29 Νοεμβρίου 2020

Πρέπει, θα λέγαμε, να πετάξει μακριά την ανεμόσκαλα, αφού ανέβει πρώτα με αυτή.


29 | 11 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020

Μουσική Συνοδεία


1
Ο κόσμος είναι όλα όσα συμβαίνουν.


1.1 Ο κόσμος είναι η ολότητα των γεγονότων, όχι των πραγμάτων.

1.11 Ο κόσμος καθορίζεται από τα γεγονότα και από το πως αυτά είναι όλα τα γεγονότα.

1.12 Γιατί η ολότητα των γεγονότων καθορίζει αυτό που συμβαίνει καθώς και όλα όσα δε συμβαίνουν.

1.13 Τα γεγονότα στο λογικό χώρο είναι ο κόσμος.

1.2 Ο κόσμος τεμαχίζεται σε γεγονότα.

1.21 Το ένα μπορεί να συμβαίνει ή να μη συμβαίνει και όλα τα άλλα να μένουν ίδια.


2
Αυτό πού συμβαίνει, τo γεγονός, είναι η ύπαρξη καταστάσεων πραγμάτων.


2.01 Η κατάσταση πραγμάτων είναι μια σύνδεση αντικειμένων (πραγμάτων).

2.1 Σχηματίζουμε εικόνες των γεγονότων.

2.2 Η εικόνα έχει με το απεικονιζόμενο κοινή τη λογική μορφή της απεικόνισης.

2.225. Δεν υπάρχει μια a priori αληθής εικόνα.


3
Κάθε σκέψη είναι λογική εικόνα των γεγονότων.


3.1 Στην πρόταση, η έκφραση της σκέψης, γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις.

3.2 Στην πρόταση η σκέψη μπορεί να εκφράζεται έτσι ώστε τα αντικείμενα της σκέψης να αντιστοιχούν στοιχεία του προτασιακού σημείου.

3.3 Μόνο η πρόταση έχει νόημα· μόνο στο συναπαρτισμό της πρότασης ένα όνομα έχει σημασία.

3.4 Η πρόταση καθορίζει έναν τόπο στο λογικό χώρο. Η ύπαρξη αυτού του λογικού τόπου εξασφαλίζεται με μόνη την ύπαρξη των συστατικών στοιχείων, με την ύπαρξη της πρότασης με νόημα.

3.5 Μία σκέψη είναι ένα προτασιακό σημείο πού το εφαρμόζουμε και το σκεφτόμαστε.


4
Μια σκέψη είναι μια πρόταση με νόημα.


4.001 Η γλώσσα είναι η ολότητα των προτάσεων.

4.002 Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να κατασκευάζει γλώσσες με τις οποίες είναι δυνατό να εκφράζεται κάθε νόημα, χωρίς να έχει ιδέα πως και τι σημαίνει κάθε λέξη. ― Ακριβώς όπως μιλάμε χωρίς να ξέρουμε πως παράγονται οι ξεχωριστοί φθόγγοι.

Η κοινή γλώσσα είναι ένα μέρος του ανθρώπινου οργανισμού και όχι λιγότερο πολύπλοκη από αυτόν.

Είναι αδύνατο για τον άνθρωπο να αντλήσει τη λογική της γλώσσας άμεσα από αυτή.

Η γλώσσα μεταμφιέζει τη σκέψη. Και μάλιστα έτσι ώστε από την εξωτερική μορφή του ντυσίματος να είναι αδύνατο να συμπεράνουμε τη μορφή της ντυμένης σκέψης, γιατί η εξωτερική μορφή του ντυσίματος είναι φτιαγμένη για εντελώς άλλους σκοπούς από το να αφήνει να διακρίνεται η μορφή του σώματος.

Οι σιωπηρές συμβάσεις για την κατανόηση της κοινής γλώσσας είναι φοβερά πολύπλοκες.

4.1 Η πρόταση παριστάνει την ύπαρξη και τη μη ύπαρξη των καταστάσεων πραγμάτων.

4.2 Το νόημα της πρότασης είναι η συμφωνία της και η μη συμφωνία της με τις δυνατότητες της ύπαρξης και της μη ύπαρξης των καταστάσεων πραγμάτων.

4.3 Οι δυνατότητες αλήθειας των στοιχειωδών προτάσεων σημαίνουν τις δυνατότητες της ύπαρξης και της μη ύπαρξης των καταστάσεων πραγμάτων.

4.5 Τώρα φαίνεται πως είναι δυνατό να δώσουμε τη γενικότατη προτασιακή μορφή: δηλαδή να δώσουμε μια περιγραφή των προτάσεων οποιασδήποτε γλώσσας σημείων, ώστε κάθε δυνατό νόημα να μπορεί να εκφράζεται με ένα σύμβολο, στο οποίο ταιριάζει η περιγραφή, και κάθε σύμβολο, στο οποίο ταιριάζει η περιγραφή, να μπορεί να εκφράζει ένα νόημα, όταν οι σημασίες των ονομάτων επιλέγονται κατάλληλα.

4.53 Ή γενική προτασιακή μορφή είναι μια μεταβλητή.


5
Ή πρόταση είναι μια συνάρτηση αλήθειας των στοιχειωδών προτάσεων
(Ή στοιχειώδης πρόταση είναι μια συνάρτηση αλήθειας τού εαυτού της)


5.2 Οι δομές των προτάσεων βρίσκονται μεταξύ τους σε εσωτερικές σχέσεις.

5.6 Τα όρια της γλώσσας μου σημαίνουν τα όρια του κόσμου μου.

5.621 Κόσμος και ζωή είναι ένα.

5.641 Υπάρχει λοιπόν πραγματικά μια έννοια, σύμφωνα με την οποία μπορεί, στη φιλοσοφία, να γίνεται λόγος για το εγώ με όχι ψυχολογικό τρόπο.

Με το πώς «ο κόσμος είναι ο κόσμος μου», με τούτο, μπαίνει το εγώ στη φιλοσοφία.

Το φιλοσοφικό εγώ δεν είναι ο άνθρωπος, δεν είναι το ανθρώπινο σώμα ή ή ανθρώπινη ψυχή, πού πραγματεύεται η ψυχολογία, αλλά το μεταφυσικό υποκείμενο, το όριο ― όχι ένα μέρος ― του κόσμου.


6
Ή γενική μορφή τής συνάρτησης αλήθειας είναι: |ρ, ξ, Ν(ξ)|. 
Αυτή είναι ή γενική μορφή τής πρότασης


6.1 Οι προτάσεις της λογικής είναι ταυτολογίες.

6.11 Οι προτάσεις της λογικής, λοιπόν, δε λένε τίποτα (Είναι οι αναλυτικές προτάσεις).

6.111 Είναι πάντα σφαλερές οι θεωρίες που θέλουν να κάνουν μια πρόταση της λογικής να μοιάζει γεμάτη περιεχόμενο. Θα μπορούσαμε π.χ. να πιστέψουμε πως οι λέξεις «αληθής» και «ψευδής» υποσημαίνουν δύο ιδιότητες ανάμεσα σε άλλες ιδιότητες, και τότε θα φαινόταν σαν ένα αξιοσημείωτο γεγονός πως κάθε πρόταση κατέχει μια από αυτές τις ιδιότητες. Αυτό φαίνεται να είναι τόσο λίγο αυτονόητο, όσο λίγο αυτονόητη θα ήταν π.χ. η πρόταση «όλα τα τριαντάφυλλα είναι είτε κίτρινα είτε κόκκινα», ακόμα και αν ήταν αληθής. Και πραγματικά, αυτή η πρόταση λαβαίνει τώρα ολότελα το χαρακτήρα μιας πρότασης των φυσικών επιστημών, και αυτό είναι το πιο σίγουρο σημάδι πως την αντιληφθήκαμε σφαλερά.

6.13 Η λογική δεν είναι θεωρία, αλλά ένας κατοπτρισμός του κόσμου.

Η λογική είναι υπερβατική.

6.2 Τα μαθηματικά είναι μια λογική μέθοδος.

Οι προτάσεις των μαθηματικών είναι εξισώσεις, δηλαδή ψευτό-προτάσεις.

6.21 Η πρόταση στα μαθηματικά δεν εκφράζει καμία σκέψη.

6.211 Βέβαια η μαθηματική πρόταση δεν είναι ποτέ στη ζωή αυτό που χρειαζόμαστε, χρησιμοποιούμε όμως τη μαθηματική πρόταση μόνο για να βγάλουμε συμπεράσματα από προτάσεις που δεν ανήκουν στα μαθηματικά, για άλλες που και αυτές δεν ανήκουν στα μαθηματικά.

(Στη φιλοσοφία η ερώτηση: «Για ποιό σκοπό χρησιμοποιούμε πραγματικά τη δείνα λέξη, τη δείνα πρόταση;» οδηγεί πάντα σε πολύτιμες θεωρήσεις).

6.22 Τη λογική του κόσμου, που οι προτάσεις της λογικής τη δείχνουν στις ταυτολογίες, τα μαθηματικά τη δείχνουν στις εξισώσεις.

6.3 Η διερεύνηση της λογικής σημαίνει διερεύνηση κάθε νομοτέλειας. Και έξω από τη λογική καθετί είναι τυχαίο.

6.31 Ο λεγόμενος νόμος τής επαγωγής δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι ένας λογικός νόμος, γιατί φανερά είναι μια πρόταση με νόημα. ― Και για αυτό δεν μπορεί να είναι και νόμος a priori.

6.32 Ο νόμος της αιτιότητας δεν είναι νόμος, αλλά η μορφή ενός νόμου.

6.34 Όλες εκείνες οι προτάσεις, όπως η αρχή του αποχρώντος λόγου, της συνέχειας στη φύση, της ελάχιστης προσπάθειας στη φύση, κ.λπ κ.λπ, όλα αυτά είναι a priori απόψεις για τη δυνατή διαμόρφωση των νόμων της επιστήμης.

6.363 Η διενέργεια της επαγωγής συνίσταται στο πως αποδεχόμαστε τον απλούστατο νόμο που μπορεί να έρθει σε συμφωνία με τις εμπειρίες μας.

6.3631 Η διενέργεια αυτή όμως δε στηρίζεται λογικά, παρά μόνο ψυχολογικά.

Είναι φανερό πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύει κανείς πως και το απλούστερο συμβάν θα συμβεί πραγματικά τώρα.

6.37 Δεν υπάρχει καταναγκασμός σύμφωνα με τον οποίο κάτι πρέπει να συμβεί, επειδή έχει συμβεί κάτι άλλο. Υπάρχει μόνο λογική αναγκαιότητα.

6.371 Ολόκληρη η σύγχρονη κοσμοθεωρία βασίζεται στην πλάνη πως οι λεγόμενοι φυσικοί νόμοι αποτελούν τις εξηγήσεις των φυσικών φαινομένων.

6.372 Έτσι οι άνθρωποι σταματούν μπροστά στους φυσικούς νόμους σαν μπροστά σε κάτι απαραβίαστο, όπως οι παλαιότεροι μπροστά στο Θεό και στη Μοίρα.

Και οι δύο έχουν πραγματικά δίκιο και άδικο. Οι παλαιοί μια φορά είναι σαφέστεροι στο βαθμό που με σαφήνεια αναγνωρίζουν ένα τέρμα, ενώ στο νέο σύστημα είναι σα να φαίνεται πως όλα έχουν εξηγηθεί.

6.373 Ο κόσμος είναι ανεξάρτητος από τη θέλησή μου.

6.374 Ακόμα και αν συνέβαιναν όλα όσα επιθυμούμε, αυτό θα ήταν μόνο, ας πούμε, ένα χάρισμα τής μοίρας, γιατί δεν υπάρχει καμιά λογική συνάφεια ανάμεσα στη θέληση και στον κόσμο πού να το εγγυάται, και η ίδια η υποθετική συνάφεια στη φυσική είναι πάλι κάτι πού δεν μπορούμε να το θελήσουμε εμείς.

6.375 Όπως υπάρχει μόνο λογική αναγκαιότητα, το ίδιο υπάρχει μόνο λογική αδυνατότητα.

6.41 Το νόημα του κόσμου πρέπει να βρίσκεται έξω από τον κόσμο. Στον κόσμο όλα είναι όπως είναι, και όλα συμβαίνουν όπως συμβαίνουν· μέσα στον κόσμο δεν υπάρχει καμία αξία ― και αν υπήρχε, δε θα είχε καμία αξία.

Αν υπάρχει μια αξία, που να έχει αξία, πρέπει να βρίσκεται έξω από όλα όσα συμβαίνουν και είναι έτσι. Γιατί όλα όσα συμβαίνουν και είναι έτσι, είναι συμπτωματικά.

Αυτό που τα κάνει να μην είναι συμπτωματικά δεν μπορεί να βρίσκεται μέσα στον κόσμο, γιατί τότε θα ήταν και αυτό συμπτωματικό.

Πρέπει να βρίσκεται έξω από τον κόσμο.

6.52 Αισθανόμαστε πως, ακόμα και αν δοθούν απαντήσεις σε όλες τις δυνατές επιστημονικές ερωτήσεις, τα προβλήματα της ζωής μας δεν θα τα έχουμε καν αγγίξει. Φυσικά τότε δε μένει πια καμιά ερώτηση· και αυτό ακριβώς είναι η απάντηση.

6.522 Χωρίς άλλο υπάρχει αυτό που δε λέγεται με λόγια. Αυτό δείχνεται, είναι το μυστικό στοιχείο.

6.54 Οι προτάσεις μου αποτελούν διευκρινίσεις όταν αυτός πού με καταλαβαίνει, αφού με τη βοήθειά τους ― πατώντας πάνω τους ― τις υπερπηδήσει και προχωρήσει πέρα από αυτές, τελικά τις αναγνωρίσει ως στερημένες από νόημα. (Πρέπει, θα λέγαμε, να πετάξει μακριά την ανεμόσκαλα, αφού ανέβει πρώτα με αυτή)

Πρέπει να ξεπεράσει τις προτάσεις αυτές και τότε θα δει τον κόσμο σωστά.


7
Για όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς, για αυτά πρέπει να σωπαίνει



Tractatus logico-philosophicus

Ludwig Wittgenstein

.~`~.



29 | 11 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020

19 Νοεμβρίου 2020

Ανθρωποποίηση.


19 | 11 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020






.~`~.

19 | 11 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020

16 Νοεμβρίου 2020

Πρώτη (Fb) Summa.


16 | 11 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020

Μουσική Συνοδεία


Μια ακόμη Summa προστίθεται στις δύο προηγούμενες. Η συγκεκριμένη θα αποτελείται από τις σύντομες παρεμβάσεις που γράφονται είτε με αφορμή την επικαιρότητα είτε υπό την πίεση του χρόνου, και δημοσιεύονται μόνο στη σελίδα της Κοσμοϊδιογλωσσίας στο facebook. Ο στόχος είναι διττός: Από τη μια μεριά να υπάρχει η δυνατότητα ανάγνωσης για όσους δεν διαθέτουν λογαριασμό σε κοινωνικά δίκτυα και, από την άλλη, η τόνωση της μνήμης όσων διαθέτουν (πόσοι και πόσες άραγε θυμούνται μια δημοσίευση, ή ανατρέχουν σε αυτήν, μέσα στον χειμαρρώδη χαοτικό ορυμαγδό των social media;).

Οπότε διαμορφώνονται τριών ειδών Summæ. Μια πρώτη Summa με θέσεις και ιδέες που εκφράζονται σε κείμενα από την τρέχουσα περίοδο της | μ.Κ - AQ | εποχής, το πρώτο έτος της οποίας διανύουμε. Μια δεύτερη Summa με κείμενα που έχουν αποσυρθεί, από τα περασμένα οκτώ χρόνια της Κοσμοϊδιογλωσσίας, της | π.Κ - BQ | εποχής και, τέλος, μια τρίτη Summa που θα αποτελείται από αυτές τις πρόχειρες σύντομες επίκαιρες παρεμβάσεις-δημοσιεύσεις που ταιριάζουν, από απόψεως έκτασης και ύφους, στο συγκεκριμένο κοινωνικό δίκτυο.


I
Ένα κράτος ζει επαναστατικές συνθήκες ή χαοτικές καταστάσεις, όχι επειδή ο λαός αντιτάσσεται ηθικά στην επιβολή ισχύος και στον αυταρχισμό, ή εξαιτίας υλικής εξαχρείωσης και λόγω φτώχειας (τα πράγματα αυτά τα συναντά κανείς σε ποικιλία, ένταση και βάθος σε απειράριθμες πολιτικές κοινότητες μέσα στον ιστορικό χώρο και χρόνο), αλλά για τους εξής λόγους : είτε επειδή διεξάγεται εγχώριος πόλεμος στα ανώτερα στρώματα ―μεταξύ ελίτ―, είτε λόγω ήττας σε εξωτερικό πόλεμο ―ή αδυναμίας αντοχής του υλικού ή/και ηθικού κόστους του πολέμου―, είτε επειδή η εξουσία βρίσκεται σε φάση αποσύνθεσης και σε διαδικασία διάλυσης. 

Όλες οι επαναστάσεις ξεκινούν από την αποδυνάμωση, την υποχώρηση και την παρακμή του κύρους και της υπεροχής της εξουσίας του κράτους.
~

II
Όσοι και όσες σας λένε πως τους πρώτους μήνες του επόμενου έτους, ή μέχρι την άνοιξη, θα επανέλθετε σε κανονικότητες (και σε π.Κ εποχή) είναι είτε αφελείς είτε ιδιοτελείς. Σας λένε ψέματα ή καλλιεργούν μη ρεαλιστικές προσδοκίες και φρούδες ελπίδες. Στην πραγματικότητα αυτοϋπονομεύονται ενισχύοντας το ήδη υπαρκτό έλλειμμα πειθούς που τους χαρακτηρίζει. Η διάψευση προσδοκιών πάντοτε οδηγεί σε κρίση αποδοχής και νομιμοποίησης. Οφείλουν να σταματήσουν τη μετακύλιση ευθυνών και να αναλάβουν τις ευθύνες και το κόστος των αποτελεσμάτων και των συνεπειών των αποφάσεών τους.
~

III
Ευρώπη. Τέλη 16ου - αρχές 17ου αιώνα. Ο ανταγωνισμός και οι σφαγές ανάμεσα σε μεταρρυθμιστές και αντιμεταρρυθμιστές (δηλαδή ανάμεσα στους μετέπειτα διαμαρτυρόμενους-προτεστάντες και στους λεγόμενους καθολικούς), μαίνονται. Ο Τριακονταετής Πόλεμος και ευρύτερα οι Θρησκευτικοί Πόλεμοι, κορυφώνονται. 

Ένας εμίρης, που πρόσφατα (κατ)έλαβε την εξουσία ενός μικρομεσαίου μουσουλμανικού πριγκιπάτου (εμιράτου), απευθυνόμενος στην αυλή του Αψβούργου Μονάρχη (της Ισπανίας), λέει τα εξής:

Δεν παρέλειψα να εκφράσω την εκτίμηση όλων μας για τον σημαντικό ρόλο του βασιλείου της Ισπανίας ως φάρου και ως θεματοφύλακα του μετριοπαθούς Χριστιανισμού, του πραγματικού Χριστιανισμού, του μόνου Χριστιανισμού, τολμώ να πω. Ρόλο καθοριστικό, ειδικά σε καιρούς όπως οι σημερινοί κατά τους οποίους συγκεκριμένες δυνάμεις επιχειρούν να επενδύσουν με θρησκευτικό μανδύα τις δικές τους σκοπιμότητες.

Ήταν η εποχή που κάθε μικρο-εμίρης και κάθε περαστικό διοικητικό στέλεχος, μικρών και μεγάλων μουσουλμανικών κρατών, εξέφραζε άποψη για τον Χριστιανισμό και για τις εξελίξεις που λάμβαναν χώρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
~

IV
Σεισμοί, λοιμοί (πανδημίες κ.λπ) και καταποντισμοί (π.χ Ιανός). Πολύ φοβούμαι πως το μόνο που λείπει είναι οι λιμοί (πείνα).

Βέβαια όλα αυτά συμβαίνουν σε καθημερινή βάση σε διαφορετικά μέρη του πλανήτη.
 
Εάν, όμως, η συχνότητα και η πυκνότητα τους δεν είναι ζήτημα υποκειμενικό (δηλαδή δεν εξαρτάται από εθνοκεντρισμούς και τοπικισμούς) ή ζήτημα συγκεκριμένου χειρισμού, υπερτονισμού και εκμετάλλευσης (προκειμένου να υπάρξει χειραγώγηση συνειδήσεων, κατεύθυνση πράξεων και αποδοχή αποφάσεων), αλλά αντικειμενική συνθήκη ανεξάρτητη από τη βούληση, τα κίνητρα και τα πάθη των ανθρώπων, τότε σκοτεινιάζει ο ορίζοντας.
~

V
Η Ελλάδα υπήρξε μια από τις χώρες με τις μεγαλύτερες απώλειες κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ως ποσοστό επί του συνολικού προπολεμικού της πληθυσμού, πίσω από τις χώρες που βρίσκονταν στο κύριο μέτωπο του βόρειου και ανατολικού ευρωπαϊκού θεάτρου.

Η χώρα με τις μεγαλύτερες απώλειες ήταν η Πολωνία, η οποία έχασε περίπου το 17% του πληθυσμού που είχε πριν από τον πόλεμο. Ωστόσο, αν δούμε ξεχωριστά τις σοβιετικές δημοκρατίες (δηλαδή όχι ως σύνολο τη Σοβιετική Ένωση), στην πρώτη θέση από πλευράς απωλειών σε ποσοστά συγκριτικά με τον προπολεμικό της πληθυσμό ήταν η Λευκορωσία, η οποία έχασε περίπου έναν στους τέσσερις κατοίκους της (περίπου το 25% του πληθυσμού της). Η Ελλάδα ήταν πίσω από τα δύο προηγούμενα κράτη και τα κράτη της Βαλτικής (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία), μαζί με κράτη όπως η Γιουγκοσλαβία και η Ουγγαρία. 

Βλέπουμε ότι οι χώρες που πλήρωσαν το μεγαλύτερο φόρο αίματος, ως ποσοστό επί του συνολικού προπολεμικού τους πληθυσμού, βρίσκονταν όλες στο τρίγωνο Βαλτική―Εύξεινος―Μεσόγειος. Τις ακολούθησαν οι χώρες που βρίσκονταν μεταξύ Ινδικού Ωκεανού και Νότιας Σινικής Θάλασσας: Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες (Ινδονησία, Μαλαισία), Γαλλική Ινδοκίνα (Λάος, Καμπότζη) και Φιλιππίνες.

Οι ανθρώπινες απώλειες φανερώνουν ποια ήταν τόσο τα επίδικα όσο και τα πραγματικά μέτωπα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, σε αντίθεση με όσα αφηγήθηκε η μεταπολεμική ιστοριογραφία και παρουσίασε ο μεταπολεμικός κινηματογράφος.

Μάλλον, έχουν αλλάξει λιγότερα απ' όσα θέλουμε να πιστεύουμε. Τα κρίσιμα μέτωπα παραμένουν και σήμερα (Βαλτική―Εύξεινος―Μεσόγειος και Ινδικός Ωκεανός―Νότια Σινική Θάλασσα). Μόνο που πλέον (μεταψυχροπολεμικά) έχουν προστεθεί και αυτά του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Βαλτική Θάλασσα―Εύξεινος Πόντος―Περσικός Κόλπος και οι χερσαίες περιοχές ανάμεσα τους, με κορυφή την Μεσόγειο). Μάλιστα τα επίδικα και τα μέτωπα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου έχουν έρθει σε πρώτο πλάνο και είναι πιο επίκαιρα από ποτέ (Δεκαπέντε θέσεις για τους παγκόσμιους πολέμους ― μέρος α΄). Άλλωστε ο «δεύτερος» παγκόσμιος πόλεμος αποτέλεσε παράγωγο του «πρώτου», δηλαδή του Μεγάλου Πολέμου.

Τα ουσιώδη ανεπίλυτα ιστορικά ζητήματα επιστρέφουν και επαναλαμβάνονται ανά τακτές χρονικές περιόδους, είτε με εορτασμούς είτε με θρήνους. Η γεωγραφία και η ιστορία φροντίζουν να μας τα θυμίζουν.

Επισήμανση
Σε απόλυτους αριθμούς, όπως είναι γνωστό, τα κράτη με τις μεγαλύτερες ανθρώπινες απώλειες υπήρξαν η Σοβιετική Ένωση/Ρωσσία και η Κίνα. Ο φόρος αίματος των συγκεκριμένων κρατών υπήρξε συντριπτικός. Πασίγνωστο παράδειγμα αποτελεί η μάχη του Στάλινγκραντ (περισσότεροι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη συγκεκριμένη μάχη συγκριτικά με όλες τις απώλειες που είχε ο βρετανικός και αμερικανικός στρατός καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου). Οι Κινέζοι τα τελευταία χρόνια, μέσω ορισμένων αξιόλογων κινηματογραφικών παραγωγών (με πιο πρόσφατη τη φετινή The Eight Hundred / Ba Bai) έχουν κάνει προσπάθειες να αναδείξουν, μεταξύ άλλων, τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε η καθήλωση των Ιαπώνων στην Κίνα (σπουδαιότερη από κινηματογραφικής σκοπιάς η παραγωγή Nanjing! Nanjing! / City of Life and Death, 2009). Συνεχίζοντας σε απόλυτους αριθμούς, στην τρίτη θέση, ακολούθησε η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Στην τέταρτη βρέθηκε η τραγική Πολωνία (η οποία ήταν και πρώτη/δεύτερη σε ποσοστιαίες απώλειες συγκριτικά με τον προπολεμικό της πληθυσμό, όπως προείπαμε). Ακολούθησαν οι ιστοριογραφικά σχεδόν εξαφανισμένες Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες (Ινδονησία, Μαλαισία) και η Ιαπωνία, με τη συνεισφορά της Ινδίας και τις απώλειες της Γιουγκοσλαβίας να ακολουθούν (και οι Ιάπωνες έχουν κάνει κάποιες προσπάθειες να παρουσιάσουν μια όχι τόσο «αναθεωρητική» όσο ιαπωνοκεντρική σκοπιά. Άξια λόγου η παραγωγή Yamamoto Isoroku – Truth of the Pacific War 70 years ago. Αναφέρομαι πάντα σε παραγωγές των τελευταίων δύο δεκαετιών).
~

VI
Η κυβέρνηση είχε στη διάθεσή της ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο. Στην αρχή της υγειονομικής κρίσης και στο ξεκίνημα της πανδημίας στη χώρα, είχε όλα τα κόμματα και το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας στο πλευρό της. Πλέον όχι. Ο λαός της άνοιξης δεν είναι άλλος, δεν είναι διαφορετικός, από τον λαό του φθινοπώρου (για να φταίει κυρίως ή μόνο αυτός, που επιπροσθέτως δεν κυβερνά αλλά κυβερνιέται). Ο ίδιος λαός είναι. Τι συνέβη, λοιπόν, ανάμεσα στην άνοιξη και το φθινόπωρο;

Έλλειμμα πειθούς, σπασμωδικές κινήσεις και αποφάσεις που χαρακτηρίζονταν από εσωτερικές αντιφάσεις. Προσπάθεια απόκρυψης πολιτικών αποφάσεων και ευθυνών πίσω από «την επιστήμη», τη συνεχή επίκληση και χειραγώγησή της (δεν θέλω να επεκταθώ σε ζητήματα όπως η πολιτική εκμετάλλευση και η ιδεολογική χρήση «της επιστήμης», η πιθανότητα απαξίωσης επιστημονικών εξειδικεύσεων ή μια πιθανή ταύτισή τους με τις συνέπειες και τα αποτελέσματα των πολιτικών μέτρων που εφαρμόζονται). Μισές αλήθειες ή το λιγότερο υπεκφυγές και εξωφρενικές επιστημονικοφανείς αιτιολογήσεις κυβερνητικών επιλογών και αποφάσεων (προκειμένου να μην υπάρξει παραδοχή είτε λαθών και παραλείψεων, είτε ανεπάρκειας, είτε σκοπιμοτήτων που σχετίζονται με ιδεολογικές αγκυλώσεις και εμμονές). Έλλειψη προσανατολισμού αρχικά και απώλεια ελέγχου στη συνέχεια (που σχετίζεται με την ανυπαρξία σχεδιασμού και με τη νοοτροπία βλέποντας και κάνοντας). Ωραιοποίηση της κατάστασης και χειραγώγηση συνειδήσεων μέσω μιας προσπάθειας διαχείρισης του μέλλοντος και καλλιέργειας υπερβολικών προσδοκιών (είτε για τα έσοδα του καλοκαιριού, είτε για την πορεία του φθινοπώρου, είτε πιο πρόσφατα για τις αρχές του χειμώνα). Δειλία, φόβος και αδυναμία ανάληψης πολιτικής ευθύνης και κόστους, και μετακύλιση ευθυνών από αυτόν που κυβερνά, αποφασίζει και εφαρμόζει, σε αυτόν που κυβερνιέται (κλασικό καταφύγιο όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας). Απώλεια κοινής αποδοχής. Κρίση εμπιστοσύνης και, τέλος, κρίση νομιμοποίησης (την απαρχή της οποίας, ουσιαστικά, βλέπουμε).  

Τα προηγούμενα είναι ζητήματα  π ο λ ι τ ι κ ά. 

Είναι ζητήματα πολιτικής και όχι υγείας ή επιστήμης. Και στην πολιτική δεν κυβερνούν ούτε οι επιστήμονες ούτε τα αντιπολιτευτικά κόμματα (ελέγχουν, συναινούν ή όχι, εισηγούνται και προτείνουν, ψηφίζουν και ασκούν κριτική, πείθουν ή όχι τους πολίτες, κάνουν πολλά ―συνήθως ανεπαρκή― πράγματα, πάντως δεν κυβερνούν). Οι κυβερνήσεις αποφασίζουν, εφαρμόζουν και λογοδοτούν. Αυτές κυβερνούν.


.~`~.

Αν θεωρείτε πως οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.


16 | 11 | 1 μ.Κ (Year Ι AQ) | 2020