30 Ιουλίου 2020

Οτιδήποτε κι αν συμβεί, πάντα θ' αποδειχθεί πως αυτό ακριβώς είχε προβλεφθεί...


30 | 7 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020

Μουσική Συνοδεία


Όταν συμβαίνει κάποιο γεγονός, οι άνθρωποι εκφράζουν τις γνώμες τους, τις ευχές τους για την έκβαση του, κι επειδή το γεγονός πηγάζει από την ενέργεια πολλών ανθρώπων, οπωσδήποτε κάποια από τις εκφρασμένες γνώμες κι ευχές θα πραγματοποιηθεί, έστω κατά προσέγγιση. Όταν η κάποια αυτή από τις εκφρασμένες γνώμες πραγματοποιηθεί, συνδέεται μέσα στο μυαλό μας με το γεγονός σα διαταγή που προηγήθηκε απ' αυτό.

Μερικοί άνθρωποι σέρνουν ένα μαδέρι. Ο καθένας τους λέει τη γνώμη του για το πως και κατά που θα το σύρουν. Το μεταφέρουν επιτέλους κι αποδεικνύεται πως αυτό έγινε όπως το είχε πει ένας απ' αυτούς. Αυτός διέταξε. Να λοιπόν η διαταγή και η εξουσία στην πρωτόγονη τους μορφή. 

Εκείνος που δούλεψε πιο πολύ με τα χέρια, μπορούσε λιγότερο να καλοσκεφτεί αυτό που έκανε, και να κρίνει τι θα μπορούσε να προκύψει απ' την κοινή δράση και να διατάξει... Εκείνος που πιο πολύ διέταξε, εξαιτίας της δράσης του με τα λόγια, είναι φανερό πως μπόρεσε λιγότερο να δουλέψει με τα χέρια. Όσο περισσότεροι είναι οι άνθρωποι που κατευθύνουν τη δράση τους προς έναν σκοπό, τόσο περισσότερο ξεχωρίζει η κατηγορία εκείνων που παίρνουν τόσο πιο λίγη άμεση συμμετοχή στην κοινή δράση, όσο πιο πολύ η δράση τους κατευθύνεται στο να δίνουν διαταγές.

Ο άνθρωπος, όταν ενεργεί μόνος, φέρνει μέσα του πάντα ορισμένη σειρά από σκέψεις που καθοδήγησαν, όπως του φαίνεται, την προηγούμενη δράση του και που χρησιμεύουν γι' αυτόν σα δικαιολογία της τωρινής του δράσης, και τον καθοδηγούν στην πρόβλεψη του για τις μελλοντικές του πράξεις. Το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι συναθροίσεις ανθρώπων, αφήνοντας σε εκείνους που δε συμμετέχουν στην ενέργεια να επινοούν τις κρίσεις, τις δικαιολογίες και τις προβλέψεις για την ομαδική τους δράση.

~

Για αίτια γνωστά μας ή άγνωστα, οι Γάλλοι αρχίζουν ν' αλληλοσκοτώνονται και ν' αλληλοπνίγονται. Και στο γεγονός αυτό αντιστοιχεί και συμβαδίζει η δικαιολογία στις εκφρασμένες θελήσεις των ανθρώπων, πως αυτό ήταν απαραίτητο για το καλό της Γαλλίας, για την ελευθερία, για την ισότητα. Οι άνθρωποι παύουν ν' αλληλοσφάζονται, και το γεγονός αυτό το συνοδεύει η δικαιολογία που συνίσταται στην ανάγκη της ενότητας της εξουσίας, της αντίστασης στην Ευρώπη κ.λπ. Οι άνθρωποι πηγαίνουν απ' τη δύση στην ανατολή, σκοτώνοντας τους ομοίους τους, και το γεγονός αυτό συνοδεύουν λόγια για τη δόξα της Γαλλίας, την ποταπότητα της Αγγλίας κ.λπ.

Η Ιστορία μας δείχνει πως οι δικαιολογίες αυτές του γεγονότος δεν έχουν καμία κοινή βάση, αντιφάσκουν μεταξύ τους, όπως ο σκοτωμός ενός ανθρώπου εξαιτίας της αναγνώρισης των δικαιωμάτων του, κι ο σκοτωμός εκατομμυρίων ανθρώπων στη Ρωσσία για την ταπείνωση της Αγγλίας. Όμως, οι δικαιολογίες αυτές, στη σύγχρονη αντίληψη, έχουν τη σημασία τους.

Οι δικαιολογίες αυτές αφαιρούν την ηθική ευθύνη από τους ανθρώπους που δημιουργούν τα γεγονότα. Οι προσωρινοί αυτοί σκοποί μοιάζουν με τις σκούπες για το καθάρισμα του δρόμου, που προχωρούν πάνω στις σιδηροτροχιές, μπροστά απ' το τραίνο: καθαρίζουν τον δρόμο της ηθικής ευθύνης των ανθρώπων.

Χωρίς τις δικαιολογίες αυτές, δε θα μπορούσε να εξηγηθεί ούτε το τόσο απλό ζήτημα, που προκύπτει απ' την εξέταση του κάθε γεγονότος: πως τα εκατομμύρια άνθρωποι διαπράττουν τα ομαδικά εγκλήματα, τους πολέμους, τους σκοτωμούς κ.λπ.

~

Με τους σημερινούς πολύπλοκους τύπους της κρατικής και κοινωνικής οργάνωσης της Ευρώπης, μπορεί τάχα να φανταστεί κανείς ένα οποιοδήποτε γεγονός που να μην έχει προκαθοριστεί, υποδειχθεί, διαταχθεί από τους ηγεμόνες, τους υπουργούς, τις Βουλές, τις εφημερίδες; Υπάρχει, τάχα, έστω και μια ομαδική ενέργεια που να μη βρει τη δικαιολογία της στην κρατική ενότητα, στον ενθουσιασμό, στην ισορροπία της Ευρώπης, στον πολιτισμό; Έτσι, κάθε γεγονός συμπίπτει αναπόφευκτα με κάποια εκφρασμένη ευχή και, βρίσκοντας έτσι τη δικαιολογία του, παρουσιάζεται σαν προϊόν της θέλησης ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων...

Οτιδήποτε κι αν συμβεί, πάντα θ' αποδειχθεί πως αυτό ακριβώς είχε προβλεφθεί κι είχε διαταχθεί... 

Εξετάζοντας μονάχα εκείνες τις εκφράσεις της θέλησης των ιστορικών προσώπων που θα μπορούσαν ν' αναφερθούν σε γεγονότα, σα διαταγές, οι ιστορικοί υπέθεταν ότι τα γεγονότα εξαρτώνται απ' τις διαταγές. Εξετάζοντας όμως τα ίδια τα γεγονότα και τη σχέση εκείνη των ιστορικών προσώπων με τις μάζες, εμείς βρήκαμε πως τα ιστορικά πρόσωπα και οι διαταγές τους εξαρτώνται απ' τα γεγονότα. 

Σαν αναμφισβήτητη απόδειξη για το συμπέρασμα αυτό χρησιμεύει το ότι, οσεσδήποτε κι αν είναι οι διαταγές, το γεγονός δε θα πραγματοποιηθεί, αν δεν υπάρχουν άλλα αίτια. Μόλις όμως το γεγονός πραγματοποιηθεί ―οποιοδήποτε κι αν είναι―, τότε απ' όλες τις θελήσεις, που αδιάκοπα εκφράζουν τα διάφορα πρόσωπα, θα βρεθούν κάποιες που, ως προς τη σημασία κι ως προς τον χρόνο, μπορούν ν' αναχθούν στο γεγονός, σα διαταγες.

Άμα φτάσουμε σ' αυτό το συμπέρασμα, μπορούμε ξεκάθαρα και θετικά ν' αποκριθούμε σε κείνα τα δύο ουσιαστικά ερωτήματα της Ιστορίας: (1) Τι είναι εξουσία; (2) Ποια δύναμη παράγει την κίνηση των λαών; 

  • Εξουσία είναι μια τέτοια σχέση ορισμένου προσώπου προς άλλα πρόσωπα, που το πρόσωπο αυτό παίρνει τόσο λιγότερο μέρος στην πράξη, όσο πιο πολλές γνώμες, προβλέψεις και δικαιολογίες εκφράζει για την ομαδική ενέργεια που εκτελείται.
  • Την κίνηση των λαών, την παράγει όχι η εξουσία, όχι η πνευματική δράση, ούτε ακόμα η συνένωση του ενός και του άλλου, όπως νόμιζαν οι ιστορικοί, μα η δράση όλων των ανθρώπων που παίρνουν μέρος στο γεγονός και που συγκροτούνται πάντοτε έτσι, ώστε εκείνοι που παίρνουν πιο άμεσα μέρος στο γεγονός αναλαμβάνουν την πιο μικρή ευθύνη ― και αντίστροφα.
Από ηθική άποψη, σαν αίτιο του γεγονότος παρουσιάζεται η εξουσία ― από φυσική άποψη, εκείνοι που υπακούουν στην εξουσία.

Επειδή όμως δεν μπορεί καν να νοηθεί ηθική δράση χωρίς τη φυσική δράση, για τούτο, το αίτιο του γεγονότος δε βρίσκεται ούτε στη μια ούτε στην άλλη, παρά μονάχα στη συνένωση και των δύο. Ή, μάλλον, μ' άλλα λόγια, η έννοια του αιτίου δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο φαινόμενο που εξετάζουμε...

Γιατί γίνονται ένας πόλεμος ή μια επανάσταση; Δεν το ξέρουμε. Ξέρουμε μονάχα πως, για να πραγματοποιηθεί η μια ή η άλλη ενέργεια, οι άνθρωποι συγκροτούν ορισμένη ομάδα και παίρνουν μέρος σε αυτήν όλοι. Και λέμε πως τέτοια είναι η φύση των ανθρώπων, πως αυτό είναι νόμος.


Лев Никола́евич Толсто́й
Lyov Nikolayevich Tolstoy

Πόλεμος και Ειρήνη

Δεύτερος Επίλογος
Κεφάλαιο
VII

.~`~.




30 | 7 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020