Ηχώ από τα βάθη των αιώνων | Είναι ανοησία να εκστρατεύει κανείς εναντίον εκείνων τους οποίους δεν θα μπορέσει να υποτάξει, και αν ακόμα τους νικήσει.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 21 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

I

[6.9.1] Η Εκκλησία αυτή συνεκλήθη για ν᾽ αποφασίσει πώς πρέπει να γίνουν οι προετοιμασίες για την εκστρατεία της Σικελίας. Αλλά εγώ νομίζω ότι πρέπει να εξετάσουμε πάλι το ζήτημα κατ᾽ αρχήν, αν δηλαδή είναι ορθό να εκστρατεύσει ο στόλος ώστε να μην πάρουμε, βιαστικά, μιαν απόφαση για τόσο σπουδαίο ζήτημα και να μην προκαλέσουμε, παρασυρόμενοι από ξένους, έναν πόλεμο που δεν μας αφορά...

[6.10.5] Πρέπει, λοιπόν, να τα σκεφτούμε καλά αυτά και να μην εκθέσουμε σε κίνδυνο την πολιτεία που βρίσκεται ακόμα σε αβεβαιότητα, ούτε να επιδιώξουμε να επεκτείνουμε την ηγεμονία μας προτού εξασφαλίσουμε εκείνην που ασκούμε... 

Αλλά ενώ σπεύδουμε να βοηθήσουμε τους Εγεσταίους που είναι σύμμαχοί μας και ισχυρίζονται ότι αδικούνται, αναβάλλουμε κάθε επιχείρηση εναντίον εκείνων που μας αδίκησαν εμάς τους ίδιους επαναστατώντας εναντίον μας...

[Δ`~.: Οι Εγεσταίοι, που προέτρεπαν τους Αθηναίους να εκστρατεύσουν στη Σικελία για να τους βοηθήσουν σε πόλεμο που οι ίδιοι ξεκίνησαν, μπορούν γίνουν αντιληπτοί ως το ιστορικό ανάλογο των Ισραηλινών. Αυτοί που επαναστάτησαν εναντίον των Αθηναίων μπορούν να γίνουν αντιληπτοί ως το ιστορικό ανάλογο των Ευρωπαίων].

...και αν ακόμα τους υποτάσσαμε, θα μας ήταν δύσκολο, επειδή είναι πολλοί και βρίσκονται μακριά, να τους εξουσιάζουμε. Είναι ανοησία να εκστρατεύει κανείς εναντίον εκείνων τους οποίους δεν θα μπορέσει να υποτάξει, και αν ακόμα τους νικήσει, ενώ αν νικηθεί δεν θα βρίσκεται στην κατάσταση όπου ήταν πριν. [6.11.2]

[Δ`~.: Ας επαναλάβουμε τη συγκεκριμένη φράση πέρα από τη μετάφραση/απόδοση του Βλάχου και σε αυτή του Βενιζέλου: Είναι, έν τούτοις, ανόητον να εκστρατεύη κανείς εναντίον λαού, του οποίου η ήττα δεν εξασφαλίζει την υποταγήν, και ενώ η αποτυχία δεν αφίνει αυτόν εις την ιδίαν θέσιν που ευρίσκετο προ της επιχειρήσεως].

...οι Εγεσταίοι προσπαθούν, κυρίως, να μας φοβίσουν. [6.11.3]

[6.11.4] Εάν θέλουμε να εμπνεύσουμε δέος... ο καλύτερος τρόπος είναι να μην εμφανιστούμε εκεί ή, εάν εμφανιστούμε, να κάνουμε μια σύντομη επίδειξη της δύναμής μας και να φύγουμε. Ξέρουμε όλοι ότι εκείνο που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι αυτό που βρίσκεται μακριά και του οποίου η φήμη δεν έχει υποβληθεί σε δοκιμασία. Αλλ᾽ αν μας συνέβαινε κάποια ατυχία, θα μας περιφρονούσαν αμέσως...

[6.12.1] Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι λίγος μόνο καιρός πέρασε από τότε που αναλάβαμε από βαριά επιδημία και από τον πόλεμο και ότι τώρα μόνο μπορούμε ν᾽ αναπληρώσουμε τις ανάγκες μας σε χρήματα και άνδρες. Τους πόρους μας αυτούς, σωστό είναι να τους χρησιμοποιήσουμε εδώ και όχι για να βοηθήσουμε... αυτούς, που μας ζητούν βοήθεια κι έχουν κάθε συμφέρον να λένε ψέματα. Παρασύροντας άλλους σε κίνδυνο, ενώ οι ίδιοι δεν προσφέρουν τίποτε άλλο παρά λόγια, δεν θα δείξουν, σε περίπτωση επιτυχίας, όση πρέπει εμπιστοσύνη, ενώ σε περίπτωση αποτυχίας θα έχουν παρασύρει τους φίλους τους στην καταστροφή.

...Σπάνια πετυχαίνει κανείς όταν κινείται από το πάθος, ενώ πολλά μπορεί να επιτύχει όταν ενεργεί με προβλεπτικότητα...

 [6.13.2] Στους Εγεσταίους, ειδικότερα, ας αποκριθούμε ότι, αφού άρχισαν πόλεμο... χωρίς να συμβουλευτούν τους Αθηναίους, πρέπει μόνοι τους και να τον τελειώσουν. 

Από τώρα και ύστερα δεν πρέπει, όπως το έχουμε συνήθεια, να δεχόμαστε συμμάχους τους οποίους πρέπει να βοηθούμε αν βρεθούν στην ανάγκη, αλλά οι οποίοι καμιά δεν μπορούν να μας δίνουν βοήθεια σε ώρα δικής μας ανάγκης...

II

[6.20.1] Επειδή βλέπω, Αθηναίοι, ότι είσαστε οπωσδήποτε αποφασισμένοι να εγκρίνετε την εκστρατεία, είθε η έκβασή της να είναι σύμφωνη με τις προσδοκίες μας. Τώρα, όμως, θέλω να σας μιλήσω για τα παρόντα και να σας πω πώς τα βλέπω... 

[6.20.2] Καθώς ακούω, οι πολιτείες εναντίον των οποίων πρόκειται να εκστρατεύσουμε... δεν επιζητούν να μεταβάλλουν την κατάστασή τους, καθώς κάνουν όσοι πρόθυμα επιδιώκουν ν᾽ ανταλλάξουν μια κατάσταση καταναγκαστικής δουλείας μ᾽ ένα καθεστώς πιο ήπιο. Επομένως, δεν είναι πιθανόν να θελήσουν ν᾽ ανταλλάξουν την ελευθερία τους με την δική μας ηγεμονία...

[6.21.1] Εναντίον μιας τέτοιας δύναμης, δεν αρκεί μόνο μια συνηθισμένη ναυτική δύναμη... Μας χρειάζεται, κυρίως, αν οι πολυάριθμες πολιτείες συνασπιστούν, από φόβο, μεταξύ τους και δεν βρεθούν άλλες, εκτός από τους Εγεσταίους, να έρθουν με το μέρος μας... να ξέρουμε ότι φεύγουμε για μακρινή χώρα όπου η εκστρατεία αυτή δεν θα έχει τίποτε το κοινό μ᾽ εκείνες που αναλαμβάνατε εδώ, εναντίον κάποιου, περιστοιχισμένοι από τους συμμάχους σας, όταν σας ήταν εύκολο να προμηθεύεστε από φίλιο έδαφος ό,τι σας χρειαζόταν. Θα βρεθείτε απομονωμένοι, σε ξένη γη...

[6.23.1] Αν ξεκινήσουμε απ᾽ εδώ με δυνάμεις (που θα έχουν μεταφερθεί από θάλασσα) όχι μόνο ίσες με τις δυνάμεις του εχθρού, σε οπλίτες τουλάχιστον, αλλά και ανώτερες σε όλα, θα είμαστε μόλις σε θέση να τους υποτάξουμε και να σώσουμε τον στρατό μας από την καταστροφή. 

[6.23.2] Πρέπει να θεωρήσουμε ότι είμαστε άποικοι που πηγαίνουν να ιδρύσουν αποικία ανάμεσα σε εχθρούς και ότι, από την πρώτη μέρα, πρέπει να έχουν στον έλεγχό τους το έδαφος όπου θ᾽ αποβιβαστούν, ξέροντας ότι, αν αποτύχουν, θα προκαλέσουν την γενική εχθρότητα. 

~

Αποσπάσματα από τους Λόγους του Νικία προς την εκκλησία του δήμου των Αθηναίων κατά της εκστρατείας στη Σικελία, όπως μας τους παρέδωσε ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του. 

Οι Αθηναίοι μετά από την πανωλεθρία τους στην καταστροφική εκστρατεία στη Σικελία δεν έβαλαν μυαλό. Έπρεπε να ακολουθήσει η συντριπτική ήττα στους Αιγός Ποταμούς.

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 21 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More

Από την προσπάθεια αναθεώρησης του δόγματος των ΗΠΑ στην αρχή του τέλους του πυρηνικού μονοπωλίου του Ισραήλ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 20 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

Αυτό που ξεκίνησε στη Μέση Ανατολή το 1980-1981 θα τελειώσει είτε με την αποπυρηνικοποίηση του Ισραήλ είτε με την πυρηνικοποίηση ενός ή περισσοτέρων κρατών. 

Ο αείμνηστος Kenneth Waltz, στο κλασικό πλέον κείμενό του που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Foreign Affairs το 2012 με τίτλο “Why Iran Should Get the Bomb”, είχε ισχυριστεί ότι δεν είναι αυτονόητο ότι μετά από ένα πιθανό πυρηνικό Ιράν θα ακολουθήσουν κι άλλα κράτη της περιοχής. Απλώς αναφέρω την θέση του, τα επιχειρήματα για την οποία μπορείτε να βρείτε στο κείμενό του, το οποίο υπάρχει στην Κοσμοϊδιογλωσσία, δίχως να σημαίνει ότι συμφωνώ με αυτήν.

Όπως και να 'χει το πυρηνικό μονοπώλιο του Ισραήλ σε μια τεράστια σε έκταση και πληθυσμό περιοχή, θα τελειώσει. Η αρχή του τέλους έχει ξεκινήσει.

Η τεράστια σε πληθυσμό και έκταση αυτή περιοχή, στην οποία διατηρεί πυρηνικό μονοπώλιο το Ισραήλ, δεν περιορίζεται στη Μέση Ανατολή, όπως παραπλανητικά συνήθως γράφεται, αλλά είναι κατά πολύ ευρύτερη από αυτήν, γεγονός που σπάνια επισημαίνεται (Δείτε τον χάρτη στο κείμενο Τρία αναλυτικά και ερμηνευτικά πλαίσια προκειμένου να εντάξετε τη σύγκρουση Ισραήλ και Ιράν).

Όμως τι ξεκίνησε στη Μέση Ανατολή το 1980-1981;

Την 7η Ιουνίου 1981 έλαβε χώρα η ισραηλινή επίθεση στον πυρηνικό αντιδραστήρα Osirak του Ιράκ (Operation Opera/Babylon). Περίπου ένα χρόνο νωρίτερα, στις 30 Σεπτεμβρίου 1980, είχε προηγηθεί ανάλογη ιρανική επιχείρηση λίγες μέρες μετά από την έναρξη της εισβολής του Ιράκ στο Ιράν. Κάποιους μήνες πιο πριν, στις 23 Ιανουαρίου 1980, ο 39ος Αμερικανός πρόεδρος είχε διακηρύξει το δόγμα Κάρτερ με βάση το οποίο ο Περσικός Κόλπος θα ήταν η τρίτη περιοχή, μετά από την Ευρώπη και την Ανατολική Ασία, στην οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα χρησιμοποιούσαν στρατιωτική ισχύ αν θίγονταν τα συμφέροντά τους.

Από την περίοδο Ομπάμα μέχρι την τρέχουσα περίοδο Τραμπ, εδώ και περίπου δεκαπέντε χρόνια, αυτό που ουσιαστικά διαδραματίζεται είναι η απόπειρα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής να αναθεωρήσουν το δόγμα τους στην πράξη, προσπαθώντας να αφαιρέσουν την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή από περιοχές στις οποίες θα έκαναν χρήση στρατιωτικής ισχύος για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα τους,  με σκοπό να διατηρήσουν μόνο την περιοχή της Ανατολικής Ασίας.

Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να ενταχθούν γεγονότα όπως η εκδίωξη της Ρωσσίας από την πρώην Ομάδα των Οκτώ (G8), με αφορμή την προσάρτηση της Κριμαίας, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η αντιπαράθεση στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό του αμερικανικού κράτους και οι εντάσεις στο εσωτερικό της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ) και της Ομάδας των Επτά (G7) για τη στάση των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσσία, καθώς και ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας, σε ό,τι αφορά την Ευρώπη (Αναλυτικά για όλα αυτά δες: Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης), και η Συμφωνία JCPOA για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν υπο την αιγίδα του ΟΗΕ (από την οποία αποχώρησε μονομερώς ο Τραμπ), οι Συμφωνίες του Αβραάμ δίχως την αιγίδα του ΟΗΕ (αλλά υπό τον Τραμπ), οι προσπάθειες εξομάλυνσης των αραβοϊσραηλινών σχέσεων, επίλυσης του Παλαιστινιακού και αλλαγής καθεστώτος στο Ιράν, καθώς και η σύγκρουση Ισραήλ και Ιράν, σε ό,τι αφορά τη Μέση Ανατολή. Τα προηγούμενα δεν είναι άσχετα ή ασύνδετα με αυτήν την αμερικανική επιδίωξη και προσπάθεια.

Ο καθένας και η καθεμιά μπορούν να κρίνουν πόσο καλά τα έχουν πάει μέχρι στιγμής οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 20 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More

Why Iran Should Get the Bomb | Kenneth N. Waltz.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 20 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

Why Iran Should Get the Bomb

Nuclear Balancing Would Mean Stability

Kenneth N. Waltz

FOREIGN AFFAIRS  

July/August 2012 Published on June 15, 2012

  The past several months have witnessed a heated debate over the best way for the United States and Israel to respond to Iran's nuclear activities. As the argument has raged, the United States has tightened its already robust sanctions regime against the Islamic Republic, and the European Union announced in January that it will begin an embargo on Iranian oil on July 1. Although the United States, the EU, and Iran have recently returned to the negotiating table, a palpable sense of crisis still looms.

  It should not. Most U.S., European, and Israeli commentators and policymakers warn that a nuclear-armed Iran would be the worst possible outcome of the current standoff. In fact, it would probably be the best possible result: the one most likely to restore stability to the Middle East.  

POWER BEGS TO BE BALANCED

  The crisis over Iran's nuclear program could end in three different ways. First, diplomacy coupled with serious sanctions could convince Iran to abandon its pursuit of a nuclear weapon. But this outcome is unlikely: the historical record indicates that a country bent on acquiring nuclear weapons can rarely be dissuaded from doing so. Punishing a state through economic sanctions does not inexorably derail its nuclear program. Take North Korea, which succeeded in building its weapons despite countless rounds of sanctions and UN Security Council resolutions. If Tehran determines that its security depends on possessing nuclear weapons, sanctions are unlikely to change its mind. In fact, adding still more sanctions now could make Iran feel even more vulnerable, giving it still more reason to seek the protection of the ultimate deterrent.  

  The second possible outcome is that Iran stops short of testing a nuclear weapon but develops a breakout capability, the capacity to build and test one quite quickly. Iran would not be the first country to acquire a sophisticated nuclear program without building an actual bomb. Japan, for instance, maintains a vast civilian nuclear infrastructure. Experts believe that it could produce a nuclear weapon on short notice.  

  Such a breakout capability might satisfy the domestic political needs of Iran's rulers by assuring hard-liners that they can enjoy all the benefits of having a bomb (such as greater security) without the downsides (such as international isolation and condemnation). The problem is that a breakout capability might not work as intended.  

  The United States and its European allies are primarily concerned with weaponization, so they might accept a scenario in which Iran stops short of a nuclear weapon. Israel, however, has made it clear that it views a significant Iranian enrichment capacity alone as an unacceptable threat. It is possible, then, that a verifiable commitment from Iran to stop short of a weapon could appease major Western powers but leave the Israelis unsatisfied. Israel would be less intimidated by a virtual nuclear weapon than it would be by an actual one and therefore would likely continue its risky efforts at subverting Iran's nuclear program through sabotage and assassination―which could lead Iran to conclude that a breakout capability is an insufficient deterrent, after all, and that only weaponization can provide it with the security it seeks.  

  The third possible outcome of the standoff is that Iran continues its current course and publicly goes nuclear by testing a weapon. U.S. and Israeli officials have declared that outcome unacceptable, arguing that a nuclear Iran is a uniquely terrifying prospect, even an existential threat. Such language is typical of major powers, which have historically gotten riled up whenever another country has begun to develop a nuclear weapon of its own. Yet so far, every time another country has managed to shoulder its way into the nuclear club, the other members have always changed tack and decided to live with it. In fact, by reducing imbalances in military power, new nuclear states generally produce more regional and international stability, not less.  

  Israel's regional nuclear monopoly, which has proved remarkably durable for the past four decades, has long fueled instability in the Middle East. In no other region of the world does a lone, unchecked nuclear state exist. It is Israel's nuclear arsenal, not Iran's desire for one, that has contributed most to the current crisis. Power, after all, begs to be balanced. What is surprising about the Israeli case is that it has taken so long for a potential balancer to emerge.  

  Of course, it is easy to understand why Israel wants to remain the sole nuclear power in the region and why it is willing to use force to secure that status. In 1981, Israel bombed Iraq to prevent a challenge to its nuclear monopoly. It did the same to Syria in 2007 and is now considering similar action against Iran. But the very acts that have allowed Israel to maintain its nuclear edge in the short term have prolonged an imbalance that is unsustainable in the long term. Israel's proven ability to strike potential nuclear rivals with impunity has inevitably made its enemies anxious to develop the means to prevent Israel from doing so again. In this way, the current tensions are best viewed not as the early stages of a relatively recent Iranian nuclear crisis but rather as the final stages of a decades-long Middle East nuclear crisis that will end only when a balance of military power is restored.  

UNFOUNDED FEARS

  One reason the danger of nuclear Iran has been grossly exaggerated is that the debate surrounded it has been distorted by misplaced worries and fundmental misunderstandings of how states generally behave in the international system. The first pprominent concern, which undergirds many others, is that the Iranian regime is innately irrational. Despite a widespread belief to the contrary, Iranian policy is made not by “mad mullahs” but by perfectly sane ayatollahs who want to survive just like other other leaders. Although Iran’s leaders indulge in inflammatory and hateful rhetoric, they show no propensity for self-destuction. It would be a grave error for policymakers in the United States and Israel to assume othewise.  

  Yet that is precisely what many U.S. and Israeli officials and analysts have done. Portraying Iran as irrational has allowed them to argue that the logic of nuclear deterrence does not apply to the Islamic Republic. If Iran acquired a nuclear weapon, they warn, it would not hesitate to use it in a first strike against Israel, even though doing so would invite massive retaliation and risk destroying everything the Iranian regime holds dear.  

  

  Although it is impossible to be certain of Iranian intentions, it is far more likely that if Iran desires nuclear weapons, it is for the purpose of providing for its security, not to improve its offensive capabilities (or destroy itself). Iran may be intransigent at the negotiating table and defiant in the face of sanctions, but it still acts to secure its own preservation. Iran's leaders did not, for example, attempt to close the Strait of Hormuz despite issuing blustery warnings that they might do so after the EU announced its planned oil embargo in January. The Iranian regime clearly concluded that it did not want to provoke what would surely have been swift and devastating American response to such a move.

  Nevertheless, even some observers and policymakers who accept that the Iranian regime is rational still worry that a nuclear weapon would embolden it, providing Tehran with a shield that would allow it to act more aggressively and increase its support for terrorism. Some analists even fear that Iran would directly provide terrorists with nuclear arms. The problem with these concerns is that they contradict the record of every other nuclear weapons state going back to 1945. History shows that when countries acquire the bomb, they feel increasingly vulnerable and become acutely aware that their nuclear weapons make them a potential target in the eyes of major powers. This awareness discourages nuclear states from bold and aggressive action. Maoist China, for example, became much less bellicose after acquiring nuclear weapons in 1964, and India and Pakistan have both become more cautious since going nuclear. There is lttle reason to believe Iran would break this mold.

  As for the risk of a handoff to terrorists, no country could transfer nuclear weapons without running a high risk of being found out. U.S. surveillance capabilities would pose a serious obstacle, as would the United States' impressive and growing ability to identify the source of fissile material. Moreover, countries can never entirely control or even predict the behavior of terrorist groups they sponsor. Once a country such as Iran acquires a nuclear capability, it will have every reason to maintain full control over its arsenal.  

  After all, building a bomb is costly and dangerous. It would make little sense to transfer the product of that investment to parties that cannot be trusted or managed.

  Another oft-touted worry is that if Iran obtains the bomb, other states in the region will follow suit, leading to a nuclear arms race in the Middle East. But the nuclear age is now almost 70 years old, and so far, fears of proliferation have proved to be unfounded. Properly defined, the term "proliferation" means a rapid and uncontrolled spread. Nothing like that has occurred; in fact, since 1970, there has been a marked slowdown in the emergence of nuclear states. There is no reason to expect that this pattern will change now. Should Iran become the second Middle Eastern nuclear power since 1945, it would hardly signal the start of a landslide. When Israel acquired the bomb in the 1960s, it was at war with many of its neighbors. Its nuclear arms were a much bigger threat to the Arab world than Iran's program is today. If an atomic Israel did not trigger an arms race then, there is no reason a nuclear Iran should now.  

REST ASSURED

  In 1991, the historical rivals India and Pakistan signed a treaty agreeing not to target each other's nuclear facilities. They realized that far more worrisome than their adversary's nuclear deterrent was the instability produced by challenges to it. Since then, even in the face of high tensions and risky provocations, the two countries have kept the peace. Israel and Iran would do well to consider this precedent. If Iran goes nuclear, Israel and Iran will deter each other, as nuclear powers always have. There has never been a full-scale war between two nuclear-armed states. Once Iran crosses the nuclear threshold, deterrence will apply, even if the Iranian arsenal is relatively small. No other country in the region will have an incentive to acquire its own nuclear capability, and the current crisis will finally dissipate, leading to a Middle East that is more stable than it is today.  

  For that reason, the United States and its allies need not take such pains to prevent the Iranians from developing a nuclear weapon. Diplomacy between Iran and the major powers should continue, because open lines of communication will make the Western countries feel better able to live with a nuclear Iran. But the current sanctions on Iran can be dropped: they primarily harm ordinary Iranians, with little purpose.

  Most important, policymakers and citizens in the Arab world, Europe, Israel, and the United States should take comfort from the fact that history has shown that where nuclear capabilities emerge, so, too, does stability. When it comes to nuclear weapons, now as ever, more may be better.

Kenneth N. Waltz

Published on June 15, 2012 in Foreign Affairs

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 20 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More

Η σύγκρουση του αμερικανικού εθνικισμού με τον αμερικανικό αυτοκρατορισμό και τον «δυτικό» ηγεμονισμό, υπό το φως της σύγκρουσης Ισραήλ και Ιράν και του πολέμου στην Ουκρανία.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 18 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

Εφόσον κάποιος μελετήσει την πολιτική αντιπαράθεση πριν από την είσοδο των ΗΠΑ στον Α΄ και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και το αν έπρεπε να παραμείνουν ή να φύγουν τα αμερικανικά στρατεύματα από την Ευρώπη μετά το τέλος των πολέμων, αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει διάκριση, ή ότι δεν είναι αυτονόητη μια ταύτιση, μεταξύ του εθνικού ή ρεπουμπλικανικού και του αυτοκρατορικού αμερικανικού συμφέροντος. 

Άλλωστε τόσο η έννοια της «Δύσης» ως πολιτικής κοινότητας όσο και η έννοια του «Δυτικού Πολιτισμού», που πλέον θεωρούνται αυτονόητες από πολλούς, αποτελούν πρόσφατες πραγματικότητες (η πρώτη) και ιστοριογραφικές κατασκευές (η δεύτερη) που αντλούν την καταγωγή τους από τη Γερμανία του 19ου αιώνα και μεταδόθηκαν στις αμερικανικές ελίτ στις αρχές του 20ου μέσω του προγράμματος «Σύγχρονος Πολιτισμός» του Πανεπιστημίου Κολούμπια, το οποίο ιδρύθηκε το 1919 ως μάθημα με θέμα «γιατί πολεμάμε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο». Η μόνη «Δύση» που γνώριζαν οι Αμερικανοί τον 19ο αιώνα ήταν η «Άγρια Δύση». 

Ο ιδεολογικός, πολιτικός και πολιτισμικός λόγος περί «Δύσεως» έπρεπε να περιορίσει, να ελέγξει και να υποτάξει τον αμερικανικό εθνικισμό προκειμένου να επιβληθεί ως ευρωαμερικανική διατλαντική υπερεθνική ιδεολογία.

Την τελευταία δεκαετία ο αμερικανικός εθνικισμός δείχνει σημάδια εναντίωσης στην αμερικανική αυτοκρατορία και απελευθέρωσης από τα δεσμά του υπερεθνικού «δυτικού» ηγεμονισμού, που έχει ανάγκη το κράτος των Ηνωμένων Πολιτείων της Αμερικής ως εδαφική βάση και εκτελεστικό του βραχίονα. 

Παραδείγματος χάριν, στην Ανατολική Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα στην Ουκρανία, ο «δυτικός» ηγεμονισμός κινδυνεύει να χάσει τον εκτελεστικό του βραχίονα, το κράτος των ΗΠΑ, λόγω της αντίληψης ενός εθνικού αμερικανικού συμφέροντος που δεν ταυτίζεται με το αυτοκρατορικό αμερικανικό συμφέρον. 

Για το επανερμηνευμένο εθνικό αμερικανικό συμφέρον η Ρωσσία δεν αποτελεί απαραίτητα εχθρό των ΗΠΑ. Από την υπερεθνική σκοπιά του «δυτικού» ηγεμονισμού η Ρωσσία αποτελεί στρατηγικό και ιστορικό εχθρό της «Δύσης» ήδη πριν από τον 20ο αιώνα, τουλάχιστον από την εποχή του Κριμαϊκού Πολέμου και του Μεγάλου Παιχνιδιού. Από αμερικανική αυτοκρατορική σκοπιά η Ρωσσία αποτελεί ιδεολογικό και στρατηγικό εχθρό μιας πλανητικής δημοκρατικής-φιλελεύθερης αμερικανικής αυτοκρατορίας που διαμορφώνεται μεταπολεμικά με την ανάδυση των ΗΠΑ ως παγκόσμιας ηγεμονικής δύναμης σε αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ, πραγματώνεται με την αποσύνθεσή της, και έχει τις ρίζες της στο ενοποιητικό όραμα του Lincoln που επανερμηνεύει τις ΗΠΑ ως ριζοσπαστικό πείραμα ελευθερίας το οποίο έρχεται μετά από τον αμερικανικό εμφύλιο, ο οποίος με τη σειρά του έχει τις ρίζες του στην ένταση μεταξύ αυτοκρατορίας και ρεπούμπλικας η οποία είναι υπαρκτή ήδη από την εποχή της πολιτικής αντιπαράθεσης Hamilton και Jefferson. 

Υπό αυτή την έννοια είναι απολύτως ερμηνεύσιμη η επιστροφή στοιχείων της παλαιάς αντιπαράθεσης και έντασης μεταξύ αυτοκρατορίας και ρεπούμπλικας μετά από την κρίση και το τέλος της μονοπολικής ηγεμονικής στιγμής κυριαρχίας των ΗΠΑ.

Στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής, και ειδικότερα του Ισραήλ, μια πιθανή άμεση συμμετοχή των ΗΠΑ στη σύγκρουση Ισραήλ και Ιράν θα συμβολίζει την ήττα του αμερικανικού εθνικισμού και την υποταγή του στον αμερικανικό αυτοκρατορισμό και στον υπερεθνικό «δυτικό» ηγεμονισμό. 

Εξηγούμαι:

Η ιδέα, που κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος, ότι το Ισραήλ ελέγχει τις ΗΠΑ και όχι οι ΗΠΑ το Ισραήλ είναι παραπλανητική και διαμορφώνει το έδαφος για τη γέννηση ενός νέου αμερικανικού αντισημιτισμού. 

Το Ισραήλ λειτουργεί σαν τοπική εδαφική βάση της αμερικανικής αυτοκρατορικής ισχύος και του «δυτικού» ηγεμονισμού στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που απειλήθηκε στο παρελθόν και που απειλείται ακόμα. Αν πάψει να λειτουργεί κατ' αυτόν τον τρόπο το ισραηλινό κράτος δεν έχει να φοβηθεί τίποτα περισσότερο απ' ό,τι φοβάται ένα οποιοδήποτε άλλο κράτος της περιοχής από τα γειτονικά του ανταγωνιστικά κράτη. Όσες και όσοι, εντός των ΗΠΑ, υποστηρίζουν το Ισραήλ άνευ όρων κατ' ουσίαν υποστηρίζουν το αμερικανικό αυτοκρατορικό συμφέρον (το οποίο δεν ταυτίζεται απαραίτητα και αυτονόητα με το αμερικανικό εθνικό συμφέρον) και τον υπερεθνικό «δυτικό» ηγεμονισμό στη Μέση Ανατολή έναντι του αμερικανικού εθνικισμού. 

Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα είναι περισσότερο σύνθετα, καθώς ο αμερικανικός εθνικισμός διαπλέκεται με τον χριστιανικό-προτεσταντικό σιωνισμό ενώ η διαπλοκή της αμερικανικής με την εβραϊκή ταυτότητα, όχι μόνο σε θρησκευτικό αλλά και σε κοσμικό επίπεδο, παράλληλα με το αμερικανοϊσραηλινό λόμπι ενισχύουν και δυναμοποιούν τη συγκεκριμένη σχέση, που μπορεί να οδηγήσει σε διάσπαση του εθνικιστικού κινήματος MAGA ― Ίσως θα πρέπει πλέον να αρχίσουμε να μιλάμε για MAFA vs MAGA: Make America First Again versus Make America Great Again.

Υπό αυτή την οπτική, η ένταση και η κρίση στο εσωτερικό του κινήματος MAGA αλλά και η πορεία του ίδιου του Τραμπ αν θέλετε, συμβολίζει την υποχώρηση αν όχι την ήττα του αμερικανικού εθνικισμού και την υποταγή του στον αμερικανικό αυτοκρατορισμό και στον υπερεθνικό «δυτικό» ηγεμονισμό. 

Γνωρίζω ότι πολλοί πίστεψαν ή συνεχίζουν να πιστεύουν στον Τραμπ, και πράγματι ήταν ή παραμένει χρήσιμος για κάποια πράγματα, όμως δεν αλλάζουν έτσι τα κράτη. Ο μόνος τρόπος να αφήσει ήσυχο τον πλανήτη (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και ευρωπαϊκών κρατών) ο «δυτικός» ηγεμονισμός και να αλλάξουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι η αποδυναμωμένη αυτοκρατορία και η φθίνουσα ηγεμονία να υποστούν μια συντριπτική ήττα.

Ο αμερικανικός αυτοκρατορισμός και ο «δυτικός» ηγεμονισμός, λόγω ύβρεως, δεν μπορούν να αλλάξουν και να βάλουν μυαλό, είναι αμετανόητοι ― εξ ου και δεν μπορούν παρά να καταστραφούν. Το ερώτημα είναι πόσο μεγάλο θα είναι το τίμημα της καταστροφής τους, εσωτερικά για τις ίδιες τις «δυτικές» κοινωνίες, με πρώτη την αμερικανική, και εξωτερικά για όλα τα κράτη («δυτικά» και μη), για τη διεθνή και παγκόσμια κοινωνία, και για το ανθρώπινο γένος και το λίκνο του: τον πλανήτη.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 18 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More

Τρία αναλυτικά και ερμηνευτικά πλαίσια προκειμένου να εντάξετε τη σύγκρουση Ισραήλ και Ιράν.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 14 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

Πριν από οκτώ μήνες έγραφα τα εξής: Το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος από το Πακιστάν μέχρι τη Γαλλία στην κατεύθυνση ανατολής-δύσης και από τη Ρωσία μέχρι τη Νότια Αφρική στην κατεύθυνση βορρά-νότου που έχει στην κατοχή του και υπό την κυριαρχία του πυρηνικά όπλα (υπάρχουν κράτη που έχουν πυρηνικά όπλα στην κατοχή τους αλλά όχι υπό την κυριαρχία τους). Προφανώς από αυτό το γεγονός, το οποίο αποτελεί μια παρέκκλιση, πηγάζουν πολλαπλές ανισορροπίες ισχύος και αποτροπής σε μια τεράστια σε έκταση περιοχή. 

Είναι εξαιρετικά απίθανο, αν όχι αδύνατο, το Ισραήλ των 10 εκατομμυρίων ανθρώπων (κόκκινο στον χάρτη), να καταφέρει να διατηρήσει το πυρηνικό του μονοπώλιο σε ολόκληρη αυτή την αχανή περιοχή, από την Ευρώπη του Ρήνου, τη Βαλτική, τη Μεσόγειο και τον Εύξεινο, από τον Καύκασο, την Κασπία και την Αράλη μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό, και από τον Ινδοκαύκασο, τις οροσειρές του Παμίρ και του Καρακορούμ και τα υψίπεδα της Μογγολίας μέχρι την έρημο Καλαχάρι και το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, μια περιοχή της υφηλίου στην οποία κατοικούν περίπου 2,5 δισεκατομμύρια ή 2.500 εκατομμύρια άνθρωποι (μπλε στον χάρτη).

Πιο πρόσφατα επισήμανα, μεταξύ άλλων, ότι δίχως την καταστροφή των ιρακινών και συριακών ενόπλων δυνάμεων, την αλλαγή καθεστώτος σε Βαγδάτη και Δαμασκό, την ρευστοποίηση των δύο αραβικών κρατών και την απώλεια ελέγχου του εναέριου χώρου τους, δεν θα ήταν δυνατή η τρέχουσα ισραηλινή επιχείρηση στο Ιράν (Operation Rising Lion). Επιπλέον, θύμισα ότι πολύ πριν από τα προηγούμενα το Ισραήλ είχε καταστρέψει τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του Ιράκ το 1981 (Operation Opera/Babylon) και της Συρίας το 2007 (Operation Outside the Box/Orchard) και τόνισα πως, σε ό,τι αφορά το στενό περιφερειακό επίπεδο, η 13η Ιουνίου 2025 στο Ιράν αποτελεί συνέχεια της 6ης Σεπτεμβρίου 2007 στη Συρία και της 7ης Ιουνίου 1981 στο Ιράκ (εδώ ολόκληρη η συλλογιστική). 

Γνωρίζουμε ότι αναλόγως το ερμηνευτικό και αναλυτικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσονται γεγονότα και εξελίξεις προκύπτει διαφορετικό νόημα. Εξ ου και τα προηγούμενα αποτελούν απλώς ένα και ασφαλώς όχι το μοναδικό επίπεδο και πλαίσιο ανάλυσης. 

Παρακάτω παραθέτω τρία ενδεικτικά αναλυτικά και ερμηνευτικά πλαίσια (υπάρχουν κι άλλα στο βιβλίο) στα οποία μπορείτε να εντάξετε τη σύγκρουση Ισραήλ και Ιράν προκειμένου να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα, ή να προβληματιστείτε λίγο βαθύτερα, πέρα από την φρενίτιδα και την τυραννία της επικαιρότητας, προς τον ορίζοντα της προβλεψιμότητας. 

Όσα ακολουθούν γράφονταν το φθινόπωρο του 2022 και δημοσιεύτηκαν την άνοιξη του 2023 στο βιβλίο μου Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης. Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη.

I  

Τα συριακά στρατεύματα αποσύρθηκαν από τον Λίβανο στις 30 Απριλίου 2005. Η ομιλία γίνεται έναν μηνά μετά, στα τέλη Μαΐου. Τον Ιούλιο του 2006, περίπου έναν χρόνο μετά την ομιλία της κ. Ράης, ξεκινά ο πόλεμος στον Λίβανο ανάμεσα στους «επικρατούντες ή θριαμβεύοντες υπό τον θεό» ή τους υποστηριζόμενους από Αυτόν (Yisrā’el) και το «κόμμα του θεού» (Ḥizbu ‘llāh).

Οι Ισραηλινοί ισχυρίστηκαν πως δεν ηττήθηκαν. Οι της Χεζμπολά ισχυρίστηκαν πως οι Ισραηλινοί ηττήθηκαν. Δεν είναι αυτό το ουσιώδες. Το καίριο είναι ότι δεν κατάφεραν να φέρουν εις πέρας τους στόχους που είχαν, τα «παραδοτέα». Αυτοί, σε βάθος χρόνου, ήταν η αποδυνάμωση ή το ξεδόντιασμα των δυνάμεων της Χεζμπολά στον Λίβανο, έπειτα η απομόνωση του καθεστώτος Άσσαντ (αφού θα είχαν αλλάξει οι συσχετισμοί στον Λίβανο) και η πτώση του, μετά η «επίλυση του Παλαιστινιακού», και τέλος, η ολοκληρωτική απομόνωση του Ιράν στην περιοχή, προκειμένου –μέσω εξωτερικής πίεσης, περικύκλωσης από Ιράκ και Αφγανιστάν και εσωτερικής αποσταθεροποίησης– να υπάρξει αλλαγή καθεστώτος στη συγκεκριμένη χώρα. 

Σελ. 190-191

II

Η ρίζα των δεινών των τελευταίων εκατό χρόνων για τις περιοχές που περιβάλλονται από –και γειτνιάζουν με– τον τριγωνικό άξονα Βαλτική Θάλασσα - Εύξεινος Πόντος - Περσικός Κόλπος, με κορυφή την Ανατολική Μεσόγειο, είναι η Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων το 1919, το σύστημα και η τάξη των Βερσαλλιών καθώς και οι συναφείς συμφωνίες. Τα αποτελέσματα αυτής της «τάξης» τα έζησαν οι άνθρωποι, αρχικά την περίοδο του Μεσοπολέμου και έπειτα κατά τη διάρκεια του Β΄ ΠΠ, ενώ τα ζούμε ακόμη και σήμερα καθώς επανέρχονται με το πέρας του Ψυχρού Πολέμου, όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια.  

Σελ. 29

Δύο είναι οι μεγάλες παρανοήσεις που προκύπτουν από την κυρίαρχη και επικρατούσα ανάγνωση και ερμηνεία του Α΄ ΠΠ, η υπέρβαση των οποίων μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε όσα διαδραματίζονται στο παρόν και μας αφορούν άμεσα. Αρχικά, το δυτικό μέτωπο παρουσιάζεται ως το κύριο, έχοντας τα ιστοριογραφικά φώτα στραμμένα πάνω του, ενώ στην πραγματικότητα ήταν δευτερεύον. Ο Α΄ ΠΠ ήταν πάνω από όλα ένας πόλεμος της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, δηλαδή της Ευρώπης της Βαλτικής και του Ευξείνου (περιλαμβάνοντας τα Στενά), δευτερευόντως του Καυκάσου και της Μεσοποταμίας και, ασφαλώς, της Ευρώπης του Ρήνου και της Μάγχης. 

Επιπλέον, η ιστοριογραφία του Μεγάλου Πολέμου, εκτός του ότι έχει μεταβάλει το δευτερεύον σε πρωτεύον, ορίζει στενότατα τη χρονική του διάρκεια μέσω του περιορισμού της γεωγραφίας του...

Σελ. 39

...η διαφορά μεταξύ μιας διευρυμένης ματιάς του Μεγάλου Πολέμου όπως αυτή που παρουσιάζουμε, η οποία ξεκινάει από την περιφέρεια με τον πόλεμο στη Λιβύη το 1911, πλησιάζει εγγύτερα με τους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912-1913, καταλήγει στον πυρήνα με την κορύφωση των ετών 1914-1918 και αποκλιμακώνεται μέχρι το 1922 (η Μικρασιατική Εκστρατεία μπορεί να ιδωθεί ως μέρος του σβησίματος του πολέμου), και της σημερινής εποχής, έπειτα από έναν αιώνα, είναι ότι μεταψυχροπολεμικά ξαναφουντώνουν όλα τα ζωτικά μέτωπα του Α΄ ΠΠ. Ωστόσο, αυτό συμβαίνει σταδιακά και σποραδικά μέσω φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους πολέμων χαμηλής έντασης και παρατεταμένης διάρκειας, οι οποίοι εκκινούν από τα Βαλκάνια (πρώην Γιουγκοσλαβία, 1991-1999), συνεχίζονται στη Μεσοποταμία (Ιράκ το 1990 και το 2003, Συρία το 2011), στον Καύκασο (Γεωργία το 2008, Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν το 1992, το 2020 και το 2022) και στην Κεντρική Βόρεια Αφρική (Λιβύη, 2011), για να καταλήξουμε από το 2014 και ύστερα ξανά στην Ανατολική Ευρώπη, και συγκεκριμένα στο νότιο παρευξείνιο τμήμα της και στην Ουκρανία. 

Σελ. 42

III

Η γραμμή Αστραχάν - Αρχάγγελσκ, δηλαδή η διασύνδεση Κασπίας και Λευκής Θάλασσας μέσω της λεκάνης απορροής του Βόλγα, ήταν ο τελικός στρατηγικός στόχος της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα». Η διασύνδεση Βαλτικής - Ευξείνου ήταν ο αρχικός στόχος. Τα νοήματα παραμένουν κοινά τόσο στον Α΄ όσο και στον Β΄ ΠΠ. Τόσο το 1914 όσο και το 1941 έχουμε εισβολή στο Ιράν, στην πρώτη περίπτωση από τους Οθωμανούς με τη βοήθεια των Γερμανών και στη δεύτερη από τους Σοβιετικούς από κοινού με τους Βρετανούς. 

Το νόημα δεν ήταν απλώς ενεργειακό (ήτοι πετρέλαια) αλλά και στρατηγικό: Κασπία, διασφάλιση τροφοδοσίας, προληπτική αποτροπή κίνησης προς τα εδάφη της Ινδίας, εξασφάλιση του Βόλγα (Σήμερα η Ρωσσία είναι ασφαλής ως προς το Ιράν, δηλαδή ως προς την Κασπία και τον Βόλγα, όμως το Ιράν δεν είναι ασφαλές, καθώς επιδιώκεται ο δυναμικός «εκδημοκρατισμός» του, δηλαδή ο έλεγχός του από τις δυτικές δυνάμεις). Λίγο βορειοδυτικότερα, στις ακτές του Ευξείνου και στις όχθες του Δνείπερου, τόσο το 1914 όσο και το 1941 η Οδησσός και το Κίεβο βρίσκονταν πίσω από τα ρωσσικά στρατεύματα και τη γραμμή του μετώπου κατά την έναρξη των πολέμων: προς τα τέλη Αυγούστου του 1941 γερμανικά στρατεύματα προσέγγιζαν το Κίεβο και στις αρχές του ίδιου μήνα ρουμανικά και γερμανικά στρατεύματα προσέγγιζαν την Οδησσό. Σήμερα οι δύο πόλεις βρίσκονται μπροστά και απέναντι από τα ρωσσικά στρατεύματα. Υπό αυτήν την έννοια, λόγω των διευρύνσεων/επεκτάσεων του ΝΑΤΟ, η Ρωσσία βρίσκεται σε μειονεκτική θέση συγκριτικά με την έναρξη τόσο του Α΄ όσο και του Β΄ ΠΠ.

Σελ. 70-71

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 14 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More