1 | 9 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021
Μουσική Συνοδεία
~
Ι
Οι αυτοκατανοούμενοι και αυτοπροβαλλομένοι ως ορθολογιστές είναι περισσότερο επικίνδυνοι από τους λεγόμενους λαϊκιστές ως προς το εξής: οι τελευταίοι εκφράζουν συνήθως οργή ενώ οι πρώτοι μίσος.
Και από την εποχή του Αριστοτέλη γνωρίζουμε πως η οργή συνοδεύεται από λύπη, ενώ το μίσος όχι. Ο οργισμένος είναι θυμωμένος και στενοχωρημένος, ενώ εκείνος που μισεί όχι.
Ο οργισμένος αποσκοπεί στο να προξενήσει προσωρινή στενοχώρια, ενώ αυτός που μισεί μόνιμη βλάβη. Ο οργισμένος, μόλις κάποτε ξεθυμάνει, μπορεί να νιώσει συμπόνια γι' αυτόν με τον οποίο ήταν οργισμένος, ενώ αυτός που μισεί όχι.
Ο οργισμένος άνθρωπος θέλει να τιμωρήσει αυτόν με τον οποίον οργίζεται ― στην πραγματικότητα το μόνο που θέλει είναι να υποφέρει με τη σειρά του και ο άλλος όπως αυτός, ενώ ο άνθρωπος που μισεί θέλει να εξαφανίσει αυτούς που μισεί, θέλει να πάψουν να υπάρχουν.
Και για να είμαι ακριβής και δίκαιος, αναφέρομαι σε μια μερίδα φανατικών οπαδών ενός υποτιθέμενου ορθού λόγου (γελάω), αυτοαποκαλούμενων ορθολογιστών, που έχουν τρομακτική ορατότητα και που αδικούν όσους πραγματικά ορθολογικούς ανθρώπους υπάρχουν (δηλαδή ελάχιστους).
Αν, τέλος, σταθμίσουμε πως η οργή σιγοβράζει μέσα στο καζάνι της αδικίας, της απαξίωσης, της περιφρόνησης και της προσβολής, τότε αυτοί που αυτοπροβάλλονται ως δήθεν ορθολογιστές (και που στην πραγματικότητα, στις περισσότερες των περιπτώσεων, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ελιτιστές και φανατικοί φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, ευρωκομμουνιστές κ.λπ ιδεολόγοι, που συνήθως διακατέχονται από έναν ευρωκεντρισμό), έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη δημιουργία των αντιπάλων τους, των λεγόμενων λαϊκιστών. Με λίγα λόγια κατασκευάζουν, εν πολλοίς, οι ίδιοι τον εχθρό τους.
~
ΙΙ
Πριν από κάποιους μήνες, στο πλαίσιο εξέτασης του ερωτήματος εάν και κατά πόσο ο άνθρωπος «υπερβαίνει» μέσω της τεχνολογίας το έδαφος, τη γεωγραφία, τον χώρο, έθιξα έμμεσα και το ζήτημα του αμερικανικού στρατού, που κατέστη επίκαιρο με τις τελευταίες εξελίξεις στο Αφγανιστάν.
Ασφαλώς, η βασική θεματική του κειμένου έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα όποια ζητήματα αντιμετωπίζει ο στρατός των Η.Π.Α (τα οποία συνήθως καλύπτονται πίσω από ένα θεωρητικό πέπλο περί ασυμμετρίας). Όσοι και όσες βαριούνται τις αμερικανοκεντρικές αναφορές μπορούν να διαβάσουν το κείμενο στο σύνολό του που περιλαμβάνει, εκτός από το ζήτημα της σχέσης τεχνολογίας εδάφους-γεωγραφίας-χώρου, αναφορές στο άνοιγμα του ανθρώπου στον κόσμο του ουρανού και στην πρόσβασή του στον υποθαλάσσιο κόσμο καθώς, τέλος, και ορισμένα σημεία καμπής και μετάβασης εποχών στην ιστορία του ανθρώπου.
Ακολουθεί το συγκεκριμένο αμερικανοκεντρικό απόσπασμα και ο σύνδεσμος για το κείμενο στο σύνολό του.
Η τρίτη περίπτωση σχετίζεται με την επιφάνεια της θάλασσας. Παρατηρείται μια ολοένα και εντονότερη ευαλωτότητα ή αποδυνάμωση (αν όχι αχρήστευση) της ναυτικής στρατιωτικής ισχύος επιφανείας.Στις Η.Π.Α έχει ανοίξει κουβέντα για τη χρησιμότητα των αεροπλανοφόρων, τα οποία αντικατέστησαν τα θωρηκτά, που είχαν καταστεί άχρηστα, μη αποδοτικά ή εξαιρετικά ευάλωτα, είτε λόγω τεχνολογιών που προσέφεραν στον άνθρωπο πρόσβαση στον κόσμο του ουρανού (αεροπλάνα, τηλεκατευθυνόμενα βλήματα, πύραυλοι) και του υποθαλάσσιου κόσμου (τορπίλες, υποβρύχια), είτε λόγω της σχέσης κόστους-οφέλους...Αν το θωρηκτό αποτέλεσε ένα φρούριο της θάλασσας, το αεροπλανοφόρο αποτελεί ένα πλωτό φρούριο μεταφοράς εναέριας ισχύος ― δηλαδή το κρίσιμο και καθοριστικό σημείο και εδώ είναι η αεροπορική ισχύς. Αλλά και τα πλοία που μεταφέρουν στρατεύματα, δηλαδή η χερσαία ισχύς.Είμαστε σίγουροι πως τα αμερικανικά πλοία κέρδισαν πολέμους; Η κατάληψη νησιών και εδαφών στο μέτωπο του Ειρηνικού πάντως έγινε από το πεζικό. Και σήμερα, όπως επιβεβαίωσε η παταγώδης αποτυχία των Αμερικανών σε Ιράκ και Αφγανιστάν ―και παρόλο που ισχύει ολοένα και περισσότερο το death from above―, χωρίς το πεζικό δεν υπάρχει ούτε τέλος ούτε νίκη σε πόλεμο (εκτός αν φας δύο ατομικές βόμβες και, παράλληλα, εκτός του να πολεμάς την ισχυρότερη δύναμη της εποχής, σου κηρύξει τον πόλεμο και η δεύτερη ισχυρότερη. Η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας έγινε μετά από δύο πυρηνικές βόμβες από τις Η.Π.Α και την κήρυξη πολέμου από την Ε.Σ.Σ.Δ ― ενώ το 1937 είχε ξεκινήσει πόλεμο με την Κίνα!)...Κάπως έτσι, δηλαδή λόγω αδυναμίας ολοκλήρωσης πολέμων, προκύπτουν φράσεις όπως forever wars, perpetual war κ.λπ. Ορισμένοι θα ισχυριστούν πως οι πόλεμοι διαρκούν υπερβολικά λόγω οικονομικών συμφερόντων στο εσωτερικό, ενώ κάποιοι άλλοι θα αντιπαραβάλλουν τη στρατιωτική αδυναμία στο εξωτερικό. Και ο πόλεμος στην Κορέα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως απαραίτητος για το ζέσταμα της μεταπολεμικής οικονομικής μηχανής, όμως δεν ήταν perpetual. Επίσης, εάν κάποιος δει τη μεγαλύτερη εικόνα, δηλαδή τους πολέμους της Ινδοκίνας (μέρος των οποίων ήταν και ο πόλεμος του Βιετνάμ), δηλαδή τους σημαντικότερους πολέμους του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, αντιλαμβάνεται πως έχουμε υποχώρηση και αδυναμία (ως προς το εξωτερικό) και όχι διαιώνιση πολέμου λόγω οικονομικών συμφερόντων (στο εσωτερικό).Αλήθεια, πότε κατάφερε να κρατήσει έδαφος το αμερικανικό πεζικό που δεν ήταν νησί ή παράκτια περιοχή; ― δηλαδή που δεν είχε ουσιαστικό αντίκρισμα η ναυτική υπεροχή...
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο με τίτλο Άραγε «υπερβαίνει» ο άνθρωπος μέσω της τεχνολογίας το έδαφος, τη γεωγραφία, τον χώρο;
.~`~.
Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.
1 | 9 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021
