Η σύγκρουση του αμερικανικού εθνικισμού με τον αμερικανικό αυτοκρατορισμό και τον «δυτικό» ηγεμονισμό, υπό το φως της σύγκρουσης Ισραήλ και Ιράν και του πολέμου στην Ουκρανία.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 18 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

Εφόσον κάποιος μελετήσει την πολιτική αντιπαράθεση πριν από την είσοδο των ΗΠΑ στον Α΄ και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και το αν έπρεπε να παραμείνουν ή να φύγουν τα αμερικανικά στρατεύματα από την Ευρώπη μετά το τέλος των πολέμων, αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει διάκριση, ή ότι δεν είναι αυτονόητη μια ταύτιση, μεταξύ του εθνικού ή ρεπουμπλικανικού και του αυτοκρατορικού αμερικανικού συμφέροντος. 

Άλλωστε τόσο η έννοια της «Δύσης» ως πολιτικής κοινότητας όσο και η έννοια του «Δυτικού Πολιτισμού», που πλέον θεωρούνται αυτονόητες από πολλούς, αποτελούν πρόσφατες πραγματικότητες (η πρώτη) και ιστοριογραφικές κατασκευές (η δεύτερη) που αντλούν την καταγωγή τους από τη Γερμανία του 19ου αιώνα και μεταδόθηκαν στις αμερικανικές ελίτ στις αρχές του 20ου μέσω του προγράμματος «Σύγχρονος Πολιτισμός» του Πανεπιστημίου Κολούμπια, το οποίο ιδρύθηκε το 1919 ως μάθημα με θέμα «γιατί πολεμάμε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο». Η μόνη «Δύση» που γνώριζαν οι Αμερικανοί τον 19ο αιώνα ήταν η «Άγρια Δύση». 

Ο ιδεολογικός, πολιτικός και πολιτισμικός λόγος περί «Δύσεως» έπρεπε να περιορίσει, να ελέγξει και να υποτάξει τον αμερικανικό εθνικισμό προκειμένου να επιβληθεί ως ευρωαμερικανική διατλαντική υπερεθνική ιδεολογία.

Την τελευταία δεκαετία ο αμερικανικός εθνικισμός δείχνει σημάδια εναντίωσης στην αμερικανική αυτοκρατορία και απελευθέρωσης από τα δεσμά του υπερεθνικού «δυτικού» ηγεμονισμού, που έχει ανάγκη το κράτος των Ηνωμένων Πολιτείων της Αμερικής ως εδαφική βάση και εκτελεστικό του βραχίονα. 

Παραδείγματος χάριν, στην Ανατολική Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα στην Ουκρανία, ο «δυτικός» ηγεμονισμός κινδυνεύει να χάσει τον εκτελεστικό του βραχίονα, το κράτος των ΗΠΑ, λόγω της αντίληψης ενός εθνικού αμερικανικού συμφέροντος που δεν ταυτίζεται με το αυτοκρατορικό αμερικανικό συμφέρον. 

Για το επανερμηνευμένο εθνικό αμερικανικό συμφέρον η Ρωσσία δεν αποτελεί απαραίτητα εχθρό των ΗΠΑ. Από την υπερεθνική σκοπιά του «δυτικού» ηγεμονισμού η Ρωσσία αποτελεί στρατηγικό και ιστορικό εχθρό της «Δύσης» ήδη πριν από τον 20ο αιώνα, τουλάχιστον από την εποχή του Κριμαϊκού Πολέμου και του Μεγάλου Παιχνιδιού. Από αμερικανική αυτοκρατορική σκοπιά η Ρωσσία αποτελεί ιδεολογικό και στρατηγικό εχθρό μιας πλανητικής δημοκρατικής-φιλελεύθερης αμερικανικής αυτοκρατορίας που διαμορφώνεται μεταπολεμικά με την ανάδυση των ΗΠΑ ως παγκόσμιας ηγεμονικής δύναμης σε αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ, πραγματώνεται με την αποσύνθεσή της, και έχει τις ρίζες της στο ενοποιητικό όραμα του Lincoln που επανερμηνεύει τις ΗΠΑ ως ριζοσπαστικό πείραμα ελευθερίας το οποίο έρχεται μετά από τον αμερικανικό εμφύλιο, ο οποίος με τη σειρά του έχει τις ρίζες του στην ένταση μεταξύ αυτοκρατορίας και ρεπούμπλικας η οποία είναι υπαρκτή ήδη από την εποχή της πολιτικής αντιπαράθεσης Hamilton και Jefferson. 

Υπό αυτή την έννοια είναι απολύτως ερμηνεύσιμη η επιστροφή στοιχείων της παλαιάς αντιπαράθεσης και έντασης μεταξύ αυτοκρατορίας και ρεπούμπλικας μετά από την κρίση και το τέλος της μονοπολικής ηγεμονικής στιγμής κυριαρχίας των ΗΠΑ.

Στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής, και ειδικότερα του Ισραήλ, μια πιθανή άμεση συμμετοχή των ΗΠΑ στη σύγκρουση Ισραήλ και Ιράν θα συμβολίζει την ήττα του αμερικανικού εθνικισμού και την υποταγή του στον αμερικανικό αυτοκρατορισμό και στον υπερεθνικό «δυτικό» ηγεμονισμό. 

Εξηγούμαι:

Η ιδέα, που κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος, ότι το Ισραήλ ελέγχει τις ΗΠΑ και όχι οι ΗΠΑ το Ισραήλ είναι παραπλανητική και διαμορφώνει το έδαφος για τη γέννηση ενός νέου αμερικανικού αντισημιτισμού. 

Το Ισραήλ λειτουργεί σαν τοπική εδαφική βάση της αμερικανικής αυτοκρατορικής ισχύος και του «δυτικού» ηγεμονισμού στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που απειλήθηκε στο παρελθόν και που απειλείται ακόμα. Αν πάψει να λειτουργεί κατ' αυτόν τον τρόπο το ισραηλινό κράτος δεν έχει να φοβηθεί τίποτα περισσότερο απ' ό,τι φοβάται ένα οποιοδήποτε άλλο κράτος της περιοχής από τα γειτονικά του ανταγωνιστικά κράτη. Όσες και όσοι, εντός των ΗΠΑ, υποστηρίζουν το Ισραήλ άνευ όρων κατ' ουσίαν υποστηρίζουν το αμερικανικό αυτοκρατορικό συμφέρον (το οποίο δεν ταυτίζεται απαραίτητα και αυτονόητα με το αμερικανικό εθνικό συμφέρον) και τον υπερεθνικό «δυτικό» ηγεμονισμό στη Μέση Ανατολή έναντι του αμερικανικού εθνικισμού. 

Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα είναι περισσότερο σύνθετα, καθώς ο αμερικανικός εθνικισμός διαπλέκεται με τον χριστιανικό-προτεσταντικό σιωνισμό ενώ η διαπλοκή της αμερικανικής με την εβραϊκή ταυτότητα, όχι μόνο σε θρησκευτικό αλλά και σε κοσμικό επίπεδο, παράλληλα με το αμερικανοϊσραηλινό λόμπι ενισχύουν και δυναμοποιούν τη συγκεκριμένη σχέση, που μπορεί να οδηγήσει σε διάσπαση του εθνικιστικού κινήματος MAGA ― Ίσως θα πρέπει πλέον να αρχίσουμε να μιλάμε για MAFA vs MAGA: Make America First Again versus Make America Great Again.

Υπό αυτή την οπτική, η ένταση και η κρίση στο εσωτερικό του κινήματος MAGA αλλά και η πορεία του ίδιου του Τραμπ αν θέλετε, συμβολίζει την υποχώρηση αν όχι την ήττα του αμερικανικού εθνικισμού και την υποταγή του στον αμερικανικό αυτοκρατορισμό και στον υπερεθνικό «δυτικό» ηγεμονισμό. 

Γνωρίζω ότι πολλοί πίστεψαν ή συνεχίζουν να πιστεύουν στον Τραμπ, και πράγματι ήταν ή παραμένει χρήσιμος για κάποια πράγματα, όμως δεν αλλάζουν έτσι τα κράτη. Ο μόνος τρόπος να αφήσει ήσυχο τον πλανήτη (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και ευρωπαϊκών κρατών) ο «δυτικός» ηγεμονισμός και να αλλάξουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι η αποδυναμωμένη αυτοκρατορία και η φθίνουσα ηγεμονία να υποστούν μια συντριπτική ήττα.

Ο αμερικανικός αυτοκρατορισμός και ο «δυτικός» ηγεμονισμός, λόγω ύβρις, δεν μπορούν να αλλάξουν και να βάλουν μυαλό, είναι αμετανόητοι ― εξ ου και δεν μπορούν παρά να καταστραφούν. Το ερώτημα είναι πόσο μεγάλο θα είναι το τίμημα της καταστροφής τους, εσωτερικά για τις ίδιες τις «δυτικές» κοινωνίες, με πρώτη την αμερικανική, και εξωτερικά για όλα τα κράτη («δυτικά» και μη), για τη διεθνή και παγκόσμια κοινωνία, και για το ανθρώπινο γένος και το λίκνο του: τον πλανήτη.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Επικοινωνία: cosmoidioglossia@gmail.com

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 18 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είναι ούτε φιλαράκι, ούτε υπάλληλος σας, κύριε Μασκ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 16 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

Ο Ίλον Μασκ δήλωσε πριν από λίγο καιρό σε δημοσίευσή του στον ιστότοπο X, του οποίου ο ίδιος είναι ιδιοκτήτης,  ότι το παράκανε και ότι μετανιώνει για ορισμένες από τις δημόσιες αναρτήσεις του σχετικά με τον Ντόναλντ Τραμπ.

Για τον Τραμπ μπορεί να πει κανείς πολλά (ακόμα περισσότερο τη συγκεκριμένη περίοδο όπου βρίσκεται σε εξέλιξη η σύγκρουση Ισραήλ και Ιράν), όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι εκλεγμένος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ― όχι φιλαράκι ή υπάλληλος του Μασκ. Όμως ακόμα κι αν ήταν «φιλαράκι» του, υπό καμία έννοια ούτε δικαιολογείται ούτε επιτρέπεται ο μη εκλεγμένος Ίλον Μασκ να συμπεριφέρεται κατά αυτόν τον τρόπο, γεγονός που υποδηλώνει κάτι τόσο για τα πάθη του όσο και για τον χαρακτήρα του.

Ο Ίλον Μασκ μπορεί να είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη, και μπορεί να είναι και έξυπνος, αλλά καλό θα ήταν να αρχίσει από τα βασικά και να διαβάσει Πλάτωνα:

Ο βασιλιάς λέει απευθυνόμενος σε έναν πολύτεχνο θεό «να ξέρεις πως άλλος έχει την ικανότητα να δημιουργεί τις τέχνες, και άλλος να κρίνει πόσο θα ωφελήσουν και πόσο θα βλάψουν εκείνους που πρόκειται να τις χρησιμοποιήσουν», επισημαίνοντας ουσιαστικά τη διαφορά κυβερνήτη και τεχνουργού ή πολιτικού και επιστήμονα. 

Η συγκεκριμένη διάκριση ανάμεσα σε βασιλιά, κυβερνήτη ή πολιτικό από τη μια μεριά, και θεό, τεχνουργό ή επιστήμονα από την άλλη (την οποία πρωτοσυναντάμε στον Φαίδρο του Πλάτωνα), δεν είναι απλώς χρήσιμη για τον ίδιο τον Μασκ, ιδίως από τη στιγμή που αποφάσισε να κατέλθει στον πολιτικό στίβο, αλλά αποδείχτηκε και επίκαιρη στα χρόνια διαχείρισης της πανδημικής κρίσης (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης. Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη, Σελ. 315-348), όταν και παρατηρήθηκε απώλεια αξιοπιστίας και κρίση εμπιστοσύνης στη σχέση των πολιτών με τους επιστήμονες, που οδήγησε σε αμφισβήτηση του κύρους της επιστήμης.

Καλό είναι, λοιπόν, τη συγκεκριμένη διάκριση μεταξύ πολιτικού και επιστήμονα να την έχουν υπόψη τους όχι μόνο οι οπαδοί του Μασκ, οι οποίοι είναι λάτρες της τεχνολογίας αλλά σε αρκετές περιπτώσεις και της τεχνοκρατίας, αλλά και ο ίδιος ο Μασκ, ο οποίος αυτοπροβάλλεται ως προφήτης και τεχνολογικός μεσσίας (III).

Και ίσως τότε να αρχίσει να ελέγχει περισσότερο τα πάθη του αλλά κυρίως να κατανοήσει πολύ καθαρά το εξής: ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είναι ούτε φιλαράκι ούτε υπάλληλος σας, κύριε Μασκ.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε, επίσης, να διαβάσετε τα παρακάτω συναφή κείμενα: (1) Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν είναι εταιρεία, κύριε Μασκ, και (2) Η διεθνής πολιτική δεν είναι «μπιζνες», κύριε Τραμπ.

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Επικοινωνία: cosmoidioglossia@gmail.com

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 16 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More

Τρία αναλυτικά και ερμηνευτικά πλαίσια προκειμένου να εντάξετε τη σύγκρουση Ισραήλ και Ιράν.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 14 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

Πριν από οκτώ μήνες έγραφα τα εξής: Το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος από το Πακιστάν μέχρι τη Γαλλία στην κατεύθυνση ανατολής-δύσης και από τη Ρωσία μέχρι τη Νότια Αφρική στην κατεύθυνση βορρά-νότου που έχει στην κατοχή του και υπό την κυριαρχία του πυρηνικά όπλα (υπάρχουν κράτη που έχουν πυρηνικά όπλα στην κατοχή τους αλλά όχι υπό την κυριαρχία τους). Προφανώς από αυτό το γεγονός, το οποίο αποτελεί μια παρέκκλιση, πηγάζουν πολλαπλές ανισορροπίες ισχύος και αποτροπής σε μια τεράστια σε έκταση περιοχή. Είναι εξαιρετικά απίθανο, αν όχι αδύνατο, το Ισραήλ των 10 εκατομμυρίων ανθρώπων (κόκκινο στον χάρτη), να καταφέρει να διατηρήσει το πυρηνικό του μονοπώλιο σε ολόκληρη αυτή την αχανή περιοχή, από την Ευρώπη του Ρήνου, τη Βαλτική, τη Μεσόγειο και τον Εύξεινο, από τον Καύκασο, την Κασπία και την Αράλη μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό, και από τον Ινδοκαύκασο, τις οροσειρές του Παμίρ και του Καρακορούμ και τα υψίπεδα της Μογγολίας μέχρι την έρημο Καλαχάρι και το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, μια περιοχή της υφηλίου στην οποία κατοικούν περίπου 2,5 δισεκατομμύρια ή 2.500 εκατομμύρια άνθρωποι (μπλε στον χάρτη).

Πιο πρόσφατα επισήμανα, μεταξύ άλλων, ότι δίχως την καταστροφή των ιρακινών και συριακών ενόπλων δυνάμεων, την αλλαγή καθεστώτος σε Βαγδάτη και Δαμασκό, την ρευστοποίηση των δύο αραβικών κρατών και την απώλεια ελέγχου του εναέριου χώρου τους, δεν θα ήταν δυνατή η τρέχουσα ισραηλινή επιχείρηση στο Ιράν (Operation Rising Lion). Επιπλέον, θύμισα ότι πολύ πριν από τα προηγούμενα το Ισραήλ είχε καταστρέψει τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του Ιράκ το 1981 (Operation Opera/Babylon) και της Συρίας το 2007 (Operation Outside the Box/Orchard) και τόνισα πως, σε ό,τι αφορά το στενό περιφερειακό επίπεδο, η 13η Ιουνίου 2025 στο Ιράν αποτελεί συνέχεια της 6ης Σεπτεμβρίου 2007 στη Συρία και της 7ης Ιουνίου 1981 στο Ιράκ (εδώ ολόκληρη η συλλογιστική). 

Γνωρίζουμε ότι αναλόγως το ερμηνευτικό και αναλυτικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσονται γεγονότα και εξελίξεις προκύπτει διαφορετικό νόημα. Εξ ου και τα προηγούμενα αποτελούν απλώς ένα και ασφαλώς όχι το μοναδικό επίπεδο και πλαίσιο ανάλυσης. 

Παρακάτω παραθέτω τρία ενδεικτικά αναλυτικά και ερμηνευτικά πλαίσια (υπάρχουν κι άλλα στο βιβλίο) στα οποία μπορείτε να εντάξετε τη σύγκρουση Ισραήλ και Ιράν προκειμένου να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα, ή να προβληματιστείτε λίγο βαθύτερα, πέρα από την φρενίτιδα και την τυραννία της επικαιρότητας, προς τον ορίζοντα της προβλεψιμότητας. 

Όσα ακολουθούν γράφονταν το φθινόπωρο του 2022 και δημοσιεύτηκαν την άνοιξη του 2023 στο βιβλίο μου Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης. Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη.

I  

Τα συριακά στρατεύματα αποσύρθηκαν από τον Λίβανο στις 30 Απριλίου 2005. Η ομιλία γίνεται έναν μηνά μετά, στα τέλη Μαΐου. Τον Ιούλιο του 2006, περίπου έναν χρόνο μετά την ομιλία της κ. Ράης, ξεκινά ο πόλεμος στον Λίβανο ανάμεσα στους «επικρατούντες ή θριαμβεύοντες υπό τον θεό» ή τους υποστηριζόμενους από Αυτόν (Yisrā’el) και το «κόμμα του θεού» (Ḥizbu ‘llāh).

Οι Ισραηλινοί ισχυρίστηκαν πως δεν ηττήθηκαν. Οι της Χεζμπολά ισχυρίστηκαν πως οι Ισραηλινοί ηττήθηκαν. Δεν είναι αυτό το ουσιώδες. Το καίριο είναι ότι δεν κατάφεραν να φέρουν εις πέρας τους στόχους που είχαν, τα «παραδοτέα». Αυτοί, σε βάθος χρόνου, ήταν η αποδυνάμωση ή το ξεδόντιασμα των δυνάμεων της Χεζμπολά στον Λίβανο, έπειτα η απομόνωση του καθεστώτος Άσσαντ (αφού θα είχαν αλλάξει οι συσχετισμοί στον Λίβανο) και η πτώση του, μετά η «επίλυση του Παλαιστινιακού», και τέλος, η ολοκληρωτική απομόνωση του Ιράν στην περιοχή, προκειμένου –μέσω εξωτερικής πίεσης, περικύκλωσης από Ιράκ και Αφγανιστάν και εσωτερικής αποσταθεροποίησης– να υπάρξει αλλαγή καθεστώτος στη συγκεκριμένη χώρα. 

Σελ. 190-191

II

Η ρίζα των δεινών των τελευταίων εκατό χρόνων για τις περιοχές που περιβάλλονται από –και γειτνιάζουν με– τον τριγωνικό άξονα Βαλτική Θάλασσα - Εύξεινος Πόντος - Περσικός Κόλπος, με κορυφή την Ανατολική Μεσόγειο, είναι η Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων το 1919, το σύστημα και η τάξη των Βερσαλλιών καθώς και οι συναφείς συμφωνίες. Τα αποτελέσματα αυτής της «τάξης» τα έζησαν οι άνθρωποι, αρχικά την περίοδο του Μεσοπολέμου και έπειτα κατά τη διάρκεια του Β΄ ΠΠ, ενώ τα ζούμε ακόμη και σήμερα καθώς επανέρχονται με το πέρας του Ψυχρού Πολέμου, όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια.  

Σελ. 29

Δύο είναι οι μεγάλες παρανοήσεις που προκύπτουν από την κυρίαρχη και επικρατούσα ανάγνωση και ερμηνεία του Α΄ ΠΠ, η υπέρβαση των οποίων μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε όσα διαδραματίζονται στο παρόν και μας αφορούν άμεσα. Αρχικά, το δυτικό μέτωπο παρουσιάζεται ως το κύριο, έχοντας τα ιστοριογραφικά φώτα στραμμένα πάνω του, ενώ στην πραγματικότητα ήταν δευτερεύον. Ο Α΄ ΠΠ ήταν πάνω από όλα ένας πόλεμος της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, δηλαδή της Ευρώπης της Βαλτικής και του Ευξείνου (περιλαμβάνοντας τα Στενά), δευτερευόντως του Καυκάσου και της Μεσοποταμίας και, ασφαλώς, της Ευρώπης του Ρήνου και της Μάγχης. 

Επιπλέον, η ιστοριογραφία του Μεγάλου Πολέμου, εκτός του ότι έχει μεταβάλει το δευτερεύον σε πρωτεύον, ορίζει στενότατα τη χρονική του διάρκεια μέσω του περιορισμού της γεωγραφίας του...

Σελ. 39

...η διαφορά μεταξύ μιας διευρυμένης ματιάς του Μεγάλου Πολέμου όπως αυτή που παρουσιάζουμε, η οποία ξεκινάει από την περιφέρεια με τον πόλεμο στη Λιβύη το 1911, πλησιάζει εγγύτερα με τους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912-1913, καταλήγει στον πυρήνα με την κορύφωση των ετών 1914-1918 και αποκλιμακώνεται μέχρι το 1922 (η Μικρασιατική Εκστρατεία μπορεί να ιδωθεί ως μέρος του σβησίματος του πολέμου), και της σημερινής εποχής, έπειτα από έναν αιώνα, είναι ότι μεταψυχροπολεμικά ξαναφουντώνουν όλα τα ζωτικά μέτωπα του Α΄ ΠΠ. Ωστόσο, αυτό συμβαίνει σταδιακά και σποραδικά μέσω φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους πολέμων χαμηλής έντασης και παρατεταμένης διάρκειας, οι οποίοι εκκινούν από τα Βαλκάνια (πρώην Γιουγκοσλαβία, 1991-1999), συνεχίζονται στη Μεσοποταμία (Ιράκ το 1990 και το 2003, Συρία το 2011), στον Καύκασο (Γεωργία το 2008, Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν το 1992, το 2020 και το 2022) και στην Κεντρική Βόρεια Αφρική (Λιβύη, 2011), για να καταλήξουμε από το 2014 και ύστερα ξανά στην Ανατολική Ευρώπη, και συγκεκριμένα στο νότιο παρευξείνιο τμήμα της και στην Ουκρανία. 

Σελ. 42

III

Η γραμμή Αστραχάν - Αρχάγγελσκ, δηλαδή η διασύνδεση Κασπίας και Λευκής Θάλασσας μέσω της λεκάνης απορροής του Βόλγα, ήταν ο τελικός στρατηγικός στόχος της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα». Η διασύνδεση Βαλτικής - Ευξείνου ήταν ο αρχικός στόχος. Τα νοήματα παραμένουν κοινά τόσο στον Α΄ όσο και στον Β΄ ΠΠ. Τόσο το 1914 όσο και το 1941 έχουμε εισβολή στο Ιράν, στην πρώτη περίπτωση από τους Οθωμανούς με τη βοήθεια των Γερμανών και στη δεύτερη από τους Σοβιετικούς από κοινού με τους Βρετανούς. 

Το νόημα δεν ήταν απλώς ενεργειακό (ήτοι πετρέλαια) αλλά και στρατηγικό: Κασπία, διασφάλιση τροφοδοσίας, προληπτική αποτροπή κίνησης προς τα εδάφη της Ινδίας, εξασφάλιση του Βόλγα (Σήμερα η Ρωσσία είναι ασφαλής ως προς το Ιράν, δηλαδή ως προς την Κασπία και τον Βόλγα, όμως το Ιράν δεν είναι ασφαλές, καθώς επιδιώκεται ο δυναμικός «εκδημοκρατισμός» του, δηλαδή ο έλεγχός του από τις δυτικές δυνάμεις). Λίγο βορειοδυτικότερα, στις ακτές του Ευξείνου και στις όχθες του Δνείπερου, τόσο το 1914 όσο και το 1941 η Οδησσός και το Κίεβο βρίσκονταν πίσω από τα ρωσσικά στρατεύματα και τη γραμμή του μετώπου κατά την έναρξη των πολέμων: προς τα τέλη Αυγούστου του 1941 γερμανικά στρατεύματα προσέγγιζαν το Κίεβο και στις αρχές του ίδιου μήνα ρουμανικά και γερμανικά στρατεύματα προσέγγιζαν την Οδησσό. Σήμερα οι δύο πόλεις βρίσκονται μπροστά και απέναντι από τα ρωσσικά στρατεύματα. Υπό αυτήν την έννοια, λόγω των διευρύνσεων/επεκτάσεων του ΝΑΤΟ, η Ρωσσία βρίσκεται σε μειονεκτική θέση συγκριτικά με την έναρξη τόσο του Α΄ όσο και του Β΄ ΠΠ.

Σελ. 70-71

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Επικοινωνία: cosmoidioglossia@gmail.com

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 14 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More

Η διαίρεση στο εσωτερικό της Αγγλόσφαιρας παγιώνεται.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 12 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Εκδοχή του κειμένου πρωτοδημοσιεύτηκε στο Κοσμοδρόμιο

Πριν από τρεις και πλέον μήνες (1 | 3 | 2025) είχα επισημάνει τη διαίρεση της Αγγλόσφαιρας, με αφορμή την τοποθέτηση των κρατών στο ψήφισμα ES-11/7 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με την ειρήνη στην Ουκρανία, καθώς από τη μια πλευρά της ψηφοφορίας είχαμε τις Ηνωμένες Πολιτείες και από την άλλη κράτη της παλαιάς Βρετανικής Κοινοπολιτείας με πλειοψηφικά αγγλόφωνο πληθυσμό: Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδάς, Αυστραλία κ.λπ. 

Πιο πρόσφατα, πριν από ένα μήνα, επιβεβαιώθηκε εκ νέου αυτή η παρατήρησή μου με τα αποτελέσματα των εκλογών σε Καναδά και Αυστραλία, όπου αντί για «Συντηρητική Επανάσταση» ή επικράτηση του Τραμπισμού είχαμε την επικράτηση του Φιλελεύθερου και του Εργατικού κόμματος, αντίστοιχα, την ίδια στιγμή που στο Ηνωμένο Βασίλειο κυβερνούν οι Εργατικοί. Επίσης, τόνισα ότι διαμορφώνεται κλίμα και δυναμική αντισυσπειρώσης έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών του Τραμπ και πόλωση στο εσωτερικό της Αγγλόσφαιρας, εξέλιξη που ναι μεν φανερώνει τη σχέση κέντρου-περιφέρειας μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και αγγλόφωνων κρατών της παλαιάς Κοινοπολιτείας (Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδάς, Αυστραλία), αλλά, επιπλέον, επιβεβαιώνει ότι η κρίση της αμερικανικής εξουσίας έχει εισχωρήσει πλέον στο εσωτερικό της Αγγλόσφαιρας, και υπενθυμίζει τη συρρίκνωση των ορίων της αμερικανικής ισχύος (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 173-177, 187, 262). Τέλος, έθεσα το ερώτημα αν όσα λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό του αγγλόφωνου κόσμου αποτελούν απλές αντισυσπειρώσεις ή προμηνύματα μελλοντικών εξελίξεων; 

Πριν από λίγες ώρες είχαμε την απόφαση του Ηνωμένου Βασιλείου, του Καναδά, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, να επιβάλουν κυρώσεις στον υπουργό Εθνικής Άμυνας/Ασφάλειας του Ισραήλ, Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ (Itamar Ben-Gvir), και στον υπουργό οικονομικών, Μπεζαλέλ Σμότριχ (Bezalel Smotrich).

Η απόφαση αυτή αποτελεί την τρίτη συνεχόμενη περίπτωση διαίρεσης της Αγγλόσφαιρας (και επιβεβαίωσης της παρατήρησής μου), μέσα σε μόλις λίγους μήνες, και φανερώνει την εμφατική διαφοροποίηση του Ηνωμένου Βασιλείου, του Καναδά, της Αυστραλίας κ.λπ από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με αφορμή, στην προκειμένη περίπτωση, το Ισραήλ και την Παλαιστίνη (οι άλλες δύο περιπτώσεις είναι η Ρωσσία και ο πόλεμος στην Ουκρανία και η «Συντηρητική Επανάσταση» ή ο Τραμπισμός).

Τέλος, αυτή η διαίρεση στο εσωτερικό της Αγγλόσφαιρας, η οποία φαίνεται ότι παγιώνεται, βρίσκεται στην καρδιά μιας νέας διαίρεσης που διαμορφώνεται στο εσωτερικό της Δύσης, όπου στη μια πλευρά συναντάμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και το Ισραήλ (μαζί με κράτη όπως η Ουγγαρία κ.λπ), και στην άλλη κεντρικά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αγγλόφωνα κράτη της παλαιάς Βρετανικής Κοινοπολιτείας.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Επικοινωνία: cosmoidioglossia@gmail.com

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 12 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More

Η διεθνής πολιτική δεν είναι «μπιζνες», κύριε Τραμπ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 7 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Όπως ο Ίλον Μασκ έκανε το λάθος να πιστεύει ότι το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής προσομοιάζει στις εταιρείες του, έτσι και ο Ντοναλτ Τραμπ έκανε το λάθος να νομίζει ότι η διεθνής πολιτική είναι «μπίζνες» (Διαβάστε εδώ στο III τι έγραφα και για τους δύο πριν από τέσσερις μήνες).

«Μόλις εκλεγώ πρόεδρος θα τελειώσω τον πόλεμο στην Ουκρανία σε μια μέρα», μια εβδομάδα, ένα μήνα... έλεγε ο Τραμπ (ενώ οι οπαδοί του ισχυρίζονταν ότι «Μόλις αλλάξουν τη στάση τους οι ΗΠΑ στον πόλεμο στην Ουκρανία οι ηγεσίες κεντρικών ευρωπαϊκών κρατών αμέσως θα ακολουθήσουν σαν σκυλάκια»). 

Όμως ο πόλεμος στην Ουκρανία όχι μόνο δεν τέλειωσε, αλλά συνεχίζεται σαν να είναι αδιάφορο, σαν να μην δίνει σχεδόν κανείς πλέον σημασία στο τι λέει και τι κάνει ο Τραμπ, φανερώνοντας παντελή και πλήρη αδυναμία. Μήπως είναι υπερβολική μια τέτοια εκτίμηση περί αδυναμίας; Όχι, καθώς δίχως έλεγχο επί της συμπεριφοράς άλλων (π.χ. επιρροή), και επί του αποτελέσματος μιας συνθήκης, μιας διαδικασίας ή μιας κατάστασης, (π.χ. επιτυχία-αποτυχία), δεν υπάρχει ισχύς (παρά «δυσαρέσκεια», «απογοήτευση», «θλίψη», «εκνευρισμός» κ.λπ).

Έχουμε μια απότομη προσγείωση στην πολιτική πραγματικότητα τόσο για τον πλουσιότερο όσο και για τον ισχυρότερο (υποτίθεται) άνθρωπο στον πλανήτη. Όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν είναι εταιρεία, έτσι και η διεθνής πολιτική δεν είναι «μπίζνες» ― μπορεί να είναι υπό προϋποθέσεις μερικώς και σε σημεία κι αυτό, αλλά όχι μόνο, αποκλειστικά ή συνολικά και σίγουρα όχι ουσιωδώς αυτό.

Βασικά ο Τραμπ λειτουργεί σε μια ευνοϊκή παγκόσμια συγκυρία για την χυδαία κατά τα άλλα αντίληψή του περί «μπίζνες»: 

Στη Μέση Ανατολή ή Δυτική Ασία έχουμε τους Άραβες του Κόλπου, και ειδικότερα τους Σαουντ, που έχοντας τον τίτλο του Θεματοφύλακα και Προστάτη των Δύο Ιερών Τζαμιών, επιδιώκουν να κάνουν εμπόριο, να αποκαταστήσουν το όνομα και την παλιά αίγλη των Αράβων και να αποπολιτικοποίησουν ζητήματα (π.χ. Παλαιστινιακό. Η Γάζα ως «Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής», του Τραμπ, είναι μορφή αποπολιτικοποίησης. Για όσους και όσες πιστεύουν ότι αποπολιτικοποίηση = καλό και ειρηνικό, η απάντηση είναι: εξαρτάται σε ποια πλευρά στέκεται κανείς. Σε μια φιλελεύθερη προοπτική τα φαινόμενα αποπολιτικοποιούνται είτε μέσω της οικονομικοποίησης είτε μέσω της ηθικοποίησης τους). 

Στην Ανατολική Ασία έχουμε την Κίνα την οποία συμφέρει το εμπόριο ως πεδίο ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ, καθώς το Κεντρικό Βασίλειο αποτελεί το μεγαλύτερο εμπορικό έθνος στον πλανήτη. 

Επιπλέον, η ομάδα κρατών BRICS προσφέρει μια προοπτική οικονομικής ανάπτυξης σε κράτη της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, ανεξάρτητα από «δυτικές» προϋποθέσεις, πιέσεις και εκβιασμούς. 

Η Ρωσσία θα ήθελε κι αυτή να έχει καλές εμπορικές και ενεργειακές σχέσεις με κεντρικά ευρωπαϊκά κράτη αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει καταστρέψει μια τέτοια προοπτική (μια γερμανορωσσική σύγκλιση αποτελεί τον παραδοσιακό μεγάλο αγγλοαμερικανικό φόβο). 

Σε αυτό το διεθνές περιβάλλον έρχεται να προστεθεί ο Τραμπ, όχι ως τροφοδότης και κινητήριος μοχλός αλλά ως αυτός που επιβεβαιώνει μια ευρύτερη τάση, την οποία εκφράζει πιο αμερικανικά και χυδαία. 

Εντούτοις τα προηγούμενα δεν σημαίνουν ότι η διεθνής πολιτική είναι «μπιζνες» παρά ότι επιδιώκεται μια πορεία πολεμικής νηνεμίας και διακανονισμών μετά από το αμερικανικό ντελίριο μονοπολικού μεγαλείου και την φρενήρη καταιγίδα της μονοπολικής ηγεμονικής στιγμής των ΗΠΑ.

Προφανώς και είναι προτιμότερο να υπάρχει μια αμερικανική κυβέρνηση που θέλει να κάνει εμπόριο και όχι να βολοδέρνει στον πλανήτη ρίχνοντας βόμβες, σκοτώνοντας ανθρώπους και εκπολιτίζοντας βαρβάρους (σήμερα ο εκπολιτισμός δεν μπορεί να έχει φυλετικό περιεχόμενο εξ ου κι έχει πολιτικό: ονομάζεται εκδημοκρατισμός). 

Ωστόσο η διεθνής και παγκόσμια πολιτική δεν είναι απλώς και μόνο η οικονομία και το εμπόριο σε διεθνή και παγκόσμια κλίμακα, αλλά κάτι πολύ ευρύτερο. Πίσω από μια τέτοια στενή αντίληψη της πολιτικής και την ταύτισή της με την οικονομία κρύβεται το παραδοσιακό δόγμα ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο (η οικονομία την πολιτική, η εταιρεία το κράτος κ.ο.κ). Το γεγονός ότι ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι ψευδής, ότι δεν ισχύει, το γνωρίζουμε όχι μόνο θεωρητικά, από τη διάψευση έργων όπως το The Great Illusion του Norman Angell, το οποίο κυκλοφόρησε λίγο πριν από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και ισχυριζόταν ότι η οικονομική πρόοδος και αλληλεξάρτηση θα καθιστούσε τον πόλεμο αδύνατο (κάτι παρόμοιο ζήσαμε και με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και το δόγμα περί του Τέλους της Ιστορίας: όλες αυτές οι διαψευσμένες ιδέες και προσδοκίες αποτελούν προϊόντα της αγγλικής και αμερικανικής φιλελεύθερης και οικονομίστικης σκέψης), αλλά το γνωρίζουμε και εμπειρικά: τόσο από την περίοδο της λεγόμενης εμποροκρατίας όσο και από την εκτόξευση του γαλλογερμανικού και ρωσσογερμανικού εμπορίου μια δεκαετία πριν από το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Κατά τα λοιπά, προφανώς και είναι προτιμότερο να υπάρχει στις ΗΠΑ ένας πρόεδρος που θέλει να τελειώνει παρά να αρχίζει πολέμους. Όμως, θα πρέπει να τονιστεί κάτι ακόμα, στην περίπτωση που οι οπαδοί του Τραμπ (δικαιολογημένα μέχρι ενός σημείου) μας πουν ότι το βαθύ κράτος των ΗΠΑ λειτουργεί ανεξάρτητα από τη βούληση του ίδιου του Τραμπ: Θα πρέπει να τους θυμίσουμε ότι επί Ομπάμα ήταν γνωστό τοις πάσι ότι η CIA της Μέσης Ανατολής λειτουργούσε (σε συνεργασία με τη Mossad) σχεδόν αυτόνομα και σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, ενάντια στη γραμμή των κεντρικών του Λάνγκλεϊ, ενώ είναι γνωστό το ερώτημα-δίλημμα Stress or Genes για το γκριζάρισμα των μαλλιών του Ομπάμα σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα, και ότι όχι ένας αλλά τρεις Αμερικανοί πρόεδροι προσπάθησαν, δίχως επιτυχία (γιατί;...), να αποχωρήσουν τα αμερικανικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν προτού φτάσουμε στην πανωλεθρία της 15ης Αυγούστου 2021 και την πτώση της Καμπούλ στους Ταλιμπάν, επί Μπάιντεν (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 88, 146, 183, 164, 176, 183). Όπως και να 'χει, ο Ομπάμα μπορεί να αισθάνθηκε μεν αλλά δεν ήρθε σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα του βαθέος αμερικανικού κράτους (όπως ο Τραμπ), ούτε έγιναν δύο δολοφονικές απόπειρες εις βάρος του. Δεν εξομοιώνω δηλαδή την κατάσταση απλά θυμίζω πράγματα που βολικά έχουν ξεχαστεί προκειμένου να τονίζονται οι ασυνέχειες και όχι οι συνέχειες ΙΙ. 

Αν είχε το μυαλό και τις εμπειρίες της δεύτερης θητείας του ο Τραμπ, ίσως να μην έβαζε τόσο ανεγκέφαλα και ελαφρά τη καρδία τέλος στη Συμφωνία JCPOA για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που υπογράφηκε μεταξύ της Τεχεράνης, των πέντε μόνιμων μελών του Σ.Α του ΟΗΕ (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσσία, Η. Βασίλειο, Γαλλία), της Γερμανίας και της ΕΕ: Αν είχε το μυαλό και τις εμπειρίες της δεύτερης θητείας του ίσως να μην αντιμετώπιζε π.χ. ζητήματα «εξώθησης» ή «εμπλοκής» των ΗΠΑ σε έναν πόλεμο με το Ιράν (τα οποία αντιμετώπιζε και ο Ομπάμα) και ίσως να μην είχε ανάγκη τη συνεισφορά της Ρωσσίας και του Πούτιν για μια νέα συμφωνία σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης (πολλοί ισχυρίζονται ότι πέρα από τις οποίες χριστιανοσιωνιστικές συνδέσεις ή και δεσμεύσεις του Τραμπ ήταν και θέμα καθαρά εγωισμού και εκδικητικής προσπάθειας αποδόμησης της κληρονομιάς του Ομπάμα, ο οποίος θεωρούσε μια τέτοια συμφωνία πολύ σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον των αμερικανικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή). 

Όμως πλέον ο Τραμπ διακατέχεται από «δυσαρέσκεια» ή «εκνευρισμό», και ακούει αρνήσεις ή «απογοητεύεται» όχι μόνο από τη Ρωσσία του Πούτιν ή το Πεκίνο, αλλά και από τα «σκυλάκια» της Ε.Ε ή τα «αδερφικά» κράτη της Αγγλόσφαιρας (βλ. την επισήμανσή μου για δυναμική αντισυσπειρώσης και πόλωση στον πυρήνα της Αγγλόσφαιρας με επικράτηση σε Καναδά και Αυστραλία του Φιλελεύθερου και του Εργατικού κόμματος αντίστοιχα, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο κυβερνούν οι Εργατικοί, εξέλιξη που επιβεβαιώνει  την παρατήρησή μου για διαίρεση της Αγγλόσφαιρας), από τον Νετανιάχου και από τον Χαμενεΐ, ενώ σε κάποια φάση δεν είναι απίθανο να ακούσει ένα «Όχι» ακόμα και από τον Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν.

Γιατί η διεθνής πολιτική δεν είναι «μπιζνες», κύριε Τραμπ.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Επικοινωνία: cosmoidioglossia@gmail.com

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 7 | 6 | 2025 μ.Χ. | 1446 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Read More