.jpg)
17 | 5 | 5 μ.Κ ~ Year V AQ | 2024
Μουσική Συνοδεία
Στις 10 Μαΐου 2024 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το ψήφισμα ES-10/23 που αναβαθμίζει τα δικαιώματα της Παλαιστίνης στον Οργανισμό σε Κράτος Παρατηρητή, χωρίς να προσφέρει πλήρη ένταξη, προτρέποντας το Συμβούλιο Ασφαλείας να εξετάσει «ευνοϊκά» το αίτημα της Παλαιστίνης και επηρεάζοντας μια σειρά δικαιωμάτων, όπως η δυνατότητα να υποβάλλει προτάσεις και τροπολογίες, να προτείνει θέματα που θα συμπεριληφθούν στην προσωρινή ημερήσια διάταξη των τακτικών ή έκτακτων συνόδων, το δικαίωμα των μελών της αντιπροσωπείας του «Κράτους της Παλαιστίνης» να εκλέγονται ως αξιωματικοί στην ολομέλεια και στις κύριες επιτροπές της Γενικής Συνέλευσης και την πλήρη συμμετοχή σε διασκέψεις των Ηνωμένων Εθνών (United Nations).
Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών είχε ως εξής:
Υπέρ: 143
Κατά: 9
Αποχή: 25
Στον χάρτη που ακολουθεί αποτυπώνεται μια πραγματικότητα σε πλανητική κλίμακα απέναντι σε μια ιδεολογία που κυριαρχεί στα μυαλά πολλών ανθρώπων και υποθέτει κάποια τρομακτική επιρροή που δήθεν ασκεί το μυθοποιημένο Ισραήλ.
Τα 9 κράτη που τοποθετήθηκαν κατά του ψηφίσματος ήταν τα εξής: Αργεντινή, Τσεχία, Ουγγαρία, Ισραήλ, Μικρονησία, Ναούρου, Παλάου, Παπούα Νέα Γουινέα και ΗΠΑ.
Άξια λόγου και επισήμανσης είναι η αποχή της Ουκρανίας και η τοποθέτηση υπέρ του ψηφίσματος της Πολωνίας, της Σλοβακίας, της Ινδίας, της Ιαπωνίας, της Ν. Κορέας και της Αυστραλίας.
Το αποτέλεσμα υπέρ του ψηφίσματος είναι περισσότερο εντυπωσιακό αν εκτιμηθεί όχι απλώς ο αριθμός των κρατών αλλά και τα ποσοστά που αντιπροσωπεύουν αυτά τα κράτη επί του παγκόσμιου πληθυσμού.
Το ψήφισμα είναι εν πολλοίς συμβολικό αλλά και ενδεικτικό. Η υπερεκτίμηση, η υπερτίμηση και η μυθοποίηση του Ισραήλ, η καλλιέργεια κάποιας μυθικής «εβραϊκής επιρροής» όχι απλώς δεν συμφέρει το ισραηλινό κράτος αλλά είναι και επικίνδυνη, ιδιαίτερα όσον αφορά το εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και το κλίμα που διαμορφώνεται στην αμερικανική κοινωνία.
Ψηφίσματα του αμερικανικού κογκρέσου όπως το “H.R.6090 - Antisemitism Awareness Act of 2023” θα συμψηφιστούν με άλλα, που έχουν εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο και προσανατολισμό, και μεσοπρόθεσμα θα γίνουν αντιληπτά στο πλαίσιο μιας ολοένα και περισσότερο διευρυμένης προσπάθειας περιορισμού της ελευθερίας του λόγου, οδηγώντας σε περαιτέρω πόλωση και πολιτικοποίηση γύρω από το ζήτημα της υποστήριξης του κράτους του Ισραήλ. Τα πανεπιστήμια είναι απλώς ο πρώτος χώρος έντονης πολιτικοποίησης του ζητήματος.
Για να γίνει αντιληπτή η πιθανή πορεία και εξέλιξη που μπορεί να έχει η έντονη πολιτικοποίηση του ζητήματος της υποστήριξης του Ισραήλ στο εσωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, θα πρέπει να θυμίσουμε κάποια πράγματα για την πορεία και την εξέλιξη της πολιτικοποίησης του ζητήματος της μετανάστευσης στις ΗΠΑ.
Το μεταναστευτικό ζήτημα έχει μεγάλη προϊστορία στις Ηνωμένες Πολιτείες, τουλάχιστον από τον Πατ Μπιουκάναν (Pat Buchanan) και τη δεκαετία του 1990 (για να μείνουμε στις τελευταίες δεκαετίες), αλλά άρχισε να πολιτικοποιείται έντονα, ιδιαίτερα μεταξύ των λευκών Αμερικανών, ανάμεσα στα έτη 2012 και 2016, οδηγώντας σε σημαντικές μεταβολές συγκριτικά με τις προηγούμενες δεκαετίες, κατά τη διάρκεια των οποίων κυριαρχούσε σχετικά παρόμοια τοποθέτηση Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών, δίχως το ζήτημα να πολιτικοποιείται σε μεγάλο βαθμό (A Research Agenda for Political Demography, 2021).
Η αρχή έγινε με την ήττα ενός Ρεπουμπλικανού υποψηφίου που ήταν θετικά προσκείμενος στη μετανάστευση (Eric Cantor) από υποψήφιο του ίδιου κόμματος που του ασκούσε κριτική στο συγκεκριμένο ζήτημα (Dave Brat) σε τοπικές προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικανών. Στη συνέχεια το μεταναστευτικό ζήτημα έφτασε να κατατάσσεται ως κορυφαία προτεραιότητα από ένα ποσοστό περίπου 15-20% των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων, πρωτοφανής μεταβολή που είχε να συμβεί από τη δεκαετία του 1930, η οποία διαμόρφωσε τη βάση για την επιτυχημένη προκριματική υποψηφιότητα του Ντόναλντ Τραμπ για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος το 2015, ο οποίος ήρθε εκτός του ρεπουμπλικανικού κομματικού κατεστημένου (Eric Kaufmann, Whiteshift: demographic change, populism and polarization in the West).
Άραγε θα μπορούσε η πολιτικοποίηση του ζητήματος της υποστήριξης του Ισραήλ να οδηγήσει σε μια ανάλογη ή παρεμφερή εξέλιξη στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος και σε παρόμοιες αναταράξεις το κομματικό κατεστημένο των Δημοκρατικών, όπως συνέβη στο εσωτερικό των Ρεπουμπλικανών και στο κατεστημένο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος με αφορμή την πολιτικοποίηση του ζητήματος της μετανάστευσης;
Ιδού το ερώτημα.
Βέβαια το ερώτημα προϋποθέτει ότι η πολιτικοποίηση του ζητήματος της υποστήριξης του ισραηλινού κράτους από τις ΗΠΑ θα περιοριστεί στο δίπολο «Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικανοί», κάτι που ναι μεν φαίνεται εύλογο αλλά ούτε απαραίτητο ούτε αυτονόητο είναι.
Από ανθρώπους που εκφράζουν απόψεις και γνώμες όπως αυτή: «για τα συμφέροντα του Ισραήλ η κυβέρνηση διαθέτει αεροπλανοφόρα αλλά για τα σύνορα του Τέξας τίποτα», ή αυτή: «οι πολιτικοί μας ενδιαφέρονται περισσότερο για τα ισραηλινά και λιγότερο για τα αμερικανικά συμφέροντα», μπορεί να ξεκινήσει ένας πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος αποσταθεροποίησης με κατεύθυνση από τη βάση προς τα άνω (bottom-up) συγκριτικά με αυτόν που κατά την άποψη ορισμένων διαμορφώνεται στα αμερικανικά πανεπιστήμια, τα οποία όπως είπαμε είναι απλώς ο πρώτος χώρος έντονης πολιτικοποίησης του ζητήματος της υποστήριξης του Ισραήλ.
Επίσης δεν είναι ούτε απαραίτητο ούτε αυτονόητο ότι η πολιτικοποίηση του ζητήματος θα περιοριστεί σε μια κατεύθυνση από κάτω προς τα πάνω (bottom-up) και δεν θα αποκτήσει επιπλέον και την αντίθετη κατεύθυνση από πάνω προς τα κάτω (top-down).
Είναι πολύ πιθανό από εδώ και στο εξής να ακούγονται ολοένα και περισσότερο φωνές όπως αυτή: Israel Is a Strategic Liability for the United States. The special relationship does not benefit Washington and is endangering U.S. interests across the globe (Cato Institute).
Η συγκεκριμένη τοποθέτηση και το αποτέλεσμα του ψηφίσματος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ πρέπει να ενταχθούν στο διεθνές πλαίσιο υπό το φως (1) των 220 και πλέον ημερών από την ισραηλινή αποτυχία αποτροπής της παλαιστινιακής επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου 2023 υπό την ηγεσία της Χαμάς, (2) της πρώτης άμεσης επίθεσης του Ιράν στο έδαφος του Ισραήλ της 13ης Απριλίου 2024, η οποία έσπασε ένα ταμπού μισού αιώνα (1973) ή μιας γενιάς (1991), (3) της συναφούς με την ιρανική επίθεση έμμεσης αδρανοποίησης της αμερικανικής αποτρεπτικής ικανότητας στον Περσικό Κόλπο από τους Άραβες (καθώς ενώ τα αραβικά κράτη του Κόλπου συνεργάστηκαν σε επίπεδο πληροφοριών, ενημέρωσαν τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ ότι δεν θα επέτρεπαν αμερικανικές επιχειρήσεις εναντίον του Ιράν από τα εδάφη τους), (4) της συμφωνίας Ιράν και Σαουδικής Αραβίας, με τη διαμεσολάβηση της Κίνας, και του εκτροχιασμού των σχέσεων Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας, μετά από την επίθεση της Χαμάς και, τέλος, (5), του γεγονότος ότι οι ΗΠΑ έχουν βάλει ήδη τρεις φορές βέτο μπλοκάροντας ψηφίσματα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ από την έναρξη του πολέμου στη Γαζά,
Όλες αυτές οι εξελίξεις φανερώνουν ότι έχουμε εισέλθει σε μια νέα ιστορική φάση στην περιοχή της Δυτικής Ασίας, επιβεβαιώνοντας και ενισχύοντας τη θέση που έχω εκφράσει πως το έτος 2023 αποτελεί έτος-ορόσημο της έναρξης της μετα-αμερικανικής/μονοπολικής εποχής στη Μέση Ανατολή (ενώ στο Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης έχω επισημάνει ότι στην Ουκρανία βλέπουμε την απαρχή της μετα-μονοπολικής/αμερικανικής εποχής στην Ανατολική Ευρώπη, σελ. 147-148).
Αλλά και για το Ισραήλ είναι στρατηγικά απελπιστικό να παλεύει, με τόσες απώλειες σε διεθνές επίπεδο ως προς το κύρος και την ηθική του νομιμοποίηση, προκειμένου να βρεθεί εκεί που ήταν επί 38 συναπτά έτη: από το 1967, όταν και κατέλαβε τη λωρίδα της Γάζας στο πλαίσιο του πολέμου των έξι ημερών ή του Γ΄ Αραβοϊσραηλινού Πολέμου, μέχρι το 2005, όταν ο ισραηλινός στρατός αποχώρησε από τη Γάζα. Δηλαδή πληρώνει βαρύ τίμημα προκειμένου να επιστρέψει εκεί που βρισκόταν πριν από 19 χρόνια, το 2005: Μια στρατηγική τρύπα στο νερό. Το Ισραήλ πληρώνει κυρίως βαρύ ηθικό τίμημα ως προς τη διεθνή του υπόσταση και την εικόνα του ενώ οι Παλαιστίνιοι πληρώνουν τρομακτικό υλικό τίμημα ως προς τη βιολογική τους υπόσταση και την ύπαρξή τους. Επιπλέον, η σταδιακή μεταβολή της στάσης της Αιγύπτου των 110 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων είναι ένα πολύ σημαντικό πρακτικό τίμημα για το Ισραήλ. Και, ασφαλώς, η έντονη πολιτικοποίηση του ζητήματος της υποστήριξης του ισραηλινού κράτους στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας, που αποτελεί ίσως και το σημαντικότερο τίμημα από πρακτική άποψη ― οι Ηνωμένες Πολιτείες το πληρώνουν άμεσα, αλλά έμμεσα το πληρώνει και το Ισραήλ επειδή μεταβάλλεται το κλίμα και το περιβάλλον μέσα στα οποία διαμορφώνονται οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων στις ΗΠΑ. Τέλος, το πιο ουσιαστικό τίμημα που θα πληρώσει το Κράτος του Ισραήλ θα είναι η αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης από ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη.
Αυτό είναι εν ολίγοις το πλαίσιο τόσο της προαναφερθείσας θέσης ότι το Ισραήλ αποτελεί “Strategic Liability” για τις ΗΠΑ και θέτει σε κίνδυνο τα αμερικανικά συμφέροντα σε όλο τον κόσμο (Cato Institute) όσο και του ψηφίσματος ES-10/23 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη.
Τα κράτη που ψήφισαν κατά της πρότασης του ψηφίσματος αντιπροσωπεύουν περίπου το 5,5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα κράτη που αποφάσισαν να απέχουν αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 5%. Δηλαδή από κοινού τα κράτη που ψήφισαν κατά μαζί με τα κράτη που απείχαν αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 10,5% του παγκόσμιου πληθυσμού (υπήρξε και ένας μικρός αριθμός κρατών που ο πληθυσμός τους αντιστοιχεί σε ποσοστό γύρω στο 3% των οποίων αντιπρόσωποι δεν παρευρίσκονταν στη Συνέλευση. Φαίνονται με θαλασσί χρώμα στον χάρτη). Τα κράτη που ψήφισαν υπέρ της πρότασης του ψηφίσματος αντιπροσωπεύουν περίπου το 86% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Αυτούς τους συσχετισμούς να τους θυμάστε, όταν στο μέλλον ―κυρίως για λόγους εξυπηρέτησης της κομματικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης στο εσωτερικό των κρατών και για λόγους πολεμικής―, θα γίνει απόπειρα αναγωγής του ζητήματος και του περιεχομένου του ψηφίσματος (status της Παλαιστίνης) και του αποτελέσματος της ψηφοφορίας και του ποσοστού επί του παγκόσμιου πληθυσμού που αντιστοιχεί στο αποτέλεσμα (10-15% vs 90-85%) σε κάποιο από τα εξής δίπολα: Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικανοί, Δύση-Ισλάμ, Αριστερά-Δεξιά, Δημοκρατίες-Αυταρχίες κ.λπ.
Με το πρώτο δίπολο θα επιχειρηθεί να γίνει αναγωγή ενός πλανητικού ποσοστού (10-15% vs 90-85%), που προκύπτει από ψηφοφορία της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, στην εσωτερική κομματική αντιπαράθεση των ΗΠΑ (Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι), με το δεύτερο σε ένα πολιτισμικό ζήτημα με διηπειρωτικό χαρακτήρα και ιστορικό-θρησκευτικό υπόβαθρο (Δύση-Ισλάμ), με το τρίτο σε ένα υποτιθέμενα οικουμενικό αλλά στην πραγματικότητα ευρωκεντρικό δίπολο που διαπερνάται από μια ηγεμονική μορφή οικονομισμού (Αριστερά-Δεξιά) αν και η καταγωγή του βρίσκεται στο πολιτειακό ζήτημα Συνταγματική Πολιτεία/Δημοκρατία ή Μοναρχία ενώ επιπλέον προϋποθέτει το Κοινοβούλιο, και με το τελευταίο δίπολο θα επιχειρηθεί να γίνει αναγωγή σε ένα υποτιθέμενα πλανητικό αλλά στην πραγματικότητα δυτικοκεντρικό πολιτικό και ιδεολογικό δίπολο (Δημοκρατίες-Αυταρχίες), το οποίο μάλιστα (1) προϋποθέτει ότι τα φιλελεύθερα κράτη είναι αυτά που διατηρούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους το προνόμιο να ορίζουν δεσμευτικά για όλα τα υπόλοιπα κράτη τι είναι και τι δεν είναι δημοκρατικό, (2) ταυτίζει τη διαδικασία του εκδημοκρατισμού με τον «εκδυτικισμό» ή τη «δυτικοποίηση» (Westernization) και, μέσω αυτής της ιστορικής λαθροχειρίας, (3) υπονοεί ότι υπάρχει μόνο μια μορφή δημοκρατίας στον πλανήτη, η φιλελεύθερη «δυτική» δημοκρατία, και καμία άλλη πέραν αυτής.
Ωστόσο, ανεξάρτητα από τα προηγούμενα δίπολα, η κατάσταση κατά την οποία το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 4,25% του παγκόσμιου πληθυσμού, απομονώνεται, αποξενώνεται ή στέκεται απέναντι από το 85-90% του πληθυσμού του πλανήτη για τα μάτια του Ισραήλ, δεν είναι βιώσιμη σε βάθος χρόνου. Το τίμημα είναι πολύ υψηλό.
Πόσο μάλλον αν σταθμίσουμε ότι στο εσωτερικό του αμερικανικού κράτους και της αμερικανικής κοινωνίας έχει ξεκινήσει η έντονη πολιτικοποίηση του ζητήματος της στήριξης του Ισραήλ, τόσο από κάτω προς τα πάνω (bottom-up) όσο και από πάνω προς τα κάτω (top-down), ανεξάρτητα από το αν αυτή η πολιτικοποίηση συμβαίνει σε πανεπιστήμια, στο διαδίκτυο και σε δεξαμενές σκέψεις, ή την εκφράζουν πρώην διπλωμάτες, βετεράνοι του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών και υψηλόβαθμα στελέχη στο εσωτερικό των αμερικανικών θεσμών.
Όλες οι ειδικές σχέσεις κάποια στιγμή τελειώνουν ― είτε με πάταγο είτε με λυγμό.
Και την αποκορύφωση κάθε πράγματος ή κάθε σχέσης ακολουθεί μια φθίνουσα πορεία ― είτε απότομη και ακραία είτε σταδιακή και βαθμιαία.
Δημήτρης Β. Πεπόνης
.~`~.
Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος με τίτλο:
Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης
Από την Ουκρανία και την Πανδημία στη Νέα Πλανητική Τάξη
Δημήτρης Β. Πεπόνης
Μπορείτε να προμηθευτείτε και να παραγγείλετε Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης (Τόπος) σε όλα τα βιβλιοπωλεία πανελλαδικά. Ενδεικτικοί σύνδεσμοι με το βιβλίο: Πολιτεία, Ιανός, Πρωτοπορία, Public κ.λπ.
~
Επικοινωνία: cosmoidioglossia@gmail.com
Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.
17 | 5 | 5 μ.Κ ~ Year V AQ | 2024