30 Νοεμβρίου 2021

Ψηφιοποίηση, χρόνος και πανδημία ~ ΙΙ.


30 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

Μουσική Συνοδεία


Όπως γνωρίζετε, όλοι οι πολίτες άνω των 60 ετών που δεν έχουν εμβολιαστεί θα πρέπει έως τις 16 Ιανουαρίου να έχουν κλείσει το ραντεβού τους ώστε να κάνουν την πρώτη δόση. Διαφορετικά, κάθε μήνα θα επιβάλλεται πρόστιμο 100 ευρώ.

Δηλαδή: εάν παρέλθει ο ΧΡΟΝΟΣ μέσα στον οποίο πρέπει να γίνει ο εμβολιασμός, για όλους τους μη εμβολιασμένους πολίτες άνω των 60 ετών, και άρα έχουμε μη έκδοση ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ, κάθε μήνα θα επιβάλλεται πρόστιμο σε ΧΡΗΜΑ, ως αντίτιμο ΥΓΕΙΑΣ. (I)

Η πρόταση αυτή, δυνητικά, μπορεί να γίνει: εάν παρέλθει ο ΧΡΟΝΟΣ μέσα στον οποίο πρέπει να γίνει ο εμβολιασμός, για όλους τους μη εμβολιασμένους πολίτες άνω των 12 ετών, και άρα έχουμε μη έκδοση ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ, κάθε μήνα θα επιβάλλεται πρόστιμο σε ΧΡΗΜΑ, ως αντίτιμο ΥΓΕΙΑΣ. (II)

Ή μπορεί να συνεχιστεί ως εξής: εάν παρέλθει ο ΧΡΟΝΟΣ μέσα στον οποίο πρέπει να γίνει ο εμβολιασμός νέας δόσης, για όλους τους εμβολιασμένους πολίτες άνω των 60 ετών, και άρα έχουμε μη ανανέωση ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ, κάθε μήνα θα επιβάλλεται πρόστιμο σε ΧΡΗΜΑ, ως αντίτιμο ΥΓΕΙΑΣ. (III)

Και να ολοκληρωθεί ως εξής: εάν παρέλθει ο ΧΡΟΝΟΣ μέσα στον οποίο πρέπει να γίνει ο εμβολιασμός νέας δόσης, για όλους τους πολίτες, και άρα έχουμε μη ανανέωση ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ, κάθε μήνα θα επιβάλλεται πρόστιμο σε ΧΡΗΜΑ, ως αντίτιμο ΥΓΕΙΑΣ. (IV)

Θυμίζω πως στις 18 Νοεμβρίου είχαμε την ανακοίνωση της παύσης ισχύος του πιστοποιητικού για εμβολιασμένους πολίτες άνω των 60 ετών, και το περιθώριο ενός μηνός για τον εμβολιασμό τους με την 3η δόση. Περίπου μια εβδομάδα πριν από αυτή την ανακοίνωση, και συγκεκριμένα στις 10 Νοεμβρίου, είχα θέσει το ζήτημα της λήξης διάρκειας ισχύος και της μη ανανέωσης του ατομικού ψηφιακού πιστοποιητικού, στο κείμενο με τίτλο Ψηφιοποίηση, χρόνος και πανδημία. Σύντομη αναφορά

Η ανακοίνωση της 18ης Νοεμβρίου ήταν η πρόταση III, δίχως το πρόστιμο σε χρήμα ως αντίτιμο υγείας, και αποτέλεσε προμήνυμα της πρότασης I. Η σημερινή ανακοίνωση, της 30ης Νοεμβρίου, δηλαδή η πρόταση I, αποτελεί προάγγελμα γενικής εφαρμογής του μέτρου σε όλους τους πολίτες άνω των 60 ετών, δηλαδή της πρότασης III ολοκληρωμένης όπως ακριβώς την περιγράφω. 

Η πρόταση ΙΙ, δηλαδή η επιβολή του μέτρου σε όλους τους μη εμβολιασμένους πολίτες άνω των 12 ετών θα μπορούσε να αποτελέσει, αφενός πιθανή μελλοντική εξέλιξη, καθώς το μόνο που την διαφοροποιεί από την πρόταση I είναι η ηλικία και τίποτε άλλο, αφετέρου προμήνυμα για την πρόταση IV. Ωστόσο, αυτό στο οποίο  θέλω να εστιάσω, ολοκληρώνοντας, είναι το εξής: Εάν αφαιρέσουμε όλα τα υγειονομικά στοιχεία από την πρόταση IV ―ας υποθέσουμε ότι η υγειονομική διαχείριση της πανδημικής κρίσης θα έχει πετύχει στο μέλλον (εδώ μπορείτε να βρείτε περισσότερα κείμενα σχετικά με διάφορες εκφάνσεις και την τομή που επιφέρει η διαχείριση της πανδημίας)―, τότε θα έχουμε την εξής πρόταση: εάν παρέλθει ο χρόνος ισχύος του ψηφιακού πιστοποιητικού, κάθε μήνα μετά από τη μη ανανέωσή του, θα επιβάλλεται χρηματικό πρόστιμο

.~`~.

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.


30 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

29 Νοεμβρίου 2021

Η ζωή και τα όνειρα είναι σελίδες ενός και του αυτού βιβλίου.


29 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

Μουσική Συνοδεία


Οι Βέδες και οι Πουράνες δεν βρίσκουν για όλη την γνώση του πραγματικού κόσμου, τον οποίον ονομάζουν «ιστό της Μάγια», καλύτερη προσομοίωση και δεν χρησιμοποιούν καμία πιο συχνά από αυτή του ονείρου. Ο Πλάτων λέει συχνά ότι οι [κοινοί] άνθρωποι ζούνε μόνο σε όνειρο, ενώ ο φιλόσοφος είναι ο μόνος που προσπαθεί να είναι ξύπνιος. Ο Πίνδαρος πάλι λέει: σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος (ο άνθρωπος είναι όνειρο μιας σκιάς), ο δε Σοφοκλής: Διότι βλέπω εμείς όλοι οι ζώντες τίποτε να μην είμαστε παρά είδωλα μόνο ή φευγαλέες σκιές.

ὁρῶ γὰρ ἡμᾶς οὐδὲν ὄντας ἄλλο πλὴν
εἴδωλ᾽ ὅσοιπερ ζῶμεν ἢ κούφην σκιάν.
                                                             Αἴας 125

Μαζί μ' αυτόν, ο Σαίξπηρ είναι ο πιο αξιοσέβαστος:

We are such stuff
As dreams are made of, and our little life
Is rounded with a sleep
                                                The Tempest, πράξη Δ΄, 1

Τέλος, ο Καλντερόν ήταν τόσο κυριευμένος από την άποψη αυτή ώστε προσπάθησε να την εκφράσει μ' ένα μεταφυσικό τρόπον τινά δράμα, το La vida es sueño.

Μετά τα πολλά αυτά αποσπάσματα των ποιητών, ας μου επιτραπεί κι εμένα να εκφραστώ με μια μεταφορά. Η ζωή και τα όνειρα είναι σελίδες ενός και του αυτού βιβλίου. Η συνεκτική ανάγνωση ονομάζεται «πραγματική ζωή». Όταν όμως η εκάστοτε ώρα της ανάγνωσης (η ημέρα) έχει φτάσει στο τέλος της και αρχίζει εκείνη της ανάπαυσης, συχνά εξακολουθούμε να ξεφυλλίζουμε χαλαρά και ανοίγουμε το βιβλίο πότε στην μια και πότε στην άλλη σελίδα, χωρίς τάξη και συνοχή. Συχνά, πρόκειται για μια σελίδα που έχουμε ήδη διαβάσει, συχνά πάλι για μια που δεν γνωρίζουμε ακόμη, πάντοτε όμως από το ίδιο βιβλίο. Μια τέτοια σελίδα που διαβάσαμε μεμονωμένα ναι μεν δεν συνδέεται με την συνεκτική ανάγνωση, όμως δεν υστερεί και τόσο πολύ σε σχέση με αυτήν, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι και το όλον της συνεκτικής ανάγνωσης επίσης αρχίζει και τελειώνει εξαίφνης, ούτως ώστε πρέπει να θεωρείται μια μεγαλύτερη απλώς μεμονωμένη σελίδα.

Παρότι λοιπόν τα μεμονωμένα όνειρα διακρίνονται από την πραγματική ζωή ακριβώς δια του ότι δεν συναποτελούν μέρος της συνέχουσας την πραγματική ζωή αλληλουχίας της εμπειρίας (και η μετάβαση από τον ύπνο στην εγρήγορση την διάκριση αυτή σηματοδοτεί), μολαταύτα ακριβώς η εν λόγω αλληλουχία προσιδιάζει στην πραγματική ζωή ως η μορφή της, το δε όνειρο έχει κι αυτό να παρουσιάσει κατ' αντιδιαστολή μια αλληλουχία εντός του. Εάν τώρα τοποθετηθούμε έξω και από τα δύο για να τα κρίνουμε, δεν θα βρούμε στην ουσία τους καμία ορισμένη διαφορά κι έτσι θα αναγκαστούμε να παραδεχτούμε αυτό που είπαν οι ποιητές, ότι η ζωή είναι ένα μεγάλης διάρκειας όνειρο.

Arthur Schopenhauer

Ο Κόσμος ως Βούληση και Παράσταση




.~`~.

29 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

28 Νοεμβρίου 2021

Απώλεια αξιοπιστίας, κρίση εμπιστοσύνης, πολιτικοί, ειδικοί και επιστήμονες.


28 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

Μουσική Συνοδεία


Κατά τον Αριστοτέλη, όπως είδαμε σε προηγούμενο κείμενο για τους τρόπους πειθούς και τους ρητορικούς λόγους, ο συμβουλευτικός και προτρεπτικός λόγος είναι πολιτικός. Ο άνθρωπος που προτρέπει ή αποτρέπει στη δημόσια σφαίρα, ακόμη και αν είναι επιστήμονας, βρίσκεται στη σφαίρα της πολιτικής, και όχι της επιστήμης. 

Η επιστημονική γνώση δεν μπορεί να είναι πρακτικά δεσμευτική για κανέναν, καθώς δεν διαθέτει ―ή υποτίθεται πως δεν διαθέτει― ηθικό ή κανονιστικό φορτίο και προσανατολισμό. 

Ακόμη και εάν τα μέτρα που προτείνονται από μέλη της επιστημονικής κοινότητας είναι ―ή υποτίθεται πως είναι― ουδέτερα, αντικειμενικά και επιστημονικά, από τη στιγμή που εφαρμόζονται, είναι μέτρα πολιτικά. Και κάποιος πρέπει να λογοδοτήσει για τον τρόπο εφαρμογής τους, τις επιπτώσεις και τα αποτελέσματά τους.

Επιπλέον, η «επιστημονική κοινότητα» δεν ταυτίζεται με τους «ειδικούς». Υπάρχει επικάλυψη μεταξύ τους αλλά όχι ταύτιση. Οι «ειδικοί» αποτελούν μια μικρή ομάδα, ή μια ελίτ, που προκύπτει μετά από ιεράρχηση και συσχέτιση με θεσμούς. 

Η ολοένα συχνότερη επίκληση των ειδικών από τους πολιτικούς κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, ιδιαίτερα από την κρίση της Ευρωζώνης και μετά, φανερώνει τη σταδιακή μετατόπιση στο σκοπό των πολιτευμάτων. 

Ο Αριστοτέλης ορίζει τα πολιτεύματα, όχι μόνο με βάση το σώμα που ασκεί την κυρίαρχη εξουσία και εκφράζει την αποφασιστική γνώμη (και εδώ ακριβώς φαίνεται καθαρά η ανατίμηση του ρόλου των «ειδικών» στις λεγόμενες δυτικές δημοκρατίες), αλλά και από το τέλος, δηλαδή από τον σκοπό, του κάθε πολιτεύματος. Κατά τον Αριστοτέλη, τέλος-σκοπός της δημοκρατίας είναι η ελευθερία, της ολιγαρχίας ο πλούτος, της αριστοκρατίας τα πάτρια και οι νόμοι, ενώ της τυραννίδας η αυτοφρούρηση και η αυτοφύλαξή της. 

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών, και συγκεκριμένα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και ύστερα, παρατηρείται μια σταδιακή μετατόπιση από το παραδοσιακό εκκρεμές μεταξύ ελευθερίας και πλουτισμού, δηλαδή από την κλασική σχέση μεταξύ δημοκρατίας και ολιγαρχίας, με αριστοτελικούς όρους, προς την αυτοφρούρηση και αυτοφύλαξη, δηλαδή προς την τυραννίδα. 

Η μετατόπιση αυτή, μέσω της διεύρυνσης των υπηρεσιών επιβολής του νόμου και των υπηρεσιών πληροφοριών, με αφορμή τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας, διαμόρφωσε ένα κλίμα αβεβαιότητας, καχυποψίας και δυσπιστίας στη σχέση των πολιτών με το κράτος.

Είκοσι χρόνια μετά από την έναρξη του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε πόλεμο, εναντίον ενός ιού αυτή τη φορά. 

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου αυτού «πολέμου», δηλαδή της πανδημίας του κορονοϊού SARS-CoV-2, η συνεχής επίκληση της επιστήμης από τους πολιτικούς, η οποία συμβάλλει στη νομιμοποίηση των αποφάσεών τους μέσω της οικειοποίησης του επιστημονικού κύρους, σε συνδυασμό με τις υπερβολικές προσδοκίες που καλλιεργούν οι κυβερνήσεις, και τη συνεχή διάψευση αυτών των προσδοκιών, έχει οδηγήσει σε απώλεια αξιοπιστίας όχι μόνο πολιτικών, όπως στην πρώτη φάση της πανδημίας, αλλά και επιστημόνων.

Αυτή η απώλεια αξιοπιστίας εκβάλλει σε μια ευρύτερη κρίση εμπιστοσύνης

Η κατάσταση είναι εντονότερη στην Ευρωπαϊκή Ένωση για διάφορους λόγους. Ενδεικτικά, αναφέρουμε τους εξής δύο: αφενός, έχουν προηγηθεί παλαιότερες κρίσεις που οδήγησαν σε ευθεία αμφισβήτηση, τόσο των ευρωγραφειοκρατών όσο και των εθνικών ηγεσιών, όπως η κρίση της ζώνης του ευρώ (οικονομική-χρέους), της ζώνης Σένγκεν (μεταναστευτική-προσφυγική), και η πιο πρόσφατη κρίση του πνεύματος ευρωπαϊκής αλληλεγγύης (προμήθεια εμβολίων) και, αφετέρου, έχουμε τον τωρινό εκρηκτικό συνδυασμό της αποτυχημένης διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης από τη μια μεριά, και της ενεργειακής κρίσης από την άλλη, που εκβάλλει σε μια εντονότατη κοινωνικό-οικονομική κρίση. 

Σε αυτή την ιδιαίτερα επιβαρυμένη και έκρυθμη κατάσταση, έρχεται τώρα να προστεθεί μια ευρύτερη κρίση εμπιστοσύνης, που οδηγεί σε αμφισβήτηση όχι μόνο της υπεροχής της εξουσίας του κράτους αλλά και του κύρους της επιστήμης.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.


28 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

26 Νοεμβρίου 2021

Ενδέκατη (Fb) Summa.


26 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

Μουσική Συνοδεία


Οι (Fb) Summæ αποτελούνται από σύντομες παρεμβάσεις που γράφονται είτε με αφορμή την επικαιρότητα είτε υπό την πίεση του χρόνου, και δημοσιεύονται μόνο στη σελίδα της Κοσμοϊδιογλωσσίας στο facebook. Ο στόχος της επαναδημοσίευσής τους σε αυτή καθεαυτή την Κοσμοϊδιογλωσσία, δηλαδή εδώ, είναι η δυνατότητα ανάγνωσης για όσους δεν διαθέτουν λογαριασμό σε κοινωνικά δίκτυα. Εδώ μπορείτε να βρείτε συγκεντρωμένες όλες τις (Fb) Summæ.

~

I

Η προσπάθεια διαχείρισης του μέλλοντος μέσω της καλλιέργειας υπερβολικών προσδοκιών, οι συνεχείς διαψεύσεις αυτών των προσδοκιών κατ' εξακολούθηση, το χάσμα μεταξύ λόγων και έργων και η αδυναμία πειθούς, οδηγούν σε απώλεια αξιοπιστίας, την οποία ακολουθεί κρίση εμπιστοσύνης. Η κρίση εμπιστοσύνης οδηγεί σε αμφισβήτηση της υπεροχής της εξουσίας και του κύρους του κράτους.

~

II
Αντιδημοφιλής άποψη: 

Εάν οι Χριστιανοί, οι Μουσουλμάνοι και οι Βουδιστές, είχαν την φαεινή ιδέα να συνδέσουν την πίστη και τα δόγματά τους με την τεχνολογία (όπως κάνουν κάποια πανέξυπνα φυντάνια της σήμερον), όχι μόνο δεν θα υπήρχαν σήμερα αλλά, πιθανότατα, ούτε καν τα ίχνη της ιστορικής τους ύπαρξης δεν θα είχαν επιβιώσει. 

Εάν οι «προνεωτερικοί» ήταν τόσο έξυπνα φυντάνια όσο οι «νεωτερικοί», δεν θα είχαν αντέξει στο χρόνο, θα είχαν γίνει αδιάφοροι ή θα είχαν εξαφανιστεί, τόσο οι ίδιοι όσο και τα δόγματά τους, προτού υπάρξει Βασιλική του Αγίου Πέτρου, Παναγία των Παρισίων, Καθεδρικός του Κάντερμπερι, Αγιά Σοφίά και Πανάγιος Τάφος. Ούτε Κάαμπα, Θόλος του Βράχου και μεγάλο τέμενος του Ισφαχάν θα είχαν κατασκευαστεί, γιατί οι δημιουργοί τους δεν θα είχαν αντέξει στο χρόνο. Ούτε θα επιβίωναν ιστορικά, προκειμένου να οικοδομήσουν Άνγκορ Βατ, Μπορομπουντούρ και τους επτά μεγάλους ναούς της Νάρα.

Οι αυτοκατανοούμενοι ως «νεωτερικοί» ούτε τόσο έξυπνοι όσο νομίζουν είναι, συγκριτικά με τους «προνεωτερικούς», ούτε υποψιάζονται πόσο γρήγορα ο χρόνος θα εξαφανίσει τα ίχνη της ιστορικής τους ύπαρξης.

Μια τόσο βαθιά εξάρτηση, τόσο πολλών όψεων της πνευματικής και υλικής ύπαρξης, μιας ιστορικής οντότητας από την τεχνολογία, από τα απλούστερα μέχρι τα ζωτικότερα πράγματα, όχι μόνο εξασφαλίζει την ανυπαρξία της αντοχής και της ανθεκτικότητάς της, δηλαδή την αδυναμία και την ευθραυστότητά της, απέναντι στο χρόνο, αλλά σφραγίζει και το πεπρωμένο της.

.~`~.

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.


26 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

21 Νοεμβρίου 2021

Τρόποι πειθούς και ρητορικοί λόγοι κατά τον Αριστοτέλη ― και η εφαρμογή τους στη σύγχρονη εποχή.


21 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021


~
Εισαγωγή

Η ρητορική τέχνη, μας λέει ο Αριστοτέλης, σχετίζεται με τους τρόπους δημιουργίας πειθούς· και όταν λέμε «τρόπος δημιουργίας πειθούς» εννοούμε ένα είδος απόδειξης ― γιατί τότε κυρίως πειθόμαστε, όταν θεωρήσουμε ότι κάτι έχει αποδειχθεί.

Τρία είδη ρητορικής υπάρχουν, ισχυρίζεται ο μεγάλος αυτός νους από τα Στάγειρα Χαλκιδικής, γιατί τόσων ειδών είναι και οι ακροατές των λόγων.

Και τρία είναι, επίσης, τα συστατικά στοιχεία ενός λόγου: ο ομιλητήςτο θέμα για το οποίο μιλάει και, τέλος, αυτός στον οποίο απευθύνεται, δηλαδή ο ακροατής, ο οποίος είναι και ο τελικός στόχος του λόγου.


I
Τρεις τρόποι πειθούς

Ο ρητορικός λόγος λειτουργεί πειστικά με τρεις τρόπους: άλλοτε μέσω του χαρακτήρα του πολιτικού ρήτορα, άλλοτε μέσω της συγκεκριμένης διάθεσης που δημιουργεί στην ψυχή του ακροατή και άλλοτε με τα αποδεικτικά ή φαινομενικά αποδεικτικά επιχειρήματα επί του θέματοςπου είναι πειστικά.

Τα προηγούμενα έχουν κωδικοποιηθεί ως ήθος (χαρακτήρας του ρήτορα), λόγος (αποδεικτικά επιχειρήματα επί του θέματος) και πάθος (ψυχική διάθεση του ακροατηρίου).

Το ήθος του ρήτορα: Ο χαρακτήρας ή το ήθος του ρήτορα είναι σημαντικότατο και υποτιμημένο μέσο πειθούς. Με τον χαρακτήρα ή το ήθος τού ο ρήτορας πείθει όταν μιλάει με τέτοιον τρόπο ώστε ο λόγος τού να τον καθιστά αξιόπιστο. Μάλιστα, χαρίζουμε σε μεγαλύτερο βαθμό και με περισσότερη προθυμία την εμπιστοσύνη μας, σε ανθρώπους που τους χαρακτηρίζει η εντιμότητα.

Το ήθος του ρήτορα, λοιπόν, πείθει όταν ο λόγος τού διατυπώνεται κατά τρόπον που να εμπνέει εμπιστοσύνη και ο ίδιος να αποπνέει αξιοπιστία

Η απόδειξη, στη συγκεκριμένη περίπτωση, προέρχεται από το χαρακτήρα ή το ήθος που εκφράζεται μέσω του λόγου του πολιτικού ρήτορα.

Το πάθος του κοινού: Διεγείροντας το πάθος των ακροατών ή του κοινού, επίσης, πείθει ο ρήτορας. Η απόδειξη, στη συγκεκριμένη περίπτωση, προέρχεται από το γεγονός ότι ο λόγος του ρήτορα διαμορφώνει ένα κλίμα όπου το πάθος έχει κυριεύσει το κοινό· Και τούτο, γιατί ούτε τις ίδιες αποφάσεις παίρνουμε, ούτε επικροτούμε ή αποδεχόμαστε τα ίδια πράγματα, όταν είμαστε λυπημένοι ή χαρούμενοι, κυριευμένοι από φόβο ή από οργή κ.λπ.

Yes, we did. Yes, we can. Και η απόδειξη βρίσκεται στο 1:12. Δείτε το βίντεο.

Δε χρειάζεται καμία απoδεικτική επιχειρηματολογία που να πείθει ότι, όντως, we did, κατά το παρελθόν. Αρκούν τα χειροκροτήματα και οι ζητωκραυγές. Και όχι απλώς αρκούν τα χειροκροτήματα και οι ζητωκραυγές (για να πείσουν ότι, όντως, we did κατά το παρελθόν), αλλά επιπλέον αποτελούν την απόδειξη και για το ότι, όντως, we can, στο μέλλον


Ασφαλώς, το κλείσιμο της ομιλίας ξεκινά με μια προτροπή για το μέλλονI am asking you to believe, γιατί όλα ξεκινούν από την πίστη και καταλήγουν στην πίστη.

I am asking you to believe... Yes, we can... Yes, we did. Όλα τα υπόλοιπα, όσα ειπώθηκαν ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις, κανείς δεν θα τα θυμάται.

Ο Obama, είχε έναν εξαιρετικό συνδυασμό ήθους και λόγου. Εάν αυτό το ήθος ήταν φαινομενικό είναι δευτερεύουσας σημασίας, όχι μόνο επειδή απόδειξη αποτελούσε το πάθος του κοινού, αλλά και επειδή στη ρητορική, σημασία έχει κάτι να είναι ή να φαίνεται ότι είναι (θυμίζω πως στην αρχή διαβάσαμε για αποδεικτικά ή φαινομενικά αποδεικτικά επιχειρήματα). Συνδύαζε πολλά ακόμα ρητορικά χαρακτηριστικά στα οποία δε μπορούμε να επεκταθούμε εδώ. Στο μέρος III, παρουσιάζονται αναλυτικά τα ρητορικά χαρακτηριστικά ενός άλλου πολιτικού προσώπου.

Ο λόγος επί του θέματος: Οι ακροατές πείθονται από τον ίδιο τον λόγο, όταν τους δείξουμε καθαρά και με σαφήνεια την αλήθεια ή την αληθοφάνεια, χρησιμοποιώντας ό,τι είναι πειστικό στην κάθε περίπτωση και στο κάθε θέμα. Η απόδειξη προέρχεται από το περιεχόμενο του λόγου, από το τι λέμε και από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούμε, όταν παρουσιάζουμε την αλήθεια, ή εκείνο που φαίνεται ως αλήθεια, μέσω τεκμηρίων, παραδειγμάτων, επιχειρημάτων κ.λπ. 

Όποιος και όποια νομίζει ότι ο λόγος (επί του θέματος) υπερνικά το ήθος (του ρήτορα) ή το πάθος (του κοινού), με αυτονόητο τρόπο, θα πρέπει να επανεξετάσει τις σκέψείς του. Τέλος, όποιος νομίζει ότι ο λόγος υπερνικά την πίστη, επίσης θα πρέπει να το ξανασκεφτεί.

Στην Κοσμοϊδιογλωσσία υπάρχει επίγνωση της συνθήκης πραγμάτων: εφόσον στα κείμενα που δημοσιεύονται δεν γίνεται χρήση ενός λόγου που να διεγείρει τα πάθη, τα κείμενα αυτά δεν πρόκειται να υπερβούν ένα συγκεκριμένο όριο ανάγνωσης και δημοφιλίας· και τούτο, μάλιστα, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό τους.  


II
Τρία είδη λόγων

Όπως διαβάσαμε στην εισαγωγή, υπάρχουν τρία είδη ρητορικής, γιατί τόσων ειδών είναι και οι ακροατές των λόγων. Ο ακροατής δεν μπορεί παρά να είναι είτε θεατής είτε κριτής. Σαν κριτής, κρίνει είτε πράγματα που έχουν γίνει, δηλαδή κατηγορίες και απολογίες για το παρελθόν, είτε πράγματα που πρόκειται να γίνουν, δηλαδή συμβουλές και προτροπές για το μέλλον. Σαν απλός θεατής κρίνει τα πράγματα του παρόντος (συνήθως τη δεινότητα του ρήτορα, ή ψέγει ή επαινεί μια καλή ή κακή συμπεριφορά του κ.λπ). 

Ο Αριστοτέλης, λοιπόν, διακρίνει τρία είδη λόγων που αντιστοιχούν σε τρία είδη ακροατηρίου, σε τρεις διαφορετικούς χρόνους και σε τρεις διαφορετικούς στόχους.  Υποχρεωτικά, επομένως, τα είδη των ρητορικών λόγων είναι τρία: ο συμβουλευτικός, ο δικανικός και ο επιδεικτικός.

Ο συμβουλευτικός λόγος ασχολείται με το μέλλον, και κύριο μέλημά του είναι να συμβουλεύει, δηλαδή να προτρέπει ή να αποτρέπει. Στόχος του είναι το συμφέρον και το επιζήμιο. Κρίνουν οι πάντες

Ο δικανικός λόγος ασχολείται με το παρελθόν, και κύριο μέλημά του είναι να κατηγορεί ή να απολογείται. Στόχος του είναι το δίκαιο και το άδικο. Κρίνει ο δικαστής

Ο επιδεικτικός λόγος ασχολείται με το παρόν, και κύριο μέλημά του είναι να επαινεί ή να ψέγει. Στόχος του είναι το καλό και το κακό (ή το ωραίο και το άσχημο). Κριτής είναι το κοινό ή ο θεατής.

Και στα τρία είδη λόγων χρησιμοποιούνται όλοι οι στόχοι, συμπληρωματικά όμως ως προς τον κύριο στόχο του κάθε λόγου. Παραδείγματος χάριν, ο συμβουλευτικός ή προτρεπτικός λόγος, δηλαδή ο κατεξοχήν πολιτικός λόγος, θα ασχοληθεί πρώτα και κύρια με το συμφέρον και το επιζήμιο, και δευτερευόντως μόνο με το δίκαιο ή το άδικο, το καλό ή το κακό (το όμορφο ή το άσχημο)

Κατά αυτόν τον τρόπο, ένας ρήτορας μπορεί να εγκαταλείψει, για μικρό χρονικό διάστημα, τις συμβουλές και τις προτροπές του για το μέλλον ―είτε για λόγους πολεμικής, είτε για λόγους υπεκφυγής, είτε για λόγους δημιουργίας εντυπώσεων, είτε επειδή έχει έλλειψη επιχειρημάτων ή έλλειψη ιδεών και προτάσεων για το μέλλον, είτε επειδή εξάντλησε τις θέσεις του για ένα θέμα ή επειδή δεν έχει θέσεις για το συγκεκριμένο θέμα, είτε επειδή βρίσκεται σε δύσκολη θέση, είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο―, και να καταφύγει σε ένα λόγο δικανικό, δηλαδή να μετατραπεί από πολιτικός, που προτείνει για το μέλλον, σε δικαστή, που κατηγορεί και δικάζει για πράξεις του παρελθόντος, μετατρέποντας, κατά αυτόν τον τρόπο, τον αντίπαλο ρήτορα από πολιτικό σε απολογούμενο.

1. Χαρακτηριστικό παράδειγμα χρήσης μη συμβουλευτικού/προτρεπτικού, δηλαδή μη πολιτικού, δικανικού λόγου ―ο οποίος όπως είπαμε ασχολείται με το παρελθόν με στόχο να δικάσει― από την πρόσφατη πολιτική ζωή της χώρας:




2. Χαρακτηριστικό παράδειγμα χρήσης μη συμβουλευτικού/προτρεπτικού, επιδεικτικού λόγου ―ο οποίος ασχολείται με το παρόν και έχει ως στόχο το ωραίο και το άσχημο ή το καλό και το κακό―, από την πρόσφατη πολιτική ζωή της χώρας. Συνήθως χρησιμοποιείται από δημοσιογράφους, και λιγότερο από πολιτικούς, καθώς κριτής είναι το κοινό ή ο θεατής:




Τέλος, το συμφέρον για την πολιτική συλλογική οντότητα, την πολιτεία, την πόλη, το κράτος, μπορεί να μην αντιπροσωπεύει το δίκαιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις πάνω σε αυτήν τη διαφορά και σε αυτή την ένταση, μεταξύ συμφέροντος-επιζήμιου και δικαίου-άδικου, μπορεί να οικοδομηθεί πολιτική αντιπαράθεση.


III
Ρητορικά χαρακτηριστικά ενός πολιτικού προσώπου που έμεινε στην ιστορία

• Εξαιρετική ικανότητα του συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου να χρησιμοποιεί μια ρητορική τροφοδοτούμενη από έναν εντονότατο συνδυασμό ήθους και πάθους, μέσω της χρήσης του κοινωνικού υποβάθρου και του παρελθόντός του, προκειμένου να κερδίζει αξιοπιστία, αλλά και να δημιουργεί συναισθηματική σύνδεση με το κοινό, παράλληλα με τη χρήση ιδιαίτερων τεχνικών και αποδεικτικών στοιχείων στη ρητορική του λόγου τού. 

Συνεχείς αναφορές στο δικό του κοινωνικό-οικονομικό υπόβαθρο, σε αναλογίες μεταξύ προϋπολογισμού και νοικοκυριών, παράλληλα με την έμφαση στην οικογένεια, εξασφάλιζαν ότι ήταν σε θέση να έχει πρόσβαση σε μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος, να δημιουργεί συναισθηματικό δεσμό με το κοινό και να οικοδομεί ένα προφίλ αξιοπιστίας και ειλικρίνειας

• Έκανε χρήση μιας επιδεικτικής ρητορικής με έμφαση στο δράμα, δίνοντας μια σχεδόν θεατρική παράσταση. Ενσωματωμένη, μέσα σε αυτό το στυλ, υπήρχε η τάση για ψόγο και ειρωνεία.

• Χρησιμοποιούσε έναν συνδυασμό ρητορικών αντιθέσεων και απορριπτικού ύφους. Από τη μια μεριά απονομιμοποιούνταν οι πολιτικοί αντίπαλοι και από την άλλη η άποψη του συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου παρουσιαζόταν ως σωστή.

Ο απλοϊκός τρόπος παρουσίασης του κόσμου σε άσπρο και μαύρο, γεμάτος από απόλυτα καλούς και απόλυτα κακούς όρους και ανθρώπους, αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο της κατασκευής δυαδικών αντιθέσεων και ψευδών διλημμάτων

Ασφαλώς μιλάμε για την πολιτική ως σύγκρουση και όχι ως συναίνεση.

• Χρήση αλληγοριών προκειμένου να μετατρέπει το περίπλοκο σε απλοϊκό, με στόχο να γίνει προσβάσιμο και περισσότερο κατανοητό σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος. Επιπροσθέτως, έκανε συχνή χρήση βιβλικών αναφορών με στόχο τη δικαιολόγηση  υποκειμενικών αξιών και την επικύρωση πολιτικών θέσεων

Έτσι οι αλληγορίες, οι βιβλικές αναφορές και τα ψευδή διλήμματα και δίπολα, διαμόρφωναν ένα πλέγμα από ρητορικά κόλπα και όπλα.

• Η υπερβολή ως ρητορικό όπλο. Μετατροπή σε καρικατούρα των ιδεών και των αξιών των πολιτικών αντιπάλων μέσω της υπερβολής, η οποία συνοδευόμενη από ένα φλεγματικό χιούμορ, κατέληγε σε γελοιοποίησή τους. 

Βέβαια, εδώ θα πρέπει να επισημανθεί το εξής σημαντικό: η υπερβολή αποτελεί κλάδο του ψεύδους και οδηγεί σε απώλεια αξιοπιστίας.

Η σύνθεση μιας επιδεικτικής και έντονα αντιθετικής-πολεμικής ρητορικής, σε συνδυασμό με δράμα και θεατρικότητα, υπερβολή και χιούμορ, ειρωνεία και απορριπτικό ύφος, ουσιαστικά οδήγησε τη Margaret Thatcher σε μια εξαιρετικά εκλεπτυσμένη μορφή λαϊκισμού, που ταίριαζε στο χαρακτήρα και το ήθος του συγκεκριμένου λαού, καθώς και στους οπαδούς και τους λάτρες του συγκεκριμένου κράτους και της συγκεκριμένης κουλτούρας. Περισσότερα, για όσους ενδιαφέρονται, στο βιβλίο The Political Rhetoric and Oratory of Margaret Thatcher (2016, Palgrave Macmillan UK).




Σε έναν λαό με διαφορετικό χαρακτήρα και ήθος, ο συνδυασμός της θεατρικότητας, της υπερβολής και του φλεγματικού χιούμορ, δεν θα ήταν δυνατόν να υπερκεράσει την απώλεια αξιοπιστίας.

Από τη Θάτσερ στον Ομπάμα. Εδώ και αν μπορεί κανείς να μιλήσει για απειρίες πραγμάτων, για ιστορικούς κύκλους, για νοήματα και συμβολισμούς. Όχι τώρα όμως. Ίσως σε ένα επόμενο κείμενο.


IV

Ως προς την ουσία των πραγμάτων, τίποτα δεν έχει αλλάξει από την εποχή του Αριστοτέλη. Και τούτο διότι, πρώτον,  είναι διαφορετικό πράγμα η υλική και τεχνολογική ανάπτυξη, την οποία ορισμένοι ονομάζουν πρόοδο συγχέοντάς τη σκόπιμα με κάποια ηθική και πνευματική «εξέλιξη και πρόοδο»· και επειδή, δεύτερον, ο άνθρωπος ως χαρακτήρας ή ως φύση, ή όπως αλλιώς θέλει ας το ονομάσει κανείς, δεν αλλάζει τόσο πολύ όσο ορισμένοι πιστεύουν ή θέλουν να αλλάζει. 

Παρ' όλ' αυτά, μπορούμε να επισημάνουμε δύο χαρακτηριστικές διαφοροποιήσεις. Πρώτον, ο Αριστοτέλης δημιουργεί μια ηθική ρητορική τέχνη. Σε κανένα σημείο δεν παρακινεί σε υποτίμηση του αντιπάλου, σε επίθεση στον χαρακτήρα τού, σε λογικές πλάνες τύπου ad hominem κ.λπ. Αυτή αποτελεί μια διαφοροποίηση σε ηθικό επίπεδο. Σε υλικό επίπεδο, δεύτερον, υπάρχει διαφοροποίηση στο γεγονός ότι, πλέον, ανάμεσα στον λόγο που εκφέρει ο πολιτικός και στο κοινό του, διαμεσολαβούν μηχανισμοί (όπως τα τηλεοπτικά κανάλια, οι δημοσιογράφοι κ.λπ), με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται, ή ακόμα και να υποκαθίσταται, ο λόγος του ρήτορα επί ενός θέματος, από τον τρόπο με τον οποίο οι μηχανισμοί διαμεσολάβησης παρουσιάζουν το θέμα. Είμαι πεπεισμένος πως, αυτομάτως, σε αρκετούς ήρθαν στο μυαλό τα social media «που επαναφερούν την αμεσότητα, το αδιαμεσολάβητο» κ.λπ, κ.λπ. Όμως, σε ό,τι αφορά τα κοινωνικά δίκτυα, τόσο η πολιτική όσο και οι πολιτικοί διατρέχουν διαφορετικούς κινδύνους, ορισμένους από τους οποίους έχω επισημάνει σε παλαιότερο κείμενο.

Επιστρέφοντας στο θέμα προκειμένου να ολοκληρώσουμε. Ο πολιτικός πρέπει να φαίνεται αξιόπιστος (ανεξαρτήτως εάν όντως είναι) και πρέπει να δημιουργεί συναισθηματική σύνδεση και δεσμό με το κοινό, προκειμένου με τη σειρά του το κοινό να ταυτιστεί μαζί του, με τελικό στόχο ο πολιτικός να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Με διαφορετικά λόγια, ο πολιτικός ρήτορας, μέσω της πειθούς, πρέπει να κάνει το κοινό να αισθανθεί και να σκεφτεί: «φαίνεται αξιόπιστος», «τον εμπιστεύομαι», «μπορεί να με καταλάβει/να με νιώσει», «είναι δικός μας, ένας από εμάς», «τον γουστάρω/συμπαθώ».

Τέλος, ο ρήτορας, μας λέει ο Αριστοτέλης, πρέπει να είναι σε θέση να πείθει και για την αντίθετη θέση από αυτή που υποστηρίζει. Όχι, ασφαλώς, προκειμένου να μεταπηδά από κόμμα σε κόμμα, αλλά προκειμένου, πρώτον, να μη του διαφεύγει η πραγματική ουσία του θέματος και, δεύτερον, σε περίπτωση που κάποιος άλλος ρήτορας επιχειρηματολογεί αντίθετα προς το σωστό και το δίκαιο, το συμφέρον και το καλό, αυτός να είναι σε θέση να ανατρέψει τα επιχειρήματά του.

Ολοκληρώνοντας με κάτι ευρύτερο, πέρα από τον πολιτικό, θα πρέπει να τονιστεί πως στη ζωή οι άνθρωποι συναναστρέφονται με ιδεολογικά διαφορετικούς από τους ίδιους ανθρώπους, διότι υπάρχουν πολλά διαφορετικά επίπεδα, τόσο ταύτισης όσο και κοινότητας φρονημάτων, συμφερόντων και σκοπών: ως προς την ηλικία, ως προς τον χαρακτήρα, ως προς την κοινωνική θέση, ως προς την καταγωγή, ως προς το φύλο, ως προς την εργασιακή εμπειρία, ως προς τις αξίες, ως προς τα προσωπικά βιώματα, ακόμα-ακόμα και ως προς το γούστο πάνω σε ορισμένα ζητήματα κ.λπ. Τέλος, καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν τα πάθη: η εκδίκηση, ο φόβος, η οργή, το θάρρος, η αδικία κ.λπ.


V

Η αλήθεια και το δίκαιο 
έχουν εκ φύσεως μεγαλύτερη δύναμη από τα αντίθετά τους.


~

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.


21 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

19 Νοεμβρίου 2021

10 Νοεμβρίου 2021

Ψηφιοποίηση, χρόνος και πανδημία. Σύντομη αναφορά.


10 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

Μουσική Συνοδεία


Τίποτα δεν εξασφαλίζει ότι ο σημερινός εμβολιασμένος πολίτης δεν μπορεί στο απώτερο μέλλον να θεωρηθεί ως μη εμβολιασμένος πολίτης, εάν λήξει η διάρκεια ισχύος, ή δεν υπάρξει ανανέωση, του ατομικού τού ψηφιακού πιστοποιητικού COVID (εμβολιασμού, εξέτασης ή ανάρρωσης). Τούτο σημαίνει ότι η κύρια διαφορά μεταξύ του τελευταίου και του πρώτου δεν είναι ο εμβολιασμός, η εξέταση ή η νόσηση, παρά ο χρόνος.

Και τίποτα δεν εξασφαλίζει ότι στο απώτερο μέλλον ο πολίτης που δεν θα χρησιμοποιεί ψηφιακό χρήμα για τις συναλλαγές του, δεν θα αντιμετωπίζεται παρόμοια με τον πολίτη που δεν διαθέτει ψηφιακό πιστοποιητικό για την ελεύθερη κυκλοφορία του. Τούτο σημαίνει ότι η κύρια ομοιότητα του τελευταίου με τον πρώτο είναι η αποδοχή ή μη της ψηφιοποίησης (για τις συναλλαγές και την  κυκλοφορία τους).

Εάν ισχύει μια τέτοια παρατήρηση, τότε θα μπορούσε να υπάρξει αναλογία μεταξύ της ελεύθερης και ελεγχόμενης κυκλοφορίας, από τη μια μεριά, και των ελεύθερων και ελεγχόμενων συναλλαγών, από την άλλη (διαβάστε περισσότερα κείμενα σχετικά με διάφορες εκφάνσεις και την τομή που επιφέρει η διαχείριση της πανδημίας). Με διαφορετικά λόγια, θα μπορούσε να υπάρξει αναλογία ανάμεσα στον έλεγχο και την καταγραφή του είδους και του χρόνου αγοραπωλησίας προϊόντων και στον έλεγχο και την καταγραφή του τρόπου και του χρόνου μετακίνησης-κυκλοφορίας πολιτών. Και ασφαλώς της τοποθεσίας τους.


.~`~.

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.


10 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

7 Νοεμβρίου 2021

Ζούμε σε μια εποχή θρησκευτικής έξαρσης.


7 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

Μουσική Συνοδεία


Όπως έχει επισημανθεί παλαιότερα, η πίστη δεν ταυτίζεται με την θρησκεία και η θρησκεία δεν ταυτίζεται με τον θεϊσμό. 

Χαρακτηριστική θρησκευτική πεποίθηση αποτελεί η πίστη στη μετά θάνατον ζωή. Η πίστη σε κάποιας μορφής μεταθανάτια ύπαρξη έχει γεννήσει έννοιες όπως η θεία δίκη-κρίση, ο παράδεισος και η κόλαση, το καθαρτήριο, η ανάσταση νεκρών, η μετενσάρκωση κ.λπ. 

Η πίστη στην τεχνολογία έχει γεννήσει ψευδοεπιστήμες και τεχνοθρησκείες. 

Η κρυογονική, παρόλο που αποτελεί ψευδοεπιστήμη, φαντάζει σε αρκετούς ανθρώπους περισσότερο φυσική και λιγότερο μεταφυσική, επειδή υπάρχουν παρεμφερείς διαδικασίες και μηχανισμοί σε ορισμένα είδη του ζωικού βασιλείου. Ωστόσο, ο μεταβολισμός και η φύση αυτών των ειδών χαρακτηρίζεται από μηχανισμούς που δεν διαθέτει ο άνθρωπος. Αποτελεί μια πρακτική που αγνοεί ή υποτιμά τις προδιαγραφές και τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για την επιτυχία της μεθόδου (μαζί με πράγματα όπως η διάκριση ζωντανού και νεκρού κυττάρου, η σχέση κυττάρων και ιστών, λειτουργίες του νευρικού συστήματος κ.λπ). Η μεταφόρτωση εγκεφάλου αποτελεί μια πρόσφατη ιδέα που προωθείται ακατάπαυστα τα τελευταία χρόνια από κινηματογραφικές παραγωγές, τηλεοπτικές σειρές και βιβλία, συνοδεύοντας την επιτάχυνση της ψηφιοποίησης και την ανατίμηση της πληροφορίας σε ουσία του σύμπαντος κόσμου, αντίληψη που θυμίζει πανθεϊσμό (ή παμψυχισμό αν η πληροφορία γίνει αντιληπτή ως κοσμική ψυχή ή χαρακτηριστικό όλων των πραγμάτων). 

Και στις δύο περιπτώσεις γίνεται χρήση ενός επιστημονικού ή επιστημονικοφανούς λεξιλογίου. Όμως η πρακτική της κρυογονικής και η έννοια της μεταφόρτωσης εγκεφάλου δεν αποτελούν προϊόντα της επιστήμης, δεν είναι επιστήμη, παρά προϊόντα της πίστης στην τεχνολογία. 

Πιο συγκεκριμένα, προκύπτουν από τον συνδυασμό της πίστης στην τεχνολογία και της πίστης στη μετά θάνατον ζωή ― και ασφαλώς από τη βούληση για ζωή.

Η παλαιά ταύτιση της τεχνολογίας και της επιστήμης είναι σχεδόν αδύνατον να συνεχιστεί. Η εποχή της ιδεολογικής αθωότητας και του μήνα του μέλιτος, δηλαδή το ευρωκεντρικό ιδεολογικό όραμα της σύνδεσης και σύνθεσης τεχνολογίας και επιστήμης, έχει τελειώσει.  Όπως έχει επισημανθεί στη Summa Ι. ― Πρώτη βαθμίδα και χρονική ανάπαυλα | μ.Κ - AQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας, η απαξίωση επιστημών κατά τις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί σύμπτωμα και αυτής της εξέλιξης. Δηλαδή της κατάποσης των πάντων από τον τεχνολογικό Λεβιάθαν. Εκτός από το ζήτημα της αυτονόμησης της τεχνολογίας από την επιστήμη, και της μετατροπής ή εργαλειοποίησης της επιστήμης σε μέσο και πηγή νομιμοποίησης μιας τεχνολογικής κυριαρχίας και εξουσίας, υπάρχει και το ζήτημα της έξαρσης νέων μεσσιανικών, εσχατολογικών και θρησκευτικών ιδεών που συνδέονται με την τεχνολογική επιτάχυνση. Αν δεν προσεχθούν αυτές οι εξελίξεις ολόκληροι επιστημονικοί κλάδοι θα απαξιωθούν, αν δεν κινδυνεύσουν με κατάρρευση (Αυτά γράφονταν στην αρχή της πανδημίας, προτού υπάρξουν διαφορές πολιτικών και επιστημονικών κύκλων για ζητήματα διαχείρισης, κοινωνικές εντάσεις, πολιτικές αντιπαλότητες κ.λπ). 

Όπως ο παράδεισος και η κόλαση, το καθαρτήριο, η μετενσάρκωση, η ανάσταση νεκρών κ.λπ, έτσι και η κρυογονική και η μεταφόρτωση εγκεφάλου αποτελούν υπο-κατηγορίες/περιπτώσεις της πίστης στη μετά θάνατον ζωή και στη μεταθανάτια ύπαρξη. Υπάρχουν δεκάδες ακόμη παραδείγματα, στα οποία θα επανέλθω. Ζούμε σε μια εποχή θρησκευτικής έξαρσης, δηλαδή κατάρρευσης του κυρίαρχου κοσμοειδώλου.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.


7 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

1 Νοεμβρίου 2021

Περιγράφοντας το Metaverse προτού υπάρξει.


1 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021

Μουσική Συνοδεία


Στα Προλεγόμενα ενός νέου Ιστορικού Κύκλου, κείμενο με το οποίο επανήλθε η Κοσμοϊδιογλωσσία στην | μ.Κ - AQ | περίοδό της, μεταξύ πολλών άλλων πραγμάτων, περιγράφονταν λειτουργίες του metaverse προτού αυτό υπάρξει. Η λογική και οι λειτουργίες του εντάσσονται στο πλαίσιο ευρύτερων εξελίξεων και μεταβολών. Το metaverse αποτελεί απλώς μέρος της εμφάνισης ή φανέρωσης και της υλοποίησής τους.

Επιπλέον, σε αυτό το πολυεπίπεδο και πολυδιάστατο κείμενο, μεταξύ άλλων, τέθηκε το ενεργειακό ζήτημα προτού εκδηλωθεί η ενεργειακή κρίση και το ζήτημα της υποκατάστασης του φυσικού και του κοινωνικού από το ψηφιακό και το εικονικό, προτού υπάρξει από τις κυβερνήσεις η θεσμοθέτηση της επιτάχυνσης της ψηφιοποίησης και η καθιέρωση της εξ αποστάσεως εργασίας. Όλα αυτά στα πρωταρχικά στάδια εκδήλωσης της πανδημίας. 

Σε ένα επόμενο κείμενο υπό τον τίτλο Summa Ι. ― Πρώτη βαθμίδα και χρονική ανάπαυλα | μ.Κ - AQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας, είχα επισημάνει πως τα Προλεγόμενα αποτελούν «ένα κείμενο το οποίο θα είναι περισσότερο διαυγές, ως προς την κατανόηση και τα θέματα που ανοίγει και θέτει δημόσια, σε μια πενταετία από σήμερα», δηλαδή από τότε που δημοσιεύτηκαν, πριν από 18 μήνες. Τώρα βρισκόμαστε στο έτος 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ).

Ακολουθούν ενδεικτικά αποσπάσματα από τα Προλεγόμενα ενός νέου Ιστορικού Κύκλου, που φωτογραφίζουν τη λογική και τις λειτουργίες του metaverse, προτού αυτό υπάρξει.

Η περιστολή των κοινωνικών επαφών και η καταστολή των φυσικών δεσμών των ανθρώπων εξωθεί σε περαιτέρω ανάπτυξη και εμβάθυνση των ψηφιακών και εικονικών τους σχέσεων και επαφών. Η εικονική υποκατάσταση καταπραΰνει αλλά δεν επουλώνει το προσωπικό και συλλογικό ψυχικό τραύμα που προξενεί ο εξαναγκασμός της φυσικής αποκοπής και της κοινωνικής αποστασιοποίησης και απομόνωσης. Η ψηφιακή παρουσία και η πραγματικότητα της εικόνας δεν υποκαθιστά ουσιωδώς, παρά μονάχα φαινομενικώς, την φυσική απουσία και την αλήθεια του σώματος...

Ο χωρικός περιορισμός και η ρύθμιση των μετακινήσεων των ανθρώπων εξωθεί σε μια συνθήκη που η φυσικότητα και η κοινωνικότητα υποκαθίστανται από την εικονικότητα και τη ψηφιακότητα. Η συνθήκη αυτή αν παγιωθεί και διευρυνθεί στο χώρο, επεκταθεί σε διάρκεια και βαθύνει σε ποιότητα, μπορεί να διαμορφώσει μια κατάσταση όπου το προσεχές μεγάλο χάσμα, η επόμενη μεγάλη διαίρεση, να μην σχετίζεται με την πρόσβαση και την ποιότητα σε ψηφιακά μέσα και υπηρεσίες αλλά με τη ρύθμιση και την προνομιακή μεταχείριση της απρόσκοπτης και αυτόβουλης σχέσης, πρόσβασης και αποσύνδεσης, μεταξύ φυσικού και ψηφιακού περιβάλλοντος...

...παράλληλα με την αυξημένη δραστηριότητα των ανθρώπων ως χρηστών εικονικών περιβαλλόντων και την ψηφιακή υπερσυσσώρευση πληροφοριών και δεδομένων ―τα οποία αποθηκεύονται και εν συνεχεία χρησιμοποιούνται ως εισροές στο (δια)δίκτυο―... Η υπό διαμόρφωση κατάσταση ως δυναμική εξέλιξη, ανεξάρτητη από τα κίνητρα των σημερινών κυβερνώντων όπου Γης, αποτελεί πρόπλασμα και εμπεριέχει σε σπερματική μορφή τη δυνατότητα αποϋλοποίησης (dématérialisation/dematerialization) των ανθρώπων από το φυσικό δημόσιο χώρο και το κοινωνικό τους περιβάλλον, και τη συνεπακόλουθη εξαΰλωσή τους σε εικονικά περιβάλλοντα... 

Ο περιορισμός του φυσικού χρήματος, δηλαδή των μετρητών, και μια πιθανή ευρεία νομισματική ψηφιοποίηση ―είτε υπό τη μορφή κάρτας είτε μέσω κάποιας εφαρμογής στο κινητό τηλέφωνο―, δυνητικά, και εφόσον δεν υπάρξουν θεσμικές δικλείδες ασφάλειας, μπορεί να οδηγήσει σε έλεγχο και καταγραφή του είδους, της τοποθεσίας και του χρόνου αγοράς προϊόντων, σε φορολόγηση ή δέσμευση κατά βούληση, και σε αδυναμία αγοράς και πώλησης δίχως τη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος ή κάποιας μορφής σύνδεση ή/και σύνθεση βιολογικού και ψηφιακού και, ευρύτερα, σε απόλυτη παραβίαση της ιδιωτικότητας... 

Η αποϋλοποίηση της φυσικής σεξουαλικότητας και η εικονικοποίηση της, η εξαΰλωση της σε εικονικά περιβάλλοντα, όταν λαμβάνει εξαναγκαστικά και όχι οικειοθελή χαρακτηριστικά, λειτουργεί έμμεσα ως μέτρο πληθυσμιακού σχεδιασμού και ελέγχου γεννήσεων (population planning/control) και καταργεί, μέχρι ενός σημείου τις ερωτικές ανθρώπινες επαφές σώμα με σώμα...

Άνθρωποι υπό ηθικοπνευματικές συνθήκες και από κοινωνικές δεξαμενές όπως οι προαναφερθείσες, μαζί με νέες και νέους εφηβικής ηλικίας και αγνές νεανικές ψυχές συνεπαρμένες από την τεχνολογική φαντασμαγορία, τα ψηφιακά περιβάλλοντα παιχνιδιών και εικονικής πραγματικότητας, και τη μαζική κουλτούρα, βομβαρδιζόμενοι από ιδεολογήματα που θα επικαλούνται την πρώτη γραμμή της «προόδου» και την πρωτοπορία της «εξέλιξης» ―προκειμένου να αποκτήσει νομιμοποιητική βάση μια ιδεολογικοποιημένη χρήσης της τεχνολογίας ως όργανο απόλυτου και καθολικού εξουσιασμού των ανθρώπων―, θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρόθυμους εθελοντές της βιοψυχικής αποδόμησης, αναδόμησης και, εν τέλει, υβριδικής βιοτεχνολογικής και βιοπληροφορικής ανακατασκευής τους... 

Οι προσπάθειες καθυπόταξης του διαφαινόμενου χάους και της αναδυόμενης αταξίας μέσω της παύσης και παράλυσης, ουσιαστικά της καταστολής, της φυσικής, κοινωνικής και οικονομικής ανθρώπινης ζωής ούτε αποτελούν ούτε οικοδομούν τάξη ― ενταγμένη σε ένα πλαίσιο δικαιοσύνης που θα εξασφαλίζει την ανθρώπινη ελευθερία. Θέτουν όμως τα θεμέλια και την υποδομή απόλυτης εξάρτησης και ετεροπροσδιορισμού του ανθρώπου ως οντότητας και ύπαρξης από τον ψηφιακό θηριώδη Λεβιάθαν...

Ψηφιακά υποκατάστατα του δημόσιου χώρου βρίσκονται εκτός εθνικής επικράτειας και συνταγματικής έννομης τάξης. Ο λεγόμενος ψηφιακός δημόσιος χώρος, ως εικονικό περιβάλλον, δεν είναι ούτε δημόσιος ούτε εθνικός ούτε χώρος ούτε περιβάλλον ― είναι ψηφιακή πλατφόρμα επί της οποίας ασκούν έλεγχο και επιβάλλουν κανόνες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας υπερεθνικής υπερσυσσώρευσης και υπερσυγκέντρωσης δεδομένων και πληροφοριών, που τα στρατηγεία και η φυσική τους έδρα βρίσκονται, κυρίως, στην επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ορισμένες από αυτές αποτελούν τις μεγαλύτερες πλατφόρμες διαφήμισης και συσσώρευσης πληροφοριών και προσωπικών δεδομένων στον πλανήτη, με τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο ενεργούς και περισσότερα από δύο δισεκατομμύρια συνολικούς χρήστες, καθώς και δικό τους ψηφιακό νόμισμα (θα ασχοληθούμε αναλυτικά με όλες τις διαστάσεις της ψηφιοποίησης, συμπεριλαμβανομένης της νομισματικής). Υπό αυτή την έννοια, η φαινομενική ισχυροποίηση του κράτους μέσω της ψηφιοποίησης μπορεί να ιδωθεί ως ουσιαστική αποδυνάμωση του ―ορθότερα αποτελεί ισχυροποίηση στο εσωτερικό και αποδυνάμωση ως προς το εξωτερικό― και μετατροπή του σε μηχανισμό θεσμοθέτησης, νομιμοποίησης και επιβολής πολιτικών υπό αυξημένη κεντρική υπερκρατική καθοδήγηση ή καθ' υπαγόρευση αποκεντρωμένων υπερεθνικών ιδιωτικών συμφερόντων και δικτύων...

Η αγορά που ως forum και ως market γεννήθηκε από την ελευθερία της μετακίνησης, του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι, σταδιακά υποκαθίσταται από την ψηφιακή Λερναία Ύδρα· και, μαζί με αυτήν, καταπίνεται και ο φυσικός δημόσιος χώρος...

Η ενοποίηση του φυσικού χώρου γέννησε το εδαφικό κυρίαρχο κράτος ― το άδειασμά του και η συνεπακόλουθη ψηφιακή του υποκατάσταση σηματοδοτούν την απαρχή, είτε της μετάλλαξης είτε της κατάρρευσης του...

Ζούμε, ταυτόχρονα, υπό συνθήκες τεχνολογικής ενσωμάτωσης και κοινωνικής αποστασιοποίησης· διατάραξης, παραβίασης και διάνοιξης των πλέον απομακρυσμένων φυσικών οικοσυστημάτων, εξαναγκασμού ζωικών ειδών ―που λειτουργούσαν ως δεξαμενές περιορισμού μικροβίων―, κατ' οίκον σωματικού εγκλεισμού και ψυχικής φυλάκισης στο εικονικό μας κλουβί. Υποκαθιστούμε τη βιολογική εξέλιξη με την τεχνολογική πειραματική παρέμβαση. Παρατηρούμε φαινόμενα φτωχοποίησης και ξεπεσμού φυσικών δημιουργών και παραγωγών και πλουτισμό ψηφιακών διαμεσολαβητών και παρόχων διαχείρισης των προϊόντων τους ή πρόσβασης και αποθήκευσης των δεδομένων τους· υπερ-συνδεσιμότητας ψηφιακών σχέσεων και ρύθμισης ή καταστολής φυσικών επαφών και ελευθεριών· υπερσυσσώρευσης πληροφοριών και δεδομένων που συνοδεύονται από οικονομική παραλυσία και κοινωνική αποσύνθεση. Βλέπουμε από τα μπαλκόνια μας την εκκένωση ή αραίωση του δημόσιου χώρου ―ο οποίος γεννήθηκε από την ελευθερία της μετακίνησης― και επιστρέφουμε στο εσωτερικό των κατοικιών μας της δυνητικά ανύπαρκτης ψηφιακής μας ιδιωτικότητας και ελευθερίας. Είμαστε εικονικά ορατοί και φυσικά αόρατοι. Η μερική αποϋλοποίηση της σωματικής σεξουαλικότητας και η εξαΰλωση της στο εικονικό περιβάλλον ολοκληρώνει την εικόνα. 

Η καθημερινότητα μας διαμορφώνεται ολοένα και περισσότερο από ασύγχρονες τηλε-επαφές με φυσική απουσία και σύγχρονες τηλεδιασκέψεις και βίντεοκλήσεις με εικονική παρουσία ― δηλαδή από συνθήκες αναγωγής μας σε έναν άχρονο εικονικό χώρο με παράλληλη αποκοπή μας από το φυσικό χώρο, τον κοινωνικό χρόνο και το αστικό περιβάλλον. Φυσικά πρόσωπα έχουν συναντήσεις σε εικονικά περιβάλλοντα με πρόσωπα κοινωνικά ανύπαρκτα αλλά ψηφιακά κατασκευασμένα ― τούτο σημαίνει και σηματοδοτεί αποϋλοποίηση φυσικών προσώπων και υλοποίηση της ψηφιακότητας με κοινό πεδίο συνάντησής τους το εικονικό.



.~`~.

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.


1 | 11 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021