Χριστός ή Τζένγκις Χαν.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 24 | 12 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Ι

Η φράση “survival of the fittest” ―που συνήθως μεταφράζεται στα ελληνικά ως «επιβίωση του ισχυρότερου», αν και το νόημά της αποδίδεται καλύτερα ως «επιβίωση του καταλληλότερου ή του προσαρμοστικότερου»― εισήχθη ως έννοια και αρχή από τον Χέρμπερτ Σπένσερ στο βιβλίο του «Οι Αρχές της Βιολογίας» (1864). Η φράση έγινε ευρέως γνωστή μέσω της 5ης έκδοσης του βιβλίου «Η Καταγωγή των Ειδών» του Καρόλου Δαρβίνου (1869), όπου εκφράζεται η άποψη ότι οι οργανισμοί που προσαρμόζονται καλύτερα στο περιβάλλον τους επιτυγχάνουν μεγαλύτερη επιτυχία τόσο στην αναπαραγωγή όσο και στην επιβίωση. 

Αν προσπαθούσαμε να συμπυκνώσουμε σε μια πρόταση τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου, μέσω του μηχανισμού της φυσικής επιλογής, θα λέγαμε ότι αναφέρεται στη φόρμουλα μιας τυχαίας παραλλαγής που ακολουθείται από μη τυχαία επιβίωση, ως τη μόνη εξήγηση η οποία, στην πιο γενική της μορφή, μπορεί να οδηγήσει από την απλότητα στην πολυπλοκότητα. 

II

Εφόσον δεχθούμε ότι η λέξη “fittest” ορίζεται βιολογικά ως αναπαραγωγική επιτυχία και, επιπλέον, ότι η φράση “survival of the fittest” μπορεί να αποδοθεί, σύμφωνα με τη δαρβινική θεωρία, ως «επιβίωση της μορφής που θα αφήσει τα περισσότερα αντίγραφα του εαυτού της στις επόμενες γενιές», τότε ―και μόνο τότε― στην «ανώτερη βαθμίδα της ανθρώπινης εξέλιξης», ως πλέον “fittest”, βρίσκεται ένας συγκεκριμένος άνθρωπος: 

Ο Τζένγκις Χαν.

Ο πολέμαρχος και κατακτητής Τζένγκις Χαν θεωρείται ότι έχει τους περισσότερους εν ζωή απογόνους από κάθε άλλον άνθρωπο στην ιστορία.

III

Αν μεταφέρουμε αυτή την αντίληψη από το βιολογικό στο συμβολικό επίπεδο, δηλαδή απαντήσουμε στο ερώτημα ποιος άφησε πίσω του τα περισσότερα συμβολικά παιδιά, καθώς «ο άνθρωπος μετεξελίχθηκε από βιολογικό σε συμβολικό ζώο προκειμένου να συνεχίσει την ύπαρξή του μετά το πέρας της βιολογικής του ζωής... με σκοπό να διαιωνίσει την ύπαρξή του μέσω της συλλογικότητας»  (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 258) ―δηλαδή μια συλλογική συμβολική νίκη επί του θανάτου, η οποία είναι αδύνατη στο επίπεδο του ατόμου―, τότε το ερώτημα που προκύπτει είναι:

Χριστός ή Τζένγκις Χαν;

IV

Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να ευχηθούμε σε όσους και όσες θεωρούν ότι ο άνθρωπος είναι ζώο συμβολικό ―εκτός από βιολογικό― καλά Χριστούγεννα.

V

Για ακόλουθους άλλων θρησκειών, στο ένα άκρο του ερωτήματος Χριστός ή Τζένγκις Χαν, μπορεί να βρεθεί ο Βούδας, ο Μωάμεθ ή ο Κομφούκιος ―ή οποιοσδήποτε άλλος πιστεύει κανείς ότι άφησε πίσω του τους περισσότερους συμβολικούς απογόνους―, ως το απέναντι άκρο από το μόνιμο της άλλης πλευράς: τον Τζένγκις Χαν, που άφησε πίσω του τα περισσότερα βιολογικά «αντίγραφα του εαυτού του». Παρεμπιπτόντως, η θρησκεία του ανθρώπου που συνδύασε στον ύψιστο βαθμό τη βιολογική αναπαραγωγή και επιβίωση με τη δύναμη και την κυριαρχία του ως άτομο, του Τζένγκις Χαν (το όνομα σημαίνει «παγκόσμιος κυβερνήτης») ήταν ο Τενγκρισμός.

Στη δεύτερη θέση, με τα περισσότερα βιολογικά παιδιά, πολύ μακριά και με χαοτική διαφορά από τον πρώτο Temüjin (το «βαφτιστικό» όνομα του Genghis Khan), αναφέρεται συχνά ―αν και η ιστορία του είναι αμφιλεγόμενη και πιθανώς υπερβολική― ο Feodor Vassilyev, ένας χωρικός αγρότης από την περιοχή Shuya της Ρωσσίας (Ivanovo Oblast), ενώ η μια από τις δύο γυναίκες του, η Valentina Vassilyeva, υποτίθεται ότι είναι η γυναίκα που έχει γεννήσει τα περισσότερα παιδιά στην καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία. 

Επιστρέφοντας από το βιολογικό στο συμβολικό, ο Μωάμεθ μάλλον δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στη λίστα των συμβολικών πατέρων, διότι είναι απλώς «προφήτης, απόστολος και ο τελευταίος αγγελιοφόρος του Θεού», δηλαδή τίποτα απ' όσα περιλαμβάνονται στο Κοράνιο δεν μπορούν να του αποδοθούν, άρα ούτε και τα συμβολικά παιδιά ―οι πιστοί― του Κορανίου: οι μουσουλμάνοι. Από την άλλη, η οικογένεια Kong του Κομφούκιου κατέχει το μακροβιότερο καταγεγραμμένο γενεαλογικό δέντρο στην ανθρώπινη ιστορία: περισσότερες από 80 γενιές (ρεκόρ Guinness), χρονική περίοδος μεγαλύτερη από τον βίο και την ιστορία των περισσότερων συλλογικών οντοτήτων της ανθρώπινης ιστορίας (όπως κι αν ορίσει κανείς τις συλλογικές οντότητες: θρησκείες, κρατικές ή ακρατικές κοινωνίες, κράτη, έθνη κ.λπ.), παρουσιάζοντας πρωτοφανή αντοχή και προσαρμογή, αναπαραγωγή, επιβίωση και συνέχεια όχι μόνο στο βιολογικό, αλλά και στο συμβολικό επίπεδο.

Τέλος, θα πρέπει να τονιστεί ότι η φράση «οι άνθρωποι πολεμούν και θυσιάζονται για τις μελλοντικές γενιές» δεν έχει νόημα σε ένα αποκλειστικά ατομικό και βιολογικό πλαίσιο, δίχως αναφορά στο συλλογικό και το συμβολικό.

VI

Σε όσους και όσες θεωρούν ότι ο άνθρωπος είναι απλώς βιολογικό ζώο, αποδίδοντας απόλυτη προτεραιότητα, ή ακόμα και αποκλειστικότητα, στο ατομικό επίπεδο της ανθρώπινης ύπαρξης, θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής:

Ο Αριστοτέλης, που αντιλαμβανόταν τον άνθρωπο ως εκ φύσεως ζῷον πολιτικόν, είχε ισχυριστεί ότι είναι προφανές ότι η πόλη (το συλλογικό) υπάρχει από τη φύση της και είναι προγενέστερη από τον καθένα από εμάς (το άτομο) (Στο πλαίσιο της κοσμοθεώρησης ορισμένων «μοντέρνων»: συλλογικό vs ατομικό. Όμως πριν από την επικράτηση της δικής τους κοσμοθεώρησης η σχέση ήταν ανάμεσα σε οντότητα ή σώμα και μέλος, ή ανάμεσα σε σύνολο και μέρος, και το ένα δεν λειτουργούσε απαραίτητα εναντίον του άλλου, ούτε ήταν εναλλακτικό προς αυτό). Επιπλέον, ο Σταγειρίτης ισχυρίστηκε ότι ο άνθρωπος εκτός πολιτικής κοινωνίας ―και αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, στο απόλυτο ατομικό επίπεδο, εφόσον μόνο στο πλαίσιο της συλλογικότητας μπορεί να υπάρξει πόλις, οικογένεια, νόμοι, εστία, θυσία κ.λπ.―, εκείνος που δε μπορεί να ζει μέσα στην κοινωνία με τους άλλους (ὁ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν), ή αυτός που δεν έχει ανάγκη από τίποτε, είναι είτε θηρίο είτε θεός.

ἐκ τούτων οὖν φανερὸν ὅτι τῶν φύσει ἡ πόλις ἐστί, καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος φύσει πολιτικὸν ζῷον, καὶ ὁ ἄπολις διὰ φύσιν καὶ οὐ διὰ τύχην ἤτοι φαῦλός ἐστιν, ἢ κρείττων ἢ ἄνθρωπος· ὥσπερ καὶ ὁ ὑφ’ Ὁμήρου λοιδορηθεὶς «ἀφρήτωρ ἀθέμιστος ἀνέστιος»·... ὅτι μὲν οὖν ἡ πόλις καὶ φύσει καὶ πρότερον ἢ ἕκαστος, δῆλον· εἰ γὰρ μὴ αὐτάρκης ἕκαστος χωρισθείς, ὁμοίως τοῖς ἄλλοις μέρεσιν ἕξει πρὸς τὸ ὅλον, ὁ δὲ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν ἢ μηδὲν δεόμενος δι’ αὐτάρκειαν οὐθὲν μέρος πόλεως, ὥστε ἢ θηρίον ἢ θεός.

VII

Ακριβώς επειδή η νίκη επί του θανάτου είναι δυνατή μόνο σε συμβολικό επίπεδο και μόνο μέσω της συλλογικότητας (είναι δηλαδή αδύνατη σε ατομικό επίπεδο), φανερώνεται ότι το τελικό στάδιο του ατομικισμού ως ιδεολογικής αντίληψης για τον άνθρωπο είναι μια «ζωώδης» συνθήκη. Μια αποκλειστικά ατομικιστική και βιολογική αντίληψη για τον άνθρωπο οδηγεί, με εσωτερική λογική συνέπεια, στην υποβάθμιση του ανθρώπου σε ζώο ― μόνο που στο ζωικό βασίλειο τα πράγματα είναι κατά φύσιν, ενώ ο άνθρωπος, όπως τονίζει ο Αριστοτέλης, γεννιέται έχοντας ως όπλα την φρόνηση και την αρετή και, επιπλέον, στο πλαίσιο της πολιτείας, τον νόμο και τη δικαιοσύνη (που δεν υπάρχουν έξω από το συλλογικό). Εξ ου και παρόλο που ο άνθρωπος είναι το ανώτερο από τα όντα, όταν φθάνει στην τελειότητά του, αν διακόψει κάθε σχέση με τον νόμο και τη δικαιοσύνη, μπορεί να γίνει το χειρότερο απ' όλα τα όντα: 

ὥσπερ γὰρ καὶ τελεωθεὶς βέλτιστον τῶν ζῴων ἄνθρωπός ἐστιν, οὕτω καὶ χωρισθεὶς νόμου καὶ δίκης χείριστον πάντων.

VIII

Στις μέρες μας παρατηρούνται, μεταξύ άλλων, οι εξής αντιλήψεις: στο επίπεδο της καθημερινότητας, είτε μια απόλυτη ταύτιση ζώου και ανθρώπου, είτε μια αγάπη για τα ζώα που συνοδεύεται από μίσος για τον άνθρωπο ―ή σε ένα περισσότερο τεχνολογικό πλαίσιο―, είτε η υποβάθμιση του ανθρώπου στο επίπεδο του ζώου και ο συνδυασμός του με τη μηχανή (ορισμένες από αυτές τις αντιλήψεις σχετίζονται, έμμεσα, με πράγματα που επισημάνθηκαν σε παλαιότερο κείμενο), είτε «ο επαναπροσδιορισμός των ορισμών, των ορίων και των σχέσεων ζώου, ανθρώπου και μηχανής» (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 335). 

Γενικότερα, παρατηρείται ζωοποίηση ή και μηχανοποίηση του ανθρώπου που συνοδεύεται από απανθρωποίηση και ηθική και οντολογική υποβάθμιση του ανθρώπου. [3]

ΙX

Με βάση τα προηγούμενα, αν εφαρμόσουμε την αρχή “Survival of the fittest” με τον τρόπο που περιγράψαμε, και συμπεριλάβουμε τόσο τη βιολογική όσο και τη συμβολική διάσταση, τότε στις «ανώτερες βαθμίδες της ανθρώπινης εξέλιξης», ως πλέον “fittest”, έχουμε έναν κατακτητή-πολέμαρχο (Τζένγκις Χαν), έναν χωρικό-αγρότη (Feodor Vassilyev), έναν διδάσκαλο-φιλόσοφο (Κομφούκιο) και, ασφαλώς, τον Χριστό, ο οποίος στην κοσμική καθημερινή ζωή του μπορεί να θεωρηθεί όχι απλώς ως μαραγκός αλλά εξίσου ως ξυλουργός και κτίστης, ως τεχνίτης ξύλου και πέτρας, δηλαδή ως οικοδόμος-τέκτων.

X

Επίλογος του παρόντος και πρόλογος μελλοντικού κειμένου

Ο Όμηρος είναι συμβολικός γενάρχης των Ελλήνων ως ποιητής ― όχι ως ιδρυτής θρησκείας (όπως είναι π.χ. ο Αβραάμ πατριάρχης των Εβραίων-Ισραηλιτών). Η απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο μπορεί να συμπεριληφθεί ο Όμηρος στη λίστα μαζί με τον Χριστό, τον Βούδα, (τον Μωάμεθ...;), τον Κομφούκιο κ.λπ., προκειμένου να απαντηθεί, με όλες τις απαραίτητες διευκρινήσεις ―και αυτές είναι αρκετές λόγω της αποκλειστικότητας που διεκδικούν το ευρωπαϊκό και το «δυτικό» στη σχέση τους με το ρωμαϊκό, κυρίως με το ελληνικό ή ακόμα και το ομηρικό―, είναι αντικείμενο αποκλειστικού μελλοντικού κειμένου.

Ωστόσο, μπορούμε να ολοκληρώσουμε προσφέροντας μια πρόγευση: Στο ερώτημα τίνος συμβολικά παιδιά είναι οι δικοί μας ιστορικοί πρόγονοι, και απόγονοι του ελληνιστικού κόσμου, οι άνθρωποι που ονόμαζαν τους εαυτούς τους Ρωμαίους, μιλούσαν, σκέφτονταν και θεωρούσαν τα πράγματα ελληνικά και πίστευαν στον Χριστό, η απάντηση είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι λεγόμενοι «Βυζαντινοί», ήταν τα συμβολικά παιδιά του Ομήρου και του Χριστού ― που, επιπλέον, είχαν άμεση σχέση, τόσο ιστορική όσο και γεωγραφική (χρονική και χωρική) με την οικουμενική φάση του κλασικού ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, του οποίου αποτέλεσαν οργανική συνέχεια, και με το κράτος και την πόλη της Ρώμης. Ωστόσο, επειδή οι πολυθεϊστές λατινόγλωσσοι είχαν σχέση αποκλειστικότητας με τη Ρώμη, στην ιστορική ουσία, η Κωνσταντινούπολη υπήρξε η (Νέα) Ρώμη ― η πρωτεύουσα πόλη ― των συμβολικών παιδιών του Ομήρου και του Χριστού.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Το γεγονός ότι οι «Βυζαντινοί» υπήρξαν τα συμβολικά παιδιά τόσο του Ομήρου όσο και του Χριστού ―μοναδικό φαινόμενο στην ανθρώπινη ιστορία που εμφανίζεται μόνο με την έλευσή τους στο ιστορικό προσκήνιο―, φαίνεται καθαρά, μεταξύ άλλων, σε αποσπάσματα της «βυζαντινής» γραμματείας. Ενδεικτικά, μπορεί κανείς να διαβάσει πώς ξεκινά η Άννα Κομνηνή (1083 – 1153) το έργο της Αλεξιάς:

Ακάθεκτος κυλάει ο χρόνος και στην αέναη κίνησή του παρασύρει τα πάντα και τα καταποντίζει στο βυθό της αφάνειας ―πότε πράγματα ασήμαντα και πότε μεγάλα και αξιομνημόνευτα― και, όπως λέει ο τραγικός ποιητής, φέρνει στο φως τα άδηλα και κρύβει τα φανερά. Αλλά ο λόγος της ιστορίας γίνεται φράγμα πανίσχυρο για το ρεύμα του χρόνου και σταματάει κατά κάποιον τρόπο την ακάθεκτη ροή του κι απ' όσα συμβαίνουν στο κύλισμα του, συγκρατεί και περισφίγγει όλα όσα επιπλέουν και δεν τ' αφήνει να ξεγλιστρήσουν σε λήθης βυθούς.

Αυτή τη διαπίστωση έχω κάμει εγώ, η Άννα, κόρη των βασιλέων Αλεξίου και Ειρήνης, πορφυρογέννητη και πορφυροθρεμμένη, όχι άμοιρη γραμμάτων, αλλά με σοβαρότατη σπουδή των ελληνικών, χωρίς να έχω παραμελήσει ούτε τη ρητορική και αφού διάβασα προσεκτικά τόσο τα έργα του Αριστοτέλη όσο και τους διαλόγους του Πλάτωνος και κόσμησα το πνεύμα μου με τα μαθηματικά, την αστρονομία και τη μουσική ―πρέπει να αναφέρονται αυτά και δεν είναι περιαυτολογία να απαριθμείς όσα η φύση και ο πόθος της γνώσης έχουν δώσει και επιβράβευσε ο επουράνιος Θεός με τη συνεπικουρία των περιστάσεων―, γι' αυτό και θέλω, με το σύγγραμμα μου αυτό, να εξιστορήσω τα έργα του πατέρα μου, που δεν είναι άξια να παραδοθούν στη σιωπή ούτε να παρασυρθούν από το ρεύμα του χρόνου σαν σε πέλαγος λήθης, όσα επετέλεσε αφού ανέλαβε το σκήπτρο και όσα έπραξε πριν απ' τη στέψη του, όταν ήταν στην υπηρεσία άλλων βασιλέων. 

Έρχομαι λοιπόν να μιλήσω γι' αυτά όχι για να κάμω επίδειξη της συγγραφικής μου δεινότητας, αλλά για να μη μείνει αμνημόνευτο στους μεταγενέστερους ένα τόσο σπουδαίο έργο, επειδή και τα μεγαλύτερα κατορθώματα, αν δεν τα διαφυλάξει η ιστορία παραδίδοντας τα στη μνήμη, τα σβήνει το σκοτάδι της σιωπής.

Το απόσπασμα από το βιβλίο «Αλεξιάς» της Άννας Κομνηνής με τίτλο Τα μεγαλύτερα κατορθώματα, αν δεν τα διαφυλάξει η ιστορία παραδίδοντας τα στη μνήμη, τα σβήνει το σκοτάδι της σιωπής στην Κοσμοϊδιογλωσσία.

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 24 | 12 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Για την υποκρισία του κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 18 | 12 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)

Μουσική Συνοδεία

Ως ηγεμονική δύναμη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν προωθήσει ιδέες, πολιτικές και πρακτικές που διαμόρφωσαν την παγκόσμια οικονομία, τη διεθνή κοινωνία και το παγκόσμιο και διεθνές πολιτικό γίγνεσθαι. Για 80 χρόνια το κράτος των ΗΠΑ δεν ήταν απλώς μια υπερδύναμη· ήταν ο αρχιτέκτονας, ο χρηματοδότης και ο εξαγωγέας μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, που αυτή η κοσμοθεωρία καταρρέει υπό το βάρος των συνεπειών της, παρατηρείται μια εντυπωσιακή και συνάμα υποκριτική στροφή: οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες που θεσμοθέτησαν, προώθησαν και εξήγαγαν αυτές τις ιδέες, τις πολιτικές και τις πρακτικές, τώρα τις απαρνούνται και παρουσιάζονται είτε ως αθώος παρατηρητής, που μόλις ανακάλυψε τα προβλήματα που αυτές δημιούργησαν, είτε μετατρέπονται από διαπρύσιος κήρυκας σε πολέμιος τους, κάνοντας μια απόπειρα αποποίησης ή μετακύλισης ευθυνών.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν υπάρξει ο κύριος αρχιτέκτονας της παγκοσμιοποίησης, προωθώντας το λεγόμενο ελεύθερο εμπόριο και ένα φιλελεύθερο μοντέλο μετανάστευσης που οδήγησε σε αυτό που ο James F. Hollifield έχει περιγράψει ως «φιλελεύθερο παράδοξο»: προκειμένου να διατηρήσουν τα ανταγωνιστικά τους πλεονεκτήματα, τα φιλελεύθερα «δυτικά» κράτη πρέπει να κρατήσουν τις οικονομίες και τις κοινωνίες τους ανοιχτές στο εμπόριο, τις επενδύσεις και τη μετανάστευση. Ωστόσο, σε αντίθεση με τα αγαθά, τα κεφάλαια και τις υπηρεσίες, η κυκλοφορία των ανθρώπων ενέχει μεγαλύτερους πολιτικούς κινδύνους, καθώς τα κράτη πρέπει να διατηρήσουν τον έλεγχο των συνόρων τους, και άρα της ταυτότητάς τους, δηλαδή ένα βαθμό πολιτικής και νομικής κλειστότητας, διαφορετικά κινδυνεύουν να υπονομεύσουν το κοινωνικό συμβόλαιο και το ίδιο το φιλελεύθερο κράτος. «Από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι διεθνείς οικονομικές δυνάμεις ―το εμπόριο, οι επενδύσεις και η μετανάστευση― ωθούν τις βιομηχανικές δημοκρατίες προς μεγαλύτερη ανοιχτότητα, ενώ το διακρατικό σύστημα και ισχυρές πολιτικές δυνάμεις ωθούν τα κράτη προς μεγαλύτερη κλειστότητα» (Liberal Paradox: Immigrants, Markets and Rights in the United States, James F. Hollifield, Valerie F Hunt, Daniel J. Tichenor). Αυτό είναι το «φιλελεύθερο παράδοξο», στο οποίο είναι εγκλωβισμένα φιλελεύθερα «δυτικά» κράτη, και το οποίο φανερώνει αντιφάσεις που είναι εγγενείς στον φιλελευθερισμό.

Μια από τις πιο σκοτεινές πλευρές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι η χρηματοδότηση προγραμμάτων πληθυσμιακού ελέγχου (population control/planning) και περιορισμού των γεννήσεων. Το Υπόμνημα Μελέτης Εθνικής Ασφαλείας 200 (National Security Study Memorandum 200: Implications of Worldwide Population Growth for U.S. Security and Overseas Interests), το οποίο ήταν απόρρητο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, θεωρούσε την αύξηση του πληθυσμού σε χώρες από την Αφρική, την Ασία, τη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική απειλή για την αμερικανική ασφάλεια, και πρότεινε την προώθηση πολιτικών περιορισμού των γεννήσεων, μείωσης της γονιμότητας και κινήτρων για στείρωση, μέσω της USAID και του ΟΗΕ, προκειμένου να καλύπτονται αμερικανικές ιμπεριαλιστικές πολιτικές. Βιβλία όπως το Fatal Misconception. The Struggle to Control World Population του Matthew Connelly εξετάζουν την ιστορία του κινήματος πληθυσμιακού ελέγχου και αποκαλύπτουν πώς τέτοιες πολιτικές ελέγχου των γεννήσεων και μείωσης της γονιμότητας οδήγησαν, μεταξύ άλλων, σε μαζικές στειρώσεις σε διάφορες χώρες.

Σήμερα, ενώ αναπτύσσεται μια συζήτηση για τον κίνδυνο δημογραφικής κατάρρευσης πολλών κοινωνιών, και των συνταξιοδοτικών τους συστημάτων, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αποποιούνται τις όποιες ευθύνες τους, γι' αυτή τους την υποκειμενική επιδίωξη (η πτώση των γεννήσεων αποτελεί και αντικειμενική εξέλιξη, ανεξάρτητα από την αποδεδειγμένη υποκειμενική επιδίωξη των ΗΠΑ), προειδοποιούν για τη γήρανση πληθυσμών και αυτοπροβάλλονται ως κήρυκες της αύξησης των γεννήσεων και καταπολέμησης της αντίληψης περί «υπερπληθυσμού» (overpopulation), μιας απαξιωτικής, περιφρονητικής και μισάνθρωπης ιδέας-δόγματος που προώθησε αρχικά ο παραδοσιακός αγγλικός και στη συνέχεια ο νέος αμερικανικός Μαλθουσιανισμός (Malthusianism).

Επιπλέον, από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μας ήρθε η σύνδεση της ιδέας-δόγματος του «υπερπληθυσμού» με τον περιβαλλοντισμό (environmentalism), όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς μελετώντας έργα σαν το The Malthusian Moment: Global Population Growth and the Birth of American Environmentalism του Thomas Robertson. Ο παραδοσιακός αγγλικός Μαλθουσιανισμός, που στη βάση του είναι οικονομισμός, συνδέει τον πληθυσμό με τους πόρους· ο νέος αμερικανικός Μαλθουσιανισμός τον συνδέει, επιπλέον, και με το κλίμα. Η Donella Meadows, περιβαλλοντολόγος, το 1988 δήλωνε ότι «η μείωση του πληθυσμού δεν είναι πρόβλημα: Η αύξησή του είναι» (‘Depopulation Is Not a Problem: Population Growth Is’). Ασφαλώς, είχαν προηγηθεί πασίγνωστα έργα όπως το The Population Bomb του νεομαλθουσιανού Paul R. Ehrlich, που δημοσιεύτηκε 20 χρόνια νωρίτερα, το 1968.

Αυτό που δεν λένε οι οπαδοί του μισανθρωπικού δόγματος του «υπερπληθυσμού» είναι ότι η σχέση του ανθρώπου με τους πόρους ή με το κλίμα, ευρύτερα με το φυσικό περιβάλλον ―με παραδοσιακούς όρους ας πούμε η σχέση του ανθρώπου με τη φύση―, διαμεσολαβείται από πράγματα όπως η μηχανή, η αστικοποίηση, η οικονομία, η τεχνολογία κ.λπ.

Επίσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μετέτρεψαν τη “woke” κουλτούρα και το LGBTQ κίνημα από εκφάνσεις και εκφράσεις κοινωνικής δικαιοσύνης στο πλαίσιο της αμερικανικής κοινωνίας, και της ιστορίας της, σε εργαλεία εξωτερικής και διεθνούς νεοϊμπεριαλιστικής πολιτικής και προώθησης μιας παγκόσμιας φιλελεύθερης «δυτικής» ηγεμονίας υπό αμερικανική επικυριαρχία. Πρεσβείες, ΜΚΟ, χρηματοδοτήσεις: όποια χώρα δεν υιοθετούσε το αμερικανικό μοντέλο αποτελούσε αντικείμενο πιέσεων, κυρώσεων κ.λπ. Όταν όμως άρχισε να αντιδρά η ίδια η Αμερική (δηλαδή ένα μέρος της: π.χ. Φλόριντα, Τέξας, γονείς ενάντια στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία κ.λπ), η αφήγηση άλλαξε: όλα αυτά «μας επιβλήθηκαν από ακραίους». Σήμερα, από τις ΗΠΑ ακούγονται κηρύγματα για την «τοξική woke κουλτούρα» ή το LGBTQ κίνημα που αγνοούν επιδεικτικά τον ρόλο του αμερικανικού κράτους στην εξάπλωσή τους πέρα από τα αμερικανικά σύνορα: η κυβέρνηση της Ταϊβάν δεν έγινε η πρώτη σε ολόκληρη την Ασία των 4.7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που αναγνώρισε τον γάμο ομοφύ(λόφι)λων ―και ο πρόεδρος της Lai Ching-te δεν αναφέρεται σε αυτήν ως «το Ισραήλ της Ασίας»―, επειδή έχει κάποια σχέση με την Κίνα, αλλά επειδή είναι ένα κράτος πελάτης (client state) και ένα τοπικό παράρτημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στην Ασία του Ειρηνικού.

Συν τοις άλλοις, η αμερικανική μαζική κουλτούρα έχει προωθήσει μισανθρωπικές ιδέες, όπως αυτή που ισχυρίζεται ότι «ο άνθρωπος είναι ιός για τον πλανήτη». Τέτοιες αντιλήψεις έχουν φτάσει τόσο βαθιά και έχουν εμποτίσει τόσο έντονα το κοινωνικό σώμα που εκφράζονται δίχως να δημιουργούν καμιά εντύπωση πλέον, είτε ως κεντρικό νόημα, όπως στην επιτυχημένη κινηματογραφική παραγωγή The Matrix (1999), όπου ακούμε ότι οι άνθρωποι είναι ένας «ιός, μια ασθένεια, ένας καρκίνος αυτού του πλανήτη. Είναι μια πανούκλα», είτε ως απλές φράσεις σε διαφορετικό νοηματικό πλαίσιο, όπως αυτή που ακούμε π.χ. στο τραγούδι ‘What It Is’ του Jonathan Davis (τραγουδιστής των Korn), «Είστε ένας ιός που ονομάζεται ανθρώπινο γένος» (2018). Παρόμοιες αντιλήψεις διαμορφώθηκαν και στο πλαίσιο της πανδημίας.

Επιπροσθέτως, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι η κοιτίδα του μετανθρωπισμού (posthumanism) και του διανθρωπισμού (transhumanism): Humanity+, Neuralink, DARPA: οργανισμός του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ που χρηματοδοτεί, μεταξύ άλλων, έρευνα για τη «βελτίωση των ανθρώπων» (Παρεμπιπτόντως, επίσης χρηματοδοτεί την «τεχνητή νοημοσύνη» (ΑΙ) από τη δεκαετία του 1960, ενώ και το διαδίκτυο (internet) έχει την καταγωγή του στον αμερικανικό στρατό, όπως έχω δείξει στο Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 133-139). Σε μια εποχή όπου διαμορφώνονται «πεδία σύμμειξης της φυσικής σφαίρας, του ψηφιακού περιβάλλοντος και του βιολογικού κόσμου» (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 285), ο διανθρωπισμός θεωρείται από πολλούς ως η ευγονική της ψηφιακής εποχής. 

Θυμίζω ότι ο Φράνσις Γκάλτον, πατέρας της ευγονικής και ξάδερφος του Καρόλου Δαρβίνου, ο Τόμας Μάλθους και ο Χέρμπερτ Σπένσερ (όλοι Άγγλοι) διαμορφώνουν την κοσμική Αγία Τριάδα της «μελέτης πληθυσμών»: την οικονομική (Μάλθους), βιολογική (Σπένσερ) και ευγονική (Γκάλτον) διάσταση. Επιπλέον, να σημειωθεί ότι η φράση “Survival of the fittest” δεν ανήκει στον Δαρβίνο αλλά στον Σπένσερ, και προέρχεται από τους παραλληλισμούς που έκανε ο πρώτος ανάμεσα στις δικές του οικονομικές θεωρίες και τις βιολογικές θεωρίες του τελευταίου. Επιπροσθέτως, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Connelly στο προαναφερθέν βιβλίο του: «Ήταν ο Μάλθους που ενέπνευσε τον Κάρολο Δαρβίνο να υποστηρίξει το 1859 ότι ο αγώνας για επιβίωση θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέα, καλύτερα προσαρμοσμένα είδη. Αυτό έδωσε στον ξάδερφο του Δαρβίνου, Φράνσις Γκάλτον, την ιδέα ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να εκτρέφονται σαν άλογα κούρσας. Άλλοι όμως ανησυχούσαν ότι θα ήταν τα πιο φτωχά και γόνιμα παραδείγματα της ανθρωπότητας που θα κατακλύσουν όλους τους υπόλοιπους...» (p.2). «Για τους ευγονιστές, ξεκινώντας από τον Γκάλτον», συνεχίζει ο Connelly «ο έλεγχος του πληθυσμού ήταν μια κοσμική θρησκεία, μια πίστη που μεταδόθηκε για να σώσει την ανθρωπότητα από τον εκφυλισμό» (p.12). 

Η κοινωνική διάσταση του Δαρβινισμού, η οποία θεωρείται ψευδοεπιστημονική, σε συνδυασμό με τον οικονομισμό του Μαλθουσιανισμού, εκβάλλει σε ένα είδος μισανθρωπίας, αλλά και σε μια αρνητική στάση απέναντι στη γέννηση και την αναπαραγωγή (antinatalism) και μια θετική στάση απέναντι στη στείρωση σε ατομικό επίπεδο, ή ακόμα και σε μαζική κλίμακα, που σε ακραία μορφή μπορεί να φτάσει σε ένα αντιανθρώπινο «δέον»: το Κίνημα Εθελοντικής Εξαφάνισης του Ανθρώπου (Voluntary Human Extinction Movement, VHEMT), με έδρα τις ΗΠΑ, και η Εκκλησία της Ευθανασίας (Church of Euthanasia, CoE), επίσης με έδρα τις ΗΠΑ, αποτελούν παραδείγματα ριζοσπαστικών κοσμικών «κινημάτων» (αντιανθρώπινες σέκτες είναι) κατά της ανθρώπινης αναπαραγωγής (antinatalism) και υπέρ της μείωσης του ανθρώπινου πληθυσμού και του αφανισμού του ανθρώπου.

Τέλος, για να «γειώσουμε» κάπως τα πράγματα, επιστρέφοντας στα περισσότερο απτά και πεζά και στα λιγότερο ιδεολογικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής διαμόρφωσαν τις συνθήκες, προώθησαν τις πολιτικές και είναι ο κύριος υπαίτιος για το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, ανεξάρτητα από το τι ισχυρίζονται και τι διατυμπανίζουν τώρα. Επίσης, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον πόλεμο στο Ιράκ (2003-2011), που έλαβε χώρα στο πλαίσιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας (2001-2021). Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει ότι και ο πόλεμος στο Ιράκ απομάκρυνε τις ΗΠΑ από κεντρικά κράτη της Ε.Ε., όπως συμβαίνει και σήμερα με τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Ας δούμε κάτι που γραφόταν το 2022:

Στις 19 Μαρτίου 2003 οι ΗΠΑ εισβάλλουν στο Ιράκ. Ο πόλεμος του Ιράκ απομακρύνει τις ΗΠΑ από κεντρικά κράτη της Ε.Ε., εξέλιξη που οδηγεί στην υιοθέτηση, από αμερικανικής πλευράς, της πολεμικής ρητορικής περί παλιάς και νέας Ευρώπης. Είχαν προηγηθεί, στις 15 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, μαζικές αντιαμερικανικές/αντιπολεμικές διαδηλώσεις σε Λονδίνο, Μαδρίτη, Βερολίνο, Παρίσι κ.α. (τρία χρόνια αργότερα, το 2006, ο Jürgen Hebermas κυκλοφορεί τη μετριότατη συλλογή με κείμενά του The Divided West)... Οι σχέσεις «Αμερικής» και «Ευρώπης» φτάνουν στο ναδίρ τους, στο χειρότερο σημείο εδώ και εβδομήντα-ογδόντα χρόνια, από τη δεκαετία του 1930: το χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού διευρύνεται.

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, Σελ. 210-211

Όταν σύμμαχοι και αντίπαλοι, Γαλλία, Γερμανία, Ρωσσία και Κίνα, από κοινού, αντιτάσσονταν στον πόλεμο στο Ιράκ, διαβάζαμε και ακούγαμε τα γνωστά που έλεγαν τότε οι κατά τόπους αμερικανιστές: όσοι αντιτίθενται στις ΗΠΑ είναι κακοί, αντιαμερικανοί, αντιδυτικοί, παρακμιακοί κ.λπ. Σήμερα, αυτοί που βρίσκονται στο τιμόνι των ΗΠΑ, οι κατά τόπους αμερικανιστές και το ίδιο το κράτος των ΗΠΑ έχουν αλλάξει τροπάριο: ο πόλεμος στο Ιράκ υπήρξε καταστροφικός και ήταν ένας πόλεμος που δεν έπρεπε να έχει συμβεί. Επιπλέον, οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο Ομπάμα απέκτησε δημοφιλία, αρχικά, επειδή δήλωνε ότι ήταν εξ αρχής εναντίον του πολέμου στο Ιράκ. Τέλος, για όσους θυμούνται, τότε οι Ευρωπαίοι ήταν παιδιά της Αφροδίτης, επειδή δεν ήθελαν πολέμους, ενώ οι Αμερικανοί ήταν τα παιδιά του Άρη. Τώρα, σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι Ευρωπαίοι είναι πολεμοκάπηλοι ενώ οι Αμερικανοί ειρηνιστές. Υπό αυτή την έννοια είναι απολαυστικό ―παρότι ανώφελο― να βλέπει κανείς να σκοτώνονται «ενδοδυτικά» ευρωπαϊστές και αμερικανιστές. 

Όμως η πολιτική και ιστορική ουσία βρίσκεται στο εξής: Δίχως τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής όλα τα προηγούμενα, τα οποία είναι απολύτως ενδεικτικά, δεν θα είχαν την έκταση, την ένταση ή την υπόσταση που έχουν σήμερα.

Και τώρα έρχονται, πάλι, οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλάζουν το φιλελεύθερο/προοδευτικό πλευρό και διαμαρτύρονται για όλα όσα οι ίδιες οι ΗΠΑ έπραξαν και προώθησαν, αποποιούνται κάθε ευθύνη ―στην πραγματικότητα τη μετακυλίουν με στόχο την αυτοαθώωση― και συμπεριφέρονται σαν τα κράτη να μην έχουν συνέχεια: ιστορική, δικαιϊκή, διεθνοπολιτική ή οποιαδήποτε άλλη. 

Όχι μόνο άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς αλλά, επιπλέον, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.

Δεν υπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία πιο υποκριτικό κράτος από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Αν και μάλλον αυτή η υποκρισία είναι διαχρονική και όχι τυχαία. Όπως σημείωνε ο Edward H. Carr στο κλασικό έργο του The Twenty Years' Crisis: 1919–1939 οι αγγλόφωνοι λαοί είναι «μετρ της τέχνης του να κρύβουν τα εγωιστικά τους εθνικά συμφέροντα κάτω από το μανδύα του γενικού καλού», προσθέτοντας ότι «αυτού του είδους η υποκρισία είναι ένα ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό γνώρισμα του αγγλοσαξονικού νου».

Συνοψίζοντας, η Αγγλόσφαιρα γενικά, στο παρελθόν, και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ειδικότερα, τόσο στο παρόν όσο και στο πρόσφατο παρελθόν, αποτελούν την αδιαμφισβήτητή γενέτειρα και κοιτίδα όχι μόνο του δόγματος του «υπερπληθυσμού», και των πολιτικών πληθυσμιακού ελέγχου, περιορισμού των γεννήσεων και μείωσης της γονιμότητας, αλλά και της “woke” κουλτούρας, του LGBTQ κινήματος, του παλαιού και νέου Μαλθουσιανισμού (επίσης του Δαρβινισμού), του περιβαλλοντισμού, καθώς και του μετανθρωπισμού και του διανθρωπισμού. Ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι το κράτος που διατηρεί από 500 έως 800 στρατιωτικές βάσεις σε περισσότερες από 80 χώρες, έχει πραγματοποιήσει τις περισσότερες πολιτικές παρεμβάσεις, στρατιωτικές επιχειρήσεις και παραβιάσεις της αρχής της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών και, επιπλέον, έχει διεξάγει τους περισσότερους πολέμους από οποιοδήποτε άλλο κράτος τα τελευταία 100 χρόνια.

Αλλά στο τέλος πάντα φταίνε οι άλλοι.

Δημήτρης Β. Πεπόνης

.~`~.

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:

Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης

Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη

Δημήτρης Β. Πεπόνης

Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.

~

Κοσμοϊδιογλωσσία στο facebook

Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.

7533 ε.Κ. (A.M.) | 4722 黄帝历 | 18 | 12 | 2025 μ.Χ. | 1447 سنة هجرية (A.H.) | 6 μ.Κ. (VI A.Q.)