15 | 5 | 4 μ.Κ ~ Year ΙV AQ | 2023
Μουσική Συνοδεία
Δύο κράτη μέλη του ΝΑΤΟ αντιστέκονται στον ηγεμονικό μονόλογο και την απόλυτη ομογενοποίηση που προσπαθούν να επιβάλλουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη: η Γαλλία και η Τουρκία.
Οι κατά τόπους περιφερειακές επιτροπές του κόμματος της Ουάσινγκτον (γιατί αυτοί είναι οι ουσιαστικοί στρατηγικοί όροι με τους οποίους θα πρέπει να γίνονται αντιληπτά τα πολιτικά κόμματα) προσπαθούν να απομονώσουν τον πρόεδρο της Γαλλίας, ο οποίος μίλησε για τον κίνδυνο της μετατροπής της Ευρώπης σε υποτελή επαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (vassalisation of Europe).
Ο Γάλλος πρόεδρος ουσιαστικά ισχυρίζεται ότι η συνθήκη που διαμορφώνεται στις διατλαντικές σχέσεις θυμίζει τις μεσογειακές σχέσεις ―για να δώσουμε ένα ιστορικό παράδειγμα― της Ρεπουμπλικανικής Ρώμης με την Πτολεμαϊκή Αίγυπτο: η Ευρώπη κινδυνεύει να γίνει σαν την Αίγυπτο της Κλεοπάτρας υπό την εξουσία του Καίσαρα της Ρώμης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο Βόρειος Ατλαντικός είναι για τις Η.Π.Α και την Ουάσινγκτον ό,τι ήταν η Αίγυπτος και η Μεσόγειος για την Ιταλία και τη Ρώμη: το λειτουργικό ισοδύναμο. Βέβαια οι Πτολεμαίοι, απέναντι στους Ρωμαίους, ήταν περισσότερο αξιοπρεπείς συγκριτικά με τους σημερινούς Ευρωπαίους, απέναντι στους Αμερικανούς, καθώς πολλοί από τους λεγόμενους «Ευρωπαϊστές», σε όχι αμελητέο βαθμό, αποδεικνύεται πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από κεκαλυμμένοι Ατλαντιστές.
Υπάρχουν δύο προσεγγίσεις, η μια εκ των οποίων κυριαρχεί απόλυτα. Η πρώτη αντίληψη, απολύτως ηγεμονική (αλλά από ένα σημείο και ύστερα επίσης παραπλανητική), βασίζεται σε μια εσωτερική λογική και ασχολείται με το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πρότυπο της Ε.Ε και των Η.Π.Α και με βάση τη συμπάθεια ή την αντιπάθεια επί του ενός ή του άλλου καταλήγει στο ότι είναι προτιμότερο το τάδε ή το δείνα. Η δεύτερη αντίληψη ακολουθεί μια εξωτερική λογική και την διαπίστωση ενός κλασικού: power begs to be balanced, και με σημερινούς όρους θεωρεί ότι η μεταβολή στην ισορροπία δυνάμεων που λαμβάνει χώρα σε πλανητικό επίπεδο θέτει το εξής δίλημμα στην ευρωπαϊκή ήπειρο: ανεξαρτησία και κυριαρχία ή υποτέλεια και πολυδιάσπαση (και η υποτέλεια σε πολυδιάσπαση θα οδηγήσει, απλά σε δεύτερο στάδιο και χρόνο και μετά από εσωτερικές συγκρούσεις, καθώς το μέλλον που προδιαγραφεί ο ηγεμόνας είναι φτώχεια και πόλεμος, μέσω της αξίωσής του για καταστροφή των σχέσεων του υποτελούς με τους άλλους μεγάλους ανταγωνιστές του ηγεμόνα. Το τελευταίο είναι συναφές με το γεγονός ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας δεν επιθυμεί την καταστροφή των σχέσεων με την Κίνα, πόσο μάλλον έναν πόλεμο με αυτήν).
Οι αυτοαποκαλούμενοι Ευρωπαϊστές, λοιπόν, αργά ή γρήγορα θα δείξουν ποιο είναι το πραγματικό τους πρόσωπο αφού θα αναγκαστούν να πάρουν αποφάσεις, καθώς δεν μπορούν να υπεκφεύγουν αέναα από την ανάληψη των ευθυνών τους και να κρύβονται πίσω από την αδυναμία τους. Αν υποθέσουμε ότι αυτοί οι λεγόμενοι «Ευρωπαϊστές» όντως επιθυμούν τη δημιουργία ενός πολιτικού, οικονομικού και στρατηγικού υποκειμένου στον 21ο αιώνα που θα ακούει στο όνομα «Ευρώπη», τότε το σημαντικότερο εμπόδιο στη διαμόρφωση ενός τέτοιου δυνητικού ιστορικού υποκειμένου είναι ο Αμερικανό-Γερμανικός Ατλαντισμός, ο οποίος εκτός του ότι λειτουργεί ως ιδεολογία εκλογίκευσης της υποτέλειας επιπλέον οδηγεί και σε έναν ολοένα εντονότερο ανταγωνισμό μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου, που πλέον σε στιγμές λαμβάνει τη μορφή ανοιχτής αντιπαράθεσης, και σε δυνητικό σπάσιμο του Γαλλό-Γερμανικού Άξονα.
Οι Ατλαντιστές όπου γης ―που έχουν μετατρέψει τον τελευταίο Ατλαντιστή πολιτικό παλαιάς κοπής, υπερήλικα και γεννημένο το 1942, Τζο Μπάιντεν σε καταφύγιο και σύμβολό τους― έπαθαν έμφραγμα αρχικά με την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στη συνέχεια παραλίγο να πάθουν ανακοπή με την εκλογή ενός προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (Τράμπ), ενώ ανεβάζουν πίεση σταθερά εδώ και περίπου μια δεκαετία με έναν πρόεδρο της Τουρκίας (Ερντογάν). Τώρα κατακεραυνώνουν και προσπαθούν να απομονώσουν έναν πρόεδρο της Γαλλίας (Μακρόν).
Τα προηγούμενα αποτελούν συμπτώματα της απαρχής της μετα-μονοπολικής/αμερικανικής εποχής στην Ευρώπη, όπως συμβαίνει και στον υπόλοιπο πλανήτη. Το είδαμε στην Κεντρική Ασία και στη Μέση Ανατολή. Το βλέπουμε στο ξεκίνημά του και στην Ευρώπη με απείρως μεγαλύτερες αντιστάσεις, εντάσεις και κρίσεις.
Ο τρόπος αντιμετώπισης του πολέμου στην Ουκρανία χρησιμοποιείται από τους μεν Ατλαντιστές ως φάρμακο, μέσω μιας προσπάθειας να καταπολεμηθούν τόσο τα προηγούμενα συμπτώματα όσο και η ίδια η ασθένεια, από τους δε Ευρωπαϊστές ως ναρκωτικό, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επιστρέφουν στην Ευρώπη με ψυχροπολεμικούς όρους, δηλαδή με την πρόθεση και τη διάθεση να αναλάβουν το κόστος και το βάρος μιας πλήρους δέσμευσης.
Περισσότερα στο βιβλίο μου:
Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης
Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη
Δημήτρης Β. Πεπόνης
Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος/mέta) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.
.jpg)
~
Επικοινωνία: cosmoidioglossia@gmail.com
Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.
15 | 5 | 4 μ.Κ ~ Year ΙV AQ | 2023
