Οι Η.Π.Α απέναντι στην ολοκλήρωση της Σινικής Σφαίρας ― μέρος α΄.

17 | 2 | 4 μ.Κ ~ Year ΙV AQ | 2023

Μουσική Συνοδεία

Το ιστορικό και πολιτικό επίδικο του ζητήματος της Ταϊβάν από κινεζικής πλευράς είναι η επανένωση και ολοκλήρωση της Σινικής Σφαίρας ―μετά από την επιστροφή των Χονγκ Κονγκ και Μακάο στην κυριαρχία της Κίνας―, το τέλος του ιστορικού κύκλου που ξεκίνησε με τον Αιώνα της Ταπείνωσης, και η επιστροφή της Κίνας ως υποκείμενο της παγκόσμιας ιστορίας.

Από αμερικανική σκοπιά, η Ταϊβάν ως εμπόδιο στην ολοκλήρωση της Σινικής Σφαίρας προφανώς εξυπηρετεί ευρύτερους σκοπούς: την διατήρηση μιας μονοπολικής ηγεμονικής τάξης στον Ειρηνικό Ωκεανό που έχει ως κέντρο τη Βόρεια Αμερική, και τη διαφύλαξη της παγκόσμιας αγγλοσαξωνικής κυριαρχίας στις ανοιχτές θάλασσες. 

Η υπογραφή του Τριμερούς Συμφώνου του Αγγλοσαξωνικού Άξονα (AUKUS) μεταξύ Η.Π.Α, Ηνωμένου Βασιλείου και Αυστραλίας, αποτελεί αδιάψευστη μαρτυρία και παραδοχή μιας τέτοιας επιδίωξης. 

Η αποτυχημένη ιαπωνική προσπάθεια για ηγεμονία στην Ανατολική Ασία και η ήττα της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας είχε ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση της Ανατολικής Ασίας και τη μετατροπή του Ειρηνικού Ωκεανού σε «Αγγλοσαξονική λίμνη», όπως θα χαρακτηρίσει τον μεγαλύτερο ωκεανό του πλανήτη ο στρατηγός MacArthur και ο Dean Acheson.

Επιπλέον, η ιαπωνική ήττα οδήγησε στον μεταπολεμικό ετεροκαθορισμό όχι μόνο του μεγάλου νησιωτικού κράτους αλλά και ολόκληρης της Ανατολικής Ασίας από τη Βόρεια Αμερική και την Ευρασία στο πλαίσιο του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού Η.Π.Α-Ε.Σ.Σ.Δ και της ηγεμονικής επιρροής του διπολικού συστήματος, το οποίο παρόλο που είχε ως πυρήνα του τον πλανητικό Βορρά ετεροκαθόρισε σε μεγάλο βαθμό τον πλανητικό Νότο (Κίνα, Ινδία, Μέση Ανατολή, Αφρική, Λατινική Αμερική). 

Από διηπειρωτική σκοπιά το νόημα της επανόδου της Κίνας πρέπει να ενταχθεί στα συμφραζόμενα του λόγου που εξετάζει τη γενικότερη μεταβολή που λαμβάνει χώρα στους συσχετισμούς δύναμης σε πλανητική κλίμακα: της επιστροφής της Ασίας σε σχέση με τη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, η άνοδος των οποίων κορυφώθηκε με την κινεζική παρακμή κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα και την ήττα της Ιαπωνίας στα μέσα του 20ου.  

Το γεγονός ότι στις αρχές του 21ου αιώνα Κίνα και Ιαπωνία αποτελούν τις δύο από τις τρεις μεγαλύτερες οικονομίες στον πλανήτη (με τις Η.Π.Α στη Βόρεια Αμερική να ολοκληρώνουν την τριάδα) μαζί με τη σταδιακή επανένωση και ολοκλήρωση της Σινικής Σφαίρας σηματοδοτεί την επιστροφή αρχικά της Ανατολικής Ασίας, η οποία αποτελεί το ανατολικό άκρο της μιας και μόνης Παγκόσμιας Ηπείρου: της Αφροευρασίας. Η ήπειρος της Αμερικής είναι περιφερειακή ως προς αυτήν. Εξ ου και όταν δεν υπάρχει έλεγχος σε κάποια κεντρική περιοχή της παγκόσμιας ηπείρου (π.χ Μέση Ανατολή) ή όταν κυριαρχεί έντονος ανταγωνισμός (π.χ. Ιαπωνία της δεκαετίας του 1980 στην Ανατολική Ασία), επιδιώκεται κάποιας μορφής υποβάθμιση ή και πολυδιάσπαση προκειμένου οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βόρεια Αμερική να παραμείνουν στο επίκεντρο της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων (με παρόμοιο τρόπο μπορεί να δει κανείς και μια ενδεχόμενη αποβιομηχάνιση της Ευρώπης). 

Από αμερικανική σκοπιά η πολυδιάσπαση της Σινικής Σφαίρας στα πρότυπα του μετασοβιετικού χώρου θα αποτελούσε ιδανική συνθήκη προκειμένου να παραμείνουν τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες ως κράτος όσο και η Βόρεια Αμερική ως ηπειρωτικός χώρος στο κέντρο του παγκόσμιου συστήματος. Σιντζιάνγκ, Θιβέτ και Χονγκ Κονγκ, με διαφορετικούς τρόπους, εργαλειοποιούνται κατά καιρούς στο πλαίσιο μιας τέτοιας προσπάθειας πολυδιάσπασης.

Το δε ζήτημα της Ταϊβάν αποτελεί πρώτα και κύρια μετα-αυτοκρατορικό απομεινάρι της κατάρρευσης της ιαπωνικής ισχύος στην Ανατολική Ασία και υποπροϊόν της ήττας της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας, και μόνο δευτερευόντως αποτέλεσμα του κινεζικού εμφυλίου. Δίχως να εισέλθουμε σε ειδικότερα θέματα ―τα οποία θα μας απασχολήσουν σε σειρά μελλοντικών κειμένων που θα έχουν ως αντικείμενό τους την Ανατολική Ασία―, απλώς θα επισημάνουμε ότι η Ταϊβάν τελούσε υπό ιαπωνική κυριαρχία από τη λήξη του Α΄ Σινοϊαπωνικού πόλεμου το 1895 (Treaty of Shimonoseki/Maguan) μέχρι και το 1945. 

Άραγε αποτελεί μόνο η Ταϊβάν ανεπίλυτο ζήτημα αυτοκρατορικής κατάρρευσης και αποτυχίας επιβολής ή διατήρησης μιας τάξης, ή υπάρχουν και άλλα ανάλογα ζητήματα που απασχολούν την τρέχουσα πλανητική συγκυρία; 

Το ερώτημα αυτό, σε συνδυασμό με το ότι 

(1) οι πολιτισμένοι και καλοί του παρόντος είναι οι βάρβαροι κακοί του παρελθόντος (Γερμανία, Ιαπωνία) και αντίστροφα, οι βάρβαροι κακοί του σήμερα είναι οι καλοί σύμμαχοι του χθες (Σ. Ρωσσία, Κίνα), 

(2) τα σημερινά επίδικα βρίσκονται σε περιοχές που αποτέλεσαν κεντρικά θέατρα του τελευταίου μεγάλου πολέμου (Ανατολική Ευρώπη και Ανατολική Ασία) και τέλος 

(3) η ευρωκεντρική και αμερικανοκεντρική ανάγνωση και ερμηνεία του «Β΄ Παγκοσμίου πολέμου» είναι εντελώς παραπλανητική ειδικά σε ό,τι αφορά την Ανατολική Ασία, 

όλα τα προηγούμενα, επιβάλλουν μια νέα ανάγνωση των ιστορικών γεγονότων, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις σχέσεις κυρίως της Ιαπωνίας, της Κίνας, της Ρωσσίας και δευτερευόντως της Γερμανίας, την οποία θα επιχειρήσουμε σε σειρά επόμενων κειμένων.

Προφανώς και δεν προκαλεί εντύπωση ότι το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες λείπουν από την προηγούμενη τετραπλή εξίσωση μεταξύ καλών και κακών, διότι διαχρονικά πάντοτε είναι σταθερά αποκλειστικά και μόνο «καλές δυνάμεις», καθώς βρίσκονται «στη σωστή πλευρά της ιστορίας»: ήτοι στη δική τους, στην οποία απλώς αλλάζουν οι κακοί ανάλογα με τα συμφέροντά τους και τις ιδεολογικές και γεωπολιτικές ανάγκες της στιγμής.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

17 | 2 | 4 μ.Κ ~ Year ΙV AQ | 2023

Read More

Από τον ευρωκεντρισμό του 19ου και τον εκσυγχρονισμό μέσω εκδυτικισμού του 20ου, στις «πολλαπλές νεωτερικότητες» του 21ου αιώνα.

9 | 2 | 4 μ.Κ ~ Year ΙV AQ | 2023

Μουσική Συνοδεία

Τον Σεπτέμβριο του 2013, μόλις τελείωσα την ομιλία μου στο Ολλανδικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων στη Χάγη με θέμα το πώς μπορεί κανείς να κατανοήσει τη σύγχρονη Κίνα, ένας Γάλλος μελετητής έκανε την εξής ερώτηση: «Η Κίνα αποκτά μια δυναμική σημειώνοντας πρόοδο στον εκσυγχρονισμό της, αλλά είναι φαινομενικά απρόθυμη να ταυτιστεί με τη δυτική αίσθηση της νεωτερικότητας. Ποιος είναι ο λόγος;»

Απαντώντας, είπα: «Για να απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση, πρέπει πρώτα απ' όλα να έχει μια εικόνα της προέλευσης της δυτικής νεωτερικότητας. Σε κοντινή απόσταση από αυτήν την αίθουσα συνεδριάσεων υπάρχουν δύο μέρη που αξίζει να επισκεφτείτε, το ένα είναι η πρώην κατοικία του μεγάλου Ολλανδού φιλοσόφου Baruch Spinoza και το άλλο είναι το Royal Delft. Πίσω στον 17ο αιώνα, όταν τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη ήταν θεοκρατίες, ο Σπινόζα, ο οποίος θεωρούνταν αιρετικός και αφορίστηκε στην Ολλανδία, λέγεται ότι είχε μια μυστική συνάντηση με τον Γερμανό φιλόσοφο Γκότφριντ Βίλχελμ φον Λάιμπνιτς σε αυτή την πόλη. Μαζί, οι δύο φιλόσοφοι συζήτησαν ένα από τα κοινά τους ευρήματα: αντί να είναι θεοκρατία, η Κίνα ήταν κοσμικό κράτος (ή ένα νεωτερικό κράτος τότε). Ήταν σίγουροι ότι η Κίνα ήταν ένα επιτυχημένο κράτος καθώς ακολουθούσε έναν κοσμικό, φυσικό και μη θεοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης».

The China Horizon. Glory And Dream Of A Civilizational State

Zhang Weiwei

Αν δεν αντιληφθούμε τα σφάλματα αρχικά του ευρωκεντρισμού και αργότερα της δυτικοκεντρικής ιδεολογίας, ιστοριογραφίας και ερμηνευτικής δεν θα γίνει δυνατό να διαπιστώσουμε ότι 

1) η έννοια του κοσμικού κράτους μας έρχεται από την Περσία· 

2) οι Κινέζοι εφηύραν τη γραφειοκρατία. 

Τα προηγούμενα παραδείγματα, που είναι απολύτως ενδεικτικά [S. Finer, 1997], εξαφανίζονται μέσω της ένταξής τους στο τριμερές ευρωκεντρικό νοητικό σχήμα της παγκόσμιας ιστορίας «Αρχαιότητα - Μεσαίωνας - Νέοι Χρόνοι». Αυτό το σχήμα τριχοτόμησης της ιστορίας θα συνοδευτεί από το επίσης ευρωκεντρικό πασίγνωστο ιστοριογραφικό σχήμα που έχει στη βάση του την αρχαία Ελλάδα, συνεχίζεται με την αρχαία Ρώμη και από εκεί περνά στην ανάδυση της χριστιανικής Ευρώπης την οποία ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός, που οδηγούν στη δημοκρατία και τον σύγχρονο κόσμο.

Τα δύο αυτά ευρωκεντρικά προοδευτικά ιστορικά νοητικά σχήματα είναι ηγεμονικά και διδάσκονται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. 

Πριν από τον 18ο αιώνα τα πράγματα δεν γίνονταν αντιληπτά μέσα από τον συνδυασμό αυτών των δύο προοδευτικών ιστοριογραφικών σχημάτων. Υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για μη ευρωπαϊκούς πολιτισμούς, με μακράν πιο επιδραστικούς της Αιγύπτου και της Κίνας. 

Η δε Αίγυπτος, μέσω της οποίας εισέρχονταν στοιχεία από την Περσία και τη Μεσοποταμία στην Ευρώπη, έχει μακρά ιστορία αλληλεπιδράσεων, εντάσεων και επιρροών στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής Χριστιανοσύνης που φανερώνονται στον Γνωστικισμό, τον Νεοπλατωνισμό και τον Ερμητισμό φτάνοντας μέχρι τον Παράκελσο και το πρώτο μισό της ζωής του Νεύτωνα, και από τους Ροδόσταυρους μέχρι τους Τέκτονες, στις παραδόσεις των οποίων κατέχει κεντρική θέση η αρχαία Αίγυπτος γενικά και η αιγυπτιακή θρησκεία μαζί με τα παράγωγά της ειδικότερα. 

~

Αν και η λαχτάρα της Ευρώπης για την Ανατολή υπήρχε από πολύ παλιά (ή μάλλον, η ίδια η Ευρώπη ήταν αρχικά ένα είδος μείγματος), το κίνημα που πήρε τη μορφή εισβολής συνέβη μόνο με τη νεωτερικότητα. Η εισβολή της Ευρώπης στην Ανατολή... σήμανε την ισοδυναμία μεταξύ της ευρωπαϊκής αυτοσυντήρησης και αυτοεπέκτασης. Για την Ευρώπη αυτό νοηματοδοτήθηκε ως η πρόοδος της παγκόσμιας ιστορίας και ο θρίαμβος της λογικής. Η μορφή της εισβολής ήταν αρχικά η κατάκτηση, ακολουθούμενη από απαιτήσεις για το άνοιγμα των αγορών και μεταμορφώσεις σε διάφορα πράγματα όπως εγγυήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθερία θρησκευτικών πεποιθήσεων, δάνεια, οικονομική βοήθεια και υποστήριξη εκπαιδευτικών και απελευθερωτικών κινημάτων. Αυτές ακριβώς οι μεταμορφώσεις συμβόλιζαν την πρόοδο του πνεύματος του ορθολογισμού. Μέσα από αυτό το κίνημα γεννήθηκαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της νεωτερικότητας: ένα πνεύμα προόδου που στοχεύει στην άπειρη προσέγγιση προς μια ολοένα και μεγαλύτερη τελειότητα, ο θετικισμός, ο εμπειρισμός και ο ιδεαλισμός που υποστηρίζει αυτό το πνεύμα, και μια ποσοτικοποιημένη επιστήμη που θεωρεί τα πάντα ως ομοιογενή... Στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα συνέβη μια ποιοτική αλλαγή στο κίνημα της ευρωπαϊκής αυτοπραγμάτωσης.

What Is Modernity?

Takeuchi Yoshimi

Από τα τέλη του 18ου και μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα αναπτύσσεται ένας λόγος (discourse) που παρουσιάζει την αρχαία Ελλάδα ως λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού με επίκεντρο τη δημοκρατία και τον επιστημονικό ορθολογισμό. Κατά αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται σταδιακά ένας λόγος περί «Δύσης», ο οποίος συνοδεύεται από

(1) μια ευρωκεντρική ανάγνωση και επανερμηνεία του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος κόβεται και ράβεται στα μέτρα των αναγκών μιας νεοδιαμορφούμενης ευρωπαϊκής Δύσης· 

(2) μια αντίθεση ανάμεσα σε προοδευτική Ευρώπη και καθυστερημένη Ασία, με την τελευταία να ορίζεται αρνητικά-παθητικά ως μη-Ευρώπη και να χαρακτηρίζεται από κοινωνίες όπως η αυταρχική πλέον Κίνα και η στατική πλέον Αίγυπτος.

(3) μια νέα ματιά και επανερμηνεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού με λίκνο του τον ευρωκεντρικά πλέον επανερμηνευμένο ελληνικό πολιτισμό και με επίκεντρο τον ορθολογισμό, την επιστήμη και τη δημοκρατία στο πλαίσιο ενός προοδευτικού σχεδίου εκσυγχρονισμού που είναι δυνατός μόνο μέσω εκδυτικισμού.

Και αυτή η σύνθεση και πορεία φέρεται να αποτελεί τον μόνο δρόμο που μπορεί και πρέπει να ακολουθήσει κάποιος προκειμένου να γίνει «νεωτερικός».

~

Τελευταία έκφραση και αποθέωση αυτής της αντίληψης υπήρξε το περίφημο «Τέλος της Ιστορίας» [F. Fukuyama, 1989, 1992]. 

Από τα συστατικά στοιχεία της συγκεκριμένης ιδέας προκύπτει π.χ η θέση ότι αν η Κίνα δεν θέλει να χρεοκοπήσει θα πρέπει να είναι πρόθυμη να ακολουθήσει το «δυτικό» μοντέλο. Σε αυτή την αντίληψη βασίζονται φωνές που προβλέπουν συνεχώς και κατ` επανάληψη τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες την αναπόφευκτη κατάρρευση της Κίνας (άλλοτε χρησιμοποιώντας οικονομικές προσεγγίσεις, άλλοτε δημογραφικά δεδομένα κ.λπ).

Τελικά, η ιδέα περί του «Τέλους της Ιστορίας» θα καταρρεύσει καθώς η βαρύτητα που ασκεί η πραγματικότητα είναι πολύ ισχυρή: τέσσερις δεκαετίες μετά από την αποσύνθεση της Ε.Σ.Σ.Δ., τη μονοπολική στιγμή κυριαρχίας των Η.Π.Α. και την διακήρυξη του τέλούς της, η ιστορία αρνείται να τελειώσει. 

Η διάψευση αυτής της εξαιρετικά δημοφιλούς ιδέας θα συνοδευτεί από την εξάντληση της θεωρίας του εκσυγχρονισμού (modernisation theory) καθώς τις τελευταίες δύο δεκαετίες, υπό το βάρος των εξελίξεων και της πραγματικότητας σε πλανητική κλίμακα, αμφισβητείται 

1ον) η σύνδεση της θέσης περί εκκοσμίκευσης (secularisation thesis) με τη θεωρία του εκσυγχρονισμού (modernisation theory), και επιπλέον

2ον) η ταύτιση του εκδυτικισμού (Westernization) με τον εκσυγχρονισμό.

Οι αμφισβητήσεις αυτές θα ανοίξουν τον δρόμο για το ζήτημα των πολλαπλών μορφών νεωτερικότητας ή των «πολλαπλών νεωτερικοτήτων» (Multiple Modernities) [S.N Eisenstadt, 2000].

Δηλαδή, τίθεται το ζήτημα κατά πόσο υπάρχει αποκλειστικά ένας και μόνο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει κάποιος προκειμένου να είναι «νεωτερικός». Ή μήπως τελικά υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί δρόμοι; 

Το ερώτημα, πέραν του ότι φανερώνει την κρίση και τα αδιέξοδα του ευρωκεντρικού νοητικού οικοδομήματος, δεν είναι άσχετο με το διεθνές περιβάλλον και τις τρέχουσες πλανητικές εξελίξεις, διότι έμμεσα και με διαφορετική μορφή θέτει το ζήτημα του μονοπολισμού και του πολυπολισμού: 

Υπάρχει ένα είδος δημοκρατίας, δηλαδή η «δυτική» φιλελεύθερη, ή πολλά είδη; 

Επιπλέον, το ερώτημα δεν είναι τόσο θεωρητικό και αφηρημένο όσο φαντάζει εκ πρώτης όψεως καθώς το έθεσαν επί τάπητος, απαντώντας στην ουσία του, τα κράτη της Ρωσσίας και της Κίνας σε κοινή τους δήλωση στις 4 Φεβρουαρίου 2022, υποστηρίζοντας ότι

Δεν υπάρχει ένα ενιαίο κοινό πρότυπο που να ταιριάζει σε όλες τις χώρες και να τις καθοδηγεί στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας. Ένα έθνος μπορεί να επιλέξει τέτοιες μορφές και μεθόδους εφαρμογής της δημοκρατίας που θα ταιριάζουν καλύτερα στο συγκεκριμένο κράτος του, με βάση το κοινωνικό και πολιτικό του σύστημα, το ιστορικό του υπόβαθρο, τις παραδόσεις και τα μοναδικά πολιτιστικά του χαρακτηριστικά.

Άραγε, εν τέλει, υπάρχει μια μοναδική και αποκλειστική «δυτική» προοδευτική πορεία που πρέπει να ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι στο πλαίσιο μιας μονογραμμικής αντίληψης της ιστορίας ή πολλές διαφορετικές πορείες;

Ιδού τα ερωτήματα στα οποία καλούνται να δώσουν απάντηση οι κοινωνίες και τα κράτη σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ερωτήματα που αποπειράθηκε να απαντήσει ο κυρίαρχος δεσμευτικά για όλους, μέσω της ιδέας περί του «Τέλους της Ιστορίας», και τα οποία εν τέλει θα απαντηθούν από την ίδια την ιστορία των ανθρώπων.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

9 | 2 | 4 μ.Κ ~ Year ΙV AQ | 2023

Read More

~ Είναι έγκλημα μόνο για τους δικούς τους νόμους. Για τους δικούς μας, που υπάρχουν αιώνες παραπάνω, είναι καθήκον... Ή μήπως αποδέχτηκες τη θρησκεία τους, όταν δέχτηκες τους νόμους τους; ~ Δεν υπάρχει δίκαιο. Να σου πω τι σημαίνει το δίκαιο...

1 | 2 | 4 μ.Κ ~ Year ΙV AQ | 2023

Μουσική Συνοδεία

I

V • Είναι έγκλημα μόνο για τους δικούς τους νόμους. Για τους δικούς μας, που υπάρχουν αιώνες παραπάνω, είναι καθήκον. Να προστατέψεις τη γη και να διατηρήσεις τον τρόπο ζωής μας. Είναι θρησκευτικό θέμα. Ή μήπως αποδέχτηκες τη θρησκεία τους, όταν δέχτηκες τους νόμους τους;

O • Θα τους νικήσω με τους δικούς τους κανόνες.

V • Φτιάχνουν κανόνες για να τους σπάνε. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν σπάσει όποιον κανόνα έχουν φτιάξει. Από την πρώτη συνθήκη με την Γαλλία, σε κάθε συνθήκη με εμάς... μέχρι την τελευταία τους με το Ιράν. Οι κανόνες τους ισχύουν μόνο για τους άλλους. Κάνουν πόλεμο όποτε θέλουν, όπου θέλουν, παίρνουν ό,τι θέλουν... και μετά φτιάχνουν κανόνες, για να μην μπορείς να πάρεις τίποτα πίσω. Φτιάχνουν κανόνες για τους σκλάβους και κανόνες για τους αφέντες. 

Εσύ ακολουθείς τους κανόνες των σκλάβων.

II

V • Θα σας πουν ότι η μόνη ελπίδα της γης είναι να γίνουν εκείνοι επιστάτες της. Η άσχημη αλήθεια είναι ότι θέλουν τη γη, και αν την πάρουν δεν θα μοιάζει ποτέ ξανά με τη γη μας. Αυτό είναι πρόοδος σήμερα, οπότε αν ψάχνετε για πρόοδο, μη με ψηφίσετε. Είμαι το αντίθετο της προόδου. Είμαι ο τοίχος που (η πρόοδος) χτυπάει πάνω του, και δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα σπάσει.

III

O • Είναι ο ανόητος. Ποιος θα τον ψηφίσει; Οι περιβαλλοντιστές; Οι μέτοικοι από τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες; Γι' αυτούς, είναι το πρόσωπο που έχουν διδαχθεί να περιφρονούν... ένας λευκός, εξηντάχρονος γαιοκτήμονας.

IV

O • Διαμαρτυρόμαστε για την ύπαρξη κρατικού σώματος αστυνόμευσης που προστατεύει τη βιομηχανοποιημένη κτηνοτροφία και τη μαζική δολοφονία εκατομμυρίων ζώων κάθε χρόνο.

V • Έχεις οργώσει ποτέ χωράφι; Για να φυτέψεις την κινόα ή το ζαχαρόχορτο ή ό,τι άλλο τρως, σκοτώνεις τα πάντα στο έδαφος και κάτω από αυτό. Σκοτώνεις κάθε φίδι, κάθε βάτραχο, κάθε ποντίκι, τυφλοπόντικα, αρουραίο, σκουλήκι, ορτύκι. Τα σκοτώνεις όλα. Έτσι, υποθέτω ότι το μόνο πραγματικό ερώτημα είναι πόσο χαριτωμένο πρέπει να είναι ένα ζώο για να σας νοιάζει αν πεθαίνει για να σας ταΐσει.

V

Ι • Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο σε αυτόν τον πλανήτη.

V • Όσο ελεύθερος μπορεί να είναι κάποιος...

Ι • Γιατί πουλάνε; 

V • Ο ιδιοκτήτης πέθανε. Το άφησε στα παιδιά του. Το ένα παιδί θέλει να το κρατήσει, το άλλο όχι... 

Με τα άλογα και τα βοοειδή κερδήθηκε η Δύση, αλλά ο θάνατος και οι φόροι θα είναι οι λόγοι που θα χαθεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. 

Ι • Σε κάνει να αναρωτιέσαι... ποιος θα ταΐζει αυτόν τον κόσμο, όταν δεν θα έχει μείνει κανείς από εμάς.

V • Κανείς, ο κόσμος θα πεινάσει.

VI

V • Κανείς δεν έχει δικαίωμα. Πρέπει να πάρεις ένα δικαίωμα ή να σταματήσεις κάποιον από το να σου το αφαιρέσει...

O • Αυτό δεν είναι δίκαιο.

V • Όχι. Να σου πω τι σημαίνει το δίκαιο. Δίκαιο σημαίνει ότι η μία πλευρά πήρε ακριβώς αυτό που ήθελε με τρόπο που η άλλη πλευρά δεν μπορεί να παραπονεθεί. 

Δεν υπάρχει δίκαιο.

VII

V • Ελευθερία.

Σκεφτόμουν αρκετά γι' αυτήν τελευταία. Τη λέξη, την έννοιά της. Το λεξικό νομίζει ότι σημαίνει, "η δύναμη ή το δικαίωμα να σκέφτεσαι, να μιλάς ή να πράττεις όπως θέλεις χωρίς εμπόδιο ή όριο". Ως Κυβερνήτης αυτής της Πολιτείας, ορκίστηκα να προστατέψω αυτό το δικαίωμα. 

Το χτίσιμο μίας πόλης στη μέση της πιο παρθένας άγριας φύσης μας σου αφαιρεί αυτήν την ελευθερία. 

Σου εξαλείφει την ελευθερία να αναπνέεις καθαρό αέρα και να πίνεις καθαρό νερό. Πιέζει την ικανότητα των σχολείων μας, των νοσοκομείων και της αστυνομίας μας. Αυτό απαιτεί αύξηση των φόρων μας η οποία πιέζει τις οικογένειές μας, που σας αναγκάζει να αποφασίσετε αν μπορείτε έστω να ζείτε σε ένα μέρος που αποκαλείτε σπίτι. 

Δεν είναι πρόοδος αυτό στο μυαλό μου. Είναι εισβολή. Και η εισβολή τελείωσε. Σήμερα, υπογράφω ένα εκτελεστικό διάταγμα που παύει κάθε χρηματοδότηση του σχεδίου ανάπτυξης.

VIII

V • Τι αντιπροσωπεύει μια πόλη, π.χ το Μπόζμαν; Αυτή είναι η ερώτηση. Και το Πόρτλαντ και το Φοίνιξ και το Λος Άντζελες, εφόσον μιλάμε γι' αυτό.

O • Κάθε πόλη αντιπροσωπεύει κάτι διαφορετικό.

V • Όχι, όλες εκφράζουν το ίδιο πράγμα. Κάθε καλοκαίρι υπάρχει φωτιά και κάθε χειμώνα χιονοθύελλα. Το ένα καθαρίζει το δάσος και το άλλο το προστατεύει. Μετά ταΐζει τα ποτάμια την άνοιξη, τα οποία τρέφουν την κοιλάδα. Αλλά αν αυτά τα δύο συμβούν στην πόλη είναι καταστροφικά. Επειδή οι πόλεις είναι το αντίθετο της φύσης. Την αψηφούν. Γι' αυτό και πάντα καταρρέουν. Αυτά τα βουνά είναι εδώ εκατομμύρια χρόνια. Και θα είναι εδώ για εκατομμύρια χρόνια. Πες μου την πόλη που θ' αντέξει τόσα χρόνια. Και περνιέσαι και για περιβαλλοντιστής.

~ . ~

Από το αμερικανικό νεο-γουέστερν δράμα

Yellowstone

 

Created by Taylor Sheridan and John Linson

Music composed by Brian Tyler

Διαβάστε περισσότερα Σπουδαία Αποσπάσματα από κλασικά έργα-βιβλία και σειρές ή κινηματογραφικές επιλογές του 21ου αιώνα.

.~`~.

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

1 | 2 | 4 μ.Κ ~ Year ΙV AQ | 2023

Read More