.jpg)
11 | 6 | 4 μ.Κ ~ Year ΙV AQ | 2023
Μουσική Συνοδεία
Χθες πέθανε ο Theodore (Ted) John Kaczynski (22 Μαΐου 1942 - 10 Ιουνίου 2023), επίσης γνωστός ως Unabomber. Δημοσιεύω μεταφρασμένα δύο μέρη από έργα του καθώς τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά από τα έτη 2017-2021 (κυκλοφορία τηλεοπτικής σειράς, πανδημία, επανεκδόσεις), υπήρξε μια αναβίωση του ενδιαφέροντος γύρω από τη σκέψη του.
Το κείμενο αποτελεί μέρος της σειράς Σπουδαία Αποσπάσματα από βιβλία διαφόρων προσώπων ή από κινηματογραφικές επιλογές του 21ου αιώνα, που παρουσιάζω κατά καιρούς μέσα από την Κοσμοϊδιογλωσσία.
Περιεχόμενα
I.
1. Τι Δεν είναι το Σύστημα
2. Πως το Σύστημα Εκμεταλλεύεται την Παρόρμηση του Επαναστάτη
3. Το πιο Πετυχημένο και Εκλεπτυσμένο Κόλπο του Συστήματος
II.
4. Ο Περιορισμός της Ελευθερίας είναι Αναπόφευκτος στη Βιομηχανική Κοινωνία
5. Τα «Κακά» μέρη της τεχνολογίας δεν μπορούν να διαχωριστούν από τα «Καλά» μέρη
6. Η Τεχνολογία είναι πιο Ισχυρή Κοινωνική Δύναμη από το Ιδανικό της Ελευθερίας
I
1. Τι Δεν είναι το Σύστημα
Ας ξεκινήσουμε ξεκαθαρίζοντας τι δεν είναι το Σύστημα. Το Σύστημα δεν είναι ο Τζορτζ Μπους και οι σύμβουλοι και διορισμένοι του, δεν είναι οι αστυνομικοί που κακοποιούν τους διαδηλωτές, δεν είναι οι διευθύνοντες σύμβουλοι των πολυεθνικών εταιρειών, και δεν είναι οι Φρανκενστάιν που στα εργαστήριά τους εγκληματικά πειράζουν τα γονίδια ζωντανών όντων. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι υπηρέτες του Συστήματος, αλλά από μόνοι τους δεν αποτελούν το Σύστημα. Ειδικότερα, οι προσωπικές και ατομικές αξίες, στάσεις, πεποιθήσεις και συμπεριφορες οποιουδήποτε από αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να έρχεται σε σύγκρουση με τις ανάγκες του Συστήματος.
Για να το δείξουμε με ένα παράδειγμα, το Σύστημα απαιτεί σεβασμό στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, ωστόσο οι διευθύνοντες σύμβουλοι, οι αστυνομικοί, οι επιστήμονες και οι πολιτικοί μερικές φορές κλέβουν (Μιλώντας για κλοπή δεν χρειάζεται να περιοριστούμε σε φυσικά αντικείμενα. Μπορούμε να συμπεριλάβουμε όλα τα παράνομα μέσα απόκτησης περιουσίας, όπως η εξαπάτηση στο φόρο εισοδήματος, η αποδοχή δωροδοκιών και οποιαδήποτε άλλη μορφή δωροδοκίας ή διαφθοράς). Αλλά το γεγονός ότι οι διευθύνοντες σύμβουλοι, οι αστυνομικοί, οι επιστήμονες και οι πολιτικοί κλέβουν μερικές φορές δεν σημαίνει ότι η κλοπή είναι μέρος του Συστήματος. Αντίθετα, όταν ένας μπάτσος ή ένας πολιτικός κλέβει κάτι, επαναστατεί ενάντια στην απαίτηση του Συστήματος για σεβασμό του νόμου και της ιδιοκτησίας. Ωστόσο, ακόμη και όταν κλέβουν, αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν υπηρέτες του Συστήματος όσο διατηρούν δημόσια την υποστήριξή τους στον νόμο και την ιδιοκτησία.
Οποιεσδήποτε παράνομες πράξεις μπορεί να διαπραχθούν από πολιτικούς, μπάτσους ή διευθύνοντες συμβούλους ως άτομα, η κλοπή, η δωροδοκία και η διαφθορά δεν αποτελούν μέρος του Συστήματος αλλά ασθένειες του Συστήματος. Όσο λιγότερες είναι οι κλοπές τόσο καλύτερα λειτουργεί το Σύστημα, και γι' αυτό οι υπηρέτες και οι ενισχυτές του Συστήματος υποστηρίζουν πάντα την υπακοή στον νόμο δημόσια, ακόμα κι αν μερικές φορές το βρίσκουν βολικό να παραβιάζουν τον νόμο κατ' ιδίαν.
Πάρτε ένα άλλο παράδειγμα. Αν και οι αστυνομικοί είναι η επιβολείς του συστήματος, η αστυνομική βία δεν είναι μέρος του Συστήματος. Όταν οι μπάτσοι κάνουν μαύρο στο ξύλο έναν ύποπτο δεν κάνουν τη δουλειά του Συστήματος, εκπέμπουν μόνο τον δικό τους θυμό και την εχθρότητά τους. Στόχος του Συστήματος δεν είναι η ωμότητα ή το ξέσπασμα θυμού. Όσον αφορά το αστυνομικό έργο, στόχος του Συστήματος είναι να υποχρεώσει σε υπακοή στους κανόνές του και να το κάνει με τη μικρότερη δυνατή αναστάτωση, βία και κακή δημοσιότητα. Έτσι, από τη σκοπιά του Συστήματος, ο ιδανικός μπάτσος είναι αυτός που δεν θυμώνει ποτέ, δεν χρησιμοποιεί ποτέ περισσότερη βία από ό,τι χρειάζεται, και αυτός που βασίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο στη χειραγώγηση παρά στη δύναμη για να κρατά τους ανθρώπους υπό έλεγχο. Η αστυνομική βία είναι απλώς μια άλλη ασθένεια του Συστήματος, όχι μέρος του Συστήματος.
Για απόδειξη, δείτε τη στάση των ΜΜΕ. Τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης καταδικάζουν σχεδόν καθολικά την αστυνομική βία. Φυσικά, η στάση των κυρίαρχων ΜΜΕ αντιπροσωπεύει, κατά κανόνα, τη συναίνεση των ισχυρών τάξεων της κοινωνίας μας για το τι είναι καλό για το Σύστημα.
Όσα μόλις ειπώθηκαν για την κλοπή, τη δωροδοκία και την αστυνομική βία ισχύουν επίσης σε ζητήματα διακρίσεων και θυματοποίησης όπως ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ομοφοβία, η φτώχεια και τα κάτεργα. Όλα αυτά είναι κακά για το Σύστημα. Για παράδειγμα, όσο περισσότερο οι μαύροι αισθάνονται ότι περιφρονούνται ή αποκλείονται, τόσο πιο πιθανό είναι να στραφούν στο έγκλημα και τόσο μικρότερες είναι οι πιθανότητες να μορφωθούν και να κάνουν καριέρες που θα τους καταστήσουν χρήσιμους στο Σύστημα.
Η σύγχρονη τεχνολογία, με τις γρήγορες μεταφορές σε μεγάλες αποστάσεις και τη διατάραξη των παραδοσιακών τρόπων ζωής, έχει οδηγήσει σε ανάμειξη πληθυσμών, έτσι ώστε σήμερα άνθρωποι διαφορετικών φυλών, εθνικοτήτων, πολιτισμών και θρησκειών πρέπει να ζουν και να εργάζονται δίπλα-δίπλα. Εάν οι άνθρωποι μισούν ή απορρίπτουν ο ένας τον άλλον με βάση τη φυλή, την εθνικότητα, τη θρησκεία, τις σεξουαλικές προτιμήσεις κ.λπ., οι συγκρούσεις που προκύπτουν παρεμβαίνουν στη λειτουργία του Συστήματος... οι ηγέτες του Συστήματος το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά και γι' αυτό διδασκόμαστε στο σχολείο και μέσω των μέσων ενημέρωσης να πιστεύουμε ότι ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ομοφοβία κ.λπ. είναι κοινωνικά δεινά που πρέπει να εξαλειφθούν.
Χωρίς αμφιβολία, ορισμένοι από τους ηγέτες του Συστήματος, ορισμένοι από τους πολιτικούς, τους επιστήμονες και τους διευθύνοντες συμβούλους, αισθάνονται ιδιωτικά ότι η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι, ή ότι η ομοφυλοφιλία και ο διαφυλετικός γάμος είναι αποκρουστικοί. Αλλά ακόμα κι αν η πλειονότητά τους ένιωθε έτσι, δεν θα σήμαινε ότι ο ρατσισμός, ο σεξισμός και η ομοφοβία θα ήταν μέρος του Συστήματος ― περισσότερο απ' ό,τι είναι η ύπαρξη κλοπής μεταξύ ηγετών μέρος του Συστήματος. Όπως το Σύστημα πρέπει να προάγει τον σεβασμό του νόμου και της ιδιοκτησίας για χάρη της δικής του ασφάλειας, το Σύστημα πρέπει επίσης να αποθαρρύνει τον ρατσισμό και άλλες μορφές θυματοποίησης, για τον ίδιο λόγο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Σύστημα, παρά τις όποιες ιδιωτικές αποκλίσεις από μεμονωμένα μέλη της ελίτ, είναι βασικά δεσμευμένο να καταστείλει τις διακρίσεις και τη θυματοποίηση.
Για απόδειξη, δείτε ξανά τη στάση των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης. Παρά την περιστασιακή δειλή διαφωνία από μερικούς από τους πιο τολμηρούς και αντιδραστικούς σχολιαστές, η προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης ευνοεί συντριπτικά την φυλετική ισότητα και την ισότητα των φύλων, την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας και του διαφυλετικού γάμου.
Το Σύστημα χρειάζεται έναν πληθυσμό που είναι πράος, μη βίαιος, εξημερωμένος, πειθήνιος και υπάκουος. Χρειάζεται να αποφευχθεί οποιαδήποτε σύγκρουση ή διακοπή που θα μπορούσε να επηρεάσει την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνικής μηχανής. Εκτός από την καταστολή των φυλετικών, εθνοτικών, θρησκευτικών και άλλων ομαδικών εχθροπραξιών, πρέπει επίσης να καταστείλει ή να αξιοποιήσει προς όφελός του όλες τις άλλες τάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αναστάτωση ή αναταραχή, όπως ματαιοδοξία, επιθετικές παρορμήσεις και οποιαδήποτε τάση για βία.
Φυσικά, οι παραδοσιακοί φυλετικοί και εθνοτικοί ανταγωνισμοί πεθαίνουν αργά, το αντριλίκι (machismo), η επιθετικότητα και οι βίαιες παρορμήσεις δεν καταστέλλονται εύκολα και οι στάσεις απέναντι στο σεξ και την ταυτότητα φύλου δεν μεταμορφώνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Επομένως, υπάρχουν πολλά άτομα που αντιστέκονται σε αυτές τις αλλαγές και το Σύστημα αντιμετωπίζει το πρόβλημα να ξεπεράσει την αντίστασή τους.
2. Πως το Σύστημα Εκμεταλλεύεται την Παρόρμηση του Επαναστάτη
Όλοι μας στη σύγχρονη κοινωνία βρισκόμαστε μέσα σε ένα πυκνό δίκτυο κανόνων και κανονισμών. Είμαστε στο έλεος μεγάλων οργανισμών όπως εταιρείες, κυβερνήσεις, εργατικά συνδικάτα, πανεπιστήμια, εκκλησίες και πολιτικά κόμματα, και κατά συνέπεια είμαστε ανίσχυροι. Ως αποτέλεσμα της δουλοπρέπειας, της αδυναμίας και άλλων ταπεινώσεων που μας επιβάλλει το Σύστημα, κυριαρχεί εκτεταμένη απογοήτευση που οδηγεί σε μια παρόρμηση για εξέγερση. Και εδώ είναι που το Σύστημα παίζει το πιο πετυχημένο του κόλπο: Μέσω μιας λαμπρής ταχυδακτυλουργίας, στρέφει την εξέγερση προς όφελός του.
Πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τις ρίζες της απογοήτευσής τους, ως εκ τούτου η εξέγερσή τους δεν έχει κατεύθυνση. Ξέρουν ότι θέλουν να εξεγερθούν, αλλά δεν ξέρουν απέναντι σε τι θέλουν να επαναστατήσουν. Ευτυχώς, το Σύστημα είναι σε θέση να καλύψει την ανάγκη τους παρέχοντάς τους μια λίστα τυπικών και στερεότυπικών παραπόνων και καταγγελιών στο όνομα των οποίων θα επαναστατήσουν: ρατσισμός, ομοφοβία, γυναικεία ζητήματα, φτώχεια, κάτεργα... όλη τη μπουγάδα των «ακτιβιστικών» θεμάτων.
Τεράστιοι αριθμοί επίδοξων επαναστατών τσιμπάνε το δόλωμα. Στην καταπολέμηση του ρατσισμού, του σεξισμού, κ.λπ., κ.λπ., κάνουν μόνο τη δουλειά του Συστήματος για λογαριασμό του Συστήματος. Παρόλα αυτά φαντάζονται ότι επαναστατούν ενάντια στο Σύστημα. Πώς είναι αυτό δυνατόν;
Πρώτον, πριν από 50 [Δ`~.: Διάβαζε 70] χρόνια το Σύστημα δεν είχε ακόμη δεσμευτεί για την ισότητα για τους μαύρους, τις γυναίκες και τους ομοφυλόφιλους, έτσι ώστε η δράση υπέρ αυτών των λόγων ήταν πραγματικά μια μορφή εξέγερσης. Κατά συνέπεια, αυτοί οι λόγοι έφτασαν να θεωρούνται συμβατικά ως επαναστατικοί λόγοι. Διατήρησαν αυτό το καθεστώς σήμερα απλώς ως ζητήματα παράδοσης, και αυτό γιατί κάθε επαναστατική γενιά μιμείται τις προηγούμενες γενιές.
Δεύτερον, υπάρχει ακόμη σημαντικός αριθμός ανθρώπων, όπως τόνισα προηγουμένως, που αντιστέκονται στις κοινωνικές αλλαγές που απαιτεί το Σύστημα, και μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι ακόμη πρόσωπα εξουσίας, όπως αστυνομικοί, δικαστές ή πολιτικοί. Αυτοί οι αντιστασιακοί αποτελούν στόχο για τους επίδοξους επαναστάτες, κάποιον απέναντι στον οποίον μπορούν να εξεγερθούν. Σχολιαστές... βοηθούν αυτή τη διαδικασία διαφωνώντας με τους ακτιβιστές: Το να βλέπουν ότι έχουν εκνευρίσει κάποιον, καλλιεργεί την ψευδαίσθηση των ακτιβιστών πως επαναστατούν.
Τρίτον, για να έρθουν σε σύγκρουση ακόμη και με εκείνη την πλειοψηφία των ηγετών του Συστήματος που αποδέχονται πλήρως τις κοινωνικές αλλαγές που απαιτεί το Σύστημα, οι επίδοξοι επαναστάτες επιμένουν σε λύσεις που πηγαίνουν πιο μακριά από αυτό που οι ηγέτες του Συστήματος θεωρούν ότι είναι συνετό, δείχνοντας υπερβολικό θυμό για ασήμαντα θέματα. Για παράδειγμα, απαιτούν την καταβολή ιστορικών αποζημιώσεων σε μαύρους και συχνά εξοργίζονται με οποιαδήποτε κριτική σε μια μειονοτική ομάδα, όσο προσεκτική και λογική κι αν είναι.
Με αυτόν τον τρόπο οι ακτιβιστές μπορούν να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση ότι επαναστατούν ενάντια στο Σύστημα. Αλλά η ψευδαίσθηση είναι παράλογη. Η αναταραχή κατά του ρατσισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας και όλων των συναφών δεν συνιστά πλέον εξέγερση ενάντια στο Σύστημα περισσότερο από την αναταραχή ενάντια στην πολιτική δωροδοκία και την διαφθορά. Αυτοί που εργάζονται κατά της δωροδοκίας και της διαφθοράς δεν επαναστατούν αλλά ενεργούν ως επιβολείς του Συστήματος: Βοηθούν να κρατηθούν οι πολιτικοί υπάκουοι στους κανόνες του Συστήματος. Όσοι εργάζονται κατά του ρατσισμού, του σεξισμού και της ομοφοβίας με παρόμοιο τρόπο ενεργούν ως επιβολείς του Συστήματος: Βοηθούν το Σύστημα να καταστείλει τις αποκλίνουσες ρατσιστικές, σεξιστικές και ομοφοβικές συμπεριφορές που προκαλούν προβλήματα στο Σύστημα.
Αλλά οι ακτιβιστές δεν ενεργούν μόνο ως επιβολείς του Συστήματος. Λειτουργούν επίσης ως ένα είδος αλεξικέραυνου που προστατεύει το Σύστημα απομακρύνοντας τη δημόσια δυσαρέσκεια από το Σύστημα και τους θεσμούς του [Δ`~.: Δες αμέσως παρακάτω]. Για παράδειγμα, υπήρχαν αρκετοί λόγοι για τους οποίους ήταν προς όφελος του Συστήματος η απομάκρυνση των γυναικών από το σπίτι και η ένταξή τους στον εργασιακό χώρο. Πριν από πενήντα χρόνια, αν το Σύστημα, όπως εκπροσωπείται από την κυβέρνηση ή τα μέσα ενημέρωσης, είχε ξεκινήσει απροκάλυπτα μια εκστρατεία προπαγάνδας σχεδιασμένη να καταστήσει κοινωνικά αποδεκτό για τις γυναίκες να επικεντρώνουν τη ζωή τους στην καριέρα και όχι στο σπίτι, η φυσική ανθρώπινη αντίσταση στην αλλαγή θα είχε προκαλέσει ευρεία δημόσια δυσαρέσκεια.
Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη ήταν ότι στις αλλαγές πρωτοστάτησαν ριζοσπάστριες φεμινίστριες, πίσω από τις οποίες οι θεσμοί του Συστήματος ακολουθούσαν σε απόσταση ασφαλείας. Η δυσαρέσκεια των πιο συντηρητικών μελών της κοινωνίας στρεφόταν κυρίως ενάντια στις ριζοσπάστριες φεμινίστριες [Δ`~.: Το Ανούσιο] παρά ενάντια στο Σύστημα και τους θεσμούς του [Δ`~.: Το Ουσιώδες], επειδή οι αλλαγές που υποστήριξε το Σύστημα και έγιναν με τη χορηγία του Συστήματος φαίνονταν αργές και μετριοπαθείς σε σύγκριση με τις πιο ριζοσπαστικές λύσεις που υποστήριζαν οι φεμινίστριες, και ακόμη και αυτές οι σχετικά αργές αλλαγές θεωρήθηκε ότι επιβλήθηκαν στο Σύστημα από την πίεση των ριζοσπαστών.
Το Ανούσιο
(ή το Αλεξικέραυνο)
Το Ουσιώδες και το Καθοριστικό
3. Το πιο Πετυχημένο και Εκλεπτυσμένο Κόλπο του Συστήματος
Έτσι, με λίγα λόγια, το πιο προσεγμένο κόλπο του συστήματος είναι το εξής:
(α) Για χάρη της δικής του αποτελεσματικότητας και ασφάλειας, το Σύστημα χρειάζεται να επιφέρει βαθιές και ριζικές κοινωνικές αλλαγές ώστε να ανταποκρίνεται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες που προκύπτουν από την τεχνολογική πρόοδο.
(β) Η απογοήτευση από τις συνθήκες που επιβάλλει το Σύστημα οδηγεί σε επαναστατικές παρορμήσεις.
(γ) Οι επαναστατικές παρορμήσεις ενστερνίζονται από το Σύστημα και τίθενται στην υπηρεσία των κοινωνικών αλλαγών που απαιτεί, ακτιβιστές «επαναστατούν» ενάντια στις παλιές και ξεπερασμένες αξίες που δεν είναι πλέον χρήσιμες για το Σύστημα και υπέρ των νέων αξιών που το Σύστημα έχει ανάγκη να γίνουν αποδεκτές.
(δ) Με αυτόν τον τρόπο δίνεται σε επαναστατικές παρορμήσεις —οι οποίες διαφορετικά θα μπορούσαν να ήταν επικίνδυνες για το Σύστημα—, μια διέξοδος που όχι μόνο είναι αβλαβής για το Σύστημα, αλλά και χρήσιμη για αυτό.
(ε) Μεγάλο μέρος της δημόσιας δυσαρέσκειας που προκύπτει από την επιβολή των κοινωνικών αλλαγών απομακρύνεται από το Σύστημα και τους θεσμούς του και στρέφεται αντ' αυτού στους ριζοσπάστες που πρωτοστατούν στις κοινωνικές αλλαγές.
Φυσικά, αυτό το κόλπο δεν σχεδιάστηκε εκ των προτέρων από τους ηγέτες του Συστήματος, που δεν συνειδητοποιούν ότι συμμετέχουν σε κάποιο κόλπο. Ο τρόπος που λειτουργεί είναι κάπως έτσι:
Για να αποφασίσουν ποια θέση θα λάβουν για οποιοδήποτε θέμα, οι συντάκτες, οι εκδότες και οι ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης πρέπει συνειδητά ή ασυνείδητα να εξισορροπήσουν πολλούς παράγοντες. Πρέπει να εξετάσουν πώς θα αντιδράσουν οι αναγνώστες ή οι θεατές τους σε ό,τι τυπώνουν ή μεταδίδουν σχετικά με το θέμα, πρέπει να εξετάσουν πώς θα αντιδράσουν οι διαφημιστές τους, οι συνάδελφοί τους στα μέσα ενημέρωσης, και άλλα ισχυρά πρόσωπα, και πρέπει να εξετάσουν την επίδραση στην ασφάλεια του Συστήματος όσων εκτυπώνουν ή μεταδίδουν.
Αυτές οι πρακτικές σκέψεις συνήθως υπερισχύουν των προσωπικών συναισθημάτων που μπορεί να έχουν για το θέμα. Τα προσωπικά συναισθήματα των ηγετών των μέσων ενημέρωσης, των διαφημιστών τους και άλλων ισχυρών προσώπων ποικίλλουν. Μπορεί να είναι φιλελεύθεροι ή συντηρητικοί, θρησκευόμενοι ή άθεοι. Το μόνο καθολικό κοινό σημείο μεταξύ των ηγετών είναι η δέσμευσή τους στο Σύστημα, την ασφάλειά του και τη δύναμή του. Ως εκ τούτου, εντός των ορίων που επιβάλλονται από αυτό που το κοινό είναι διατεθειμένο να αποδεχθεί, ο κύριος παράγοντας που καθορίζει τις στάσεις που διαδίδονται από τα μέσα ενημέρωσης είναι μια χονδρική συναίνεση απόψεων μεταξύ των ηγετών των μέσων ενημέρωσης και άλλων ισχυρών ανθρώπων ως προς το τι είναι καλό για το Σύστημα.
Έτσι, όταν ένας συντάκτης ή κάποιος ηγέτης μέσων ενημέρωσης ξεκινά να αποφασίσει ποια στάση θα κρατήσει απέναντι σε ένα κίνημα ή έναν σκοπό, η πρώτη του σκέψη είναι αν το κίνημα περιλαμβάνει οτιδήποτε που είναι καλό ή κακό για το Σύστημα. Ίσως λέει στον εαυτό του ότι η απόφασή του βασίζεται σε ηθικούς, φιλοσοφικούς ή θρησκευτικούς λόγους, αλλά έχει παρατηρηθεί ότι στην πράξη η ασφάλεια του Συστήματος υπερέχει όλων των άλλων παραγόντων για τον καθορισμό της στάσης των μέσων ενημέρωσης. Για παράδειγμα, αν ένας συντάκτης ειδησεογραφικού περιοδικού κοιτάξει το κίνημα της πολιτοφυλακής, μπορεί ή όχι να συμπάσχει προσωπικά με ορισμένα παράπονα και με τους στόχους του, αλλά βλέπει επίσης ότι θα υπάρξει ισχυρή συναίνεση μεταξύ των διαφημιστών του και των συναδέλφων του στα μέσα ενημέρωσης ότι το κίνημα της πολιτοφυλακής είναι δυνητικά επικίνδυνο για το Σύστημα και ως εκ τούτου θα πρέπει να αποθαρρύνεται. Κάτω από αυτές τις συνθήκες γνωρίζει ότι το περιοδικό του θα ήταν καλύτερα να κρατήσει μια αρνητική στάση απέναντι στο κίνημα της πολιτοφυλακής. Η αρνητική στάση των μέσων ενημέρωσης πιθανώς είναι μέρος του λόγου που το κίνημα της πολιτοφυλακής έχει καταρρεύσει.
Όταν ο ίδιος συντάκτης εξετάζει τον ριζοσπαστικό φεμινισμό, βλέπει ότι ορισμένες από τις πιο ακραίες λύσεις του θα ήταν επικίνδυνες για το Σύστημα, αλλά βλέπει επίσης ότι ο φεμινισμός έχει πολλά στοιχεία που είναι χρήσιμα για το Σύστημα. Η συμμετοχή των γυναικών στον επιχειρηματικό και τεχνικό κόσμο ενσωματώνει τις ίδιες και τις οικογένειές τους καλύτερα στο Σύστημα. Τα ταλέντα τους εξυπηρετούν το Σύστημα σε επιχειρηματικά και τεχνικά θέματα. Η φεμινιστική έμφαση στον τερματισμό της ενδοοικογενειακής κακοποίησης και του βιασμού εξυπηρετεί επίσης τις ανάγκες του Συστήματος, καθώς ο βιασμός και η κακοποίηση, όπως και άλλες μορφές βίας, είναι επικίνδυνες για το Σύστημα. Ίσως το πιο σημαντικό, ο συντάκτης αναγνωρίζει ότι η μικροπρέπεια και η ανοησία των σύγχρονων οικιακών εργασιών και η κοινωνική απομόνωση της σύγχρονης νοικοκυράς μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή απογοήτευση πολλές γυναίκες, απογοήτευση που θα προκαλέσει προβλήματα στο Σύστημα, εκτός εάν επιτραπεί στις γυναίκες μια διέξοδος σταδιοδρομίας στον επιχειρηματικό και τεχνικό κόσμο.
Ακόμη κι αν αυτός ο συντάκτης είναι ένας φαλλοκράτης που προσωπικά αισθάνεται πιο άνετα με τις γυναίκες σε υποδεέστερη θέση, ξέρει ότι ο φεμινισμός, τουλάχιστον σε μια σχετικά μέτρια μορφή, είναι καλός για το Σύστημα. Γνωρίζει ότι η στάση του ως συντάκτης πρέπει να είναι ευνοϊκή προς τον μετριοπαθή φεμινισμό, διαφορετικά θα αντιμετωπίσει την αποδοκιμασία των διαφημιστών του και άλλων ισχυρών ανθρώπων. Αυτός είναι ο λόγος που η στάση των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης ήταν γενικά υποστηρικτική προς τον μετριοπαθή φεμινισμό, ανάμεικτη προς τον ριζοσπαστικό φεμινισμό και σταθερά εχθρική μόνο προς τις πιο ακραίες φεμινιστικές θέσεις.
Μέσω μιας τέτοιου τύπου διαδικασίας, κινήματα επαναστατών που είναι επικίνδυνα για το Σύστημα υπόκεινται σε αρνητική προπαγάνδα, ενώ επαναστατικά κινήματα που πιστεύεται ότι είναι χρήσιμα για το Σύστημα ενθαρρύνονται προσεκτικά στα μέσα ενημέρωσης. Η ασυνείδητη απορρόφηση της προπαγάνδας των ΜΜΕ επηρεάζει τους επίδοξους εξεγερμένους να «επαναστατήσουν» με τρόπους που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του Συστήματος.
Σημαντικό ρόλο στην πραγματοποίηση του κόλπου του Συστήματος παίζουν οι πανεπιστημιακοί διανοούμενοι. Αν και τους αρέσει να φαντάζονται τους εαυτούς τους ως ανεξάρτητους στοχαστές, οι διανοούμενοι είναι (επιτρέποντας μεμονωμένες εξαιρέσεις) η πιο υπερκοινωνικοποιημένη, η πιο κομφορμιστική, η πιο ήρεμη και εξημερωμένη, η πιο χαϊδεμένη, εξαρτημένη και ασπόνδυλη ομάδα στην Αμερική σήμερα. Ως αποτέλεσμα, η παρόρμησή τους να επαναστατήσουν είναι ιδιαίτερα ισχυρή. Όμως, επειδή είναι ανίκανοι για ανεξάρτητη σκέψη, η πραγματική εξέγερση τους είναι αδύνατη. Κατά συνέπεια, είναι τα κορόιδα του κόλπου του Συστήματος, το οποίο τους επιτρέπει να εκνευρίζουν τους ανθρώπους και να απολαμβάνουν την ψευδαίσθηση της εξέγερσης χωρίς ποτέ να χρειαστεί να αμφισβητήσουν τις βασικές αξίες του Συστήματος.
Επειδή είναι οι δάσκαλοι των νέων, οι πανεπιστημιακοί διανοούμενοι είναι σε θέση να βοηθήσουν το σύστημα να παίξει το κόλπο του στους νέους, κάτι που κάνουν κατευθύνοντας τις επαναστατικές παρορμήσεις των νέων προς τους τυπικούς, στερεοτυπικούς στόχους: ρατσισμό, αποικιοκρατία, γυναικεία ζητήματα κ.λπ. Οι νέοι που δεν είναι φοιτητές μαθαίνουν μέσω των ΜΜΕ, ή μέσω προσωπικής επαφής, τα ζητήματα της «κοινωνικής δικαιοσύνης» για τα οποία επαναστατούν οι φοιτητές και τους μιμούνται. Έτσι αναπτύσσεται μια νεανική κουλτούρα στην οποία υπάρχει ένας στερεοτυπικός τρόπος εξέγερσης που εξαπλώνεται μέσω της μίμησης των συνομηλίκων — ακριβώς όπως με τα χτενίσματα, τα στυλ ρούχων και άλλες μόδες που εξαπλώνονται μέσω της μίμησης.
II
4. Ο Περιορισμός της Ελευθερίας είναι Αναπόφευκτος στη Βιομηχανική Κοινωνία
...ο σύγχρονος άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος από ένα δίκτυο κανόνων και κανονισμών και η μοίρα του εξαρτάται από τις ενέργειες προσώπων που βρίσκονται μακριά του, των οποίων τις αποφάσεις δεν μπορεί να επηρεάσει. Αυτό δεν είναι τυχαίο ή αποτέλεσμα της αυθαιρεσίας των αλαζόνων γραφειοκρατών. Είναι απαραίτητο και αναπόφευκτο σε κάθε τεχνολογικά ανεπτυγμένη κοινωνία. Το σύστημα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ρυθμίζει στενά την ανθρώπινη συμπεριφορά προκειμένου να λειτουργήσει... [Δ`~.: Η έμφαση με κεφαλαία γράμματα, όπως και όλες όσες προηγήθηκαν ή ακολουθούν, από το πρωτότυπο]
Το σύστημα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ αναγκάσει τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται με τρόπους που είναι όλο και πιο απομακρυσμένοι από το φυσικό πρότυπο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, το σύστημα χρειάζεται επιστήμονες, μαθηματικούς και μηχανικούς. Δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτά. Ασκείται λοιπόν μεγάλη πίεση στα παιδιά να διακριθούν σε αυτούς τους τομείς. Δεν είναι φυσικό για έναν έφηβο να περνά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του καθισμένος σε ένα γραφείο απορροφημένος στη μελέτη. Ένας φυσιολογικός έφηβος θέλει να περνά το χρόνο του σε ενεργή επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Μεταξύ των πρωτόγονων λαών, τα πράγματα στα οποία εκπαιδεύονται τα παιδιά τείνουν να είναι σε λογική αρμονία με τις φυσικές ανθρώπινες παρορμήσεις.
Λόγω της συνεχούς πίεσης που ασκεί το σύστημα για την τροποποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αυξάνεται σταδιακά ο αριθμός των ανθρώπων που δεν μπορούν ή δεν πρόκειται να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της κοινωνίας...
Σε κάθε τεχνολογικά ανεπτυγμένη κοινωνία, η μοίρα του ατόμου ΠΡΕΠΕΙ να εξαρτάται από αποφάσεις που δεν μπορεί να επηρεάσει προσωπικά σε μεγάλο βαθμό. Μια τεχνολογική κοινωνία δεν μπορεί να χωριστεί σε μικρές, αυτόνομες κοινότητες, γιατί η παραγωγή εξαρτάται από τη συνεργασία πολύ μεγάλου αριθμού ανθρώπων και μηχανών. Μια τέτοια κοινωνία ΠΡΕΠΕΙ να είναι πολύ οργανωμένη και ΠΡΕΠΕΙ να ληφθούν αποφάσεις που επηρεάζουν πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Όταν μια απόφαση επηρεάζει, ας πούμε, ένα εκατομμύριο άτομα, τότε κάθε ένα από τα επηρεαζόμενα άτομα έχει, κατά μέσο όρο, μόνο το ένα εκατομμυριοστό ως μερίδιο στη λήψη της απόφασης. Αυτό που συνήθως συμβαίνει στην πράξη είναι ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται από δημόσιους λειτουργούς ή στελέχη επιχειρήσεων ή από εξειδικευμένους τεχνικούς, αλλά ακόμη και όταν το κοινό ψηφίζει για μια απόφαση, ο αριθμός των ψηφοφόρων είναι συνήθως πολύ μεγάλος για να είναι σημαντική η ψήφος οποιουδήποτε ατόμου. Έτσι, τα περισσότερα άτομα δεν είναι σε θέση να επηρεάσουν μετρήσιμα τις σημαντικές αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή τους. Δεν υπάρχει κανένας δυνατός τρόπος για να διορθωθεί αυτό σε μια τεχνολογικά ανεπτυγμένη κοινωνία. Το σύστημα προσπαθεί να «λύσει» αυτό το πρόβλημα χρησιμοποιώντας την προπαγάνδα για να κάνει τους ανθρώπους να ΘΕΛΟΥΝ τις αποφάσεις που έχουν ληφθεί για αυτούς εκ των προτέρων, αλλά ακόμη κι αν αυτή η «λύση» ήταν απόλυτα επιτυχημένη στο να κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται καλύτερα, θα ήταν εξευτελιστική...
Το σύστημα δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει για να ικανοποιεί τις ανθρώπινες ανάγκες. Αντιθέτως, είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά που πρέπει να τροποποιηθεί για να ταιριάζει στις ανάγκες του συστήματος. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική ή κοινωνική ιδεολογία που μπορεί να προσποιείται ότι καθοδηγεί το τεχνολογικό σύστημα. Δεν φταίει ο καπιταλισμός και δεν φταίει ο σοσιαλισμός. Φταίει η τεχνολογία, γιατί το σύστημα δεν καθοδηγείται από την ιδεολογία αλλά από την τεχνική αναγκαιότητα. Φυσικά το σύστημα ικανοποιεί πολλές ανθρώπινες ανάγκες, αλλά σε γενικές γραμμές το κάνει μόνο στο βαθμό που είναι προς όφελος του συστήματος να το κάνει. Οι ανάγκες του συστήματος είναι πρωταρχικές, όχι αυτές του ανθρώπου. Για παράδειγμα, το σύστημα παρέχει στους ανθρώπους φαγητό επειδή το σύστημα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει εάν όλοι λιμοκτονούσαν, φροντίζει για τις ψυχολογικές ανάγκες των ανθρώπων όποτε μπορεί να το κάνει ΒΟΛΙΚΑ, γιατί δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει εάν πάρα πολλοί άνθρωποι πάθαιναν κατάθλιψη ή επαναστατούσαν. Αλλά το σύστημα, για καλούς, σταθερούς, πρακτικούς λόγους, πρέπει να ασκεί συνεχή πίεση στους ανθρώπους προκειμένου να προσαρμόσουν τη συμπεριφορά τους στις ανάγκες του συστήματος.
Συσσωρεύονται πάρα πολλά απόβλητα; Η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, το εκπαιδευτικό σύστημα, οι περιβαλλοντολόγοι, όλοι μας πλημμυρίζουν με μια μάζα προπαγάνδας για την ανακύκλωση. Χρειάζεστε περισσότερο τεχνικό προσωπικό; Μια χορωδία από φωνές προτρέπει τα παιδιά να σπουδάσουν επιστήμη. Κανείς δεν ρωτά αν είναι απάνθρωπο να αναγκάζουμε τους εφήβους να ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων και του χρόνου τους να μελετούν θέματα που οι περισσότεροι μισούν. Όταν οι ειδικευμένοι εργαζόμενοι τίθενται εκτός εργασίας λόγω της τεχνικής προόδου και πρέπει να υποβληθούν σε «επανακατάρτιση», κανείς δεν ρωτά αν είναι εξευτελιστικό για αυτούς να εξωθούνται με αυτόν τον τρόπο. Απλώς θεωρείται δεδομένο ότι όλοι πρέπει να υποκύψουν στην τεχνική αναγκαιότητα. Και για καλό λόγο: Εάν οι ανθρώπινες ανάγκες έμπαιναν πάνω από την τεχνική αναγκαιότητα, θα υπήρχαν οικονομικά προβλήματα, ανεργία, ελλείψεις ή χειρότερα. Η έννοια της «ψυχικής υγείας» στην κοινωνία μας ορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τον βαθμό στον οποίο ένα άτομο συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις ανάγκες του συστήματος και από το αν το κάνει χωρίς να δείχνει σημάδια άγχους.
5. Τα «Κακά» μέρη της τεχνολογίας δεν μπορούν να διαχωριστούν από τα «Καλά» μέρη
Ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο η βιομηχανική κοινωνία δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί υπέρ της ελευθερίας είναι ότι η σύγχρονη τεχνολογία είναι ένα ενοποιημένο σύστημα στο οποίο όλα τα μέρη εξαρτώνται το ένα από το άλλο. Δεν μπορείτε να απαλλαγείτε από τα «κακά» μέρη της τεχνολογίας και να διατηρήσετε μόνο τα «καλά». Πάρτε για παράδειγμα τη σύγχρονη ιατρική. Η πρόοδος στην ιατρική επιστήμη εξαρτάται από την πρόοδο στη χημεία, τη φυσική, τη βιολογία, την επιστήμη των υπολογιστών και άλλους τομείς. Οι προηγμένες ιατρικές θεραπείες απαιτούν ακριβό εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας που μπορεί να διατεθεί μόνο από μια τεχνολογικά ανεπτυγμένη, οικονομικά πλούσια κοινωνία. Είναι σαφές ότι δεν μπορείτε να έχετε μεγάλη πρόοδο στην ιατρική χωρίς ολόκληρο το τεχνολογικό σύστημα και όλα όσα το συνοδεύουν...
Αν νομίζετε ότι η κυβέρνηση παρεμβαίνει στη ζωή σας πάρα πολύ ΤΩΡΑ, απλώς περιμένετε μέχρι η κυβέρνηση να αρχίσει να ρυθμίζει τη γενετική σύσταση των παιδιών σας. Μια τέτοια ρύθμιση θα ακολουθήσει αναπόφευκτα την εισαγωγή της γενετικής μηχανικής των ανθρώπων, επειδή οι συνέπειες της μη ρυθμιζόμενης γενετικής μηχανικής θα ήταν καταστροφικές.
Η συνήθης απάντηση σε τέτοιες ανησυχίες είναι να μιλάμε για «ιατρική ηθική». Αλλά ένας κώδικας δεοντολογίας δεν θα χρησιμεύσει για την προστασία της ελευθερίας ενόψει της ιατρικής προόδου, μόνο χειρότερα θα έκανε τα πράγματα. Ένας κώδικας δεοντολογίας που εφαρμόζεται στη γενετική μηχανική θα ήταν στην πραγματικότητα ένα μέσο ρύθμισης της γενετικής σύστασης των ανθρώπων. Κάποιος (πιθανώς η ανώτερη μεσαία τάξη, ως επί το πλείστον) θα αποφάσιζε ότι αυτές οι εφαρμογές της γενετικής μηχανικής ήταν «ηθικές» και άλλες όχι, έτσι ώστε στην πραγματικότητα να επιβάλλει τις δικές του αξίες στη γενετική σύσταση του πληθυσμού γενικότερα. Ακόμα κι αν ένας κώδικας δεοντολογίας επιλεγόταν σε εντελώς δημοκρατική βάση, η πλειοψηφία θα επέβαλλε τις δικές της αξίες σε οποιεσδήποτε μειονότητες θα μπορούσαν να έχουν διαφορετική ιδέα για το τι συνιστούσε μια «ηθική» χρήση της γενετικής μηχανικής. Ο μόνος κώδικας ηθικής που θα προστάτευε πραγματικά την ελευθερία θα ήταν αυτός που θα απαγόρευε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ γενετική μηχανική των ανθρώπων, και να είστε βέβαιοι ότι κανένας τέτοιος κώδικας δεν θα εφαρμοστεί ποτέ σε μια τεχνολογική κοινωνία. Κανένας κώδικας που θα περιόριζε τη γενετική μηχανική σε δευτερεύοντα ρόλο δεν θα μπορούσε να σταθεί για πολύ, γιατί ο πειρασμός που παρουσιάζεται από την τεράστια δύναμη της βιοτεχνολογίας θα ήταν ακαταμάχητος, ειδικά επειδή στην πλειονότητα των ανθρώπων πολλές από τις εφαρμογές της θα φαίνονται προφανώς και αναμφισβήτητα καλές (εξάλειψη φυσικών και ψυχικών ασθενειών κ.λπ...). Αναπόφευκτα, η γενετική μηχανική θα χρησιμοποιηθεί εκτενώς, αλλά μόνο με τρόπους που συνάδουν με τις ανάγκες του βιομηχανικού τεχνολογικού συστήματος.
6. Η Τεχνολογία είναι πιο Ισχυρή Κοινωνική Δύναμη από το Ιδανικό της Ελευθερίας
Δεν είναι δυνατό να γίνει ένας ΜΟΝΙΜΟΣ συμβιβασμός μεταξύ τεχνολογίας και ελευθερίας, επειδή η τεχνολογία είναι μακράν η ισχυρότερη κοινωνική δύναμη και καταπατά συνεχώς την ελευθερία μέσω ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΩΝ συμβιβασμών. Φανταστείτε την περίπτωση δύο γειτόνων, ο καθένας από τους οποίους κατέχει εξαρχής την ίδια έκταση, αλλά ο ένας είναι πιο ισχυρός από τον άλλο. Ο ισχυρός απαιτεί ένα κομμάτι από τη γη του άλλου. Ο αδύναμος αρνείται. Ο ισχυρός λέει: «Εντάξει, ας συμβιβαστούμε. Δώσε μου τα μισά από αυτά που ζήτησα». Ο αδύναμος δεν έχει άλλη επιλογή από το να υποχωρήσει. Λίγο αργότερα ο ισχυρός γείτονας απαιτεί ένα άλλο κομμάτι γης, πάλι υπάρχει συμβιβασμός, και ούτω καθεξής. Αναγκάζοντας μια μακρά σειρά συμβιβασμών στον πιο αδύναμο άνθρωπο, ο ισχυρός παίρνει τελικά όλη τη γη του. Έτσι συμβαίνει στη σύγκρουση μεταξύ τεχνολογίας και ελευθερίας.
Ενώ η τεχνολογική πρόοδος ΩΣ ΣΥΝΟΛΟ συνεχώς περιορίζει και συρρικνώνει τη σφαίρα της ελευθερίας μας, κάθε νέα τεχνική πρόοδος που ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΘΕΑΥΤΗ, ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ, φαίνεται να είναι επιθυμητή. Ηλεκτρισμός, εσωτερικές υδραυλικές εγκαταστάσεις, ταχύτατες επικοινωνίες εξ αποστάσεως… πώς θα μπορούσε κανείς να αντιταχθεί σε οποιοδήποτε από αυτά τα πράγματα, ή ενάντια σε οποιαδήποτε άλλη από τις αναρίθμητες τεχνικές προόδους που έχουν διαμορφώσει τη σύγχρονη κοινωνία; Θα ήταν παράλογο να αντισταθούμε στην εισαγωγή του τηλεφώνου, για παράδειγμα. Προσέφερε πολλά πλεονεκτήματα και κανένα μειονέκτημα...
...όλες αυτές οι τεχνολογικές εξελίξεις μαζί, συνυπολογιζόμενες, έχουν δημιουργήσει έναν κόσμο στον οποίο η μοίρα του μέσου ανθρώπου δεν είναι πλέον στα χέρια του ή στα χέρια των γειτόνων και των φίλων του, αλλά στα χέρια πολιτικών, στελεχών εταιρειών και απομακρυσμένων ανώνυμων τεχνικών και γραφειοκρατών, που αυτός ο άνθρωπος ως άτομο δεν έχει καμία δύναμη να επηρεάσει. Η ίδια διαδικασία θα συνεχιστεί και στο μέλλον. Πάρτε για παράδειγμα τη γενετική μηχανική. Λίγοι άνθρωποι θα αντισταθούν στην εισαγωγή μιας γενετικής τεχνικής που εξαλείφει μια κληρονομική ασθένεια. Δεν παράγει κάποια εμφανή βλάβη και αποτρέπει πολλά δεινά. Ωστόσο, ένας μεγάλος αριθμός γενετικών βελτιώσεων μαζί θα μετατρέψει τον άνθρωπο σε ένα κατασκευασμένο προϊόν αντί για μια ελεύθερη δημιουργία της τύχης (ή του Θεού, ή οποιουδήποτε άλλου, ανάλογα με τις θρησκευτικές σας πεποιθήσεις).
Ένας άλλος λόγος για τον οποίο η τεχνολογία είναι τόσο ισχυρή κοινωνική δύναμη είναι ότι, στο πλαίσιο μιας δεδομένης κοινωνίας, η τεχνολογική πρόοδος βαδίζει προς μία μόνο κατεύθυνση, δεν μπορεί ποτέ να αντιστραφεί. Μόλις εισαχθεί μια τεχνολογική καινοτομία, οι άνθρωποι συνήθως εξαρτώνται από αυτήν με αποτέλεσμα να μην μπορούν ποτέ ξανά χωρίς αυτήν, εκτός εάν αντικατασταθεί από κάποια ακόμα πιο προηγμένη καινοτομία. Όχι μόνο οι άνθρωποι εξαρτώνται ως άτομα από ένα νέο στοιχείο τεχνολογίας, αλλά, ακόμη περισσότερο, το σύστημα ως σύνολο εξαρτάται από αυτό. (Φανταστείτε τι θα συνέβαινε με το σύστημα σήμερα εάν οι υπολογιστές, για παράδειγμα, καταργούνταν). Έτσι το σύστημα μπορεί να κινηθεί μόνο προς μία κατεύθυνση, προς μεγαλύτερη τεχνολογική ανάπτυξη [Δ`~.: με την ανάπτυξη της τεχνολογίας να συγχέεται με την πρόοδο]. Η τεχνολογία αναγκάζει συνεχώς και κατ' επανάληψη την ελευθερία να κάνει ένα βήμα πίσω, αλλά η τεχνολογία δεν μπορεί ποτέ να κάνει ένα βήμα πίσω...
Η τεχνολογία προχωρά με μεγάλη ταχύτητα και απειλεί την ελευθερία σε πολλά διαφορετικά σημεία ταυτόχρονα (συνωστισμός, κανόνες και κανονισμοί, αυξανόμενη εξάρτηση ατόμων από μεγάλες οργανώσεις, προπαγάνδα και άλλες ψυχολογικές τεχνικές, γενετική μηχανική, παραβίαση της ιδιωτικής ζωής μέσω συσκευών παρακολούθησης και υπολογιστών κ.λπ). Για να συγκρατηθεί οποιαδήποτε από τις απειλές για την ελευθερία θα απαιτούσε έναν μακρύ και δύσκολο κοινωνικό αγώνα. Όσοι θέλουν να προστατεύσουν την ελευθερία κατακλύζονται από τον τεράστιο αριθμό των νέων επιθέσεων και την ταχύτητα με την οποία αναπτύσσονται, ως εκ τούτου γίνονται απαθείς και δεν αντιστέκονται πλέον. Η καταπολέμηση κάθε απειλής ξεχωριστά θα ήταν μάταιη...
Καμία κοινωνική ρύθμιση, είτε νόμοι, θεσμοί, έθιμα ή ηθικοί κώδικες, δεν μπορεί να παρέχει μόνιμη προστασία έναντι της τεχνολογίας. Η ιστορία δείχνει ότι όλες οι κοινωνικές ρυθμίσεις είναι παροδικές, όλες αλλάζουν ή καταρρέουν τελικά. Αλλά οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι μόνιμες στο πλαίσιο ενός δεδομένου πολιτισμού. Ας υποθέσουμε για παράδειγμα ότι ήταν δυνατό να καταλήξουμε σε κάποια κοινωνική ρύθμιση που θα απέτρεπε τη γενετική μηχανική από το να εφαρμοστεί σε ανθρώπινα όντα ή να αποτρέψει την εφαρμογή της κατά τρόπο που να απειλεί την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Ωστόσο, η τεχνολογία θα παρέμενε σε αναμονή. Αργά ή γρήγορα η κοινωνική ρύθμιση θα κατέρρεε. Μάλλον γρήγορα, δεδομένου του ρυθμού αλλαγής στην κοινωνία μας. Τότε η γενετική μηχανική θα άρχιζε να εισβάλλει στη σφαίρα της ελευθερίας μας, και αυτή η εισβολή θα ήταν μη αναστρέψιμη (εκτός από μια πιθανή κατάρρευση του ίδιου του τεχνολογικού πολιτισμού) [Δ`~.: Το συγκεκριμένο ζήτημα, όπως και ορισμένα ακόμα συναφή με το μέρος II, έχω θίξει στο βιβλίο μου «Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης»].
Οποιεσδήποτε ψευδαισθήσεις σχετικά με την επίτευξη οτιδήποτε μόνιμου μέσω κοινωνικών ρυθμίσεων θα πρέπει να διαλυθούν από αυτό που συμβαίνει επί του παρόντος με την περιβαλλοντική νομοθεσία. Πριν από μερικά χρόνια φαινόταν ότι υπήρχαν ασφαλή νομικά εμπόδια που απετρεπαν τουλάχιστον ΜΕΡΙΚΕΣ από τις χειρότερες μορφές περιβαλλοντικής υποβάθμισης. Μια αλλαγή στον πολιτικό άνεμο και αυτά τα εμπόδια αρχίσαν να καταρρέουν.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, η τεχνολογία είναι πιο ισχυρή κοινωνική δύναμη από το ιδανικό της ελευθερίας. Αλλά αυτή η δήλωση χρειάζεται μια σημαντική επιφύλαξη. Φαίνεται ότι τις επόμενες δεκαετίες το βιομηχανικό-τεχνολογικό σύστημα θα υποστεί σοβαρές πιέσεις λόγω οικονομικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων και ιδιαίτερα λόγω προβλημάτων που σχετίζονται με την ανθρώπινη συμπεριφορά (αποξένωση, εξέγερση, εχθρότητα, ποικίλες κοινωνικές και ψυχολογικές δυσκολίες). Ελπίζουμε ότι οι πιέσεις από τις οποίες είναι πιθανό να περάσει το σύστημα θα το αναγκάσουν να καταρρεύσει ή τουλάχιστον να το αποδυναμώσουν αρκετά ώστε να καταστεί δυνατή μια επανάσταση εναντίον του. Εάν μια τέτοια επανάσταση συμβεί και είναι επιτυχής, τότε τη συγκεκριμένη στιγμή η φιλοδοξία για ελευθερία θα έχει αποδειχθεί πιο ισχυρή από την τεχνολογία.
Theodore (Ted) John Kaczynski
22 Μαΐου 1942 - 10 Ιουνίου 2023
.~`~.
Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.
11 | 6 | 4 μ.Κ ~ Year ΙV AQ | 2023
Το βιβλίο μου Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης. Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος:
Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος/mέta) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.
