαν ή προκάλεσαν αίσθηση.

Οι ομιλίες ηγεσιών κρατών που επιλέχθηκαν είναι οι εξής (με τη σειρά που μίλησαν): 23 Σεπτεμβρίου: Βραζιλία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ινδονησία, Τουρκία, Ιορδανία, Νότια Κορέα, Κατάρ, Καζακστάν, Νότια Αφρική, Λίβανος, Γαλλία, Κολομβία, Πολωνία, Βιετνάμ, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Ιαπωνία, Μαρόκο. 24 Σεπτεμβρίου: Ισπανία, Ουκρανία, Ιράν, Κένυα, Σερβία, Φινλανδία, Σενεγάλη, Νιγηρία, Αυστραλία, Ιταλία, Ουγγαρία. 25 Σεπτεμβρίου: Παλαιστίνη, Αιθιοπία, Ευρωπαϊκή Ένωση, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστρία, Μεξικό. 26 Σεπτεμβρίου: Ισραήλ, Πακιστάν, Κίνα, Μάλι. 27 Σεπτεμβρίου: Μπουρκίνα Φάσο, Αρμενία, Ρωσσία, Γερμανία, Ινδία, Αίγυπτος, Λευκορωσία, Ταϊλάνδη, Σαουδική Αραβία, Μαλαισία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Τέλος, 29 Σεπτεμβρίου: Καναδάς, Αλγερία, Δανία και Αγία Έδρα.

Από τις φετινές ομιλίες αυτές που είχαν τις περισσότερες προβολές στη σελίδα του ΟΗΕ στο youtube ήταν του Πακιστάν (περισσότερες από 1,3 εκατομμύρια), των Ηνωμένων Πολιτειών (≈410 χιλιάδες), της Ταϊλάνδης (≈255 χιλιάδες), του Ισραήλ (≈200 χιλιάδες), της Ινδονησίας (≈180 χιλιάδες), της Κολομβίας (≈165 χιλιάδες), της Κένυας (≈145 χιλιάδες), της Νιγηρίας (≈135 χιλιάδες) και της Αιθιοπίας (≈130 χιλιάδες). Η ομιλία που είχε τις περισσότερες προβολές από κράτος που είναι μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ήταν της Φινλανδίας (≈85 χιλιάδες) (Τονίζω ότι τα στοιχεία είναι από τη σελίδα του ΟΗΕ, η οποία έχει διαφορετικό κοινό από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία και τα τηλεοπτικά δίκτυα, διότι π.χ. η ομιλία της Φινλανδίας, που προκάλεσε αίσθηση, και της οποίας το περιεχόμενο αντανακλά την παράδοση που είχε μέχρι πρότινος ως ουδέτερο κράτος, έχει περισσότερες από 3 εκατομμύρια προβολές στο DRM News).

Ιστορικά, οι ομιλίες πολιτικών με τις περισσότερες προβολές στη σελίδα του ΟΗΕ στο youtube είναι η ομιλία του Imran Khan, πρώην πρωθυπουργού του Πακιστάν (7,5 εκατομμύρια προβολές) και η ομιλία του Mohamed Abdullahi Mohamed, πρώην προέδρου της Σομαλίας (6,3 εκατομμύρια προβολές), και οι δύο ομιλίες από το 2019, καθώς και η ομιλία του Subrahmanyam Jaishankar, υπουργού εξωτερικών της Ινδίας (3,6 εκατομμύρια προβολές), από το 2022 (Υπάρχει και η ιστορική ομιλία που έδωσε ο Che Guevara το 1964, “Patria o Muerte!”, που σημαίνει «Πατρίδα ή Θάνατος», με 4,4 εκατομμύρια προβολές, η οποία δημοσιεύτηκε πριν από 16 χρόνια, το 2009). Δηλαδή έχουμε μια ομιλία από την Αφρική και δύο ομιλίες από την Ινδική Υποήπειρο, την πολυπληθέστερη περιοχή στον πλανήτη, στην οποία ζουν περίπου 1,9 δισεκατομμύρια άνθρωποι, περίπου 400 εκατομμύρια περισσότεροι απ' όσους ζουν στην Αφρική, της οποίας ο πληθυσμός είναι περίπου 1,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Ο χάρτης αποτυπώνει τα κράτη των οποίων οι ομιλίες επιλέχθηκαν και παρουσιάζονται παρακάτω.