Με αφορμή τα 80 χρόνια από τους αμερικανικούς ατομικούς βομβαρδισμούς στη Χιρόσιμά και στη Ναγκάσακί.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 6 | 8 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

I

Στις 6 Αυγούστου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιρόσιμά. Τα επίσημα ιαπωνικά έγγραφα, τόσο στρατιωτικά όσο και διπλωματικά, δεν περιγράφουν τις ατομικές βόμβες ως δύναμη που ανάγκασε την Ιαπωνία να παραδοθεί. Στις 7 Αυγούστου, μία ημέρα μετά τη Χιρόσιμά, ο πρωθυπουργός Σουζούκι συγκάλεσε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Η συζήτηση δεν αφορούσε το αν θα παραδοθεί η χώρα λόγω του σοκ από την ατομική βόμβα. Η σύσκεψη αφορούσε τον τρόπο «ανταπόκρισης» στην ανακοίνωση του Αμερικανού Προέδρου Τρούμαν για τη χρήση ατομικής βόμβας. Ο Αναμί ανέφερε ότι το Αυτοκρατορικό Γενικό Επιτελείο είχε στείλει μια επιστημονική ομάδα έρευνας στη Χιρόσιμά για να επαληθεύσει ότι είχε χρησιμοποιηθεί βόμβα ουρανίου. Ο Τόγκο χαρακτήρισε το γεγονός σοβαρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου και πρότεινε η Ιαπωνία να υποβάλει έντονη διαμαρτυρία μέσω του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Ακόμη και εκείνη τη στιγμή, ο Τόγκο πίεζε τον πρέσβη Σάτο να συζητήσει την ειδική ειρηνευτική αποστολή με τον Μόλότοφ. Οι ενέργειες του Τόγκο δεν έδειχναν καμία επείγουσα ανάγκη για άμεση παράδοση. Η ατομική βόμβα από μόνη της δεν επιτάχυνε την απόφαση της Ιαπωνίας να παραδοθεί.  

Αντίθετα, η είδηση της σοβιετικής επίθεσης αποτέλεσε το έναυσμα για το Ανώτατο Συμβούλιο για τη Διεύθυνση του Πολέμου να καταλήξει, μέσα σε τριάντα ώρες, σε συναίνεση για την παράδοση και την αποδοχή της Διακήρυξης του Πότσνταμ. Ο Μόλότοφ είχε διαβάσει τη σοβιετική κήρυξη πολέμου κατά της Ιαπωνίας πριν την παραδώσει στον Σάτο στις 8 Αυγούστου στις 5:00 μ.μ. ώρα Μόσχας (11:00 μ.μ. ώρα Τόκιο). Επικαλούμενη την άρνηση της Ιαπωνίας να αποδεχθεί τη Διακήρυξη του Πότσνταμ, η δήλωση ισχυριζόταν ότι το αίτημα της Ιαπωνίας για ειρηνευτική μεσολάβηση της Μόσχας ήταν αβάσιμο και, ως εκ τούτου, κατόπιν πρότασης των Συμμάχων, η σοβιετική κυβέρνηση αποφάσισε τη συμμετοχή στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας προκειμένου να επιταχυνθεί το τέλος του πολέμου και η έλευση της ειρήνης. Σύμφωνα με τη δήλωση, η Σοβιετική Ένωση θα εισέρχονταν σε κατάσταση πολέμου με την Ιαπωνία από τις 9 Αυγούστου, αλλά δεν διευκρινιζόταν αν η ημερομηνία αυτή ήταν ώρα Μόσχας ή άλλη. Όταν ο Μόλότοφ παρέδωσε τη δήλωση στον Σάτο, ήταν ήδη σχεδόν μεσάνυχτα της 8ης προς την 9η Αυγούστου στο μέτωπο της Υπερβαϊκάλης και στο πρώτο και δεύτερο μέτωπο της Άπω Ανατολής, που ήταν έξι έως επτά ώρες μπροστά από την ώρα Μόσχας. Το τηλεγράφημα του Σάτο που ανέφερε τη σοβιετική δήλωση δεν έφτασε ποτέ στο Τόκιο.

Μέσα σε μια ώρα, ο Στρατός του Υπερβαϊκάλης και ο Πρώτος και Δεύτερος Στρατός της Άπω Ανατολής διέσχισαν τα σύνορα της Μαντζουρίας σε όλα τα μέτωπα. Η Σοβιετική Διοίκηση της Άπω Ανατολής ξεκίνησε τη μαζική επίθεσή της στις ιαπωνικές θέσεις στη Μαντζουρία. Αναγνωριστικές μονάδες, προωθημένα αποσπάσματα και μονάδες προφυλακής του Μετώπου του Υπερβαϊκάλης διέσχισαν τα σύνορα και εισέβαλαν στην Εσωτερική Μογγολία και τη Μαντζουρία. Η σοβιετική εκστρατεία με τις σχολαστικά σχεδιασμένες στρατηγικές επιθέσεις ξεκίνησε όχι μόνο στη Μαντζουρία, αλλά και στην Κορέα, στη νήσο Σαχαλίνη και στα νησιά Κουρίλες με δύναμη άνω του 1,5 εκατομμυρίου ανδρών. Το Τόκιο έμαθε για την αρχική επίθεση δύομισι ώρες αργότερα, όταν το πρακτορείο ειδήσεων Domei News Agency υπέκλεψε μια ραδιοφωνική εκπομπή από τη Μόσχα που ανέφερε ότι η σοβιετική κυβέρνηση είχε παραδώσει δήλωση πολέμου στον Ιάπωνα πρέσβη Σάτο.

  

Η τελευταία καταχώρηση του απόρρητου πολεμικού ημερολογίου, το οποίο συνεχίστηκε στις 9 Αυγούστου από τον υπολοχαγό Τακεσίτα Μασαχίκο του Τμήματος Στρατιωτικών Υποθέσεων του Υπουργείου Πολέμου, περιέγραφε τη δήλωση πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης κατά της Ιαπωνίας ως τον αποφασιστικό λόγο για την έκτακτη συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου για τη Διεύθυνση του Πολέμου. Σύμφωνα με την καταχώρηση, ο Τακεσίτα έλαβε τηλεφώνημα στις 7:10 π.μ. με το μήνυμα ότι οι Σοβιετικοί είχαν κηρύξει πόλεμο, οπότε έπρεπε να μεταβεί αμέσως στο γραφείο του.  

Νωρίτερα, στην κατοικία του, ο υπουργός Εξωτερικών Τόγκο είχε συγκαλέσει τρεις ανώτερους αξιωματούχους του Υπουργείου Εξωτερικών και είχαν καταλήξει σε συναίνεση ότι η Ιαπωνία έπρεπε να αποδεχτεί τη Διακήρυξη του Πότσνταμ. Γύρω στις 8:00 π.μ., ο Τόγκο επισκέφθηκε την κατοικία του πρωθυπουργού Σουζούκι και τον ενημέρωσε για την πρόταση του Υπουργείου Εξωτερικών. Με την παρουσία των Σουζούκι, Τόγκο, Αναμί, Γιοναί, Ουμέζου και Τογιόντα, η άκρως απόρρητη συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου για την Κατεύθυνση του Πολέμου ξεκίνησε στις 10:30 π.μ. Σύμφωνα με το σημείωμα του Ουμέζου, ο πρωθυπουργός Σουζούκι δήλωσε ότι σκοπός της συνεδρίασης ήταν να συζητηθούν τα μέτρα που θα έπρεπε να ληφθούν ως απάντηση στην είσοδο της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο.

 

II

Στη συνεδρίαση, ο Τόγκο δήλωσε επίσημα ότι η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο ήταν ένα γεγονός που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει, μια απίθανη εκτίμηση. Για να τονίσει την αμηχανία του, πρόσθεσε, ή επινόησε, ότι ο υπουργός Εξωτερικών Μόλότοφ στη Μόσχα είχε μόλις προσφέρει στις 5:00 μ.μ. της 8ης Αυγούστου να συναντηθεί με τον πρέσβη Σάτο σχετικά με την πρόταση της Ιαπωνίας για αποστολή ειρηνευτικής αποστολής... Ανεξάρτητα από το αν προσποιήθηκε σοκ και κατάρρευση από την είδηση, η αντίδραση του Τόγκο παρείχε ένα πρότυπο αφήγημα για τις μεταπολεμικές γενιές.    

Η συζήτηση στη συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου για την Κατεύθυνση του Πολέμου, που αποκαλύφθηκε την επόμενη μέρα από τον Αναμί στον Τακεσίτα με σκοπό την καταγραφή, έκλινε προς τον τερματισμό του πολέμου. Ο Γιοναί είπε ότι, καθώς η Ιαπωνία δεν μπορούσε να κερδίσει τον πόλεμο, έπρεπε να αποδεχτεί τη Διακήρυξη του Πότσνταμ και να τερματίσει τον πόλεμο. Τόσο ο Γιοναί όσο και ο Τόγκο πρότειναν ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις σύμφωνα με τη Διακήρυξη του Πότσνταμ, με τη βασική ερμηνεία ότι η διακήρυξη εγγυόταν τη διατήρηση του αυτοκρατορικού συστήματος. Ο Αναμί παρουσίασε μια εναλλακτική πρόταση, την ειρηνευτική πρόταση του στρατού, με τις ακόλουθες τέσσερις προϋποθέσεις: διατήρηση του Κοκουτάι, αυτο-αφοπλισμός, μη κατοχή της Ιαπωνίας και μη διεξαγωγή πολεμικών δικών...

Έτσι, περίπου δώδεκα ώρες μετά την κήρυξη του πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης κατά της Ιαπωνίας, η ιαπωνική κυβέρνηση συζητούσε ήδη την αποδοχή της Διακήρυξης του Πότσνταμ. Στις 11:30 π.μ., η είδηση για τη δεύτερη ατομική βόμβα έφτασε στο Ανώτατο Συμβούλιο για την Κατεύθυνση του Πολέμου. Η είδηση για τη Ναγκάσακί είχε ελάχιστη επίδραση στην ουσία της συζήτησης της ημέρας, η οποία είχε ήδη καθοριστεί από τη σοβιετική κήρυξη πολέμου. Η συνεδρίαση έληξε στις 1:30 μ.μ., διαρκώντας ενενήντα λεπτά περισσότερο από ό,τι είχε αρχικά προγραμματιστεί.    

Μετά τη συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου για τη Διεύθυνση του Πολέμου, ξεκίνησε η συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Μετά από διακοπή στις 5:30 μ.μ., η συνεδρίαση συνεχίστηκε στις 6:30 μ.μ. και έληξε στις 10:20 μ.μ. Το επίκεντρο μετατοπίστηκε στο αν θα ακολουθηθεί η πρόταση του Τόγκο ή η πρόταση του Αναμί για την αποδοχή της Διακήρυξης του Πότσνταμ. Διάφοροι υπουργοί αναφέρθηκαν στην πολεμική ικανότητα της χώρας και στα επίπεδα παραγωγής τροφίμων και επισήμαναν τη δυσκολία συνέχισης του πολέμου. Κανείς δεν τόλμησε να είναι ο πρώτος που θα υποστήριζε τον τερματισμό του πολέμου. Απογοητευμένος, ο Αναμί διέκοψε. Σύμφωνα με το απόρρητο ημερολόγιο του πολέμου, ο Αναμί είπε ότι όλα αυτά τα σχόλια ήταν απλά γεγονότα που δεν χρειαζόταν να επαναληφθούν. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της Αυτοκρατορικής Διάσκεψης, που διήρκεσε από τις 11:50 μ.μ. έως τις 2:20 π.μ., ο αυτοκράτορας Χιροχίτο εξέφρασε την υποστήριξή του στην πρόταση του Τόγκο. Λαμβάνοντας την αποκαλούμενη ιερή απόφαση (seidan), ο αυτοκράτορας Χιροχίτο διαμόρφωσε έτσι μια επίσημη συναίνεση για την έναρξη της διαδικασίας παράδοσης της Ιαπωνίας. Είχαν περάσει είκοσι οκτώ ώρες από την ένταξη της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας.

 

III

Γύρω στις 4:00 π.μ. της 10ης Αυγούστου, ο Τόγκο επέστρεψε στο Υπουργείο Εξωτερικών για να συντάξει το κείμενο της παράδοσης που θα τηλεγραφούσε στους υπουργούς Κασέ Σουνίτσι στην Ελβετία και Οκαμότο Σουεμάσα στη Σουηδία. Μεταξύ 6:45 π.μ. και 10:15 π.μ., αποστάλθηκαν πέντε τηλεγραφήματα που περιείχαν την απόφαση της Ιαπωνίας να αποδεχτεί τη Διακήρυξη του Πότσνταμ, συμπεριλαμβανομένης της ερμηνείας ότι «η εν λόγω Διακήρυξη δεν περιλαμβάνει καμία απαίτηση που να θίγει τα προνόμια του Αυτού Μεγαλειότατου ως κυρίαρχου ηγεμόνα». Η αποστολή του Κάσε ήταν να μεταφέρει το μήνυμα στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Κίνας, ενώ η αποστολή του Οκαμότο ήταν να κάνει το ίδιο με τις κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Σοβιετικής Ένωσης. 

Ο Τόγκο σε αυτές τις επικοινωνίες δεν ανέφερε ποτέ τις δύο ατομικές βόμβες ως λόγο για την απόφαση της Ιαπωνίας να αποδεχτεί τη Διακήρυξη του Πότσνταμ. Οι υποκλοπές από ιαπωνικά τηλεγραφήματα έδειξαν επίσης ότι η ατομική βόμβα δεν αναφερόταν ούτε στο μήνυμα του Γενικού Επιτελείου του Ιαπωνικού Στρατού προς τους στρατιωτικούς ακόλουθους της Ιαπωνίας στη Σουηδία, την Ελβετία και την Πορτογαλία, ούτε αναφερόταν ως λόγος για την παράδοση. Το πρώτο τηλεγράφημα που έστειλε ο Τόγκο στον Κασέ στην Ελβετία και στον Οκαμότο στη Σουηδία στις 6:45 π.μ. της 10ης Αυγούστου ανέφερε απλώς την ετοιμότητα της Ιαπωνίας να αποδεχθεί τη Διακήρυξη του Πότσνταμ.    

Το δεύτερο τηλεγράφημα που στάλθηκε και στους δύο στις 7:15 π.μ. ανέφερε συγκεκριμένα ότι η αποτυχία επίτευξης ειρήνης μέσω της σοβιετικής κυβέρνησης επιτάχυνε την απόφαση της Ιαπωνίας.

Το απόρρητο ημερολόγιο πολέμου δεν ανέφερε καθόλου τη δεύτερη ατομική βόμβα στην καταχώριση της 9ης Αυγούστου. Από τότε μέχρι τις 15 Αυγούστου, υπήρχαν μόνο δύο αναφορές στο απόρρητο ημερολόγιο πολέμου για το genshi bakudan (ατομική βόμβα). Τουλάχιστον στις 10 Αυγούστου, ο αυτοκράτορας Χιροχίτο σχολίασε στην αυτοκρατορική σύσκεψη ότι η εμφάνιση της ατομικής βόμβας είχε αυξήσει τον κίνδυνο να οδηγηθεί το έθνος στην καταστροφή, οπότε προτιμούσε να τερματιστεί ο πόλεμος. Ωστόσο, στις 14 Αυγούστου, ο στρατάρχης Χατά Σουνρόκου, κατά την επιστροφή του στο Τόκιο από τη Χιρόσιμά, ενημέρωσε τον στρατό ότι η καταστροφική δύναμη της βόμβας δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο ισχυριζόταν η εχθρική προπαγάνδα. Το λεγόμενο «σοκ» των ατομικών βομβών και η επίδρασή του στην απόφαση για παράδοση δεν ήταν ομοιόμορφα αισθητά μεταξύ των πολιτικών ηγετών.  

IV

Μόνο αφού ο Τόγκο έστειλε αυτά τα τηλεγραφήματα στην Ελβετία και τη Σουηδία, επιβεβαιώνοντας την ετοιμότητα της Ιαπωνίας για παράδοση στους Συμμάχους, συμφώνησε να συναντηθεί με τον Γιακόφ Μάλικ, τον Σοβιετικό πρέσβη στην Ιαπωνία. Ο Μαλίκ είχε ζητήσει συνάντηση με τον Τόγκο στις 9 Αυγούστου για να του παραδώσει τη σοβιετική κήρυξη πολέμου. Αλλά ο Τόγκο τον έκανε να περιμένει μέχρι την επόμενη μέρα. Στις 11:15 π.μ. ξεκίνησε η συνάντηση και ο Μαλίκ διάβασε την κήρυξη πολέμου, με αναδρομική ισχύ από τις 9 Αυγούστου. Ο Τόγκο απάντησε ότι κατανοούσε. Πρόσθεσε ότι η ιαπωνική κυβέρνηση είχε ήδη αποδεχτεί τη Διακήρυξη του Πότσνταμ με την προϋπόθεση ότι δεν θα άλλαζε τα προνόμια του αυτοκράτορα. Ο Τόγκο επεσήμανε ότι η σοβιετική κήρυξη πολέμου βασιζόταν στην εσφαλμένη υπόθεση της Μόσχας ότι η Ιαπωνία είχε απορρίψει τη Διακήρυξη του Πότσνταμ. Αναφερόμενος στην αποστολή ειρήνης του Κονόε, ο Τόγκο συνέχισε λέγοντας ότι η Ιαπωνία δεν είχε ποτέ εγκαταλείψει την προσπάθεια να τερματίσει τον πόλεμο μέσω των καλών υπηρεσιών της Σοβιετικής Ένωσης, γι' αυτό και περίμενε την απάντηση της Μόσχας πριν αποφασίσει τι θα κάνει με τη Διακήρυξη του Πότσνταμ. Δεδομένης της επιθυμίας της για ειρήνη, εξήγησε ο Τόγκο, η Ιαπωνία δεν έβλεπε κανένα τεχνικό λόγο να πολεμήσει τη Σοβιετική Ένωση.  

Σε αυτό το σημείο του πολέμου της Ιαπωνίας, το σενάριο που σχεδίασαν πολλοί από τους πολεμικούς σχεδιαστές και στρατηγιστές της Ιαπωνίας έγινε πραγματικότητα [Δ`~.: Σύμφωνα με την ανάλυση του Αυτοκρατορικού Γενικού Αρχηγείου, υπήρχαν δύο πιθανά εναύσματα για την είσοδο της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας: μια στρατιωτική επίθεση των ΗΠΑ εναντίον της Ιαπωνίας που θα απειλούσε τα σοβιετικά συμφέροντα και οποιαδήποτε ένδειξη επικείμενης παράδοσης της Ιαπωνίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για κάθε μια από αυτές τις δύο περιπτώσεις το Αυτοκρατορικό Γενικό Αρχηγείο σκιαγράφησε τρία σενάρια. Συνολικά διαμορφώθηκαν έξι σενάρια]: με την είσοδο της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας, η Ιαπωνία έδειξε τελικά την προθυμία της να τερματίσει τον πόλεμο χωρίς να αντισταθεί. Όταν ο Μαλίκ παρέδωσε τη δήλωση πολέμου, ο Τόγκο αντιμετώπισε τη στιγμή με αυτοκυριαρχία. Αν και υπονοούσε την προδοσία της Σοβιετικής Ένωσης έναντι της Ιαπωνίας, ο Τόγκο δεν εξέφρασε ποτέ ανοιχτή εχθρότητα προς τη Σοβιετική Ένωση. Αντίθετα, πρότεινε ακόμη και τη συνέχιση της φιλίας μεταξύ των δύο χωρών. Αν και τα σωζόμενα αρχεία δεν περιγράφουν την αντίδραση του Μαλίκ σε αυτή την είδηση, ο Μαλίκ συμφώνησε ότι οι Σοβιετικοί είχαν πράγματι κηρύξει πόλεμο με βάση την υπόθεση ότι η Ιαπωνία αρνήθηκε να παραδοθεί. Ωστόσο, ο Μαλίκ υπαινίχθηκε επίσης ότι και ο Τρούμαν είχε δικαιολογήσει τη χρήση των ατομικών βομβών με βάση την ψευδή υπόθεση ότι η Ιαπωνία είχε αρνηθεί να παραδοθεί, οπότε η Σοβιετική Ένωση δεν έπρεπε να είναι η μόνη υπεύθυνη για την πρόωρη δράση...

Μέχρι τότε, τα σοβιετικά στρατεύματα είχαν αρχίσει να εισβάλλουν στη Μαντζουρία και την Κορέα. Σύμφωνα με τις πολυάριθμες οδηγίες, τα ιαπωνικά στρατεύματα αποσύρθηκαν και προέβαλαν μόνο σποραδική αντίσταση. Δεδομένου ότι η ιαπωνική κυβέρνηση δεν κήρυξε ποτέ τον πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση, τα επείγοντα καθήκοντα ήταν να τερματιστεί ο πόλεμος και να περιοριστούν στο ελάχιστο οι ζημίες. Ωστόσο, η σοβιετική κυβέρνηση διέκοψε απροσδόκητα την επικοινωνία με την ιαπωνική κυβέρνηση. Η Σοβιετική Ένωση, που είχε τόσο σημαντικό ρόλο στα πολεμικά σχέδια της Ιαπωνίας, εξαφανίστηκε από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων και η Ιαπωνία βρέθηκε ξαφνικά να διαπραγματεύεται αποκλειστικά με την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τον τρόπο και τη φύση της παράδοσης της Ιαπωνίας.

Το πρωί της 10ης Αυγούστου (το βράδυ της 10ης Αυγούστου, ώρα Ιαπωνίας), η κυβέρνηση των ΗΠΑ υπέκλεψε την εκπομπή ειδήσεων της Domei που περιείχε την ετοιμότητα της Ιαπωνίας να παραδοθεί πριν από την επίσημη ανακοίνωση της ελβετικής κυβέρνησης. Εφεξής, οι Ηνωμένες Πολιτείες, προετοιμαζόμενες να αποδεχθούν την παράδοση της Ιαπωνίας, επικεντρώθηκαν αποκλειστικά στην ερμηνεία του αιτήματος της ιαπωνικής κυβέρνησης ότι η Διακήρυξη του Πότσνταμ «δεν θα περιλαμβάνει καμία απαίτηση που να θίγει τα προνόμια του Αυτού Μεγαλειότατου ως κυρίαρχου ηγεμόνα»...

Ενώ ο υπουργός Εξωτερικών Τζέιμς Μπερνς αντιτάχθηκε στην ιδέα της αποδοχής της προσφοράς της Ιαπωνίας ως υπό όρους αποδοχή της Διακήρυξης του Πότσνταμ, ο πρόεδρος Τρούμαν, μαζί με τον αρχηγό του επιτελείου του, ναύαρχο Γουίλιαμ Λέιχι, και τον υπουργό Πολέμου Χένρι Στίμσον, τάχθηκαν υπέρ της αποδοχής της παράδοσης της Ιαπωνίας. Ο Στίμσον θεωρούσε απαραίτητο να είναι ευέλικτος όσον αφορά την παράδοση της Ιαπωνίας, λαμβάνοντας υπόψη την προέλαση του σοβιετικού στρατού. Ήθελε η Ιαπωνία να παραδοθεί πριν οι Σοβιετικοί αποκτήσουν υπερβολική επιρροή στον πόλεμο.

 

Ένας συμβιβασμός με την Ιαπωνία ήταν απαραίτητος. Με τα λόγια του, «ήταν πολύ σημαντικό να πάρουμε την [ιαπωνική] πατρίδα στα χέρια μας πριν οι Ρώσοι μπορέσουν να διεκδικήσουν ουσιαστικά την κατοχή και τη διακυβέρνησή της»... Αυτό που είχε σημασία σε εκείνη τη συγκυρία —ακόμη και μετά τη χρήση της δεύτερης ατομικής βόμβας— ήταν να εξασφαλιστεί η παράδοση της Ιαπωνίας με αμερικανική πρωτοβουλία και να περιοριστούν οι σοβιετικές στρατιωτικές επιχειρήσεις...

Η αμερικανική κυβέρνηση πρόσφερε στο Τόκιο τους ίδιους συμβιβαστικούς όρους που ορίζονταν στη Διακήρυξη του Πότσνταμ, ότι «η τελική μορφή της κυβέρνησης της Ιαπωνίας θα καθοριστεί από την ελεύθερα εκφρασμένη βούληση του ιαπωνικού λαού». Το σιωπηρό μήνυμα ήταν ότι η τελική μορφή της ιαπωνικής κυβέρνησης θα συμμορφωνόταν αποκλειστικά με τις επιθυμίες των ΗΠΑ.

Η ένταση μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας σύντομα έγινε εμφανής...

Την επόμενη μέρα, 13 Αυγούστου, δεν υπήρξε συναίνεση εντός της ιαπωνικής κυβέρνησης σχετικά με τον τρόπο απάντησης στο σημείωμα του Μπερνς. Ο Αναμί ζήτησε δύο ακόμη ημέρες για διαβούλευση, αλλά ο Σουζούκι φέρεται να εξήγησε σε έναν αξιωματικό του ναυτικού που συνόδευε τον Αναμί το εξής: «Αν δεν δράσουμε τώρα, οι Ρώσοι θα εισβάλουν όχι μόνο στη Μαντζουρία και την Κορέα, αλλά και στο βόρειο τμήμα της Ιαπωνίας... Πρέπει να δράσουμε τώρα, όσο ο κύριος εχθρός μας είναι ακόμα μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες».

V

Έξοδος

Στις τελευταίες ημέρες πριν από το τέλος του πολέμου, η διμερής επικοινωνία μεταξύ Τόκιο και Ουάσιγκτον καθόρισε τη φύση της παράδοσης της Ιαπωνίας. Οι δύο χώρες επικεντρώθηκαν τόσο πολύ στο μέλλον του αυτοκρατορικού συστήματος που παραμέλησαν τη μοίρα της ηπειρωτικής αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας, πόσο μάλλον τη δέσμευση και την ευθύνη της Ιαπωνίας απέναντί της. Ο Στάλιν, σύμβολο της σύγκλισης των πολέμων στον Ειρηνικό και την Ευρασία, είχε απορροφηθεί από την τελευταία φάση της σοβιετικής στρατιωτικής επιχείρησης κατά της Ιαπωνίας και άφησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να καθορίσουν μονομερώς τη φύση της παράδοσης της Ιαπωνίας και να αναδειχθούν ως ο μοναδικός κατακτητής της Ιαπωνίας, αν όχι ως κληρονόμος της ιαπωνικής αυτοκρατορίας. Αυτές οι συνθήκες διευκόλυναν τη μεταπολεμική δημιουργία της «αφήγησης του Πολέμου του Ειρηνικού», στην οποία ο μακρύς και περίπλοκος πόλεμος της Ιαπωνίας με διαστάσεις στην Ευρασία και τον Ειρηνικό απλοποιήθηκε και αντικαταστάθηκε από μια γραμμική ιστορία της στρατιωτικής σύγκρουσης της Ιαπωνίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, που ξεκίνησε με το Περλ Χάρμπορ και έληξε με τη Χιρόσιμά και τη Ναγκάσακί.

Η αμερικανική χρήση των ατομικών βομβών, πολύ μακριά από το να χρησιμεύσει ως «τέλος» του πολέμου αυτό καθαυτό, έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στη δημιουργία του μύθου, μέσω της εξώθησης της Σοβιετικής Ένωσης εκτός διαπραγματεύσεων... 

Οι Ιάπωνες δεν πίστευαν ότι οι βομβαρδισμοί της Χιρόσιμά και της Ναγκάσακί νομιμοποιούσαν την Αμερική ως τον μοναδικό νικητή του πολέμου.

Αποσπάσματα από το εξαιρετικό έργο της Yukiko Koshiro, καθηγήτριας Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Nihon [Nichidai (日大)] της Ιαπωνίας, με τίτλο «Αυτοκρατορική Έκλειψη: Η Στρατηγική Σκέψη της Ιαπωνίας για την Ηπειρωτική Ασία πριν από τον Αύγουστο του 1945» (Imperial Eclipse: Japan's Strategic Thinking about Continental Asia before August 1945, Cornell University Press, 2013).

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 6 | 8 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More

Πολιτισμικά II: Αυτό είναι το νόημα όλων των περιπτώσεων παρακμής στην ιστορία.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 4 | 8 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

Ένας πολιτισμός γεννιέται τη στιγμή που μια μεγάλη ψυχή ξυπνάει μέσα από την πρωτογενή ψυχική κατάσταση του αιωνίως παιδικού ανθρώπου και αποχωρίζεται, μια μορφή που βγαίνει μέσα από το άμορφο, κάτι περιορισμένο και εφήμερο μέσα από το απεριόριστο και μόνιμο. Ανθίζει σε μια ακριβώς οριοθετήσιμη περιοχή, με την οποία παραμένει συνδεδεμένη σαν φυτό. Ένας πολιτισμός πεθαίνει όταν αυτή η ψυχή έχει πραγματοποιήσει το σύνολο των δυνατοτήτων της με τη μορφή λαών, γλωσσών, θρησκευτικών δογμάτων, τεχνών, κρατών, επιστημών, οπότε επιστρέφει πάλι στην πρωτογενή ψυχική κατάσταση. Αλλά η ζωντανή της ύπαρξη, εκείνη η σειρά μεγάλων εποχών που σημαδεύει με αυστηρό περίγραμμα την προοδευτική τελειοποίηση, είναι ένας εσώτατος, γεμάτος πάθος αγώνας για τη διατήρηση και επικράτηση της ιδέας εναντίον των δυνάμεων του χάους προς τα έξω, εναντίον του ασυνειδήτου προς τα μέσα, στο οποίο έχουν αποτραβηχτεί γεμάτες μνησικακία. Δεν αγωνίζεται μόνον ο καλλιτέχνης για να σπάσει την αντίσταση της ύλης και να αποτρέψει την εξόντωση της ιδέας μέσα του. Κάθε πολιτισμός έχει μια βαθύτατα συμβολική και σχεδόν μυστικιστική σχέση προς την έκταση, τον χώρο στον οποίο και μέσω του οποίου θέλει να πραγματοποιηθεί. Όταν ο στόχος έχει επιτευχθεί και η ιδέα, το σύνολο των εσωτερικών δυνατοτήτων, έχει ολοκληρωθεί και πραγματοποιηθεί προς τα έξω, τότε ο πολιτισμός παγώνει ξαφνικά, πεθαίνει, το αίμα του πήζει, οι δυνάμεις του σπάζουν ― και ο πνευματικός πολιτισμός γίνεται τεχνικός πολιτισμός... Έτσι μπορεί, σαν ένα αποσυντεθειμένο γιγαντιαίο δέντρο στη ζούγκλα, να κρατάει ακόμη ψηλά τα σαθρά του κλαδιά επί αιώνες και χιλιετίες...

Αυτό είναι το νόημα όλων των περιπτώσεων παρακμής στην ιστορία ― της εσωτερικής και εξωτερικής ολοκλήρωσης, της αποπεράτωσης, στην οποία μέλλει να καταλήξει κάθε ζωντανός πολιτισμός... ενώ ήδη σήμερα νοιώθουμε μέσα μας και γύρω μας τα πρώτα σημάδια της δικής μας... που θα είναι μια υπόθεση των πρώτων αιώνων της επόμενης χιλιετίας ―το λυκόφως των χωρών του δειλινού―, της «παρακμής της Δύσης».

Κάθε πολιτισμός διατρέχει τις ηλικιακές βαθμίδες του ανθρώπινου ατόμου. Όλοι έχουν την παιδική τους ηλικία, τη νεότητα τους, την ανδρική τους ηλικία και τα γηρατειά τους... Όσο πιο πολύ ένας πολιτισμός πλησιάζει προς το μεσημβρινό μεσουράνημα της ύπαρξής του, τόσο πιο ανδρική, πιο στυφή, πιο αυτοκυρίαρχη και κορεσμένη γίνεται η επιτέλους διασφαλισμένη μορφολογική του γλώσσα, τόσο πιο βέβαιη αισθάνεται τη δύναμη του, τόσο πιο σαφή τα χαρακτηριστικά του. Στην πρώιμη εποχή όλα αυτά ήταν μουντά, συγκεχυμένα, σε περίοδο αναζήτησης και ταυτόχρονα γεμάτα παιδική λαχτάρα και φόβο... Τελικά, στη γεροντική ηλικία με τον αναδυόμενο τεχνικό πολιτισμό, σβήνει η φωτιά της ψυχής. Η μειωμένη δύναμη τολμά ακόμη μια φορά, με μισή επιτυχία, να φέρει σε πέρας μια μεγάλη δημιουργία· η ψυχή ξαναθυμάται με πόνο την παιδική της ηλικία. Τέλος, κουρασμένη, στενοχωρημένη και ψυχρή, δεν έχει πλέον όρεξη για ζωή και ποθεί να αποσυρθεί από το χιλιόχρονο φως ξανά στο σκοτάδι της πρωτογενούς μυστικιστικής ψυχής, στη μήτρα, στον τάφο.

Der Untergang des Abendlandes
Umrisse einer Morphologie der Weltgeschichte ist das kulturphilosophische Hauptwerk

1918-1923

Oswald Spengler

~

Μέρος της σειράς κειμένων με γενικό τίτλο Πολιτισμικά, που ξεκίνησε με το κείμενο Πολιτισμικά: Ελλάδα και «Δύση» | Ζητήματα ιδεολογίας, ιστοριογραφίας και ερμηνευτικής, και συνεχίστηκε με το κείμενο Πολιτισμικά I: Μια θέση του Carroll Quigley και ορισμένες παρατηρήσεις. Επίσης, μέρος της σειράς Σπουδαία Αποσπάσματα.

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 4 | 8 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More

Η διαίρεση της Αγγλόσφαιρας και της Δύσης και η δυσχερής διεθνής θέση του Ισραήλ με αφορμή την Παλαιστίνη.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 2 | 8 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

Αρχικά, στις 29 Δεκεμβρίου 2023, η Νότια Αφρική στράφηκε κατά του Ισραήλ σχετικά με τις πράξεις του κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα, που οδήγησαν σε ανθρωπιστική κρίση και μαζικές δολοφονίες, κατηγορώντας το ισραηλινό κράτος για γενοκτονία.

Στη συνέχεια, στις 10 Μαΐου 2024, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το ψήφισμα ES-10/23, που αναβάθμιζε τα δικαιώματα της Παλαιστίνης στον Οργανισμό σε Κράτος Παρατηρητή, χωρίς να προσφέρει πλήρη ένταξη, προτρέποντας το Συμβούλιο Ασφαλείας να εξετάσει «ευνοϊκά» το αίτημά της και επηρεάζοντας μια σειρά δικαιωμάτων.

Όπως είχαμε επισημάνει πριν από ένα και πλέον χρόνο, στις 17 Μάϊου 2024, το αποτέλεσμα Υπέρ ή Κατά του ψηφίσματος ήταν περισσότερο εντυπωσιακό αν στάθμιζε κανείς όχι απλώς τον αριθμό των κρατών (143 Υπέρ, 9 Κατά, 25 Αποχή) αλλά και τα ποσοστά που αντιπροσώπευαν αυτά τα κράτη επί του παγκόσμιου πληθυσμού.

Τα κράτη που τοποθετήθηκαν Κατά του ψηφίσματος: ΗΠΑ, Ισραήλ, Αργεντινή, Ουγγαρία, Τσεχία, Μικρονησία, Ναούρου, Παλάου, Παπούα Νέα Γουινέα, αντιπροσώπευαν περίπου το 5,5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα κράτη που επέλεξαν Αποχή, μεταξύ των οποίων το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς και η Ουκρανία, αντιπροσώπευαν λιγότερο από το 5%. Δηλαδή, από κοινού, τα κράτη που ψήφισαν Κατά μαζί με τα κράτη που επέλεξαν Αποχή αντιπροσώπευαν λιγότερο από το 10,5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ενώ, τέλος, τα κράτη που ψήφισαν Υπέρ της πρότασης, με άξιες λόγου και αναφοράς τοποθετήσεις Υπέρ του ψηφίσματος αυτές της Ινδίας και της Αυστραλίας, αντιπροσώπευαν περίπου το 86% του παγκόσμιου πληθυσμού (υπήρξε και ένας μικρός αριθμός κρατών που ο πληθυσμός τους αντιστοιχούσε σε ποσοστό γύρω στο 3% των οποίων αντιπρόσωποι δεν παρευρίσκονταν στη Συνέλευση). Δηλαδή, είχαμε ένα αποτέλεσμα 85-90% Υπέρ και 10-15% που επέλεξε Αποχή και Κατά, επί του συνόλου του παγκόσμιου πληθυσμού.

Είχαμε τονίσει τότε, προφητικά, ότι αυτούς τους συσχετισμούς είναι καλό να τους θυμούνται οι άνθρωποι, όταν στο μέλλον ―κυρίως για λόγους εξυπηρέτησης της κομματικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης στο εσωτερικό των κρατών και για λόγους πολεμικής―, θα γίνει απόπειρα αναγωγής του ζητήματος και του περιεχομένου του ψηφίσματος (status της Παλαιστίνης), του αποτελέσματος της ψηφοφορίας και του ποσοστού επί του παγκόσμιου πληθυσμού που αντιστοιχεί στο αποτέλεσμα (10-15% vs 90-85%) σε κάποιο από τα εξής δίπολα: Δημοκρατίες-Αυταρχίες, Δύση-Ισλάμ, Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι, Αριστερά-Δεξιά κ.λπ.

Στον χάρτη αποτυπώνεται η τοποθέτηση των κρατών στο ψήφισμα ES-10/23 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, που αναβάθμιζε τα δικαιώματα της Παλαιστίνης στον Οργανισμό σε Κράτος Παρατηρητή. Υπέρ: πράσινο, Κατά: κεραμιδί, Αποχή: κίτρινο, Απών: θαλασσί.

Επίσης, τότε, παρατηρήσαμε ότι ανεξάρτητα από τα προηγούμενα δίπολα (Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικανοί, Δύση-Ισλάμ, Αριστερά-Δεξιά, Δημοκρατίες-Αυταρχίες κ.λπ), η κατάσταση κατά την οποία το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 4,25% του παγκόσμιου πληθυσμού, απομονώνεται, αποξενώνεται ή στέκεται απέναντι από το 85-90% του πληθυσμού του πλανήτη, για τα μάτια του Ισραήλ, δεν είναι βιώσιμη σε βάθος χρόνου. Το τίμημα είναι πολύ υψηλό.

Πόσο μάλλον αν σταθμίσουμε ότι στο εσωτερικό του αμερικανικού κράτους και της αμερικανικής κοινωνίας, πρώτον, έχει ξεκινήσει η έντονη πολιτικοποίηση του ζητήματος της στήριξης του Ισραήλ, τόσο από κάτω προς τα πάνω (bottom-up) όσο και από πάνω προς τα κάτω (top-down), ανεξάρτητα από το αν αυτή η πολιτικοποίηση συμβαίνει σε πανεπιστήμια, στο διαδίκτυο και σε δεξαμενές σκέψεις, ή την εκφράζουν πρώην διπλωμάτες, βετεράνοι του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών και υψηλόβαθμα στελέχη στο εσωτερικό των αμερικανικών θεσμών, και, δεύτερον, η στήριξη και η συμπάθεια προς το Ισραήλ μειώνεται, καθώς οι νεότερες γενιές τείνουν να συμπαθούν λιγότερο τους Ισραηλινούς σε σύγκριση με τις παλαιότερες (I).

Λίγες μέρες μετά από την υιοθέτηση του προαναφερθέντος ψηφίσματος (ES-10/23), στις 28 Μάϊου, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Νορβηγία, θα αναγνωρίσουν το κράτος της Παλαιστίνης. Θα τις ακολουθήσουν η Σλοβενία, η Αρμενία και το Μεξικό.

Συν τοις άλλοις, πέντε μήνες πριν από σήμερα, με αφορμή το ψήφισμα ES-11/7 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών για την Ουκρανία, που εγκρίθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2025, επισημάναμε ότι, για πρώτη φορά από την έναρξη του πολέμου, φανερώθηκαν τα εξής:

Σταθμίζοντας την ψήφο Υπέρ και Κατά:

Η παγκόσμια Δύση όχι μόνο δεν ήταν πλέον ενωμένη απέναντι στη Ρωσσία, σε ό,τι αφορούσε τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά, επιπλέον, ήταν διαιρεμένη σε δύο στρατόπεδα: Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και Ισραήλ, από τη μια μεριά, και Ευρωπαϊκή Ένωση (πλην Ουγγαρίας), Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδάς, Αυστραλία κ.λπ, από την άλλη.

Η Αγγλόσφαιρα, επίσης, ήταν διαιρεμένη. Στη μια πλευρά βρίσκονταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και στην άλλη τα κράτη της παλαιάς ή πρώην Βρετανικής Κοινοπολιτείας, με το Ηνωμένο Βασίλειο και τις χώρες με πλειοψηφικά αγγλόφωνο πληθυσμό (Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία).

Δηλαδή, με το συγκεκριμένο ψήφισμα του ΟΗΕ (ES-11/7), φανερώθηκε, ως φωτογραφία της στιγμής, μια de facto διπολική Δύση, ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ισραήλ, από τη μια μεριά, και σε Ευρωπαϊκή Ένωση και παλαιά ή πρώην Βρετανική Κοινοπολιτεία, από την άλλη. Είχαμε τονίσει, τότε, ότι εάν τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της πρώην Βρετανικής Κοινοπολιτείας υπέκυπταν στην πίεση των Ηνωμένων Πολιτείων θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε μια εκ νέου μονοπολική Δύση, υπό μια μεταφιλελεύθερη Αμερικανοϊσραηλινό-χριστιανοσιωνιστική ηγεμονία στο εσωτερικό της Δύσης.

Όμως τρεις και πλέον μήνες μετά, στις 10 Ιουνίου 2025, είχαμε την απόφαση του Ηνωμένου Βασιλείου, του Καναδά, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, να επιβάλουν κυρώσεις στον υπουργό Εθνικής Άμυνας/Ασφάλειας του Ισραήλ, Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ (Itamar Ben-Gvir), και στον υπουργό οικονομικών, Μπεζαλέλ Σμότριχ (BezalelSmotrich). Η απόφαση αυτή αποτέλεσε την τρίτη συνεχόμενη περίπτωση διαίρεσης της Αγγλόσφαιρας, μέσα σε μόλις λίγους μήνες, και φανέρωσε την εμφατική διαφοροποίηση κρατών του αγγλόφωνου κόσμου (Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδάς, Αυστραλία) από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με αφορμή, στην προκειμένη περίπτωση, το Ισραήλ και την Παλαιστίνη: Οι άλλες δύο περιπτώσεις ήταν η Ρωσσία και ο πόλεμος στην Ουκρανία: διαφοροποίηση σε ψηφίσματα του ΟΗΕ, και η «Συντηρητική Επανάσταση» ή ο Τραμπισμός: αποτελέσματα εκλογών σε Καναδά και Αυστραλία.

Οι απανωτές αυτές εξελίξεις, και οι διαφοροποιήσεις που τις συνοδεύουν, μας οδήγησαν να θέσουμε το ερώτημα κατά πόσο οι μεταβολές στο εσωτερικό του αγγλόφωνου κόσμου αποτελούν απλές αντισυσπειρώσεις, στο πλαίσιο μιας κλασικής σχέσης κέντρου-περιφέρειας, ή προμηνύματα μελλοντικών εξελίξεων, εκφράζοντας κάτι βαθύτερο για την πορεία τόσο της Αγγλόσφαιρας, ειδικά, όσο και της Δύσης, γενικότερα.

Στον προβληματισμό μας ήρθε να προστεθεί, στις 24 Ιουλίου, η ανακοίνωση του Εμανουέλ Μακρόν (Emmanuel Macron), προέδρου της Γαλλίας, ότι τον Σεπτέμβριο η Γαλλία πρόκειται να αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης. Τις αμέσως επόμενες μέρες εμπλουτίσαμε το κείμενο Ηχώ από τα βάθη των αιώνων I: Αθηναίοι, Αμερικανοί, Ισραηλινοί και Σύμμαχοι | Από την Ύβρη στη Νέμεση, με ένα επιπλέον μέρος, το οποίο πέρα από τους αρχαίους Αθηναίους (III) και τους σύγχρονους Αμερικανούς (I) αναφερόταν και στους Ισραηλινούς (ΙΙ), εν είδει προειδοποίησης. Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το ψηφιακό μελάνι, και το Ηνωμένο Βασίλειο «πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι τρὶς ἀπαρνήσῃ» το κράτος του Ισραήλ, καθώς στις 29 Ιουλίου, είχαμε την απειλή ή την προειδοποίηση του Κιρ Στάρμερ (Keir Starmer), ότι το Ηνωμένο Βασίλειο θα αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών τον Σεπτέμβριο, εκτός εάν η ισραηλινή κυβέρνηση «λάβει ουσιαστικά μέτρα για να τερματίσει την αποτρόπαια κατάσταση στη Γάζα, συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός και δεσμευτεί για μια μακροπρόθεσμη, βιώσιμη ειρήνη, αναζωογονώντας την προοπτική μιας λύσης δύο κρατών», με τα προηγούμενα να περιλαμβάνουν «να επιτραπεί στα Ηνωμένα Έθνη να επανεκκινήσουν την παροχή βοήθειας και τη σαφή δήλωση ότι δεν θα υπάρξουν προσαρτήσεις στη Δυτική Όχθη». Τέλος, λίγες ώρες μετά, στις 30 Ιουλίου, ήρθε η δήλωση του Μαρκ Κάρνεϊ (Mark Carney), πρωθυπουργού του Καναδά, ο οποίος ανακοίνωσε ότι ο Καναδάς σκοπεύει να αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης στην 80ή Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών τον Σεπτέμβριο του 2025. Ουσιαστικά, μέσα σε ένα χρόνο και κάτι μήνες, από το ψήφισμα ES-10/23 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη, που αναφέραμε στην αρχή, είχαμε την μετακίνηση του Ηνωμένου Βασιλείου και του Καναδά από την Αποχή (κίτρινο) προς μια θέση Υπέρ (πράσινο) (Δες τον πρώτο χάρτη). 

Στον χάρτη αποτυπώνονται με πράσινο χρώμα τα κράτη που μέχρι τα τέλη Ιουλίου 2025 έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης. Δηλαδή, δίχως να περιλαμβάνονται η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και ο Καναδάς. Για μια αναλυτικότερη κατηγοριοποίηση των κρατών που απομένουν, δίχως να έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης, δες το κείμενο Ηχώ από τα βάθη των αιώνων I: Αθηναίοι, Αμερικανοί, Ισραηλινοί και Σύμμαχοι | Από την Ύβρη στη Νέμεση (II).

Μια από τις κεντρικές ιδέες και προβληματικές του κειμένου «Ηχώ από τα βάθη των αιώνων I: Αθηναίοι, Αμερικανοί, Ισραηλινοί και Σύμμαχοι | Από την Ύβρη στη Νέμεση» είναι πώς οι σύμμαχοι ενός κράτους μπορούν να είναι αυτοί που θα το οδηγήσουν στην ιστορική του Νέμεση. 

Ωστόσο, στο να συναντήσεις τη Νέμεσή σου μπορούν να συμβάλλουν όχι μόνο οι σύμμαχοί σου αλλά ακόμα και η οικογένειά σου ή τα αδέρφια σου. Η πόλωση, η ένταση και η έκταση της πολεμικής μεγάλου μέρους του Αμερικανικού Εβραϊσμού και Ιουδαϊσμού απέναντι στο Ισραήλ, πέρα από τη μείωση του ρόλου της μνήμης του Ολοκαυτώματος ως ενοποιητικής δύναμης (Για το ζήτημα της σχέσης μεταξύ των γενεών, της συνύπαρξής τους στον χώρο και της διαδοχής τους στον χρόνο δες: Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 257-261), μπορεί να ερμηνευτεί ως εξής: ο μετασχηματισμός της ταυτότητας του Ισραήλ, η σύμφυρσή του με τον Αμερικανικό Ευαγγελικό-Χριστιανικό Σιωνισμό και τις Ηνωμένες Πολιτείες του Τραμπ, έχει συμβάλλει στη διασάλευση αν όχι στην πολυδιάσπαση και στην αποσύνθεση του θεμελίου της αμερικανικής εβραϊκής και ιουδαϊκής ταυτότητας, όπως αυτή διαμορφώθηκε στα μέσα του 20ου αιώνα, καθώς οι τρεις συστατικοί της πυλώνες: ο Αμερικανισμός, ο Σιωνισμός και ο Φιλελευθερισμός, αν δεν καταρρέουν, λόγω των εσωτερικών και των μεταξύ τους αντιφάσεων και εντάσεων, σχεδόν, στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Με διαφορετικά λόγια, η αλλαγή στην ταυτότητα του ισραηλινού κράτους απειλεί την ταυτότητα ανθρώπων εβραϊκής γλώσσας και καταγωγής και ιουδαϊκού θρησκεύματος του αμερικανικού κράτους. Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα επειδή αυτή η μεταβολή στο κράτος του Ισραήλ συνοδεύεται από παρεμφερή μεταβολή στο κράτος των ΗΠΑ (Για το θέμα δες τα μέρη I και II στο κείμενο Προς μια αντι-ΝΑΤΟϊκή/ευρωπαϊκή, αντι-Ισραηλινή και αντιφιλελεύθερη Αμερική;, και την Έκτη Παρατήρηση στο κείμενο Πολιτισμικά I: Μια θέση του Carroll Quigley και ορισμένες παρατηρήσεις). Διαίρεση, λοιπόν, επικρατεί και στον παγκόσμιο Εβραϊσμό και Ιουδαϊσμό.

Επιστρέφοντας στο κυρίως θέμα, προκειμένου να ολοκληρώσουμε, η αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης από την Ιρλανδία, την Ισπανία και τη Νορβηγία και οι ανακοινώσεις για σκοπούμενη μελλοντική αναγνώριση από τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τον Καναδά, επιβεβαίωσαν όχι απλώς τη διαίρεση της Αγγλόσφαιρας, ειδικά, αλλά και τη διαίρεση της Δύσης, γενικότερα, η οποία, διαίρεση, πλέον, με αφορμή το ζήτημα της αναγνώρισης του κράτους της Παλαιστίνης, και τη στάση που τηρούν δυτικά κράτη απέναντι στο ισραηλινό κράτος, δηλαδή το ζήτημα της διεθνούς κοινωνικοποίησης/απομόνωσης του Ισραήλ (II), παγιώνεται και φαίνεται ολοένα και πιο καθαρά.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 2 | 8 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More

Ηχώ από τα βάθη των αιώνων I: Αθηναίοι, Αμερικανοί, Ισραηλινοί και Σύμμαχοι | Από την Ύβρη στη Νέμεση.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 23 | 7 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

I

Τρεις, και μόνον τρεις, είναι οι παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν τους Αμερικανούς να συναντήσουν την ιστορική τους Νέμεση.

 

Ο πρώτος, βασικότερος και αμεσότερος, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός: αν εξαιτίας της δικής τους Ύβρεως οι Αμερικανοί, ως δήμος, κοινωνία και έθνος, και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ως κράτος, δεν ακούσουν την ηχώ που αντηχεί από τα βάθη των αιώνων και συνεχίσουν να συμπεριφέρονται σαν αλαζόνες, αμετανόητοι και υπερόπτες «Αθηναίοι 2500 χρόνια μετά από τους Αθηναίους» (III-V). Ο δεύτερος είναι οι αντίπαλοί τους. O τρίτος, με τον οποίον θα ασχοληθώ στο παρόν κείμενο, είναι οι σύμμαχοί τους. 

Οι σύμμαχοι μπορούν να οδηγήσουν τις ΗΠΑ στην ιστορική τους Νέμεση με δύο τρόπους: είτε επειδή, λόγω της αδυναμίας τους, θα προσπαθήσουν να εμπλέξουν τις ΗΠΑ σε πόλεμο για λογαριασμό τους, μεσοπρόθεσμα, είτε επειδή, λόγω της αυθαιρεσίας, των εκβιασμών ή της αναξιοπιστίας των ΗΠΑ, θα ξεσηκωθούν εναντίον τους ή θα επιχειρήσουν να αποστατήσουν από τη συμμαχία, μακροπρόθεσμα.

Σε ό,τι αφορά την πρώτη περίπτωση, της αδυναμίας των συμμάχων, η οποία υπό τις τρέχουσες συνθήκες και τις παρούσες ηγεσίες είναι και η πιο πιθανή, οι Ευρωπαίοι θα επιδιώξουν να κάνουν με τη Ρωσσία ό,τι επιδίωξε, αποτυχημένα μέχρι στιγμής, να κάνει το Ισραήλ με το Ιράν: οι Ευρωπαίοι, και για να μιλάμε συγκεκριμένα, οι Πολωνοί, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί, θα επιδιώξουν να εμπλέξουν τις ΗΠΑ σε πόλεμο με τη Ρωσσία.

Αυτό, εφόσον συμβεί, θα συμβεί επειδή κανένα από τα συμμαχικά κράτη, όπως η Πολωνία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία, σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, και το Ισραήλ, σε ό,τι αφορά τη Μέση Ανατολή, δεν μπορούν από μονά τους, αποκλειστικά με τις δικές τους δυνάμεις, να φέρουν εις πέρας, δηλαδή να τελειώσουν, έναν πόλεμο με τη Ρωσσία και το Ιράν αντίστοιχα. Μπορούν να αρχίσουν έναν πόλεμο αλλά δεν μπορούν να τον τελειώσουν.

Ακόμα και οι ίδιες οι ΗΠΑ αδυνατούν, όπως είδαμε και με το πρόσφατο ξέσπασμα του Ντόναλντ Τραμπ έναντι του Βλαντίμιρ Πούτιν, να δώσουν ένα τέλος στον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ φαίνεται να είναι πιο κοντά σε αυτόν τον στόχο σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στην Παλαιστίνη ― Εδώ θα πρέπει οι Ισραηλινοί να προσέξουν τη δική τους Ύβρη (II). Όμως και τούτο, πάλι, συμβαίνει όχι αποκλειστικά λόγω των ΗΠΑ, αλλά κυρίως λόγω της στάσης των συμμαχικών αραβικών κρατών. Ωστόσο, αυτό ισχύει μόνο σε ό,τι αφορά την Παλαιστίνη, όχι το Ιράν. Δηλαδή, ναι μεν οι Άραβες μπορούν, μέσω της στάσης τους, δηλαδή της ανοχής τους, να συμβάλλουν σε ένα τέλος στον πόλεμο στην Παλαιστίνη αλλά δεν μπορούν να βάλουν ένα τέλος σε περίπτωση πολέμου με το Ιράν. Με άλλα λόγια, σε ό,τι αφορά έναν ενδεχόμενο πόλεμο με το Ιράν οι Άραβες βρίσκονται σε ανάλογη θέση αδυναμίας με τους Ευρωπαίους σε ό,τι αφορά έναν πόλεμο με τη Ρωσσία.

Άλλωστε, μέχρι και πριν από την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν, με τη διαμεσολάβηση της Κίνας, ο στόχος της Σαουδικής Αραβίας ήταν κοινός με αυτόν του Ισραήλ: να εμπλέξει τις ΗΠΑ σε έναν πόλεμο με το Ιράν. Βρετανοί, Γάλλοι, Γερμανοί, Πολωνοί, Ουκρανοί, Ισραηλινοί, Άραβες, Ταϊβάνεζοι και Έλληνες, όλοι θα ήθελαν να εμπλέξουν τις ΗΠΑ σε πόλεμο προκειμένου οι Αμερικανοί να πολεμήσουν για λογαριασμό τους (όπως έκαναν οι Κερκυραίοι, πριν από την έναρξη του Πελοποννησιακού Πολέμου, και οι Εγεσταίοι, πριν από την Εκστρατεία στη Σικελία, με τους Αθηναίους).

Προσοχή! Εδώ δεν μιλάμε για τις κακόμοιρες Ηνωμένες Πολιτείες και τους κακόμοιρους Αμερικανούς που πέφτουν θύματα των δόλιων συμμάχων τους (κάτι τέτοια λέει ο Τραμπ) παρά εξετάζουμε πώς είναι λογικά δυνατόν οι σύμμαχοι να αποτελέσουν παράγοντα που θα οδηγήσει τις ΗΠΑ και τους Αμερικανούς στη Νέμεσή τους.

Σε ό,τι αφορά τη δεύτερη περίπτωση, του ξεσηκωμού των συμμάχων εναντίον του ηγεμόνα ή της αποστασίας από τη συμμαχία, οι προϋποθέσεις είναι περισσότερες, πιο σύνθετες και ακόμη είναι νωρίς προκειμένου να αναφερθούμε σε συγκεκριμένα περιεχόμενα και σε συγκεκριμένους τρόπους. Πάντως, η συμπεριφορά των ΗΠΑ απέναντι στους συμμάχους τους κινείται προς μια τέτοια κατεύθυνση: οι ΗΠΑ θα ζητούν ολοένα περισσότερα και θα εκβιάζουν ολοένα εντονότερα. Αυτό που είναι διαφορετικό, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι είναι οι ίδιες οι ΗΠΑ που υποτίθεται ότι απειλούν τους συμμάχους τους, τουλάχιστον ρητορικά, με αποχώρηση από τη συμμαχία.

Όμως μην αποκλείετε την περίπτωση του ξεσηκωμού ή της αποστασίας των συμμάχων, ιδίως αν βλέπετε να προωθείται η αντίληψη ότι η διατλαντική κοινότητα, που ακούει στο όνομα «Δύση», και η Βορειοατλαντική Συμμαχία, θα υπάρχουν εις τον αιώνα τον άπαντα, διότι, πρώτον, συμμαχίες, αξίες και συμφέροντα που δεν αλλάζουν και παραμένουν σταθερά και αμετάβλητα στο πέρασμα του χρόνου δεν υπάρχουν (και αυτό δεν αλλάζει όσο υποτακτικός κι αν είσαι, επικαλούμενος χυδαία τον daddy σου, επιχειρώντας ουσιαστικά κατευνασμό), δεύτερον, δεν υπάρχει περίπτωση να υποτάσσεται ες αεί το συμφέρον των ΝΑΤΟϊκών συμμαχικών κρατών στο υπερεθνικό αυτοκρατορικό συμφέρον της «Δύσης» και τα δύο τελευταία, με τη σειρά τους, να μην έρθουν σε ένταση αν όχι σε σύγκρουση και σε ρήξη με το αμερικανικό εθνικό συμφέρον, και, τέλος, τρίτον, αν οι Ηνωμένες Πολιτείες αδυνατούν να κατανικήσουν τους αντιπάλους τους θα επιδιώξουν να υποδουλώσουν τους συμμάχους τους στο πλαίσιο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (όπως έκαναν οι Αθηναίοι με τους δικούς τους συμμάχους στο πλαίσιο της Δηλιακής Συμμαχίας): τα πρώτα στάδια αυτής της διαδικασίας τα βλέπουμε ήδη: Καναδάς, Γροιλανδία, αλλά και Γερμανία, η οποία μετά από το σαμποτάζ στους αγωγούς Nord Stream μεταβλήθηκε σε κράτος υπό πολιορκία (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 49, 90-91).

Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις, είτε λόγω της αδυναμίας τους είτε λόγω του ξεσηκωμού ή της αποστασίας τους, οι σύμμαχοι θα είναι αυτοί που θα οδηγήσουν τις ΗΠΑ και τους Αμερικανούς στην ιστορική τους Νέμεση.

II

Πριν από την 7η Οκτωβρίου 2023, ημερομηνία που σηματοδότησε την κατάρρευση της ισραηλινής αποτρεπτικής ικανότητας, μέσω της ισραηλινής αποτυχίας αποτροπής της παλαιστινιακής επίθεσης υπό την ηγεσία της Χαμάς, η οποία ήρθε σε συνέχεια της αμερικανικής αποτυχίας αποτροπής της εισβολής της Ρωσσίας και της έναρξης του διακρατικού πολέμου στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022, και της άτακτης αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και της πτώσης της Καμπούλ στους Ταλιμπάν στις 15 Αυγούστου 2021 (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ.75-78, 88, 174-177, 182-187), η εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία, και η αναγνώριση του κράτους του Τελ Αβίβ από το κράτος του Ριάντ, βρισκόταν προς των πυλών. Ο πόλεμος στη Γάζα έχει εκτροχιάσει την προσπάθεια εξομάλυνσης και καθιέρωσης επίσημων διπλωματικών σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας.

Την ισραηλινή αποτυχία αποτροπής της παλαιστινιακής επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου 2023 και την εισβολή του ισραηλινού στρατού στη Γάζα, ακολούθησε η πρώτη άμεση επίθεση του Ιράν στο έδαφος του Ισραήλ στις 13 Απριλίου 2024, η οποία έσπασε ένα ταμπού μισού αιώνα (1973) ή μιας γενιάς (1991), διαμορφώνοντας μια νέα συνθήκη που κορυφώθηκε με το ξέσπασμα της δωδεκαήμερης σύγκρουσης μεταξύ Ισραήλ και Ιράν στις 13 Ιουνίου 2025.

Σε ό,τι αφορά το Ιράν, το Ισραήλ εξαπέλυσε μια επιχείρηση στο πλαίσιο ενός προληπτικού πολέμου (preemptive war), αν και μάλλον αυτό που συνέβη δεν θα το χαρακτήριζα ως πόλεμο, ενώ, σε ό,τι αφορά τη Γάζα, το Ισραήλ διεξάγει έναν πόλεμο εξόντωσης/εξολόθρευσης (war of annihilation/extermination). H διαφορά στο είδος του πολέμου φανερώνει τη διαφορά στο είδος των δυνατοτήτων του εχθρού, στο είδος της απειλής, και στο είδος της θεμελιώδους επιδιωκόμενης αλλαγής στο πλαίσιο πολιτικής. Ποια είναι αυτή η επιδιωκόμενη αλλαγή στο πλαίσιο πολιτικής και πώς εντάσσεται στη μεγάλη στρατηγική εικόνα;

Στην περίπτωση της λωρίδας της Γάζας επιδιώκεται ο βίαιος και άμεσος εκτοπισμός των Παλαιστινίων, βραχυ-μεσοπρόθεσμα, που έχει ως απώτερο στόχο τον πλήρη πολιτικό, γεωγραφικό και δημογραφικό διαχωρισμό Ισραηλινών-Παλαιστινίων, όχι μόνο στη Γάζα αλλά και στη Δυτική Όχθη, μεσομακροπρόθεσμα, στο πλαίσιο μιας συνολικής αραβοεβραϊκής σημιτικής ιουδαιοϊσλαμικής Αβρααμικής περιφερειακής συμφωνίας, που θα επισφραγιστεί από μια Αβρααμική συμμαχία, από τη δημιουργία ενός «Αβρααμιστάν», και θα έχει ως τελικούς στόχους, πρώτον, τη μεταπολεμική «αναδιαπαιδαγώγηση», ιδεολογική αναμόρφωση και ενσωμάτωση των Παλαιστινίων, δεύτερον, τον ορισμό των μόνιμων συνόρων του Ισραήλ (τα πλήρως οριοθετημένα και διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα αποτελούν προϋπόθεση ορισμού και ύπαρξης ενός κράτους: υπό αυτή την έννοια το Ισραήλ, μέχρι την πλήρη οριοθέτηση των συνόρων του, δεν τηρεί όλες τις προϋποθέσεις ενός κράτους) και, τρίτον, την αποτροπή κάθε μορφής ιρανικής επιρροής στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το Ισραήλ (σε αυτό πλαίσιο εντάσσεται και η «Νέα Συρία»). Το τελευταίο μας φέρνει στην περίπτωση του Ιράν, όπου επιδιώκεται η αποτροπή της ανάδυσης ενός περιφερειακού ανταγωνιστή ή δυνητικού ηγεμόνα, η πλήρης περιφερειακή του απομόνωση αλλά και η διατήρηση του πυρηνικού μονοπωλίου του Ισραήλ. Και στις δύο περιπτώσεις, τόσο σε αυτή της Παλαιστίνης όσο και σε αυτή του Ιράν, το Ισραήλ αντιμετωπίζει το δίλημμα «τώρα ή αργότερα» και πιέζεται ως προς τον χρονικό ορίζοντα (περισσότερα παρακάτω), ενώ, όπως είδαμε και προηγουμένως (I), το κλειδί για ένα στρατηγικό και οριστικό τέλος της ισραηλινοπαλαιστινιακής σύγκρουσης δεν το κρατούν στα χέρια τους τόσο οι Αμερικανοί ή οι Ισραηλινοί όσο οι Άραβες, δηλαδή τα συμμαχικά προς τις ΗΠΑ και το Ισραήλ αραβικά κράτη.

Το προηγούμενο πλαίσιο φαντάζει, σε γενικές γραμμές, ευνοϊκό και αισιόδοξο για το Ισραήλ. Εντούτοις, όπως προείπαμε, ο πόλεμος στη Γάζα έχει εκτροχιάσει την προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας, την ίδια στιγμή που έχει επιτευχθεί εξομάλυνση στις σχέσεις Σαουδικής Αραβίας και Ιράν, με τη διαμεσολάβηση της Κίνας. Επίσης, η δωδεκαήμερη σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, που ξεκίνησε στις 13 Ιουνίου 2025, φανέρωσε τα όρια της ισραηλινής ασφάλειας, άμυνας και ισχύος και οδήγησε αν όχι σε απομυθοποίηση το λιγότερο σε τραυματισμό του κύρους και του μύθου της στρατιωτικής ισραηλινής ισχύος. Επιπροσθέτως, η ισραηλινοϊρανική σύγκρουση, σε συνδυασμό με το ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης, είναι σχεδόν αδύνατον να μην οδηγήσει όχι απλώς στο άνοιγμα του ζητήματος του πυρηνικού οπλοστασίου αλλά και στην αμφισβήτηση του πυρηνικού μονοπωλίου του Ισραήλ σε μια τεράστια σε έκταση και πληθυσμό περιοχή. 

Το γεγονός ότι η λεγόμενη Δύση, οι Αγγλοαμερικανοί και οι Δυτικοευρωπαίοι, ανέχονται την κατοχή πυρηνικών όπλων από το Ισραήλ, κάνοντας τα στραβά μάτια, αλλά δεν μπορούν να ανεχθούν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, εφαρμόζοντας δύο μέτρα και δύο σταθμά, δηλαδή ηθικές αρχές προς τους συμμάχους και αρχές ρεαλιστικής πολιτικής προς τους εχθρούς, ενώ παράλληλα αξιώνουν Οικουμενικότητα, φανερώνει την αναξιοπιστία και την υποκρισία τους και οδηγεί με εσωτερική λογική συνέπεια σε γενικευμένη κρίσης εξουσίας απέναντι στον υπόλοιπο πλανήτη, ο οποίος προφανώς δεν είναι τυφλός, έχει μάτια και βλέπει. 

Ο υπόλοιπος πλανήτης, επίσης, βλέπει ότι όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν μπόρεσαν ούτε να προασπίσουν το δίκαιο και να επιβάλλουν τον νόμο, ούτε να επιβεβαιώσουν την ισχύ τους, στην Ουκρανία και στο Αφγανιστάν (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 160, 166, 175), έτσι και το Ισραήλ δεν έχει καταφέρει ούτε να προασπίσει το ―κατά Ισραήλ― δίκαιο (π.χ. επιστροφή ομήρων) και να επιβάλλει τον νόμο στη λωρίδα της Γάζας, μετά από σχεδόν δύο χρόνια πολέμου (η Γάζα είναι μικροσκοπική, περίπου το ένα τρίτο της έκτασης της Μάνης, παρ' όλα αυτά, δύο σχεδόν χρόνια μετά από την έναρξη του πολέμου, ο μυθοποιημένος ισραηλινός στρατός αδυνατεί να επιβάλλει νόμο σε αυτή τη μικροσκοπική στενόμακρη αλλά και πυκνοκατοικημένη λωρίδα γης. Σκεφτείτε ο ελληνικός στρατός να διεξήγαγε ολοκληρωτικό πόλεμο εξολοθρευσης για σχεδόν δύο χρόνια και να μην μπορούσε να επιβάλλει νόμο, ή να κάνει κατοχή και να ασκεί πλήρη έλεγχο, σε μια περιοχή που έχει έκταση τρεις φορές μικρότερη από τη Μάνη, στο ένα τρίτο της Μάνης, ας πούμε στη Δυτική, Μεσσηνιακή ή Έξω Μάνη). Ωστόσο, το Ισραήλ έχει καταφέρει να επιβεβαιώσει την ισχύ του στο μεγαλύτερο μέρος της Γάζας, περίπου στα τρία τέταρτα, και να επιβάλλει, εκ νέου, αποτροπή σε ολόκληρη τη Γάζα. Αυτό το όχι ιδιαίτερα ζηλευτό αποτέλεσμα, το έχει καταφέρει μέσω τόσο της άρνησης των δυνατοτήτων του εχθρού, στην προκειμένη περίπτωση της Χαμάς, όσο και της συλλογικής τιμωρίας και του μαζικού θανάτου αμάχων, γυναικών και παιδιών, με την άσκηση υπέρμετρης, δυσανάλογης και αδιάκριτης βίας, γεγονός που έχει επιπτώσεις και συνέπειες για το ισραηλινό κράτος καθώς συμβάλλει στην απώλεια ηθικής νομιμοποίησης, στην απαξίωση και στη δραματική μείωση της ήπιας ισχύος του Ισραήλ.

Επιπλέον, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις αδυνατούν να οδηγήσουν στην επίτευξη μακροπρόθεσμων στρατηγικών στόχων και σε πολιτική νίκη, όπως είναι η διάλυση της Χαμάς, η αδυναμία στρατολόγησης νέων μελών και η εξαΰλωση της πολιτικής της επιρροής, δίχως τη συναίνεση τρίτων: δηλαδή το τέλος του πολέμου, η πολιτική νίκη, δεν βρίσκεται στα χέρια του Ισραήλ παρά στα χέρια τρίτων, εν προκειμένω των συμμάχων του Ισραήλ. Μην ξεχνάμε το ευρύτερο πλαίσιο που εξετάσαμε νωρίτερα, του οποίου συνέχεια και εμβάθυνση αποτελεί το παρόν κείμενο, όχι από αμερικανική αλλά από ισραηλινή σκοπιά: ότι οι σύμμαχοι μπορούν να είναι αυτοί που θα οδηγήσουν κάποιον στην ιστορική του Νέμεση (I).

Αλλά ακόμη κι αν επιτευχθεί η διάλυση και η  εξαΰλωση της Χαμάς θα είναι μέχρι την επόμενη φορά, καθώς πριν από την «ισλαμιστική» Χαμάς, τρομοκρατική οργάνωση ή απόλυτο κακό, ήταν η «κοσμικιστική» PLO. Δηλαδή, η προσπάθεια μεταπολεμικής «αναδιαπαιδαγώγησης» και ιδεολογικής αναμόρφωσης των Παλαιστινίων, με άλλα λόγια μια αντιγραφή και επανάληψη του τρόπου που «αναδιαπαιδαγωγήθηκαν» μεταπολεμικά οι ηττημένοι Γερμανοί, δεν φαντάζει ούτε βέβαιη ούτε ασφαλής, ως προς την επιτυχία της, καθώς, όσο και να μην θέλουν να το παραδεχθούν Ισραηλινοί και Αμερικανοί, το να ταυτίζεις τους Γερμανούς εθνικοσοσιαλιστές, που επιδίωξαν πανευρωπαϊκή ηγεμονία, και τους τρόπους με τους οποίους προσπάθησαν να επιβάλουν αυτή την ηγεμονία, με τους Παλαιστίνιους της Γάζας ή της Δυτικής Όχθης είναι κάπως... αχαρακτήριστο (πραγματικά, δεν θα ήθελα να το χαρακτηρίσω). Εδώ έχουμε μια ψυχολογική και ιδεολογική αντιστροφή της πραγματικότητας. Αλλά ακόμη και αν δεχθούμε ότι δεν υπάρχει μια τέτοια αντιστροφή, δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι υπάρχει, το λιγότερο, μια ιδεολογική στρέβλωση, η οποία ασφαλώς προκύπτει επειδή στο επίκεντρο μιας τέτοιας ματιάς, που ταυτίζει την παλαιστινιακή Χαμάς με το γερμανικό Ναζιστικό κόμμα, βρίσκεται ο αντισημιτισμός. Ωστόσο, ακόμη κι αν δεχτούμε μια τέτοια ταύτιση, δεν είναι το ίδιο πράγμα ο αντισημιτισμός ενός κράτους που έχει τις δυνατότητες π.χ. να επιδιώξει παγκόσμια ηγεμονία, όπως οι ΗΠΑ, με τον αντισημιτισμό μιας οργάνωσης π.χ. όπως ο ΙΡΑ ή η ΕΤΑ παλαιότερα. Διαφορετικά: πολλούς ανθρώπους στη Δύση μπορεί να τους απασχολεί να μην υπάρχει αντισημιτισμός (το οποίο, ασφαλώς, είναι θεμιτό και ευκταίο), όμως τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στον πλανήτη απασχολεί να μην επιβληθεί μια παγκόσμια ηγεμονία. Με απλά λόγια, ο αντισημιτισμός δεν είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων. Βέβαια, ιδίως οι Αμερικανοί έχουν παράδοση στις ιδεολογικές στρεβλώσεις και στα ιδεολογικά ακροβατικά: Πριν από τους «ισλαμοφασίστες» Μουλάδες της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν υπήρχε ο παραλληλισμός του Μπααθικού Ιράκ με τη Ναζιστική Γερμανία και ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν ο «Χίτλερ των Αράβων» (η δε κατηγορία για κατοχή πυρηνικού οπλοστασίου και όπλων μαζικής καταστροφής, γενικότερα, εξυπηρέτησε τη νομιμοποίηση μιας παράνομης αμερικανικής εισβολής, και, αργότερα, ο λόγος περί δημοκρατίας εξυπηρέτησε τη νομιμοποίηση της κατοχής). Ενώ με παρόμοιο τρόπο που οι Ταλιμπάν έπρεπε να είναι «ισλαμοφασίστες», για τους Αμερικανούς, και στο Ιράκ έπρεπε να γίνει «απομπααθοποίηση» (De-Ba'athification), κατά την «αποναζιστικοποίηση» (DeNazification) (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 47-48), στη Γάζα πρέπει να γίνει «αποχαμασοποίηση» (DeHamasification). Μέχρι την επόμενη φορά, ασφαλώς, μέχρι το επόμενο απόλυτο κακό.

Μέχρι τότε, πάντως, το Ισραήλ θα βρίσκεται αντιμέτωπο με την κατηγορία της γενοκτονίας ενώπιον του διεθνούς δικαστηρίου, μετά από την απόφαση της Νότιας Αφρικής να στραφεί εναντίον του.

Συν τοις άλλοις, η έντονη πολιτικοποίηση του ζητήματος της υποστήριξης του Ισραήλ στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας αποτελεί ίσως το σημαντικότερο τίμημα που πληρώνει το ισραηλινό κράτος από πρακτική άποψη ― οι Ηνωμένες Πολιτείες το πληρώνουν άμεσα αλλά έμμεσα το πληρώνει και το Ισραήλ, καθώς μεταβάλλεται το κλίμα και το περιβάλλον μέσα στα οποία διαμορφώνονται οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων στις ΗΠΑ, εφόσον στο εσωτερικό του αμερικανικού κράτους και της αμερικανικής κοινωνίας έχει ξεκινήσει η εντονότατη πολιτικοποίηση του ζητήματος της στήριξης του Ισραήλ, τόσο από κάτω προς τα πάνω (bottom-up) όσο και από πάνω προς τα κάτω (top-down), ανεξάρτητα από το αν αυτή η πολιτικοποίηση συμβαίνει σε πανεπιστήμια, στο διαδίκτυο και σε δεξαμενές σκέψεις, ή την εκφράζουν πρώην διπλωμάτες, βετεράνοι του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών και υψηλόβαθμα στελέχη στο εσωτερικό των αμερικανικών θεσμών. Επιπλέον, αναπτύσσεται αντιϊσραηλινό κλίμα σε μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινωνίας, η στήριξη και η συμπάθεια προς το Ισραήλ μειώνεται, καθώς οι νεότερες γενιές τείνουν να συμπαθούν λιγότερο τους Ισραηλινούς σε σύγκριση με τις παλαιότερες (I), και σαν να μην έφταναν τα προηγούμενα έχουμε τη σταδιακή αλλά σαφή (επ)άνοδο του αμερικανικού αντισημιτισμού, εξελίξεις, ωστόσο, που συμβαίνουν παράλληλα με την ενίσχυση του αμερικανικού χριστιανικού/ευαγγελικού σιωνισμού.

Εκτός αυτών, αναπτύσσονται ολοένα και εντονότερες αντιδράσεις εναντίον του Ισραήλ σε κοινωνίες της Ευρώπης ενώ, ευρύτερα, παρατηρείται όξυνση στις σχέσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και σε ορισμένα ΝΑΤΟϊκά, ευρωπαϊκά και δυτικά κράτη.

Το Ισραήλ πληρώνει υψηλότατο τίμημα στο επίπεδο της διεθνούς κοινωνικοποίησης/απομόνωσης, καθώς μετά από την έναρξη του πολέμου στη Γάζα έχει αυξηθεί ο αριθμός των κρατών που αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης: σε αυτά τα κράτη έχουν προστεθεί η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Νορβηγία, η Σλοβενία, η Αρμενία και το Μεξικό, ενώ, όπως ανακοίνωσε ο Emmanuel Macron, τον Σεπτέμβριο πρόκειται να αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης και η Γαλλία. 

Επίσης, η Γαλλία και η Σαουδική Αραβία, από κοινού, θα ηγηθούν προσπάθειας για την αναβίωση μιας λύσης δύο κρατών στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση, δηλαδή της επίσημης πρότασης του ΟΗΕ που αποτελεί και επίσημη θέση όλων των κρατών του πλανήτη, η οποία έχει παγώσει λόγω της απόρριψής της από το Ισραήλ του Νετανιάχου και την έμμεση στήριξή του από τις ΗΠΑ του Τραμπ (Ναι μεν, επίσημα, η Ουάσιγκτον δεν έχει δηλώσει ότι απορρίπτει μια λύση των δύο κρατών αλλά, άτυπα, αφήνει να διαφανεί ότι μπορεί να είναι πρόθυμη να αποδεχτεί μια λύση ενός κράτους. Αυτή η αντιφατικότητα, μεταξύ επίσημης θέσης και άτυπης συμπεριφοράς, χαρακτηρίζει τις ΗΠΑ και στο ζήτημα της Ταϊβάν).

Επιπλέον, το Ηνωμένο Βασίλειο, μέσω του Keir Starmer, απείλησε ότι θα αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών τον Σεπτέμβριο, εκτός εάν η ισραηλινή κυβέρνηση «λάβει ουσιαστικά μέτρα για να τερματίσει την αποτρόπαια κατάσταση στη Γάζα, συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός και δεσμευτεί για μια μακροπρόθεσμη, βιώσιμη ειρήνη, αναζωογονώντας την προοπτική μιας λύσης δύο κρατών». Και τα προηγούμενα περιλαμβάνουν «να επιτραπεί στα Ηνωμένα Έθνη να επανεκκινήσουν την παροχή βοήθειας και τη σαφή δήλωση ότι δεν θα υπάρξουν προσαρτήσεις στη Δυτική Όχθη».

Τέλος, ο Mark Carney, πρωθυπουργός του Καναδά, ανακοίνωσε ότι και ο Καναδάς σκοπεύει να αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης στην 80ή Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών τον Σεπτέμβριο του 2025.

Τα προηγούμενα δεν εμπλουτίζουν απλώς όσα επισημαίνουμε στο παρόν κείμενο αλλά, επιπλέον, έρχονται σε συνέχεια και προς επιβεβαίωση όσων έχουμε τονίσει παλαιότερα στο κείμενο Η διαίρεση στο εσωτερικό της Αγγλόσφαιρας παγιώνεται, όπου είχαμε θέσει, μεταξύ άλλων, το ερώτημα κατά πόσο οι εξελίξεις στο εσωτερικό του αγγλόφωνου κόσμου αποτελούν απλές αντισυσπειρώσεις ή προμηνύματα μελλοντικών εξελίξεων (η διαφοροποίηση σε ό,τι αφορά την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης αποτελεί την τέταρτη συνεχόμενη περίπτωση διαίρεσης της Αγγλόσφαιρας μέσα σε μόλις λίγους μήνες), και, κυρίως όσων παρατηρήσαμε, πριν από σχεδόν πέντε μήνες, στο κείμενο Τι φανερώνουν τα ψηφίσματα για την Ουκρανία της Γενικής Συνέλευσης (ES-11/7) και του Συμβουλίου Ασφαλείας (2774) του ΟΗΕ; όπου, μεταξύ άλλων διαιρέσεων (Παγκόσμιος Βορράς, Αγγλόσφαιρα, κράτη πρώην Βρετανικής Κοινοπολιτείας), επισημάνθηκε και μια διαίρεση της Δύσης, η οποία, πλέον, με αφορμή το ζήτημα της αναγνώρισης του κράτους της Παλαιστίνης, και τη στάση που τηρούν δυτικά κράτη απέναντι στο ισραηλινό κράτος, δηλαδή το ζήτημα της διεθνούς κοινωνικοποίησης/απομόνωσης του Ισραήλ, φαίνεται ολοένα και πιο καθαρά.

Στον χάρτη αποτυπώνονται με πράσινο χρώμα τα κράτη που μέχρι τα τέλη Ιουλίου 2025 έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης. Τα κράτη που απομένουν, δίχως να έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης, μπορούν να χωριστούν στις εξής κατηγορίες: Κράτη της Αγγλόσφαιρας (Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Καναδάς, Ν. Ζηλανδία), τα οποία είναι όλα προϊόν αποικιακού εποικισμού (settler colonialism) πλην του Ηνωμένου Βασιλείου. Κράτη του Τριμερούς Συμφώνου του Άξονα, δηλαδή των ηττημένων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία), και κράτη που ήταν σχετιζόμενα με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Κροατία) και είτε παρέμεναν ουδέτερα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου (Φινλανδία) είτε παραμένουν ουδέτερα μέχρι και σήμερα (Αυστρία). Πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις (Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Πορτογαλία). Διάφορα εξαρτημένα από τις ΗΠΑ κράτη-πελάτες ή προτεκτοράτα (Ν. Κορέα, Ταϊβάν κ.λπ). Κράτη που προέκυψαν από τη διάλυση της π. Γιουγκοσλαβίας (Κροατία, Β. Μακεδονία και το μερικώς αναγνωρισμένο κράτος του Κοσόβου) και της ΕΣΣΔ, που είτε αποτελούν μέλη της ΕΕ (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία) είτε είναι υποψήφια προς ένταξη μέλη (Μολδαβία). Τέλος, η Ελλάδα, η Β. Μακεδονία και η Μολδαβία είναι τα μόνα πλειοψηφικά Ορθόδοξα χριστιανικά κράτη που δεν έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης (η Κύπρος το αναγνώρισε το 1988), ενώ, επιπλέον, η Ελλάδα είναι το μόνο πλειοψηφικά Ορθόδοξο χριστιανικό κράτος μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που δεν έχει αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης.

Μέσα σε αυτό το διεθνές περιβάλλον, είναι αμφίβολο κατά πόσο η ισραηλινή κοινωνία μπορεί να αντέξει το υλικό και το ηθικό κόστος όλων των προηγούμενων, τόσο ως προς τις οικονομικές συνέπειες, τις διεθνείς πιέσεις και την εξάρτηση σε πολιτική, στρατιωτική και διπλωματική στήριξη από το εξωτερικό, όσο και ως προς την αποξένωση τμημάτων του ισραηλινού πληθυσμού από την ηγεσία και το κράτος, τη νομιμοφροσύνη και την δυνατότητα κινητοποίησης εφέδρων, και την κόπωση του πληθυσμού λόγω της αυξημένης πολιτικής πόλωσης και της παρατεταμένης συνθήκης πολέμου στο εσωτερικό.

Αποτελεί στρατηγική απελπισία για το Ισραήλ να παλεύει ―με τόσες απώλειες ως προς τη διεθνή θέση, την αποδοχή και τον σεβασμό, την κοινωνικοποίηση/απομόνωση, το κύρος, τη φήμη και την εξουσία (authority: η εξουσία και η ισχύς είναι δύο διαφορετικά πράγματα παρόλο που και τα δύο αποτελούν συστατικά της επιρροής: ένα κράτος μπορεί να αυξάνει την ισχύ του και παράλληλα να μειώνεται η εξουσία του), καθώς και την ηθική νομιμοποίηση του ισραηλινού κράτους σε παγκόσμιο επίπεδο―, προκειμένου να βρεθεί εκεί που ήταν επί 38 συναπτά έτη: από το 1967, όταν και κατέλαβε τη λωρίδα της Γάζας στο πλαίσιο του πολέμου των έξι ημερών, ή του Γ΄ Αραβοϊσραηλινού Πολέμου, μέχρι το 2005, όταν ο ισραηλινός στρατός αποχώρησε από τη Γάζα. Το Ισραήλ πληρώνει υπερβολικά υψηλό τίμημα προκειμένου να επιστρέψει εκεί που βρισκόταν πριν από 20 χρόνια: το 2005.

Αυτό σημαίνει πως ο χρόνος έχει μεταβληθεί σε αντίπαλο του Ισραήλ, εξ ου και αναγκάζεται να δώσει αγώνα εναντίον του, διότι κινδυνεύει να ηττηθεί στο πεδίο του χρονικού και ιστορικού ορίζοντα: οι πολιτικοί και ιστορικοί δρώντες επιλέγουν μια στρατηγική συνεργασίας ή ανταγωνισμού, ειρήνης ή πολέμου, ανάλογα την αλληλεπίδραση των χρονικών οριζόντων τόσο των ηγεσιών όσο και των κρατών (Αυτός είναι, μεταξύ άλλων, ένας από τους λόγους που οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι εξόχως επιθετικά κράτη συγκριτικά π.χ. με την Κίνα και το  Ιράν). Τα συνεργατικά ή ανταγωνιστικά αποτελέσματα αποτελούν προϊόν της αλληλεπίδρασης των χρονικών οριζόντων των κρατών, ενώ η αντίληψη των απειλών δεν αποτελεί απλώς προϊόν των δυνατοτήτων και των προθέσεων του ανταγωνιστή, του αντιπάλου ή του εχθρού, παρά έχει, επιπροσθέτως, μια ιστορική και χρονική συνιστώσα (Εξ ου και το «Βυζάντιο» είναι πιο σημαντικό και πιο σπουδαίο απ' ό,τι έχουν μάθει να πιστεύουν οι άνθρωποι για λόγους που ούτε έχουν αντιληφθεί ούτε έχουν διδαχθεί). Γενικότερα, η σκιά του μέλλοντος βαραίνει υπερβολικά το Ισραήλ.

Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν «ναι, καλά είναι όλα αυτά, αλλά το Ισραήλ θα έχει πετύχει τον πραγματικό του στόχο: τον εκτοπισμό και την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων από τη λωρίδα της Γάζας και τον εποικισμό των εδαφών από Ισραηλινούς». Και οι αρχαίοι Αθηναίοι, το 431 π.Χ. εκδίωξαν, εκτοπίζοντας βίαια, τους κατοίκους της Αίγινας (III), άνδρες, γυναίκες και παιδιά, και εγκατέστησαν Αθηναίους εποίκους προς αντικατάσταση του εκδιωχθέντα πληθυσμού (η Γάζα έχει περίπου τέσσερις φορές την έκταση της Αίγινας). Ο εκτοπισμός των Αιγινητών, ο εποικισμός από Αθηναίους και η επιβολή νέου αθηναϊκού νόμου (κληρουχία) διήρκεσε 27 χρόνια, κάτι λιγότερο από τρεις δεκαετίες. Το 404 π.Χ, με το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, οι εκτοπισμένοι Αιγινήτες και τα παιδιά τους, που είχαν γίνει πλέον άνδρες και γυναίκες, επέστρεψαν στο νησί τους. Δεν ήταν οι μόνοι που επέστρεψαν στην πατρίδα τους: τους ακολούθησαν και οι Μήλιοι.

Δίκη δ' υπέρ ύβριος ίσχει ές τέλος εξελθούσα

Ησίοδος

Ο Νόμος υπήρξε, πράγματι, αμείλικτος. Ο ισχυρός επέβαλε ό,τι του επέτρεπε η δύναμή του και ο αδύναμος υποχώρησε όσο του επέβαλε η αδυναμία του (III): μόνο που ο ισχυρός, εν τέλει, δεν ήταν οι Αθηναίοι που έλεγαν αυτά τα λόγια στους αδύναμους Μηλίους. Στην προκειμένη περίπτωση, ο ίδιος ο Νόμος αποτέλεσε τη Νέμεση για την Ύβρη που διέπραξε αυτός που επικαλέστηκε τον Νόμο, προκειμένου να δικαιολογήσει τις πράξεις του.

Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, καθώς είμαστε φορείς μιας παράδοσης που διδάσκει ότι πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι αρχαίοι Αθηναίοι ήταν ασύλληπτα περισσότερο ειλικρινείς, αληθινοί, αυθεντικοί και έντιμοι, σε σύγκριση με τους σύγχρονους Αμερικανούς και Ισραηλινούς, με τις ακατάσχετες ηθικολογίες αυτοδικαίωσής τους, τα παρανοϊκά τους ιδεολογήματα, τους δίχως μέτρο εξαιρετισμούς τους, τη δίχως όρια αλαζονεία τους ―που θεμελιώνεται στην ασέβεια τους: δυσσεβίας μὲν ὕβρις τέκος ὡς ἐτύμως, και ενισχύεται από την ατιμωρησία τους― και την απροσμέτρητη υποκρισία τους.

Γι' αυτό ας έχουν κατά νου τα εξής:

Δεν είναι ούτε τόσο ισχυροί ούτε τόσο ανώτεροι, όσο νομίζουν, ούτε υπεράνθρωποι: ο Αισχύλος προειδοποιούσε: ὡς οὐχ ὑπέρφευ θνητὸν ὄντα χρὴ φρονεῖν. ὕβρις γὰρ ἐξανθοῦσ᾽ ἐκάρπωσεν στάχυν ἄτης.

Ο Νόμος ισχύει ες αεί και επιβεβαιώνεται μέσω της συντριβής αυτού που τολμά να επικαλείται ή να πράττει με βάση τον συγκεκριμένο Νόμο ― του Υβριστή.

Η πραγματική Νέμεση για κάθε Ύβρη είναι ο Χρόνος.

III

Επειδή άνθρωποι που όχι μόνο δεν έχουν μελετήσει, πόσο μάλλον στοχαστεί, αλλά ούτε καν διαβάσει την Ιστορία του Θουκυδίδη, παπαγαλίζουν ad nauseam μια συγκεκριμένη φράση από έναν συγκεκριμένο διάλογο του έργου (ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του), μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων, δίχως καν να συνειδητοποιούν ότι οι Αθηναίοι συνάντησαν τη Νέμεση τους ως τιμωρία για την Ύβρη τους, αφού ηττήθηκαν, κατά καιρούς θα παρουσιάζω φράσεις και αποσπάσματα από αυτό το μνημειώδες έργο που αποτελούν διδάγματα ες αεί (μήπως και διασωθεί καμία ψυχή και κανένας νους από την διανοητική και ηθική αμερικανοποίηση η οποία είναι απολύτως ταυτόσημη με την κατάπτωση, την παρακμή και τον εκφυλισμό που κυριαρχεί σε ηθικό και διανοητικό επίπεδο στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τη «Δύση»).

Ας αρχίσουμε το ιστορικό μας ταξίδι με τα πρώτα αποσπάσματα από την Ιστορία του Θουκυδίδη που αντηχούν σαν ηχώ από τα βάθη των αιώνων.

1. Οι αρχαίοι Κορίνθιοι (για τη φιλία, την εχθρότητα και τη νίκη) προς όλους: 

αυτά έγιναν σε περιστάσεις που οι άνθρωποι, επιτιθέμενοι κατά των εχθρών τους, είναι αδιάφοροι για οτιδήποτε άλλο εκτός της νίκης, διότι θεωρούν φίλο εκείνον που τους βοηθά, κι ας ήταν πριν εχθρός, πολέμιο εκείνον που τους εναντιώνεται, κι ας ήταν πριν φίλος, αφού και τα ατομικά τους συμφέροντα θυσιάζουν για τη νίκη.

2. Οι αρχαίοι Κορίνθιοι προς τους Αμερικανούς:

Τις συνθήκες αθετούν όχι εκείνοι, οι όποιοι αφού τους έχουν εγκαταλείψει στρέφονται προς άλλους συμμάχους, αλλά αυτοί που εγκαταλείπουν τους συμμάχους, τους οποίους ορκίστηκαν να βοηθούν.

3. Οι αρχαίοι Αθηναίοι (μιλώντας στους εχθρούς τους για την ηγεμονία τους και τους συμμάχους τους) προς τους Αμερικανούς:

Ασκώντας την αρχηγία αυτή, αναπτύξαμε, από την ανάγκη των πραγμάτων, την ηγεμονία μας στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, στην αρχή από φόβο (των συμμάχων για τον κοινό εχθρό), έπειτα για την δόξα και τελευταία για το συμφέρον. Και από τότε, επειδή δεν αισθανόμαστε ασφαλείς, εξαιτίας της έχθρας πολλών —μερικοί μάλιστα απ᾽ τους συμμάχους μας είχαν αποστατήσει και τους είχαμε υποτάξει— κι επειδή δεν μας θεωρούσατε φίλους όπως πριν... δεν μπορούσαμε πια να χαλαρώσουμε την επιβολή μας χωρίς να εκτεθούμε σε κίνδυνο, γιατί όσοι θ᾽ αποστατούσαν από μας θα γίνονταν σύμμαχοί σας.

4. Οι αρχαίοι Μυτιληναίοι (σύμμαχοι των Αθηναίων στην προσπάθεια τους να πείσουν τους μέχρι πρότινος εχθρούς τους να τους βοηθήσουν στην αποστασία τους) προς τους Αμερικανούς.

Γίναμε για πρώτη φορά σύμμαχοι των Αθηναίων όταν εσείς αποσυρθήκατε από τον μηδικό πόλεμο, ενώ εκείνοι έμειναν στη θέση τους για να τον τελειώσουν. Δεν γίναμε, λοιπόν, σύμμαχοι με τους Αθηναίους για να υποδουλώσομε τους Έλληνες στην Αθήνα, αλλά για να απελευθερώσομε όλους τους Έλληνες από τους Μήδους. Και όσο ασκούσαν την αρχηγία με ισονομία, τους ακολουθούσαμε πρόθυμα. Όταν όμως καταλάβαμε ότι η έχθρα τους εναντίον των Μήδων μετριαζόταν και ότι άρχισαν να επιδιώκουν την υποδούλωση των συμμάχων τους, αρχίσαμε ν᾽ ανησυχούμε... Εμείς, φαινομενικά ανεξάρτητοι και ελεύθεροι, αναγκαστήκαμε να πάρουμε μέρος στις εκστρατείες τους, αλλά βλέποντας τα όσα γίνονταν δεν τους θεωρούσαμε πια σαν αρχηγούς στους οποίους μπορούσαμε να έχουμε εμπιστοσύνη, γιατί ήταν απίθανο οι ίδιοι αυτοί που είχαν υποτάξει εκείνους με τους οποίους είχαν κάνει, όπως και μαζί μας, συμμαχία, να μην επιχειρήσουν να κάνουν το ίδιο με όσους έμεναν ελεύθεροι, αν τους παρουσιαζόταν ευκαιρία.

5. Οι αρχαίοι Κορίνθιοι (μιλώντας, τότε, για τους Αθηναίους, προς τους συμμάχους τους, σήμερα, για τους Αμερικανούς) προς ποιους αποφασίστε εσείς:

Με τον πόλεμο εξασφαλίζετε σταθερότερη/μονιμότερη ειρήνη... Ας σκεφθούμε και ότι η πολιτεία που στην Ελλάδα έχει γίνει τύραννος (η Αθήνα) είναι απειλή για όλες ανεξαίρετα τις πολιτείες, γιατί πολλές τις έχει κιόλας κυριέψει και τις άλλες προσπαθεί να τις υποδουλώσει. Πρέπει να την χτυπήσουμε και να την νικήσουμε για να ζούμε ακίνδυνα στο μέλλον και για ν᾽ απελευθερώσουμε τους υπόδουλους (στην Αθήνα) Έλληνες.

Ύβρις φυτεύει τύραννον. Τελικά, όντως, ο ισχυρός επεβάλε ό,τι του επέτρεπε η δύναμή του, και ο αδύναμος υποχώρησε όσο του το επεβάλε η αδυναμία του (βασικά υποτάχθηκε άνευ όρων), μόνο που ο ισχυρός δεν ήταν, εν τέλει, οι Αθηναίοι, καθώς ο Νόμος επιβεβαιώνεται, πάντοτε, μέσω της καταστροφής του φορέα και του εκφραστή του συγκεκριμένου Νόμου. Γι' αυτό μην είσαι αμετανόητος, μην υπερεκτιμάς τις δυνάμεις σου και μην διαπράττεις Ύβρη (III), διότι, εκτός του ότι υπάρχει η Νέμεση, στην οποία μπορεί να μην πιστεύεις, υπάρχει και ο Χρόνος, που κανείς δεν μπορεί να νικήσει: ο ισχυρός του παρελθόντος είναι ο ανίσχυρος του παρόντος ενώ ο ισχυρός του παρόντος είναι ο ανίσχυρος του μέλλοντος. 

Ο Χρόνος είναι η Νέμεση για κάθε Ύβρη

― Δίκη δ' υπέρ ύβριος ίσχει ές τέλος εξελθούσα, Ησίοδος

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 23 | 7 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More