7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 18 | 12 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)
Μουσική Συνοδεία
Ως ηγεμονική δύναμη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν προωθήσει ιδέες, πολιτικές και πρακτικές που διαμόρφωσαν την παγκόσμια οικονομία, τη διεθνή κοινωνία και το παγκόσμιο και διεθνές πολιτικό γίγνεσθαι. Για 80 χρόνια το κράτος των ΗΠΑ δεν ήταν απλώς μια υπερδύναμη· ήταν ο αρχιτέκτονας, ο χρηματοδότης και ο εξαγωγέας μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, που αυτή η κοσμοθεωρία καταρρέει υπό το βάρος των συνεπειών της, παρατηρείται μια εντυπωσιακή και συνάμα υποκριτική στροφή: οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες που θεσμοθέτησαν, προώθησαν και εξήγαγαν αυτές τις ιδέες, τις πολιτικές και τις πρακτικές, τώρα τις απαρνούνται και παρουσιάζονται είτε ως αθώος παρατηρητής, που μόλις ανακάλυψε τα προβλήματα που αυτές δημιούργησαν, είτε μετατρέπονται από διαπρύσιος κήρυκας σε πολέμιος τους, κάνοντας μια απόπειρα αποποίησης ή μετακύλισης ευθυνών.
Οι ΗΠΑ έχουν υπάρξει ο κύριος αρχιτέκτονας της παγκοσμιοποίησης, προωθώντας το λεγόμενο ελεύθερο εμπόριο και ένα φιλελεύθερο μοντέλο μετανάστευσης που οδήγησε σε αυτό που ο James F. Hollifield έχει περιγράψει ως «φιλελεύθερο παράδοξο»: προκειμένου να διατηρήσουν τα ανταγωνιστικά τους πλεονεκτήματα, τα φιλελεύθερα «δυτικά» κράτη πρέπει να κρατήσουν τις οικονομίες και τις κοινωνίες τους ανοιχτές στο εμπόριο, τις επενδύσεις και τη μετανάστευση. Ωστόσο, σε αντίθεση με τα αγαθά, τα κεφάλαια και τις υπηρεσίες, η κυκλοφορία των ανθρώπων ενέχει μεγαλύτερους πολιτικούς κινδύνους, καθώς τα κράτη πρέπει να διατηρήσουν τον έλεγχο των συνόρων τους, και άρα της ταυτότητάς τους, δηλαδή ένα βαθμό πολιτικής και νομικής κλειστότητας, διαφορετικά κινδυνεύουν να υπονομεύσουν το κοινωνικό συμβόλαιο και το ίδιο το φιλελεύθερο κράτος. «Από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι διεθνείς οικονομικές δυνάμεις ―το εμπόριο, οι επενδύσεις και η μετανάστευση― ωθούν τις βιομηχανικές δημοκρατίες προς μεγαλύτερη ανοιχτότητα, ενώ το διακρατικό σύστημα και ισχυρές πολιτικές δυνάμεις ωθούν τα κράτη προς μεγαλύτερη κλειστότητα» (Liberal Paradox: Immigrants, Markets and Rights in the United States, James F. Hollifield, Valerie F Hunt, Daniel J. Tichenor). Αυτό είναι το «φιλελεύθερο παράδοξο», στο οποίο είναι εγκλωβισμένα φιλελεύθερα «δυτικά» κράτη, και το οποίο φανερώνει αντιφάσεις που είναι εγγενείς στον φιλελευθερισμό.
Μια από τις πιο σκοτεινές πλευρές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι η χρηματοδότηση προγραμμάτων πληθυσμιακού ελέγχου (population control/planning) και περιορισμού των γεννήσεων. Το Υπόμνημα Μελέτης Εθνικής Ασφαλείας 200 (National Security Study Memorandum 200: Implications of Worldwide Population Growth for U.S. Security and Overseas Interests), το οποίο ήταν απόρρητο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, θεωρούσε την αύξηση του πληθυσμού σε χώρες από την Αφρική, την Ασία, τη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική απειλή για την αμερικανική ασφάλεια, και πρότεινε την προώθηση πολιτικών περιορισμού των γεννήσεων, μείωσης της γονιμότητας και κινήτρων για στείρωση, μέσω της USAID και του ΟΗΕ, προκειμένου να καλύπτονται αμερικανικές ιμπεριαλιστικές πολιτικές. Βιβλία όπως το Fatal Misconception. The Struggle to Control World Population του Matthew Connelly εξετάζουν την ιστορία του κινήματος πληθυσμιακού ελέγχου και αποκαλύπτουν πώς τέτοιες πολιτικές ελέγχου των γεννήσεων και μείωσης της γονιμότητας οδήγησαν, μεταξύ άλλων, σε μαζικές στειρώσεις σε διάφορες χώρες.
Σήμερα, ενώ αναπτύσσεται μια συζήτηση για τον κίνδυνο δημογραφικής κατάρρευσης πολλών κοινωνιών, και των συνταξιοδοτικών τους συστημάτων, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αποποιούνται τις όποιες ευθύνες τους, γι' αυτή τους την υποκειμενική επιδίωξη (η πτώση των γεννήσεων αποτελεί και αντικειμενική εξέλιξη, ανεξάρτητα από την αποδεδειγμένη υποκειμενική επιδίωξη των ΗΠΑ), προειδοποιούν για τη γήρανση πληθυσμών και αυτοπροβάλλονται ως κήρυκες της αύξησης των γεννήσεων και καταπολέμησης της αντίληψης περί «υπερπληθυσμού» (overpopulation), μιας απαξιωτικής, περιφρονητικής και μισάνθρωπης ιδέας-δόγματος που προώθησε αρχικά ο παραδοσιακός αγγλικός και στη συνέχεια ο νέος αμερικανικός Μαλθουσιανισμός (Malthusianism).
Επιπλέον, από τις ΗΠΑ μας ήρθε η σύνδεση της ιδέας-δόγματος του υπερπληθυσμού με τον περιβαλλοντισμό (environmentalism), όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς μελετώντας έργα σαν το The Malthusian Moment: Global Population Growth and the Birth of American Environmentalism του Thomas Robertson. Ο παραδοσιακός αγγλικός Μαλθουσιανισμός, που στη βάση του είναι οικονομισμός, συνδέει τον πληθυσμό με τους πόρους· ο νέος αμερικανικός Μαλθουσιανισμός τον συνδέει, επιπλέον, και με το κλίμα. Η Donella Meadows, περιβαλλοντολόγος, το 1988 δήλωνε ότι «η μείωση του πληθυσμού δεν είναι πρόβλημα: Η αύξησή του είναι» (‘Depopulation Is Not a Problem: Population Growth Is’). Ασφαλώς, είχαν προηγηθεί πασίγνωστα έργα όπως το The Population Bomb του νεομαλθουσιανού Paul R. Ehrlich, που δημοσιεύτηκε 20 χρόνια νωρίτερα, το 1968.
Αυτό που δεν λένε οι οπαδοί του μισανθρωπικού δόγματος του «υπερπληθυσμού» είναι ότι η σχέση του ανθρώπου με τους πόρους ή με το κλίμα, ευρύτερα με το φυσικό περιβάλλον ―με παραδοσιακούς όρους ας πούμε η σχέση του ανθρώπου με τη φύση―, διαμεσολαβείται από πράγματα όπως η μηχανή, η αστικοποίηση, η οικονομία, η τεχνολογία κ.λπ.
Επίσης, οι ΗΠΑ μετέτρεψαν τη “woke” κουλτούρα και το LGBTQ κίνημα από εκφάνσεις και εκφράσεις κοινωνικής δικαιοσύνης στο πλαίσιο της αμερικανικής κοινωνίας, και της ιστορίας της, σε εργαλεία εξωτερικής και διεθνούς νεοϊμπεριαλιστικής πολιτικής και προώθησης μιας παγκόσμιας φιλελεύθερης «δυτικής» ηγεμονίας υπό αμερικανική επικυριαρχία. Πρεσβείες, ΜΚΟ, χρηματοδοτήσεις: όποια χώρα δεν υιοθετούσε το αμερικανικό μοντέλο αποτελούσε αντικείμενο πιέσεων, κυρώσεων κ.λπ. Όταν όμως άρχισε να αντιδρά η ίδια η Αμερική (δηλαδή ένα μέρος της: π.χ. Φλόριντα, Τέξας, γονείς ενάντια στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία κ.λπ), η αφήγηση άλλαξε: όλα αυτά «μας επιβλήθηκαν από ακραίους». Σήμερα, από τις ΗΠΑ ακούγονται κηρύγματα για την «τοξική woke κουλτούρα» ή το LGBTQ κίνημα που αγνοούν επιδεικτικά τον ρόλο του αμερικανικού κράτους στην εξάπλωσή τους πέρα από τα αμερικανικά σύνορα: η κυβέρνηση της Ταϊβάν δεν έγινε η πρώτη σε ολόκληρη την Ασία των 4.7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που αναγνώρισε τον γάμο ομοφύ(λόφι)λων ―και ο πρόεδρος της Lai Ching-te δεν αναφέρεται σε αυτήν ως «το Ισραήλ της Ασίας»―, επειδή έχει κάποια σχέση με την Κίνα, αλλά επειδή είναι ένα κράτος πελάτης και ένα τοπικό παράρτημα των ΗΠΑ στην Ασία του Ειρηνικού.
Συν τοις άλλοις, η αμερικανική μαζική κουλτούρα έχει προωθήσει μισανθρωπικές ιδέες, όπως αυτή που ισχυρίζεται ότι «ο άνθρωπος είναι ιός για τον πλανήτη». Τέτοιες αντιλήψεις έχουν φτάσει τόσο βαθιά και έχουν εμποτίσει τόσο έντονα το κοινωνικό σώμα που εκφράζονται δίχως να δημιουργούν καμιά εντύπωση πλέον, είτε ως κεντρικό νόημα, όπως στην επιτυχημένη κινηματογραφική παραγωγή The Matrix (1999), όπου ακούμε ότι οι άνθρωποι είναι ένας «ιός, μια ασθένεια, ένας καρκίνος αυτού του πλανήτη. Είναι μια πανούκλα», είτε ως απλές φράσεις σε διαφορετικό νοηματικό πλαίσιο, όπως αυτή που ακούμε π.χ. στο τραγούδι ‘What It Is’ του Jonathan Davis (τραγουδιστής των Korn), «Είστε ένας ιός που ονομάζεται ανθρώπινο γένος» (2018). Παρόμοιες αντιλήψεις διαμορφώθηκαν και στο πλαίσιο της πανδημίας.
Επιπροσθέτως, οι ΗΠΑ είναι η κοιτίδα του μετανθρωπισμού (posthumanism) και του διανθρωπισμού (transhumanism): Humanity+, Neuralink, DARPA: οργανισμός του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ που χρηματοδοτεί, μεταξύ άλλων, έρευνα για τη «βελτίωση των ανθρώπων» (Παρεμπιπτόντως, επίσης χρηματοδοτεί την «τεχνητή νοημοσύνη» (ΑΙ) από τη δεκαετία του 1960, ενώ και το διαδίκτυο (internet) έχει την καταγωγή του στον αμερικανικό στρατό, όπως έχω δείξει στο Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 133-139). Σε μια εποχή όπου διαμορφώνονται «πεδία σύμμειξης της φυσικής σφαίρας, του ψηφιακού περιβάλλοντος και του βιολογικού κόσμου» (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 285), ο διανθρωπισμός θεωρείται από πολλούς ως η ευγονική της ψηφιακής εποχής.
Θυμίζω ότι ο Φράνσις Γκάλτον, πατέρας της ευγονικής και ξάδερφος του Καρόλου Δαρβίνου, ο Τόμας Μάλθους και ο Χέρμπερτ Σπένσερ (όλοι Άγγλοι) διαμορφώνουν την κοσμική Αγία Τριάδα της «μελέτης πληθυσμών»: την οικονομική (Μάλθους), βιολογική (Σπένσερ) και ευγονική (Γκάλτον) διάσταση. Επιπλέον, να σημειωθεί ότι η φράση “Survival of the fittest” δεν ανήκει στον Δαρβίνο αλλά στον Σπένσερ, και προέρχεται από τους παραλληλισμούς που έκανε ο πρώτος ανάμεσα στις δικές του οικονομικές θεωρίες και τις βιολογικές θεωρίες του τελευταίου. Επιπροσθέτως, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Connelly στο προαναφερθέν βιβλίο του: «Ήταν ο Μάλθους που ενέπνευσε τον Κάρολο Δαρβίνο να υποστηρίξει το 1859 ότι ο αγώνας για επιβίωση θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέα, καλύτερα προσαρμοσμένα είδη. Αυτό έδωσε στον ξάδερφο του Δαρβίνου, Φράνσις Γκάλτον, την ιδέα ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να εκτρέφονται σαν άλογα κούρσας. Άλλοι όμως ανησυχούσαν ότι θα ήταν τα πιο φτωχά και γόνιμα παραδείγματα της ανθρωπότητας που θα κατακλύσουν όλους τους υπόλοιπους...» (p.2). «Για τους ευγονιστές, ξεκινώντας από τον Γκάλτον», συνεχίζει ο Connelly «ο έλεγχος του πληθυσμού ήταν μια κοσμική θρησκεία, μια πίστη που μεταδόθηκε για να σώσει την ανθρωπότητα από τον εκφυλισμό» (p.12).
Η κοινωνική διάσταση του Δαρβινισμού, η οποία θεωρείται ψευδοεπιστημονική, σε συνδυασμό με τον οικονομισμό του Μαλθουσιανισμού, εκβάλλει σε ένα είδος μισανθρωπίας, αλλά και σε μια αρνητική στάση απέναντι στη γέννηση και την αναπαραγωγή (antinatalism) και μια θετική στάση απέναντι στη στείρωση σε ατομικό επίπεδο, ή ακόμα και σε μαζική κλίμακα, που σε ακραία μορφή μπορεί να φτάσει σε ένα αντιανθρώπινο «δέον»: το Κίνημα Εθελοντικής Εξαφάνισης του Ανθρώπου (Voluntary Human Extinction Movement, VHEMT), με έδρα τις ΗΠΑ, και η Εκκλησία της Ευθανασίας (Church of Euthanasia, CoE), επίσης με έδρα τις ΗΠΑ, αποτελούν παραδείγματα ριζοσπαστικών κοσμικών «κινημάτων» (αντιανθρώπινες σέκτες είναι) κατά της ανθρώπινης αναπαραγωγής (antinatalism) και υπέρ της μείωσης του ανθρώπινου πληθυσμού και του αφανισμού του ανθρώπου.
Τέλος, για να «γειώσουμε» κάπως τα πράγματα, επιστρέφοντας στα περισσότερο απτά και πεζά και στα λιγότερο ιδεολογικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής διαμόρφωσαν τις συνθήκες, προώθησαν τις πολιτικές και είναι ο κύριος υπαίτιος για το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, ανεξάρτητα από το τι ισχυρίζονται και τι διατυμπανίζουν τώρα. Επίσης, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον πόλεμο στο Ιράκ (2003-2011), που έλαβε χώρα στο πλαίσιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας (2001-2021). Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει ότι και ο πόλεμος στο Ιράκ απομάκρυνε τις ΗΠΑ από κεντρικά κράτη της Ε.Ε., όπως συμβαίνει και σήμερα με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ας δούμε κάτι που γραφόταν το 2022:
Στις 19 Μαρτίου 2003 οι ΗΠΑ εισβάλλουν στο Ιράκ. Ο πόλεμος του Ιράκ απομακρύνει τις ΗΠΑ από κεντρικά κράτη της Ε.Ε., εξέλιξη που οδηγεί στην υιοθέτηση, από αμερικανικής πλευράς, της πολεμικής ρητορικής περί παλιάς και νέας Ευρώπης. Είχαν προηγηθεί, στις 15 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, μαζικές αντιαμερικανικές/αντιπολεμικές διαδηλώσεις σε Λονδίνο, Μαδρίτη, Βερολίνο, Παρίσι κ.α. (τρία χρόνια αργότερα, το 2006, ο Jürgen Hebermas κυκλοφορεί τη μετριότατη συλλογή με κείμενά του The Divided West)... Οι σχέσεις «Αμερικής» και «Ευρώπης» φτάνουν στο ναδίρ τους, στο χειρότερο σημείο εδώ και εβδομήντα-ογδόντα χρόνια, από τη δεκαετία του 1930: το χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού διευρύνεται.
Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 210-211
Όταν σύμμαχοι και αντίπαλοι, Γαλλία, Γερμανία, Ρωσσία και Κίνα, από κοινού, αντιτάσσονταν στον πόλεμο στο Ιράκ, διαβάζαμε και ακούγαμε τα γνωστά που έλεγαν τότε οι κατά τόπους αμερικανιστές: όσοι αντιτίθενται στις ΗΠΑ είναι κακοί, αντιαμερικανοί, αντιδυτικοί, παρακμιακοί κ.λπ. Σήμερα, αυτοί που βρίσκονται στο τιμόνι των ΗΠΑ, οι κατά τόπους αμερικανιστές και το ίδιο το κράτος των ΗΠΑ έχουν αλλάξει τροπάριο: ο πόλεμος στο Ιράκ υπήρξε καταστροφικός και ήταν ένας πόλεμος που δεν έπρεπε να έχει συμβεί. Επιπλέον, οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο Ομπάμα απέκτησε δημοφιλία, αρχικά, επειδή δήλωνε ότι ήταν εξ αρχής εναντίον του πολέμου στο Ιράκ. Τέλος, για όσους θυμούνται, τότε οι Ευρωπαίοι ήταν παιδιά της Αφροδίτης, επειδή δεν ήθελαν πολέμους, ενώ οι Αμερικανοί ήταν τα παιδιά του Άρη. Τώρα, σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι Ευρωπαίοι είναι πολεμοκάπηλοι ενώ οι Αμερικανοί ειρηνιστές. Υπό αυτή την έννοια είναι απολαυστικό ―παρότι ανώφελο― να βλέπει κανείς να σκοτώνονται «ενδοδυτικά» ευρωπαϊστές και αμερικανιστές.
Όμως η πολιτική και ιστορική ουσία βρίσκεται στο εξής: Δίχως τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής όλα τα προηγούμενα, τα οποία είναι απολύτως ενδεικτικά, δεν θα είχαν την έκταση, την ένταση ή την υπόσταση που έχουν σήμερα.
Και τώρα έρχονται, πάλι, οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλάζουν το φιλελεύθερο/προοδευτικό πλευρό και διαμαρτύρονται για όλα όσα οι ίδιες οι ΗΠΑ έπραξαν και προώθησαν, αποποιούνται κάθε ευθύνη ―στην πραγματικότητα την μετακυλίουν με στόχο την αυτοαθώωση― και συμπεριφέρονται σαν τα κράτη να μην έχουν συνέχεια: ιστορική, δικαιϊκή, διεθνοπολιτική ή οποιαδήποτε άλλη.
Όχι μόνο άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς αλλά, επιπλέον, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.
Δεν υπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία πιο υποκριτικό κράτος από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Αν και μάλλον αυτή η υποκρισία είναι διαχρονική και όχι τυχαία. Όπως σημείωνε ο Edward H. Carr στο κλασικό έργο του The Twenty Years' Crisis: 1919–1939 οι αγγλόφωνοι λαοί είναι «μετρ της τέχνης του να κρύβουν τα εγωιστικά τους εθνικά συμφέροντα κάτω από το μανδύα του γενικού καλού», προσθέτοντας ότι «αυτού του είδους η υποκρισία είναι ένα ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό γνώρισμα του αγγλοσαξονικού νου».
Συνοψίζοντας, η Αγγλόσφαιρα γενικά, στο παρελθόν, και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ειδικότερα, τόσο στο παρόν όσο και στο πρόσφατο παρελθόν, αποτελούν την αδιαμφισβήτητή γενέτειρα και κοιτίδα όχι μόνο του δόγματος του «υπερπληθυσμού», και των πολιτικών πληθυσμιακού ελέγχου, περιορισμού των γεννήσεων και μείωσης της γονιμότητας, αλλά και της “woke” κουλτούρας, του LGBTQ κινήματος, του παλαιού και νέου Μαλθουσιανισμού (επίσης του Δαρβινισμού), του περιβαλλοντισμού, καθώς και του μετανθρωπισμού και του διανθρωπισμού. Ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι το κράτος που διατηρεί από 500 έως 800 στρατιωτικές βάσεις σε περισσότερες από 80 χώρες, έχει πραγματοποιήσει τις περισσότερες πολιτικές παρεμβάσεις, στρατιωτικές επιχειρήσεις και παραβιάσεις της αρχής της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών και, επιπλέον, έχει διεξάγει τους περισσότερους πολέμους από οποιοδήποτε άλλο κράτος τα τελευταία 100 χρόνια.
Αλλά στο τέλος πάντα φταίνε οι άλλοι.
Δημήτρης Β. Πεπόνης
.~`~.
Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:
Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης
Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη
Δημήτρης Β. Πεπόνης
Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.
~
Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.
7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 18 | 12 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)
.jpg)
2.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
