4 | 3 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021
Μουσική Συνοδεία
Στο Survivor έχουν μπερδέψει τη βούρτσα με μια παρόμοια ηχητικά λέξη. Η σκοπιμότητα, το κίνητρο, το προσωπικό συμφέρον και οι κινήσεις για ίδιον όφελος, όλα τα προηγούμενα, βαφτίζονται «στρατηγική» (δύσμοιρη και πολύπαθη στρατηγική τι σου 'μελλε να πάθεις).
Ωστόσο, μπορεί κανείς να διαπιστώσει και χρήσιμα πράγματα. Παραδείγματος χάριν, πως δε χρειάζεται καμία ιδεολογία προκειμένου να συμβούν τα εξής:
I. Σε ό,τι αφορά Ένα Σύνολο και το εσωτερικό του: 1. η ανάπτυξη φιλίας και έχθρας, 2. η διαμόρφωση υποσυνόλων, 3. η ανάδειξη ηγεσίας (για το σύνολο ή σε κάθε υποσύνολο) και η αμφισβήτησή της.
II. Σε ό,τι αφορά Τη Σχέση Μεταξύ Δύο Συνόλων: 1. η προσπάθεια για υποδαύλιση, πρόκληση και ενίσχυση διαιρέσεων, διχόνοιας και εντάσεων, από το ένα σύνολο προς το απέναντι σύνολο, 2. η διαμόρφωση φιλικών σχέσεων μεταξύ μονάδων ή υποσυνόλων που βρίσκονται σε αντίπαλα σύνολα ενώ 3. η ένταση της εχθρότητας είναι πολλές φορές μεγαλύτερή μεταξύ μονάδων που συμμετείχαν αρχικά στο ίδιο σύνολο και στη συνέχεια βρέθηκαν στο αντίπαλο σύνολο, παρά μεταξύ των μονάδων που βρίσκονται εξ αρχής σε διαφορετικά-ανταγωνιστικά μεταξύ τους σύνολα (οι πρώην φίλοι γίνονται μεγαλύτεροι εχθροί).
Τα προηγούμενα (I και II) συμβαίνουν για τους πιο απίστευτους λόγους, με εντελώς κουλές αφορμές και δικαιολογίες και δίχως καμία ιδεολογία να είναι απαραίτητη. Και θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν, όσες φορές και αν επαναληφθεί το παιχνίδι, με ανθρώπους οποιουδήποτε ηθικού και υλικού υποβάθρου και οποιασδήποτε καταγωγής.
III. Σε ό,τι αφορά Τη Θέση του «Θεού» ή Νομοθέτη: 1. η αλλαγή των ισορροπιών και των σχέσεων μεταξύ των μονάδων στο εσωτερικό του ενός συνόλου, μέσω της μεταβολής της σύνθεσής του (δηλαδή αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων στο εσωτερικό του ενός συνόλου) και 2. η προσπάθεια διατήρησης της ενότητας και της συνοχής ενός συνόλου, και ενίσχυσης της δύναμής του, επίσης μέσω της μεταβολής της σύνθεσής του, προκειμένου να μπορεί να σταθεί αξιόμαχα απέναντι στο αντίπαλο σύνολο (δηλαδή αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των δύο συνόλων), από τον τρίτο-εξωτερικό παράγοντα ή την αόρατη χείρα ―όχι της αγοράς αλλά― της τηλεοπτικής παραγωγής. Στην πραγματικότητα, εκτός παιχνιδιού, τη θέση του Νομοθέτη (III) κατέχει ο Ηγεμόνας ή ο Κυρίαρχος που θέτει τους κανόνες, διαμορφώνει και θεσπίζει τους νόμους, αποφασίζει για μια έκτακτη συνθήκη ή έχει τη δύναμη να επηρεάζει τη δομή επί της οποίας λειτουργούν τα σύνολα και οι μονάδες.
IV. Σε ό,τι αφορά, τέλος, Το Περιβάλλον: δεν θα επεκταθώ για λόγους απλότητας και γιατί είναι διαφορετικό το περιβάλλον ή ο κόσμος για τα δύο σύνολα-ομάδες (το τεχνητό περιβάλλον του παιχνιδιού, σε ένα αποκομμένο τμήμα ενός νησιού, που διαμορφώνει η παραγωγή ως νομοθέτης, ηγεμόνας ή κυρίαρχος: III), από το περιβάλλον ή τον κόσμο στον οποίο συνυπάρχουν οι ομάδες, η παραγωγή και οι τηλεθεατές.
Μια περίπτωση στο παιχνίδι που είχε ενδιαφέρον
Τα θεμέλια της τελευταίας αποχώρησης μπήκαν όταν δύο μονάδες (άτομα) του ενός συνόλου (ομάδας) αποφάσισαν να κάνουν ένα τρικ κατά τη διαδικασία μιας ψηφοφορίας, λαμβάνοντας μια τάχα ουδέτερη στάση με το να ψηφιστούν μεταξύ τους. Αυτό που υποκειμενικά, για τις δύο αυτές μονάδες, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ουδέτερη στάση, αντικειμενικά δεν ήταν ουδέτερη στάση καθώς παρήγαγε ένα αποτέλεσμα που προέκυψε από τη μεταβολή στις ισορροπίες μεταξύ των μονάδων του συνόλου, η οποία προκλήθηκε από τη μη συμμετοχή των δύο αυτών ατόμων στις ισορροπίες του υπόλοιπου συνόλου (ανάλογη κίνηση θα κάνουν αργότερα δύο διαφορετικά άτομα που ήταν υποψήφια προς αποχώρηση, με τη μη συμμετοχή τους σε αγώνα. Ουσιαστικά πλήρωσαν ή απάντησαν με παρόμοιο νόμισμα, αλλά δεν φαίνεται κανείς να κατάλαβε τι ακριβώς συνέβη, ίσως ούτε καν οι ίδιοι, γιατί ουδείς έκανε αυτή την επισήμανση). Στην ουσία, με την πρόφαση της ουδετερότητας, δηλαδή με τη μη συμμετοχή-ψήφο τους σε κάποιο άλλο άτομο πλην του εαυτού τους, τα δύο άτομα απέσυραν τη στήριξή τους, κάνοντας πίσω και αφήνοντας έκθετο ένα τρίτο άτομο. Αυτή η κίνηση, της τάχα ουδέτερης στάσης μέσω της μεταξύ τους ψήφισης, έθεσε τα θεμέλια της τελευταίας αποχώρησης. Βλέπουμε πως η μη συμμετοχή είτε σε ψηφοφορία είτε σε αγώνα (η οποία μπορεί υποκειμενικά να θεωρηθεί ουδέτερη αλλά αντικειμενικά δεν είναι), όταν μια μονάδα βρίσκεται ενταγμένη σε ένα κλειστό σύνολο, δεν αποτελεί αντικειμενικά ουδέτερη στάση και πράξη καθώς μεταβάλλει παθητικά, μέσω της μη συμμετοχής, τις ισορροπίες στο εσωτερικό του συνόλου.
Ευρύτερη παρατήρηση
Διάφορες επιστημονικές θεωρίες (π.χ οικονομικά, κοινωνιολογία κ.α) δομήθηκαν παραδοσιακά με το να προσπαθούν να εξηγήσουν όλες τις μεταβολές που συμβαίνουν σε ένα σύνολο, μια μονάδα ή έναν οργανισμό, μέσω αναγωγής αποκλειστικά στο εσωτερικό του (I). Κατασκευάζοντας, κατά αυτόν τον τρόπο, τεχνητές συνθήκες εργαστηρίου που αποκόπτουν το σύνολο (τη μονάδα ή τον οργανισμό), πρώτον, από τις σχέσεις του με άλλα σύνολα (ΙΙ) και, δεύτερον, από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται, διαμορφώνεται και λειτουργεί, αυτό το σύνολο (IV) ― το τελευταίο είναι τόσο παράξενο και άτοπο, σαν να προσπαθείς να ερμηνεύσεις π.χ γιατί ιδρώνει ή αφυδατώνεται ένας άνθρωπος που βρίσκεται στην έρημο, μελετώντας μόνο τις εσωτερικές λειτουργίες του σώματός του και τις βιοχημικές μεταβολές και διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στα εσωτερικά του όργανα, μη σταθμίζοντας πως αυτός βρίσκεται στην έρημο και αγνοώντας ότι ο οργανισμός ενός ανθρώπου συμπεριφέρεται και αντιδρά διαφορετικά αν βρίσκεται πχ. στη Σαχάρα ή στην Ανταρκτική ― κάτι παρεμφερές συμβαίνει και με την αναγωγή οποιουδήποτε συναισθήματος ή οποιασδήποτε ηθικόπνευματικής κατάστασης σε ορμόνες και χημικές ουσίες, αγνοώντας το ερέθισμα ή το πλαίσιο, δηλαδή το εάν ένας άνθρωπος ζει υπό συνθήκες, και βιώνει καταστάσεις, φιλίας ή έχθρας, χαράς ή λύπης, οργής ή φόβου κ.ο.κ ή αν είναι περισσότερο ελεύθερος ή περισσότερο υποκείμενος στο νόμο της ανάγκης. Είναι σαν όλα τα προηγούμενα να μην υπάρχουν και να μην είναι πραγματικά αληθινά και να υπάρχουν, και να είναι «αληθινές και επιστημονικές», μονάχα χημικές ουσίες-ενώσεις, νευροδιαβιβαστές κ.λπ. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, κατά αυτόν τον τρόπο σκέψης, έχουμε και αντιστροφή στη σχέση αιτίου-αιτιατού ή σύγχυση μεταξύ αιτιών και συμπτωμάτων, με το τελευταίο να παρατηρείται συνεχώς τα τελευταία χρόνια σε «επιστημονικές αναλύσεις» και ερμηνείες κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων.
.~`~.
Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.
4 | 3 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021
