11 | 5 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
Μουσική συνοδεία
Εισαγωγή
Η λογική πίσω από τη Summa, τη βαθμίδα ―που παραπέμπει σε ανεμόσκαλα όπως το πλατύσκαλο παραπέμπει σε κλίμακα― και τη χρονική ανάπαυλα είναι η εξής: οι ιδέες χρειάζονται ποιοτικό χρόνο τόσο για την παραγωγή και δημιουργία τους όσο για την αφομοίωση και επεξεργασία τους, προκειμένου να μεστώσουν. Ο χρόνος είναι υπερπολύτιμος· η επιτάχυνση και πύκνωση του δεν είναι άσχετη με την ηθική και υλική στειρότητα ―που ενισχύεται μέσω της αναγωγής μας στον ψηφιακό χρόνο της οθόνης του ηλεκτρονικού υπολογιστή και μικροϋπολογιστή, δηλαδή του κινητού τηλεφώνου―, με την αξιακή αποστείρωση και τη βιολογική στειρότητα. Οι ιδέες, αποτελούν δημιουργήματα και προϊόντα του ανθρώπινου πνεύματος και δεν ακολουθούν τη λογική και το χρόνο της καθημερινής κατανάλωσης και της ψηφιακής εξαΰλωσης ή του τσιμπολογήματος που τη συνοδεύει. Χρειάζονται χρόνο, βιολογικό, οργανικό, εγκεφαλικό ― εξ ου και οι μηχανές, νοήμονες ή μη, ούτε παράγουν ούτε δημιουργούν ιδέες παρά μονάχα συσσωρεύουν, υπολογίζουν και ―οι πιο ανεπτυγμένες από αυτές― συγκρίνουν δεδομένα αναγνωρίζοντας συσχετίσεις μεταβλητών (δεν είναι μικρό πράγμα, όμως είναι ζήτημα διαφορετικής τάξης). Όλος ο πλούτος ξεκινά από τα μυαλά των ανθρώπων και περνά στο φυσικό κόσμο και το κοινωνικό και αστικό τους περιβάλλον κυρίως μέσω των χεριών τους. Ο άνθρωπος έφτασε στο σημείο να φτιάχνει μηχανικά χέρια και εργαλεία αποδίδοντας τους, σταδιακά, ιδιότητες και χαρακτηριστικά που έχει απορρίψει για τον ίδιο: πνεύμα και συνείδηση ή, ακόμη-ακόμη, προσδίδοντας στη μηχανή λατρευτικό και θεϊστικό χαρακτήρα ή ιδιότητες μυθικές.
Η πολιτική χρειάζεται ιδέες. Το συμφέρον, δίχως ιδέες, δεν έχει ούτε νομιμοποίηση ―στις συνειδήσεις― σε ενεστώτα χρόνο ούτε διάρκεια σε μέλλοντα, αδυνατεί να κινητοποιήσει θελήσεις, να χαράξει στρατηγικές και να θέσει σε εφαρμογή πλάνα που απαιτούν αυτοσχεδιασμό, ευελιξία και προσαρμοσιμότητα σε τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο ενώ, από την άλλη, οι ιδέες, ως αποτελέσματα πνευματικών πράξεων, δίχως συμφέροντα να τις ενστερνίζονται και να τις προωθούν, δηλαδή δίχως το πέρασμα από την εσωτερική δράση και τις πνευματικές πράξεις στις εξωτερικές κοινωνικές πράξεις και δράσεις, δεν λειτουργούν ιστορικά. Δίχως ιδέες το συλλογικό επίπεδο λόγου και πράξης βυθίζεται και επικρατεί στην πολιτική το πνεύμα της μετριότητας και της διαχείρισης και η μηχανιστική λογική.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα δημιουργώ Summæ, βαθμίδες και ανάπαυλες, για λόγους προσανατολισμού και προκειμένου ο αναγνώστης να κερδίζει χρόνο, τόσο βιολογικό όσο και ποιοτικό (από απόψεως αφομοίωσης ή έρευνας). Στη συγκεκριμένη σειρά δημοσιεύσεων θα συγκεντρώνονται θέσεις και ιδέες ―από πρόσφατα κάθε φορά κείμενα― που μπορούν να γίνονται αντιληπτές ως ψηφίδες (ίσως υπάρξουν και Summæ με προγνώσεις, θέσεις, ιδέες και εκτιμήσεις από παλαιότερα κείμενα, περασμένων ετών, αν κριθεί σκόπιμο ή επίκαιρο). Οι ψηφίδες εμπεριέχουν τη διάσταση της υποκειμενικότητας του αναγνώστη, καθώς διαφορετικοί άνθρωποι βλέπουν διαφορετικές συνδέσεις και σχέσεις μεταξύ πραγμάτων και ιδεών και αναλόγως την αλληλοσυσχέτιση τους, με τα πρίσματα που προσφέρουν οι ψηφίδες-ιδέες, αναδύονται διαφορετικές εικόνες, δηλαδή νοήματα. Τα προηγούμενα είναι πολύ όμορφα μόνο που έχουν, όπως κάθε πράγμα άλλωστε, και αρνητικές όψεις που τα συνοδεύουν. Οι ιδέες ως ψηφίδες αποκόπτονται από το οργανικό τους περιβάλλον, χάνεται η λογική τους σειρά και επεξεργασία, καθώς και η συνοχή της εσωτερικής δράσης που οδηγεί στις πνευματικές πράξεις που τις γεννούν. Αποκομμένες από το αρχικό τους πλαίσιο αλλοιώνονται και τίθενται ευκολότερα στη διάθεση και χρήση πάσης φύσεως σκοπιμοτήτων (κάτι που συμβαίνει πάντοτε, όμως εδώ τονίζεται το ευκολότερα). Χάνεται, επίσης, η απόλαυση της ανάγνωσης του κειμένου ως ροής ― σε βάθος χρόνου είναι εξαιρετικά πιθανόν η ανάγνωση να υποκατασταθεί από την ακοή, εξέλιξη που θα επιφέρει μεταβολές στην ανθρώπινη μνήμη και συνεπακόλουθα στην ηθική του, καθώς η μνήμη μπορεί να γίνει αντιληπτή και ως ένα καθαρά ηθικό φαινόμενο. Κάθε πράγμα φέρει μαζί με τη φωτεινή και τη σκοτεινή του όψη.
Η Summa, λοιπόν, αποτελεί μια άχαρη μεν χρήσιμη δε, προσπάθεια διευκόλυνσης και διαφύλαξης του χρόνου σας.
Θέλω να τονίσω, ξανά, πως βρίσκομαι σε μια αρχική φάση όπου επιχειρώ να αναδείξω τάσεις, δυνάμεις και μεταβολές. Για να το θέσω με μια παρομοίωση, μέσω της οποίας λειτουργεί καλύτερα ο ανθρώπινος εγκέφαλος: ασχολούμαι με τη σύσταση και τις ιδιότητες του εδάφους, με τα ρεύματα που το διαπερνούν και τις μετακινήσεις τεκτονικών πλακών υπογείως, οι οποίες με τη σειρά τους επηρεάζουν τα θεμέλια των κτισμάτων-οντοτήτων (π.χ κράτη), με τα οποία θα ασχοληθώ σε δεύτερο χρόνο και με εμβόλιμα κείμενα (Υπάρχουν συνειδήσεις που ασχολούνται μόνο με την υπόγεια διάσταση, άλλες που δίνουν βαρύτητα κυρίως στα οικοδομήματα ενώ κάποιες, τέλος, πηδούν από στέγη σε στέγη κοιτώντας τα άστρα). Δεν υπάρχει βιασύνη για ενασχόληση με το επίπεδο των οντοτήτων-κρατών, για δύο λόγους: πρώτον, έχει παραχθεί τεράστιο έργο σε κρατοκεντρικό επίπεδο τα έξι από τα οκτώ τελευταία χρόνια, γεγονός που καθιστά εύκολο ανά πάσα στιγμή να συσχετιστούν οι τάσεις και οι δυνάμεις που θα εξεταστούν με τις οντότητες. Δεύτερον, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς προς ποιες κατευθύνσεις εξωθούνται τα πράγματα. Όσα ακούγονται και γράφονται περί κρατών τον τελευταίο καιρό έχουν να κάνουν λιγότερο με πραγματικότητες και περισσότερο με ιδεολογία. Συγκεκριμένα με την προσπάθεια του ηττημένου, σε υποχώρηση και αποδρομή, πρώην πλανητικού ημί-ηγεμόνα να κυβερνήσει, για μια ακόμη φορά, τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων ―όπως ήταν μια αγαπημένη φράση που συνεχώς προωθούσε μέσω των κατά τόπους εκφραστών του― και να κατευθύνει τις συνειδήσεις σε νοήματα που τον συμφέρουν, με απώτερο σκοπό και στόχο να διαμορφώσει το έδαφος νομιμοποίησης των πράξεων αντεπίθεσης του, λόγω των ασφυκτικών πιέσεων και αδιεξόδων που αντιμετωπίζει.
Η αντιδραστική και επιθετική συμπεριφορά και στάση του συγκεκριμένου κράτους, έναντι όλων των υπολοίπων, φίλων και εχθρών, δεν προκύπτει ούτε απορρέει λόγω κάποιας ουσιοκρατικής κακότητας του ―αντίληψη πάντως που προωθεί κατ' εξακολούθηση προσπαθώντας να δαιμονοποιήσει όλους τους κατά καιρούς αντιπάλους του―, αν και είναι το κράτος με τις μεγαλύτερες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση τόσο στο εσωτερικό του όσο και στον πλανήτη (με χαοτική μάλιστα διαφορά από το δεύτερο: πως είναι δυνατόν να μην φταίει ο μέχρι πρότινος κυρίαρχος ή ημί-ηγεμόνας;), ούτε οφείλεται σε κάποια πανίσχυρη δαιμονική προσωπικότητα που το κυβερνά και αν έφευγε από τη μέση θα γίνονταν όλα μέλι-γάλα ― πολεμικές και επιχειρήματα τέτοιας υφής σχετίζονται περισσότερο με τα συνεχώς διευρυνόμενα χάσματα και αδιέξοδα στο εσωτερικό του και με τη σφαγή μεταξύ των ελίτ, παρά με την πραγματικότητα. Η συμπεριφορά και η στάση του συγκεκριμένου κράτους σχετίζεται με την ανικανότητα, τις μυωπικές επιλογές, τα στρατηγικά λάθη και την αλαζονεία του, με τον ίδιο του τον εαυτό και όχι με τους άλλους, όσους προσλαμβάνει ως ανταγωνιστές, αντιπάλους ή ακόμη και εχθρούς του, και προκύπτει κυρίως από τις εξής δύο θεμελιώδεις συνθήκες (υπάρχουν ασφαλώς και άλλες περιφερειακές): κατά πρώτον, έχει απολέσει όχι απλώς την αξιοπιστία του αλλά και την ισχύ της πειθούς ―και συνεπακόλουθα τη νομιμοποίηση που τη συνοδεύει―, εξέλιξη που το ωθεί, και θα συνεχίσει να το ωθεί ακόμη εντονότερα όσο βαθύτερα γίνονται τα αδιέξοδα του, σε συνεχή χρήση ισχύος εξαναγκασμού μέσω απειλών και εκβιασμών έναντι όλων των υπολοίπων, συμμάχων και αντιπάλων, φίλων και εχθρών, θεών και δαιμόνων. Κατά δεύτερον, έχει ηττηθεί στο πεδίο του χρόνου ―δηλαδή σε στρατηγικό επίπεδο―, εξέλιξη που το ωθεί σε μια συνθήκη προληπτικής επιθετικότητας (συμπεριφορά που γνωρίζουμε όλοι μας καθώς τη συναντάμε στην καθημερινότητα μας σε συνθήκες οπού κυριαρχεί αδυναμία, ανασφάλεια και ανησυχία για το μέλλον, και μεγάλη εσωτερική πίεση), σε ένα mindset στο οποίο εισέρχεται κάθε απελπισμένο κράτος που αντιλαμβάνεται ―κυρίως από απόψεως επιλογών και πιθανοτήτων― πως ο χρόνος έχει μεταβληθεί σε αντίπαλο του και αναγκάζεται να κάνει αγώνα εναντίον του. Τέλος, κινδυνεύει να ηττηθεί ―πέρα από το πλαίσιο του χρόνου― και στο πεδίο του ιστορικού ορίζοντα, δηλαδή στο πλέον στρατηγικό επίπεδο του ιστορικού χρόνου που προσφέρει ένα όραμα.
Τα προηγούμενα δεν είναι θέμα δυνατοτήτων ή λανθάνουσας ισχύος ενός κράτους και εξετάσης τους vis-à-vis τις δυνατότητες και την ισχύ ενός άλλου κράτους. Παραδείγματος χάριν, για να φέρω ένα παράδειγμα από συγκεκριμένο πεδίο, το απόγειο των Η.Π.Α vis-à-vis οποιουδήποτε ανταγωνιστή τους ήταν τα έτη 1945-1949, όταν και αποτέλεσε το μόνο κράτος στον πλανήτη που μπορούσε να χτυπήσει οποιοδήποτε άλλο κράτος, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, δίχως να δεχτεί αντίποινα, δηλαδή δίχως να υπάρχει πυρηνικός εξισορροπιστής. Από εκείνη την περίοδο και ύστερα ο αριθμός των κρατών που διαθέτουν δυνατότητα πυρηνικού πλήγματος, με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς, συνεχώς αυξάνεται ― γεγονός που οδηγεί σε συνεχή απώλεια ισχύος σε συστημικό επίπεδο. Είναι απαραίτητη όμως, σε αυτό το σημείο, μια επισήμανση που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και συνήθως διαφεύγει προσοχής. Ένα κράτος μπορεί να διευρύνει το χάσμα ισχύος vis-à-vis ενός άλλου κράτους (π.χ Η.Π.Α vs Ε.Σ.Σ.Δ τη δεκαετία του 1980) και την ίδια στιγμή να αποδυναμώνεται σε συστημικό επίπεδο (λόγω της μεταβολής της δομής ―την απώλεια του πυρηνικού μονοπωλίου στην προκειμένη περίπτωση― του συστήματος από μονοπολικό σε διπολικό και τέλος σε ασύμμετρα πολυπολικό). Στο επίπεδο του ιστορικού ορίζοντα, οι Η.Π.Α έφτασαν στο απόγειο τους την περίοδο 1989-1992, όταν και κατάφεραν να πείσουν καρδιές και μυαλά ―δηλαδή να χειραγωγήσουν συνειδήσεις σμιλεύοντας το φαντασιακό των ανθρώπων με την ιδέα― πως οι κοινωνίες των ανθρώπων και οι πολιτικές τους κοινότητες έφτασαν σε κάποιο Τέλος της Ιστορίας. Κατανοητό γίνεται από τα προηγούμενα πως διαφορετικές προσεγγίσεις και επίπεδα ―vis-à-vis, συστημικές, πεδίο του χρόνου, του ιστορικού ορίζοντα κ.λπ―, διαφορετικά πλαίσια εξέτασης, παράγουν διαφορετικές εκτιμήσεις για το απόγειο, την πορεία και την κατάσταση ενός κράτους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κυβέρνησαν μετα-ψυχροπολεμικά τα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων με τέσσερις-πέντε ιδέες όλες κι όλες ―καθόλου τυχαία όλες μονοπολικές, στον ενικό και παγκόσμιες― και ένα δόγμα εθνικής ασφάλειας. Στις μέρες μας επιδιώκουν να κυβερνήσουν τις συνειδήσεις και να κατευθύνουν τα νοήματα σχεδόν οκτώ δισεκατομμυρίων ανθρώπων με δύο μόλις διχοτομίες ― κάνοντας αναγωγή όσων εξελίξεων και διαστάσεων θα διαβάσετε παρακάτω, και όσων θα αναδείξω μελλοντικά, σε δύο μόλις ιδεολογικούς διπολισμούς (Θα επανέλθω με εμβόλιμο κείμενο). Γιατί πολιτική χωρίς ιδέες δεν υπάρχει.
Η στροφή από μονοπολικές ιδέες με μελλοντικό προσανατολισμό σε ξαναζεσταμένες διπολικές ιδεολογικές σούπες που προέρχονται από το παρελθόν ―σταθμίζοντας μάλιστα την προσανατολισμένη προς το μέλλον και την πρόοδο ιστορικά mentalité του συγκεκριμένου κράτους― αποτελεί από μόνη της παραδοχή και ομολογία.
Όμως τα πάντα, εν τέλει, κρίνει ο Πόλεμος ― και οι Ιδέες. Όσο λιγότερες οι ιδέες τόσο μεγαλύτερη η ένδεια και τόσο περισσότερες οι πιθανότητες πολέμου.
Ακολουθούν συγκεντρωμένες, εν είδει ψηφίδων, ιδέες που εκφράστηκαν σε πρόσφατα κείμενα με κάποιες προσθήκες σε ορισμένες περιπτώσεις. Ωστόσο, η παρακάτω συμπύκνωση είναι μερική και αποσπασματική. Εμπεριέχει επίσης μια προσωπική ιεράρχηση. Ενδεχομένως να έχω παραλείψει κάποιες ιδέες για λόγους γούστου, χρόνου ή λόγω αμέλειας. Προκειμένου να ενταχθούν οργανικά στο περιβάλλον τους θεμιτή είναι η καταφυγή στα αρχικά κείμενα που πρώτο-παρουσιάστηκαν.
Τις επόμενες εβδομάδες, τους επόμενους μήνες, τα αμέσως επόμενα χρόνια, αρκετές από αυτές τις ιδέες ―ή διάφορες εκφάνσεις τους― θα εμφανίζονται μπροστά μας με εντελώς διαφορετικές αφορμές προερχόμενες από φαινομενικά εντελώς διαφορετικούς χώρους.
.~`~.
Summa
I
Βαθμίδα και Ανάπαυλα
• Η προηγούμενη εξέλιξη συνέπεσε, όλως παραδόξως, με μια φάση κατά την οποία άνθρωπος έχει ρευστοποιήσει και επαναπροσδιορίζει τους ορισμούς, τα όρια και τις σχέσεις, ζώου ανθρώπου και μηχανής, διαμορφώνοντας παράλληλα νέους όρους και πεδία σύμμειξης του φυσικού περιβάλλοντος, της ψηφιακής τεχνόσφαιρας και του βιολογικού κόσμου.
• Ζούμε, ταυτόχρονα, υπό συνθήκες τεχνολογικής ενσωμάτωσης και κοινωνικής αποστασιοποίησης· διατάραξης, παραβίασης και διάνοιξης των πλέον απομακρυσμένων φυσικών οικοσυστημάτων, εξαναγκασμού ζωικών ειδών ―που λειτουργούσαν ως δεξαμενές περιορισμού μικροβίων―, κατ' οίκον σωματικού εγκλεισμού και ψυχικής φυλάκισης στο εικονικό μας κλουβί. Υποκαθιστούμε τη βιολογική εξέλιξη με την τεχνολογική πειραματική παρέμβαση.
• Παράλληλα, μέσω αντιλήψεων περί trans-species, τόσο από τεχνολογική-βιοπληροφοριακή όσο και από βιολογική-ζωική σκοπιά, καθώς και της αντίθεσης ανθρώπου-μηχανής ―και όχι ανθρώπου-ζώου―, τίθεται πολλαπλώς και με διάφορους τρόπους, συνεχώς, το ερώτημα τι είναι ο άνθρωπος; Τα προηγούμενα σχετίζονται, εμμέσως πλήν σαφώς, με τα πεδία των φυσικών δικαιωμάτων, υπηκοότητας και, ευρύτερα, του δικαίου και των θεσμών.
• Οι θεσμοί θεμελιώνονται και εδράζονται σε μύθους. Μια μεταβολή της λειτουργίας τους ή η αντικατάσταση τους και η ριζοσπαστική εισαγωγή νέων θεσμών προϋποθέτει είτε τη μεταβολή της δομής του κυρίαρχου μύθου, είτε την αντικατάσταση του παλαιού και τη θεμελίωση ενός νέου μύθου.
• Παιχνίδια που γίνονται με τα μυαλά και το φαντασιακό των ανθρώπων και κινούνται γύρω από χειραγωγήσεις μύθων και της βαθύτερης και μοναδικής αναγκαιότητας του ανθρώπου, της θνητότητας ―η οποία έχει συνέπειες για τη συγκρότηση του ως κοινωνικής ύπαρξης― μπορούν, υπό προϋποθέσεις, να στοχεύουν στη διαμόρφωση νομιμοποιητικής βάσης για συγκεκριμένες πρακτικές που θα παραβιάζουν τη σωματική και διανοητική ακεραιότητα του προσώπου, η οποία περιλαμβάνει την απαγόρευση των ευγονικών πρακτικών, τη μετατροπή του ανθρωπίνου σώματος και αυτών των ιδίων των μερών του σε πηγή κέρδους και την αναπαραγωγική κλωνοποίηση των ανθρωπίνων όντων.
• Άνθρωποι από συγκεκριμένες κοινωνικές δεξαμενές, όπως οι μονογονεϊκές οικογένειες και τα μονομελή νοικοκυριά (στα οποία περιλαμβάνονται και ηλικιωμένοι), που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο υλικής και ηθικής φτώχειας και εξαχρείωσης ―αποτελώντας την άλλη όψη της δημογραφικής γήρανσης και της μεταβολής στη δομή της οικογένειας και στα ατομικά και κοινωνικά ήθη― και ζουν υπό συγκεκριμένες ηθικοπνευματικές συνθήκες (τις οποίες έχω περιγράψει), μαζί με νέες και νέους εφηβικής ηλικίας, συνεπαρμένους από την τεχνολογική φαντασμαγορία ―τα ψηφιακά περιβάλλοντα και την εικονική πραγματικότητα― και τη μαζική κουλτούρα, βομβαρδιζόμενοι από ιδεολογήματα που θα επικαλούνται την πρώτη γραμμή της «προόδου» και την πρωτοπορία της «εξέλιξης» ―προκειμένου να αποκτήσει νομιμοποιητική βάση μια ιδεολογικοποιημένη χρήσης της τεχνολογίας ως όργανο απόλυτου και καθολικού εξουσιασμού των ανθρώπων―, θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρόθυμους πρωτοπόρους εθελοντές της βιοψυχικής αποδόμησης, αναδόμησης και, εν τέλει, υβριδικής βιοτεχνολογικής και βιοπληροφορικής ανακατασκευής τους.
• Ο Ιστορικός Κύκλος στον οποίο έχουμε εισέλθει δεν αποτελεί μια επιστροφή σε κάποια παλαιά ή νέα κανονικότητα αλλά την αρχική φάση διαμόρφωσης και οικοδόμησης ενός νέου συστήματος. Προκειμένου να σκιαγραφηθεί το υπό διαμόρφωση συστήμα πρέπει να μελετηθούν οι γενετικές πληροφορίες ή το DNA του, δηλαδή οι νέες κατανομές και οι καινούργιοι συσχετισμοί δύναμης, πιθανές νέες διατάξεις μεταξύ των βασικών του μονάδων, καινούργιες οργανωτικές μορφές, νέες ιεραρχήσεις και σχέσεις, καινούργιοι τρόποι ζωής και αντίληψης της πραγματικότητας που προωθούνται, νέοι διαχωρισμοί μεταξύ φιλικού και εχθρικού ή εντός και εκτός νόμου ―καθώς και της γκρίζας περιοχής ανάμεσα τους―, νέα αξιακά και δικαιικά πλαίσια που διαμορφώνται και, τέλος, μεταλλάξεις ή αλλοιώσεις στις λειτουργίες των ήδη υφιστάμενων θεσμών ή πιθανή ριζοσπαστική εισαγωγή νέων.
• Επέστησα την προσοχή σε πιθανή υποτίμηση των διαχωρισμών που διαμορφώνονται στην τρέχουσα φάση, σε πλανητική κλίμακα, μεταξύ του κοινά και μη αποδεκτού ή απόβλητου, του νόμιμου και του εκτός νόμου, και θεωρώ εσφαλμένη την πρόσληψη τους ως παραδοσιακών ή παροδικών, καθώς ενδέχεται να έχουν μεγαλύτερη ένταση και μονιμότερο χαρακτήρα.
• Η εξαίρεση δεν εκφράζει απλώς την ουσία της κανονικότητας ή δεν αποτελεί απλή προϋπόθεση της αλλά προσφέρει και μια προβολή ή εικόνα του μέλλοντος μέσω της μεταβολής των σχέσεων του υπάρχοντος στο παρόν.
• Επεσήμανα ότι φαινόμενα φτωχοποίησης και ξεπεσμού φυσικών δημιουργών και παραγωγών συμβαδίζουν με τον παράλληλο πλουτισμό ψηφιακών διαμεσολαβητών και παρόχων διαχείρισης των προϊόντων τους ή διαχείρισης και αποθήκευσης των δεδομένων τους (data) ― η παράλληλη αυτή διαδικασία αγγίζει τους πιο απίθανους και φαινομενικά ασύνδετους μεταξύ τους χώρους και ανθρώπους: τους μουσικούς και τους μεταφραστές, τους σκηνοθέτες τους ηθοποιούς και τους σεναριογράφους, εμένα προσωπικά μέσω της Κοσμοϊδιογλωσσίας από πλευράς βιολογικού χρόνου και πνευματικού έργου και κόπου, όλους μας μέσω των δεδομένων που προσφέρουμε αφειδώς σε καθημερινή βάση, και από τα οποία ωφελούνται τρίτοι, δίχως καν να το αντιλαμβανόμαστε. Επί καθημερινής βάσης ξεζουμιζόμαστε, εξορύσσεται και υπερ-συσσωρεύεται δωρεάν αξία από τα δεδομένα μας ― θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για εκ-μετάλλευση, με την κυριολεκτική και όχι με τη τρέχουσα σημασία του όρου, με όλους μας να αποτελούμε το (βιολογικό) μετάλλευμα και τα δεδομένα μας το (ψηφιακό) μέταλλο. Ένα τεράστιο ζήτημα που αγγίζει όλες και όλους μας σε επίπεδο καθημερινότητας. Θα επανέλθω με αποκλειστικό κείμενο.
• Οι ήδη υπαρκτές τάσεις απομείωσης ή ακόμη και εξάλειψης της σεξουαλικότητας από το κοινωνικό περιβάλλον υποκαθιστούν, με εξαναγκαστικό σε συγκεκριμένες περιπτώσεις τρόπο, τη φυσική-σωματική σεξουαλικότητα με την εικονική, εξωθώντας ―παράλληλα με την περιστολή των κοινωνικών επαφών και την καταστολή των φυσικών δεσμών των ανθρώπων, καθώς και τον περιορισμό και τη ρύθμιση των μετακινήσεων τους― σε μια συνθήκη όπου η φυσικότητα και η κοινωνικότητα υποκαθίστανται από την εικονικότητα και τη ψηφιακότητα, δηλαδή σε αποϋλοποίηση από το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον και σε εξαΰλωση σε εικονικά και ψηφιακά υποκατάστατα ― είτε έχουμε να κάνουμε με τη σεξουαλικότητα, είτε με τον πολίτη είτε με την πολιτική κοινότητα (δεν υπάρχει πολιτική κοινότητα δίχως φυσικό δημόσιο χώρο).
• Ισχυρίζομαι πως ο λεγόμενος ψηφιακός δημόσιος χώρος, ως εικονικό περιβάλλον, δεν είναι ούτε δημόσιος ούτε εθνικός ούτε χώρος ούτε περιβάλλον, αλλά ψηφιακή πλατφόρμα υπέρ-συσσώρευσης και υπέρ-συγκέντρωσης δεδομένων και πληροφοριών.
• Η καταστολή, η χωρική οριοθέτηση και ο ψηφιακός έλεγχος της βιολογικής, κοινωνικής και οικονομικής ανθρώπινης ζωής ούτε αποτελεί ούτε οικοδομεί τάξη ― ενταγμένη σε ένα πλαίσιο δικαιοσύνης που θα εξασφαλίζει την ανθρώπινη ελευθερία. Θέτει όμως τα θεμέλια και την υποδομή απόλυτης εξάρτησης και ετεροπροσδιορισμού του ανθρώπου ως οντότητας και ύπαρξης από τον ψηφιακό θηριώδη Λεβιάθαν.
• Τα συλλογικά τραύματα και οι ψυχικές μεταλλάξεις εμπεριέχουν στους κόλπους τους σπόρους οργής και καταστροφής. Ο έλεγχος και η τάξη που γίνεται προσπάθεια να εγκαθιδρυθούν, ανεξαρτήτως κινήτρων και υπό τις παρούσες αρχικές συνθήκες, είναι μονάχα φαινομενικός. Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν έχει τον έλεγχο. Η αταξία είναι η πραγματικότητα του κόσμου. Η αλήθεια του κόσμου είναι το χάος.
• Ανέδειξα πως η ρύθμιση, ο συντονισμός και ο έλεγχος της ελεύθερης-ανεμπόδιστης μετακίνησης των ανθρώπων που κάνουν χρήση ενός τεχνολογικού μέσου, έρχεται ολοένα και πιο κοντά τους, και από το δημόσιο χώρο και το εξωτερικό ως προς τον άνθρωπο αστικό περιβάλλον (φωτεινοί σηματοδότες), πέρασε στην άμεση επαφή με τον άνθρωπο όταν βρίσκεται σε κίνηση (αυτοκίνητα με πλοηγό, κάρτες μετακινήσεων κ.λπ), για να φτάσει μέχρι το εσωτερικό της ιδιωτικής του σφαίρας, μέσω του κινητού τηλεφώνου (π.χ άδεια-ενημέρωση μετακίνησης).
• Εξέλιξη που εκτιμώ ότι πρέπει να ιδωθεί υπό το φως του κατεβάσματος της ρύθμισης της κυκλοφορίας και της ελεγχόμενης ―επί πληρωμή― μετακίνησης από το εσωτερικό του κράτους ―από μια περιφέρεια ή οποιαδήποτε αυτοδιοικητική διαίρεση σε μια άλλη―, στο εσωτερικό της πόλης ―από μια αστική περιοχή σε μια άλλη―, και την σταδιακή υποκατάσταση, μέσω της αυτοματοποίησης, του ανθρώπου ως ρυθμιστή των μετακινήσεων άλλων ανθρώπων.
• Εξέλιξη που εκτιμώ ότι πρέπει να ιδωθεί υπό το φως του κατεβάσματος της ρύθμισης της κυκλοφορίας και της ελεγχόμενης ―επί πληρωμή― μετακίνησης από το εσωτερικό του κράτους ―από μια περιφέρεια ή οποιαδήποτε αυτοδιοικητική διαίρεση σε μια άλλη―, στο εσωτερικό της πόλης ―από μια αστική περιοχή σε μια άλλη―, και την σταδιακή υποκατάσταση, μέσω της αυτοματοποίησης, του ανθρώπου ως ρυθμιστή των μετακινήσεων άλλων ανθρώπων.
• Οι δύο προηγούμενες εξελίξεις έχουν συγκλονιστικές προεκτάσεις και σχετίζονται με την ανάπτυξη συστημάτων και λογισμικών δορυφορικής πλοήγησης, με επίγεια τμήματα ελέγχου, και με Συστήματα Στιγματοθέτησης ή Θεσιθεσίας, με τα οποία συνδέονται σταδιακά πάσης φύσεως μικροί ηλεκτρονικοί δέκτες, φορητές συσκευές, ψηφιακές μηχανές και πλοηγοί τεχνολογικών μέσων μετακίνησης. Σηματοδοτήθηκαν, κατά το παρελθόν, από τη δημιουργία του πρώτου ψηφιακού διηπειρωτικού συστήματος παρακολούθησης και συγκέντρωσης πληροφοριών.
Το 2009, ο αριθμός των συνδεδεμένων μέσω διαδικτύου συσκευών ξεπέρασε τον αριθμό των ανθρώπων ― πλέον ο αριθμός τους είναι τριπλάσιος ή πενταπλάσιος. Συνολικά, εκτιμάται πως περίπου τριάντα δισεκατομμύρια πράγματα (Internet of Things), άνθρωποι και συσκευές, είναι συνδεδεμένα με διαδικτυακό τρόπο (αδιάφορο αν π.χ η Ρωσσία ή η Κίνα έχουν δικές τους πλατφόρμες ή αν οι αμερικανικές έχουν πλανητικό εύρος. Η διασύνδεση παραμένει). Οι τρεις προηγούμενες παράγραφοι, η αμέσως επόμενη, καθώς και οι αναφορές περί δεδομένων (data), νωρίτερα, αποκτούν διαφορετική διάσταση υπό αυτό το πρίσμα.
• Παρά τα παχιά και μεγάλα λόγια περί τεχνολογίας και προόδου, αυτό που έχει αλλάξει από την εποχή του Μαύρου Θανάτου ―υπό το φως χρήσης κοινών πρακτικών με τότε και κυριαρχίας των ιδίων ανθρώπινων παθών―, επτά αιώνες αργότερα, στην πράξη, είναι τα επίπεδα οργανωτικής ισχύος και μαζικού ελέγχου συμπεριφορών.
Καθόλου τυχαία στα Προλεγόμενα ―ένα κείμενο το οποίο θεωρώ πως θα είναι περισσότερο διαυγές, ως προς την κατανόηση και τα θέματα που ανοίγει και θέτει δημόσια, σε μια πενταετία από σήμερα― αναφέρθηκα εξήντα φορές στον όρο τεχνολογία και σε παράγωγα του δίχως να αναφερθώ, συνειδητά και ηθελημένα, ούτε μια φορά στον όρο επιστήμη· διότι σκοπεύω να γράψω ειδικό κείμενο για το τεράστιο αυτό ζήτημα: οι επιστήμες ―στον πληθυντικό πάντοτε και ποτέ στον ενικό και με κεφαλαίο Ε― πρέπει να διαφυλαχθούν· παράλληλα όμως οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους παύοντας να λειτουργούν ως υποτακτικές θεραπαινίδες και ―στον ενικό ως Επιστήμη― ως θεμελιωτικός ιδρυτικός μύθος μιας τεχνολογικής εξουσίας. Δεν κινδυνεύει να καταπόθεί, να αφομοιωθεί και να χωνευθεί, μονάχα η πολιτική από την τεχνολογία αλλά και η επιστήμη. Η απαξίωση των επιστημών (δεν αναφέρομαι στην κρίση των λεγόμενων ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστήμων αλλά και σε σκληρότερες επιστήμες, από τις οποίες προέρχομαι), κατά τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελεί σύμπτωμα αυτής της εξέλιξης, δηλαδή της κατάποσης των πάντων από τον τεχνολογικό Λεβιάθαν.
Καθόλου τυχαία στα Προλεγόμενα ―ένα κείμενο το οποίο θεωρώ πως θα είναι περισσότερο διαυγές, ως προς την κατανόηση και τα θέματα που ανοίγει και θέτει δημόσια, σε μια πενταετία από σήμερα― αναφέρθηκα εξήντα φορές στον όρο τεχνολογία και σε παράγωγα του δίχως να αναφερθώ, συνειδητά και ηθελημένα, ούτε μια φορά στον όρο επιστήμη· διότι σκοπεύω να γράψω ειδικό κείμενο για το τεράστιο αυτό ζήτημα: οι επιστήμες ―στον πληθυντικό πάντοτε και ποτέ στον ενικό και με κεφαλαίο Ε― πρέπει να διαφυλαχθούν· παράλληλα όμως οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους παύοντας να λειτουργούν ως υποτακτικές θεραπαινίδες και ―στον ενικό ως Επιστήμη― ως θεμελιωτικός ιδρυτικός μύθος μιας τεχνολογικής εξουσίας. Δεν κινδυνεύει να καταπόθεί, να αφομοιωθεί και να χωνευθεί, μονάχα η πολιτική από την τεχνολογία αλλά και η επιστήμη. Η απαξίωση των επιστημών (δεν αναφέρομαι στην κρίση των λεγόμενων ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστήμων αλλά και σε σκληρότερες επιστήμες, από τις οποίες προέρχομαι), κατά τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελεί σύμπτωμα αυτής της εξέλιξης, δηλαδή της κατάποσης των πάντων από τον τεχνολογικό Λεβιάθαν.
Η εποχή της ιδεολογικής αθωότητας και του μήνα του μέλιτος ―το ευρωκεντρικό ιδεολογικό όραμα της σύνδεσης και σύνθεσης― τεχνολογίας και επιστήμης, τέλειωσε. Η τεχνολογία, ως εξουσία πλέον, έχει αυτονομηθεί από την επιστήμη μετατρέποντας την σε υποτακτική της, υποβιβάζοντας ή εργαλειοποιώντας την σε μέσο και πηγή νομιμοποίησης της κυριαρχίας και της εξουσίας της. Αν δεν προσεχθεί η συγκεκριμένη εξέλιξη θα υπάρξουν ολόκληροι επιστημονικοί κλάδοι που θα απαξιωθούν, αν δεν κινδυνεύσουν με κατάρρευση. Η τύχη των επιστημόνων, σε διάφορους κλάδους, μεσοπρόθεσμα, ίσως να μην είναι τόσο διαφορετική από την τύχη των μουσικών.
• Ισχυρίζομαι πως το διχοτομικό σχήμα παγκοσμιοποίηση vis-à-vis εθνικισμός, ως αλληλοαποκλεισμός, αποτελεί ψευδές δίλημμα. Η παγκοσμιοποίηση και ο εθνικισμός έχουν ιστορικά αυτό-συσταθεί, διαμορφωθεί και οργανωθεί μεταξύ τους. Μόνον ο εθνικισμός μπορεί να συνδυάζει, με τόση άνεση, δρακόντεια μέτρα φυσικής απο-παγκοσμιοποιήσης και την ιδία στιγμή να προωθεί και να θέτει σε εφαρμογή, μαζικά και γοργά, μέτρα τεχνολογικής γενικά και ψηφιακής ειδικότερα υπέρ-παγκοσμιοποίησης. Η πλανητική εξάπλωση του εθνικισμού παράγει τυποποιημένα μοντέλα συλλογικής οργάνωσης, σε πολλαπλά επίπεδα, που ενσωματώνονται ή απορροφούνται ευκολότερα σε διεργασίες παγκόσμιας κλίμακας. Αποτελεί μια υπερπολύτιμη ιδεολογία τόσο για την παγκοσμιοποίηση, ως διαδικασία, όσο και για το κράτος, ως οντότητα.
Σε ένα διαφορετικό πλαίσιο από αυτό της παγκοσμιοποίησης και μιλώντας με παραδοσιακούς όρους προσέγγισης, πρέπει να επισημανθεί πως ο εθνικισμός δεν αποτελεί εναλλακτική ιδεολογία ως προς τις καθεστωτικά ή φαινομενικά αντιμαχόμενες ―φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός κ.λπ―, καθώς έχει συνδυαστεί ιστορικά με όλες. Διαφέρει από όλες τις υπόλοιπες διότι λειτουργεί με παρεμφερή τρόπο όπως οι default ρυθμίσεις των λογισμικών και των προγραμμάτων υπολογιστών. Έχει συνδυαστεί με τα πάντα και από τους πάντες: από τις πιο απίθανες αντίπαλες και αντιμαχόμενες ιδεολογίες, τάξεις και ομάδες, που έχουν τις πιο αντίθετες στοχεύσεις και τα πιο αλληλοσυγκρουόμενα μεταξύ τους κίνητρα και συμφέροντα, με εντελώς διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα, και από ολοκληρωτικά ασύμβατες αντιλήψεις περί ιστορίας, χρόνου και αξιών. Θα επανέλθω στις ιδιαιτερότητες του εθνικισμού, εξετάζοντας τον αυτοτελώς και όχι vis-à-vis προς την παγκοσμιοποίηση. Οι άνθρωποι, πλέον, αδυνατούν να σκεφτούν τη συγκεκριμένη ιδεολογία με όρους πέραν μιας ―κοσμικής― αγγελολογίας και δαιμονολογίας.
• Επέστησα την προσοχή στο ζήτημα μιας ευρείας, ξαφνικής και μαζικής, νομισματικής ψηφιοποίησης ―είτε υπό τη μορφή κάρτας είτε μέσω κάποιας εφαρμογής στο κινητό τηλέφωνο― που, δυνητικά, και εφόσον δεν υπάρξουν θεσμικές δικλείδες ασφάλειας, μπορεί να οδηγήσει σε ελέγχο και καταγραφή του είδους, της τοποθεσίας και του χρόνου αγοράς προϊόντων, σε φορολόγηση ή δέσμευση κατά βούληση, και σε αδυναμία αγοράς και πώλησης δίχως τη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος ή κάποιας μορφής σύνδεση ή/και σύνθεση βιολογικού και ψηφιακού και, τέλος, σε απόλυτη παραβίαση της ιδιωτικότητας. Η εξέλιξη αυτή θα συμβεί, σταδιακά ή απότομα, άμεσα ή έμμεσα ―δηλαδή ως απάντηση ή λόγω συνθηκών οικονομικής κατάρρευσης―, με αντιλήψεις περί τεχνολογικής λογοδοσίας, πολιτικές δικλείδες ασφάλειας και θεσμικά αντίβαρα ή χωρίς τα προηγούμενα, για λόγους ενδογενείς ή εξωγενείς ― σε ό,τι αφορά τους τελευταίους ήδη έχει διαμορφωθεί το έδαφος και υπάρχει η ζήτηση και η ανάγκη (όχι μονάχα από «κακούς»), προκειμένου να παρακαμφθεί το σύστημα swift, δηλαδή να απελευθερωθούν κράτη από τις αυθαίρετες χρήσεις και χειραγωγήσεις του συστήματος από τον πελαγοδρομούντα ημι-ηγεμονά. Δε νοείται η οικονομική, ενεργειακή και διπλωματική πολιτική περίπου διακοσίων κρατών να εξαρτώνται από τις διαθέσεις ενός κράτους ― τα τελευταία του προπύργια είναι αυτά.
• Εκτιμώ πως ο κίνδυνος δεν είναι τόσο μια σύγκρουση ανάμεσα σε μια εθνοκεντρική ή οποιαδήποτε άλλη πολιτική και μια γεωκεντρική ή κάποια άλλη τεχνολογία ―και μια πιθανή ήττα της πρώτης από την τελευταία―, όσο η αφομοίωση της πολιτικής και η χώνευση της από την τεχνολογική εξουσία. Το πιο δόλιο και ύπουλο, το πλέον διεφθαρμένο ρόλο, σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας, διαδραματίζει η θρησκεία μετά εξισώσεων του οικονομισμού ή ενός ιδιαίτερου τύπου του ― που από τη μια πλευρά θέλει high tech αλγοριθμικό AI trading και συγχώνευση με την τεχνολογία ενώ, από την άλλη, γλύφει εκεί που έφτυνε και κρύβεται πίσω από τα παντελόνια του κράτους, προκειμένου το τελευταίο να τον σώσει. Η πολιτική, αν συνεχίσει στα ίδια μονοπάτια και με τα ίδια αυτοματοποιημένα διαχειριστικά μυαλά, δίχως ιδέες και επιστήμες στο πλευρό της, μεσοπρόθεσμα δεν έχει ελπίδα, είναι χαμένη υπόθεση, σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας. Βέβαια υπάρχουν και ευχάριστα νέα: ο κίνδυνος μιας τεχνολογικής εξουσίας αποτελεί κυρίως ζήτημα έντασης και όχι διάρκειας. Ο χρόνος στην προκειμένη περίπτωση είναι σύμμαχος του πολιτικού και του ανθρώπου, βρίσκεται στο πλευρό του οργανικού και όχι του μηχανικού. Κανένα (μηχανικό) δημιούργημα του ανθρώπου δεν έχει επιβιώσει στον αγώνα ενάντια στο χρόνο. Μόνον ο άνθρωπος το έχει καταφέρει αυτό (η προηγούμενη πρόταση είναι δυνατή και όμορφη όμως παραλείπει μια πτυχή στην οποία σκοπεύω να αφιερώσω αποκλειστικό κείμενο).
• Συνυπάρχουν, παράλληλα και ταυτόχρονα, τάσεις φυσικής απο-παγκοσμιοποίησης που εδράζεται σε συγκεκριμένο ενεργειακό μείγμα και ψηφιακής υπέρ-παγκοσμιοποίησης που αξιώνει ένα νέο ενεργειακό μείγμα. Η σχέση φυσικής και ψηφιακής παγκοσμιοποίησης εκφράζει δύο διαφορετικές όψεις και λειτουργίες, καταβολισμού και αναβολισμού, μιας και μόνης διαδικασίας ― του μεταβολισμού της παγκοσμιοποίησης.
• Στο ανθρώπινο σώμα, η διαδικασία διάσπασης πολύπλοκων ουσιών σε απλούστερες και η απελευθέρωση ενέργειας ονομάζεται καταβολισμός ενώ η σύνθεση πολυπλοκότητας που απορροφά ενέργεια αναβολισμός. Καταβολισμός και αναβολισμός συνθέτουν τον μεταβολισμό. Οι διαδικασίες αυτές ασφαλώς σχετίζονται με τον ρυθμό της ζωής και την αντίληψη για τον χρόνο.
• Επεσήμανα ―μια ιδέα που ασφαλώς δεν αποτελεί προσωπική μου σύλληψη― πως το κράτος δεν έχει a priori ενυπάρχουσα ή έμφυτη δομή, η λειτουργία και η εξέλιξη του δεν είναι γραμμική, και οφείλει να καλύψει τις ανάγκες τόσο της πολιτικής κοινότητας ―δηλαδή του έθνους― όσο και των μητροπόλεων ―δηλαδή των εμπορικών κόμβων, των εδρών του χρήματος και των κέντρων τεχνολογικής ανάπτυξης―, και έθεσα το ερώτημα ποιος θα καταρρεύσει: οι μητροπόλεις ή τα κράτη;
• Μια φαινομενική ισχυροποίηση του κράτους μέσω της ψηφιοποίησης μπορεί να ιδωθεί και ως ουσιαστική αποδυνάμωση του ― ορθότερα ως ισχυροποίηση στο εσωτερικό και αποδυνάμωση ως προς το εξωτερικό. Εξέλιξη που μπορεί να ενισχύσει την ήδη υπάρχουσα, μέχρι ενός βαθμού, μετατροπή του σε μηχανισμό θεσμοθέτησης, νομιμοποίησης και επιβολής, πολιτικών υπό αυξημένη κεντρική υπερκρατική καθοδήγηση ή καθ' υπαγόρευση αποκεντρωμένων υπερεθνικών ιδιωτικών συμφερόντων και δικτύων.
• Ζούμε εξίσου βαθύτατους και δομικούς οργανωτικούς μετασχηματισμούς όπως την περίοδο προ του Μεγάλου Πολέμου που μπορούν, δυνητικά, να επηρεάσουν τις σχέσεις μεταξύ πόλεων, κρατών και περιφερειών, σε συστημικό επίπεδο. Ήδη μέτρα, έλεγχοι και περιορισμοί που εφαρμόστηκαν έχουν καταλύσει την εδαφική συνέχεια σε πολλές εθνικές επικράτειες.
• Αν η ενοποίηση του φυσικού χώρου γέννησε το εδαφικό κυρίαρχο κράτος τότε το άδειασμα του και η συνεπακόλουθη ψηφιακή του υποκατάσταση σηματοδοτούν την απαρχή, είτε της μετάλλαξης είτε της κατάρρευσης του κράτους.
• Ανέδειξα τη συσχέτιση και τη συνάφεια ανάμεσα στην απελευθέρωση μιας φυσικής δύναμης ―είτε σε υποατομικό είτε σε μικροβιολογικό είτε σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο― και τη δημιουργία μιας νέας τεχνολογίας ή την ενίσχυση, εμβάθυνση και νέα χρήση μιας ήδη υπάρχουσας, και εκτίμησα πως την περίοδο που διανύουμε η απελευθέρωση μιας άλλης φυσικής δύναμης, ιογενούς φύσεως, είναι πιθανόν να οδηγήσει σε νέες τεχνολογίες και στην επιτάχυνση ή νέα χρήση ήδη υπαρχουσών τεχνολογιών
• Προειδοποιώ για τη μετατροπή της τεχνολογίας από υλική δύναμη ανεξαρτησίας, απελευθέρωσης και ενδυνάμωσης του αυτεξουσίου και αυτοκυριαρχου χαρακτήρα του ανθρώπου (μια κάπως αφελής εξιδανικευτική ευρωκεντρική άποψη), σε όργανο απόλυτου ελέγχου, καταναγκασμού και εξουσιασμού του, αδιανόητης κλίμακας.
• Προειδοποιώ για τη μετατροπή της τεχνολογίας από υλική δύναμη ανεξαρτησίας, απελευθέρωσης και ενδυνάμωσης του αυτεξουσίου και αυτοκυριαρχου χαρακτήρα του ανθρώπου (μια κάπως αφελής εξιδανικευτική ευρωκεντρική άποψη), σε όργανο απόλυτου ελέγχου, καταναγκασμού και εξουσιασμού του, αδιανόητης κλίμακας.
• Αναφέρθηκα σε μια βούληση και νοοτροπία που χλευάζει κάθε περιορισμό στο φυσικό και βιολογικό χρόνο και χώρο και θεωρεί το απεριόριστο και ατελείωτο, το νῦν καὶ ἀεὶ, δηλαδή το άπειρο, ως στόχο της. Μια νοοτροπία που προσλαμβάνει την τεχνολογία ως κύριο μέσο συναλλαγών και ανταλλαγής, δηλαδή ως χρήμα, και ως βασικό διαμεσολαβητή στη σχέση μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης (ακόμη και οι ευθύνες του κράτους που αναφέρθηκα στην αρχή, του σε αποδρομή ημι-ηγεμονά, φαντάζουν μικρές συγκριτικά με τις ευθύνες αυτής της νοοτροπίας), και μια βούληση που μέσω συγκεκριμένων χρήσεων της τεχνολογίας παραπέμπει, με σύγχρονους όρους, σε αλχημεία και λατρευτική πρακτική.
• Η κατάρρευση μιας οντότητας υψηλής εσωτερικής διαφοροποίησης ή ενός πολύπλοκου συστήματος εκφράζεται συνήθως μέσω της απλοποίησης τους, λόγω αδυναμίας διατήρησης και διαιώνισης τους, καθώς τα επίπεδα πολυπλοκότητας καθιστούν, σταδιακά, τη δομή υπερβολικά ενεργοβόρα και δαπανηρή. Υπό αυτή την έννοια, οι περισσότερες πολύπλοκες δομές καταρρέουν υπό το ίδιο τους το βάρος και επανέρχονται στα στοιχειακά και απλοϊκότερα συστατικά τους μέρη.
• Η κυρίαρχη συνείδηση του ανθρώπου της εποχής μας έχει εγκλωβιστεί σε έναν ιδεολογικό κλίβανο, δίχως να επιλύει τα αίτια των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ―διότι τα προϋποθέτει σιωπηρά― παρά καταπολεμά μονάχα τα συμπτώματα τους, έχοντας μπλεχτεί σε έναν τεχνολογικό ιστό πολυπλοκότητας που οδηγεί ουσιαστικά στην υπονόμευση της έμβιας ύπαρξης του κινδυνεύοντας, εν τέλει, ο άνθρωπος να συνθλιβεί ανάμεσα στις δυνάμεις της φύσης και της τεχνολογίας ― καθώς οι φυσικές, βιολογικές ή άλλες δυνάμεις που απελευθερώνει, μέσω συγκεκριμένων αντιλήψεων περί χρήσης και ανάπτυξης της τεχνολογίας, ωθούν σε ολοένα μεγαλύτερη ανάγκη τεχνολογικής πολυπλοκότητας και άρα ενεργειακής δαπάνης, που είναι αναγκαία για την στήριξη αυτής της πολυπλοκότητας.
• Όλες οι ζωτικές λειτουργίες (υπο)συστημάτων ―σε ορισμένες περιπτώσεις φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους― που στηρίζουν και συντηρούν την ύπαρξη μιας πολύπλοκης δομής, εδράζονται στον ηλεκτρισμό και την τροφή, δηλαδή στην ενέργεια ― σε τελική ανάλυση στον Ήλιο (τα ορυκτά καύσιμα δεν είναι παρά αποθηκευμένη ηλιακή ενέργεια).
• Η πιο επικίνδυνη φάση για πιθανή συστημική κατάρρευση ή μαζική καταστροφή είναι κατά τη μετάβαση από ένα τοπικό, εθνικό, περιφερειακό ή διηπειρωτικό μοντέλο, πρότυπο ή πολιτισμό, προς μια ανάλογη δομή που όμως τεχνολογικά και από απόψεως ενεργειακής βάσης έχει πλανητικό χαρακτήρα ― αδιάφορο εάν πολιτικά ή εμπορικά επικρατεί πολυδιάσπαση.
• Σταδιακά γινόμαστε ολοένα και περισσότερο εικονικά ορατοί και φυσικά αόρατοι ενώ όλα τα προηγούμενα, όλα όσα διαβάσατε, λαμβάνουν χώρα υπό συνθήκες πύκνωσης του ιστορικού χρόνου και αραίωσης του φυσικού χώρου.
• Όλα τα θεμελιώδη ζητήματα και προβλήματα εμπεριέχονται στους ορισμούς, τα όρια και τις σχέσεις, μεταξύ των ζώων, του ανθρώπου, των μηχανών, των υβριδίων όλων των προηγούμενων, της φύσης και του Θεού, και από τις απαντήσεις που θα δοθούν ―με κομβικότερη όλων την απάντηση στο ερώτημα τι είναι ο άνθρωπος;―, θα προκύψει μια νέα κοσμοεικόνα, μια κοσμολογία, μια ηθική και μια φιλοσοφία του ανθρώπου και της ζωής ― ή πολλαπλές.
• Τέλος, την 23η Μαρτίου (2020 μ.Χ | 1441 سَنة هِجْريّة), δηλαδή πριν από ενάμισι μήνα ή πιο συγκεκριμένα πριν από πενήντα ημέρες, έθεσα ―όχι εγώ ουσιαστικά αλλά η ροή των γεγονότων και των εξελίξεων―, ένα νέο σύστημα χρονολόγησης ή μια νέα χρονολογία: 1 μ.Κ | Year Ι AQ.
Έξοδος
Στο μέλλον, κάποια στιγμή, η ανθρώπινη γραφή θα ατροφήσει και όλη η συσσωρευμένη ψηφιακά πληροφορία και γνώση θα χαθεί...
Ο κόπος, η αυτόβουλη προσφορά και η εθελοντική προσπάθεια που καταβάλλει ένας και μόνος άνθρωπος, ωφελεί πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως πολλούς. Ο χρόνος, η έμπνευση και οι πόροι που προσφέρω σε αυτή την προσπάθεια είναι αδύνατον να αποτιμηθούν ― δεν υπάρχει τιμή που να αντιπροσωπεύει την αξία της προσφοράς ενός και μόνου ανθρώπου και το παράλληλο πολλαπλό πλεονέκτημα πολλών ανθρώπων. Η ανταπόδοση σας, στην από μέρους μου προσφορά, συμβάλλει καθοριστικά στην αντοχή απέναντι στη φυσική εκπτώχευση που επιτελείται μέσω της ψηφιακής διαμεσολάβησης και υπερ-συσσώρευσης και στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Σας ευχαριστώ.
11 | 5 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020
