3 | 9 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021
Μουσική Συνοδεία
I
Μια φορά κι έναν καιρό... ήταν τέσσερις αδελφές, που ζούσαν ευτυχισμένα σ' ένα χωριό.
Όλες δούλευαν μαζί κάθε μέρα.
Η μία έφτιαχνε το πιο μυρωδάτο άρωμα. Η άλλη έφτιαχνε τις πιο γλυκές τούρτες. Η τρίτη έπαιζε την πιο εξαίσια μουσική. Και η τέταρτη ύφαινε μετάξι για σκεπάσματα και φορέματα, που είχαν μια αίσθηση σαν ζεστό χιόνι.
Και όλες δούλευαν ευτυχισμένες μαζί, κάθε μέρα, και ποτέ δεν καβγάδιζαν.
Όμως μια μέρα ήρθε ένα κορίτσι, που είπε πως ήταν η χαμένη μεγαλύτερη αδελφή τους.
Όταν οι αδελφές τη ρώτησαν, τι έκανε, εκείνη είπε πως έλεγε στους ανθρώπους την αλήθεια.
"Ποια αλήθεια;", τη ρώτησαν.
"Κοιτάξτε", απάντησε. "Μπορώ να σας πω ότι μία από εσάς είναι πολύ όμορφη, η μία είναι αρκετά όμορφη, η μία είναι συνηθισμένη και η μία είναι πολύ άσχημη".
Η οικογένεια προβληματίστηκε πολύ με τα λόγια της... γιατί, αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη, τα ονόματα αυτών των αδελφών ήταν Όσφρηση, Γεύση, Ακοή και Αφή.
Και δεν υπήρχε "άσχημο" και "όμορφο" στον δικό τους κόσμο.
"Μα, ποια είναι ποια;", ρώτησαν την αδελφή τους.
"Αφού δεν το ξεχωρίζετε, δεν θα 'πρεπε να σας νοιάζει", απάντησε εκείνη. Κι έτσι, πήγε να φύγει.
"Στάσου! Πώς σε λένε;", της φώναξαν.
"Τ' όνομά μου είναι Όραση", αποκρίθηκε.
Κι έτσι, έφυγε με τ' άλογό της, και τις άφησε ολομόναχες ν' αναρωτιούνται.
Σύντομα, η οικογένεια άρχισε να καβγαδίζει για το ποια ήταν όμορφη και ποια άσχημη.
Η καθεμιά χωριστά συλλογιόταν τόσο πολύ τα λόγια της Όρασης που το άρωμα έχασε την οσμή του, οι τούρτες έχασαν τη γεύση τους, η μουσική έχασε κάθε αρμονία και το μετάξι ξέφτισε και σκίστηκε.
Ώσπου, τελικά, κάποια μέρα συγκεντρώθηκαν ξανά... κι αποφάσισαν να ξεχάσουν όσα τους είχε πει η Όραση.
Διότι, προτού να έρθει εκείνη, ζούσαν όλες απόλυτα ικανοποιημένες.
Και σύντομα, ήταν και πάλι ικανοποιημένες. Γιατί αποφάσισαν πως μόνο τέσσερις ήταν αρκετές.
Κι έζησαν αυτές καλά κι εμείς καλύτερα.
II
Τόσο άδεια εδώ.
Γεννήθηκα με τον ήχο των μηχανών.
Με την αστραπή, την ισχύ... με νόημα.
Μια ζωή ήμουν λουσμένη σ' αυτά. Ποτέ δεν ξεμάκρυνα απ' την πρωτεύουσα τόσο ώστε να μην τ' ακούω.
Πάντα αναρωτιόμουν πώς θ' ακουγόταν ο κόσμος, αν πήγαινα λίγο... μακρύτερα.
Τελικά, δεν έχει κανέναν απολύτως ήχο. Πόσο απίστευτα πληκτικό.
- Ακούστε το νερό, βασίλισσά μου. Και τον άνεμο. Κι ίσως, αν τον αφουγκραστείτε, να σας ψιθυρίσει τα μυστικά του.
Δεν υπάρχουν μυστικά εδώ. Καμιά πληροφορία για παζάρεμα. Καμιά ιστορία να υφανθεί. Ούτε δύναμη, ούτε φόβος. Τίποτα.
Ώστε έτσι ζουν τις ζωές τους οι άνθρωποι, απουσία οποιουδήποτε ουσιαστικού πράγματος;
III
Να σου πω πώς είναι να παρατηρείς ανθρώπους δίχως να το ξέρουν;
Είναι απόλυτα ευάλωτοι απέναντί σου.
Θα μπορούσες να φυλάξεις τα μυστικά τους. Να τα διαδώσεις στους εχθρούς τους. Να τους επιτεθείς, χωρίς να μάθουν ποτέ ποιος το 'κανε ή πώς ή γιατί.
Θα μπορούσες να τους αλλάξεις τη ζωή. Να της βάλεις τέλος, για οποιονδήποτε λόγο, ή για κανέναν απολύτως.
Αυτό κάνουν οι θεοί.
Ίσως δεν ξέρεις την αίσθηση, γιατί ποτέ δεν επέλεξες να εκμεταλλευτείς αυτήν τη δύναμη. Εγώ, όμως, ξέρω.
- Τι σχέση έχουν όλα αυτά μ' εμένα, αλήθεια;
Ίσως το βρίσκω διασκεδαστικό που παρότι βλέπεις, παρατηρείς τόσο λίγα.
.~`~.
~.~
~.~
Από το δράμα επιστημονικής φαντασίας
See
See
Written by Steven Knight and directed by Francis Lawrence
Music by Bear McCreary
Music by Bear McCreary
.~`~.
3 | 9 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021
